Γέμισε σχεδόν το Temple, κι ας ήταν του Αγίου Βαλεντίνου. Για μια βραδιά με  dark αισθητική, βρώμικα μπάσα, ηχηρά τύμπανα, ηλεκτρισμένα riffs και ανισόρροπες δοξαριές...

Με πατημένα τα γκάζια και μέσα στην αντάρα των riffs, έδειξαν ότι μπορούν να παίζουν μεστό, αντρικό rock, διατηρώντας την αγορίστικη αγνότητα· χωρίς ανούσια πόζα και χωρίς indie μιζέρια...

Περισσότερο ιεροπραξία παρά συναυλία, απέδειξε ότι η κολεκτίβα του Στέλιου Ρωμαλιάδη άπτεται της μουσικής με δάχτυλα τεχνίτη και αυτί ποιητή, φτάνοντας σε υπερβατικά επίπεδα όταν ο Attila Csihar άρχισε να απλώνει τις μαγικές του επωδούς...

Μπροστά στο υποψιασμένο κοινό που κόπιασε ως το Six d.o.g.s., προλείανε το έδαφος για έναν επερχόμενο δίσκο, δείχνοντας συνάμα γιατί είναι ακριβώς στη δική του περίπτωση όπου βρίσκεται το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι που αιτούμαστε κάποιοι για τους καιρούς αυτούς...

Η πρωτότυπη μουσική του Μπάμπη Παπαδόπουλου, κάθε άλλο παρά χαλί είναι γι' αυτήν την παράσταση: είναι μια οντότητα που διαδρά με τους χορευτές, ανοίγοντας διάλογο με τη σωματικότητα της ομάδας...

Το τέλος μιας σχέσης, είναι υπόθεση με διαχρονική ίντριγκα. Και το χειροκρότημα στην Έλενα Κελεσίδη για μια θεατρική και τραγουδιστική υπερ-προσπάθεια φάνταζε δίκαιο, παρά το γεγονός ότι δεν φεύγεις χωρίς τις ενστάσεις σου...

Αλλάζει το φανταχτερό σακάκι του κονφερασιέ με πουκάμισο και t-shirt και κατεβαίνει από τις ταράτσες στο πεζοδρόμιο έξω από το ιστορικό Κύτταρο, για μια παράσταση με λόγια και τραγούδια που μοιράζεσαι με τον συνοδοιπόρο (ή τον εαυτό σου) σε μια μεγάλη, 24ωρη βόλτα στην πόλη...

Με πολύ νεύρο και με σκληρό, ακούραστο ήχο, αποτύπωσαν επί σκηνής του An Club τον δυναμισμό του ελληνικού rock underground, έχοντας ως αφορμή το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ...

Στιβαρό ανέβασμα μιας όπερας που στροβιλίζεται γύρω από ανθρώπους με διπλές ταυτότητες, με τον Δημήτρη Πλατανιά να στηρίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο χάρη στις επιτακτικές προβολές και την κραταιή του πειθώ...

Αν και ο κόσμος που γέμισε ικανοποιητικά το Ρομάντσο διασκέδασε με την ψυχή του σε στιγμές σαν το "Fingers" και τη "Δίνη", o κακός ήχος εμπόδισε το γκρουπ του Γιώργου Δημάκη να παρουσιάσει με τον πρέποντα τρόπο την πρόσφατη βουτιά του στις χρυσές σελίδες της ψυχεδέλειας  και της Laurel Canyon τραγουδοποιίας...