Την αμαρτία μου θα την πω... Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία Πρωτοψάλτη-Αρβανιτάκη σκέφτηκα αυτόματα ότι θα ήταν μία ακόμα συμμαχία μεγαθηρίων. Από εκείνες που μαγειρεύονται στα γραφεία διοργάνωσης συναυλιών με γνώμονα το πώς θα βγει άλλη μια σαιζόν μνημονιακής κατρακύλας, στις οποίες η συμμετοχή του κάθε σταρ χρονομετράται μέχρι δευτερολέπτου, με την ουσιαστική σύμπραξη να περιορίζεται σε καμιά δεκαριά ντουέτα-ξεπέτες. Αυτή την προκατάληψη την πήρα μαζί μου κατηφορίζοντας μέχρι το 259 της Συγγρού, όπου βρίσκεται το ανακαινισμένο (και πολύ όμορφο, παρεμπιπτόντως) Διογένης Studio.
Τα πρώτα (αρκετά) λεπτά του προγράμματος τα πέρασα αυτοσυγχαιρόμενος: ξέρετε, «διάνα έπεσες, ρε μπαγάσα!» και τέτοια. Βλέπετε, στο σαββοπουλικό "Άδεια Μου Αγκαλιά" που κήρυξε την έναρξη της παράστασης υπήρχαν σαφή θέματα παντρέματος των δύο φωνών, η συνέχεια όμως –με τις δύο ερμηνεύτριες να ερμηνεύουν εναλλάξ η μία τραγούδι της άλλης– αποκάλυψε μια κάποια «ψυχρότητα» ανάμεσά τους: μια απουσία ουσιαστικής διάδρασης. Ήμουν δε σίγουρος ότι δεν θα αργούσε η στιγμή που η μία θα εγκατέλειπε τη σκηνή και το πράγμα θα κυλούσε όπως σε τόσες άλλες ανάλογες παραστάσεις. Κούνια που με κούναγε...
Λοιπόν, όχι μόνο μοιράστηκαν αδιαλείπτως τη σκηνή για ένα τρίωρο η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, αλλά λίγο μετά την αρχή της συναυλίας σα να πάτησαν ένα κουμπί και να άλλαξαν άρδην το σκηνικό και το κλίμα. Ήθελες/δεν ήθελες, αργά ή γρήγορα, σε έπαιρναν μαζί τους με την πηγαία παρουσία τους, με το κέφι τους, με την κινησιολογία τους. Και βέβαια με τα τραγούδια τα οποία παρουσίασαν. Από λόγια δεν είχαν πολλά να μας πουν, επέλεξαν να μιλήσουν μέσα από το πλούσιο ρεπερτόριό τους, μα και μέσα από αγαπημένα τους τραγούδια άλλων συναδέλφων.
Ότι η εν λόγω συνεργασία κρίνεται επιτυχημένη, όμως, δεν οφείλεται μόνο στην αποφυγή της προαναφερθείσας πεπατημένης. Οφείλεται και στο ότι έγινε συνειδητή προσπάθεια (με την καθοδήγηση του Σταμάτη Κραουνάκη) ώστε να σταθούν δίπλα-δίπλα οι δύο φωνές με ουσιαστικό τρόπο –κάτι που μόνο απλό δεν αποδείχθηκε. Υπήρξαν ομολογουμένως αρκετές στιγμές κατά τις οποίες το πάντρεμα αυτό δεν βγήκε. Υπήρξαν όμως κι άλλες τόσες, στις οποίες βρέθηκε η κατάλληλη συνθήκη, τα ηχοχρώματα κλείδωσαν και οι ερμηνείες άγγιξαν το ταβάνι.
Φυσικά η παράσταση δεν είχε στόχο μόνο να παντρέψει, αλλά και να επιτρέψει στις δύο προσωπικότητες να λάμψουν αυτούσιες. Έτσι, σε όλους τους τομείς (ενδυματολογικό, κινησιολογικό, ερμηνευτικό) η Πρωτοψάλτη και η Αρβανιτάκη έβγαλαν πάνω στο σανίδι η καθεμιά την περσόνα της: αεικίνητη (ζιζάνιο για την ακρίβεια) και ενθουσιώδης η πρώτη, απόλυτα θηλυκή και σικάτη η δεύτερη. Στον ερμηνευτικό τομέα, η Πρωτοψάλτη μάς... κούφανε με την απίστευτη κατάσταση της φωνής της και συγκλόνισε, κυρίως στις στιγμές που κατάφερε να περιορίσει την τάση της για πρωταθλητισμό και να ανασύρει εκείνη τη –σχεδόν ξεχασμένη– θεατρική, γλυκιά φωνή της. Η φωνή της Αρβανιτάκη, από την άλλη, ως ούτως ή άλλως πιο εύθραυστη και αέρινη, κράσαρε μια/δυο φορές, έδωσε ωστόσο ρέστα σε πολλές περιπτώσεις με τις τεράστιες ανάσες της, με την απίστευτη ικανότητα στα σεγόντο και με τις γεμάτες μεσαίες νότες της.
Έχω και μερικές ενστάσεις, βέβαια –κυρίως σχετικά με την εννεαμελή ορχήστρα. Η οποία ενώ διέθετε πρωτοκλασάτα ονόματα (ο Αντώνης Ανδρέου στο τρομπόνι, ο απίστευτος Μιχάλης Καπηλίδης, που αντικαθιστούσε χωρίς πρόβα τον Αλέξανδρο-Δράκο Κτιστάκη στα τύμπανα, ο Νίκος Μέρμηγκας στα νυκτά έγχορδα κλπ.) και υπήρξε ουσιαστικά άψογη, στήθηκε ενορχηστρωτικά με κάπως περίεργο τρόπο, έχοντας δηλαδή στη σύνθεσή της δύο πληκτράδες συν έναν ακορντεονίστα. Από τη στιγμή που σπάνια έπαιζαν και οι τρεις ταυτόχρονα, ένιωσα ότι θα μπορούσε να έχει προστεθεί στο σύνολο κάποιο διαφορετικό όργανο. Επίσης, ενώ απολύτως λογικά δόθηκε χρόνος σε σολιστικά μέρη των μουσικών, σε ορισμένες στιγμές αυτά ήχησαν κάπως αψυχολόγητα και υπέρ του δέοντος ποζεράδικα. Αλλά και η επιλογή των τραγουδιών θα μπορούσε να φανεί τολμηρότερη, με μεγαλύτερη αναλογία «κρυφών» τραγουδιών στο σύνολο.
Όλα τα παραπάνω παραμένουν, πάντως, λεπτομέρειες, Γιατί τελικά η βραδιά της Παρασκευής στο κατάμεστο Διογένης Studio κύλησε πολύ όμορφα, με ένα πρόγραμμα που –εκτός από το να παρέχει πραγματική διασκέδαση, κέφι και συγκίνηση– ήρθε να υπενθυμίσει πόσα πολλά και καλά (ενίοτε και όχι τόσο καλά) τραγούδια έχουν παρουσιάσει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ελευθερία Αρβανιτάκη μέσα από τους δίσκους τους. Και να υπογραμμίσει εμφατικά, βέβαια, τους λόγους για τους οποίους οι δυο τους θεωρούνται τεράστιες ερμηνεύτριες.
Απόλυτα ερωτεύσιμες, γλυκές, διαχυτικές μεταξύ τους, οι δύο κυρίες συναντήθηκαν νομίζω σε μια πολύ καλή χρονική συγκυρία και με όλες τις καλές προθέσεις, απ’ ό,τι φάνηκε. Και δικαίως αποθεώθηκαν από το ολονυχτίς χορεύον και αλαλάζον κοινό...
Setlist:
Άδεια Μου Αγκαλιά
Θεός Αν Είναι
Μένω Εκτός
Του Άη Γιώργη (Enderlezi)
Δυνατά
Ερωτικό
Το Γλυπτό
Πάρε Με Αγκαλιά Και Πάμε
Διθέσιο
Έφυγες Νωρίς
Τράβα Σκανδάλη
Αν Σ’ Αρνηθώ Αγάπη Μου
Ο Άδωνις-Willkommen
Με Το Ίδιο Μακό
Ο Άγγελός Μου
Της Καληνύχτας Τα Φιλιά
Ζήτα Μου Ό,τι Θες
Μέτρησα
Λάβα
Πάω Να Πιάσω Ουρανό
Αυτή Η Νύχτα Μένει
Πρόσωπο Με Πρόσωπο
Μάμπο Μπραζιλέιρο
Δε Μιλώ Για Μια Νύχτα Εγώ
Κύμα Το Κύμα
Εμείς Οι Δυο
Αγάπη Μου (Αστέρι Μου, Φεγγάρι Μου)
Μην Ορκίζεσαι
Κάθε Φορά Που Με Κοιτάζεις
Το Μηδέν
Το Χειροκρότημα
Τον Έρωτα Ρωτάω
Να 'Ταν Η Χαρά Οικόπεδο (Borino Oro)
Τα Κορμιά Και Τα Μαχαίρια
Μαύρη Θάλασσα-'Δω Στα Λιανοχορταρούδια
Εσύ Είσαι Η Αιτία Που Υποφέρω
Τα Λαϊκά
Θέλω Κοντά Σου Να Μείνω
Της Γυναίκας Η Καρδιά
Χίλιες Βραδιές
Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου
Το Κόκκινο Φουστάνι
Βενζινάδικο (Kustino Oro)
Τι Λείπει;
Ανθρώπων Έργα
Παράπονο
Θεός Αν Είναι
Δυνατά
Encore
Το Παράπονο
Η Σωτηρία Της Ψυχής
{youtube}sFIHw4gWaSc{/youtube}
