Οι Βορεάδες ήταν άνεμοι της αρχαίας μυθολογίας, αλλά στην παράσταση της Πωλίνας Κρεμαστά και της Ομάδας Χορού Creo ο αφηγηματικός τους άξονας κατέβηκε στο έδαφος και βούτηξε στις υπόγειες ραφές που μας συνδέουν με το παρελθόν μας, κοιτώντας όμως μπροστά.
Οι χορευτές βρίσκονται σε μία αέναη, οργανική κίνηση, φέρνοντας στον νου κάθε άκρο της κλίμακας –από περιδινούμενα, μικροσκοπικά σωματίδια, μέχρι την παλιρροϊκή κίνηση της θάλασσας. Τα κορμιά τους περιστρέφονται σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να αναπτύξουν έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους, περνώντας απ' το άναρθρο στο έναρθρο κι απ' τη θολούρα στην ευκρίνεια. Μέσα στα 60 λεπτά της παράστασης, η κίνηση πάλλεται στον χώρο, ξεκινώντας από τα πέλματά τους, σκαρφαλώνοντας σκαλιά, ρέοντας ανάμεσα στα καθίσματα και ξυπνώντας τη βαθύτερη και πιο οργανική ανάγκη για έκφραση.
Το πρωτότυπο soundtrack του Μπάμπη Παπαδόπουλου (που κυκλοφορεί και σε δίσκο, από την Puzzlemusik), κάθε άλλο παρά χαλί είναι γι' αυτήν την παράσταση. Ο μουσικός έχει δημιουργήσει μία οντότητα η οποία διαδρά με τους χορευτές, χτυπώντας κι αναπηδώντας πάνω στα σώματά τους: μπλεγμένη στα πόδια τους σηκώνει τα άκρα τους, σαν άλλο παιδί φτερωτών θεοτήτων της αρχαιότητας. Μέσα από 5 ξεχωριστά κομμάτια, ο Παπαδόπουλος ανοίγει διάλογο με τη σωματικότητα της ομάδας, με την κάθε σύνθεση να αποκαλύπτει νέες ποιότητες στη ρυθμολογία και στο ύφος της χορογραφίας.
Η μινιμαλιστική διάθεση του “Αέναος” φανερώνει κυκλικούς ήχους σε reverse, με το κιθαριστικό μάντρα του Παπαδόπουλου να κινείται στον χώρο σαν εκκρεμές –και τους ηχητικούς λεπτοδείκτες να σημαίνουν το πέρασμα του χρόνου, σε μία μετέωρη, αρχέγονη επαναληπτικότητα. Σαν δεύτερο μέρος και με μία φρενήρη ρυθμικότητα να χτίζεται, το “Στην Κοσμόπολη” αρχίζει να αναταράσσει τα νερά και να ανυψώνει τη μουσική κίνηση προς τον κάθετο άξονα.
Είναι όμως ο “Περιπλανώμενος” που δίνει τα πιο πειραματικά rock/electronic στοιχεία, τα οποία παραπέμπουν στον Βραχνό Προφήτη του Θανάση Παπακωνσταντίνου (2000)· με τον κιθαρίστα να εξαπολύει εδώ περιστρεφόμενους ήχους, με ένα θέμα το οποίο πηγαίνει τη σύνθεση μπροστά, σε ένα πολύ όμορφο κρεσέντο. Από εκεί περνάει στην “Απόγειο” και σε συριστικές, παραμορφωμένες κιθάρες, καθώς και σε μία «μεταβατική» διάθεση. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο καταληκτικό κομμάτι “Έξοδος-Επιστροφή”, με το όνομά του να περιγράφει και την κυκλική του φύση.
Με διαθεματική προσέγγιση, ο Παπαδόπουλος φέρνει λοιπόν κοντά όλα τα κομμάτια και οδηγεί το αφήγημά του σε μία εσωστρέφεια η οποία σβήνει σταδιακά, χωρίς να έχει δώσει ποτέ την αίσθηση της κατάληξης· αντίθετα, διατηρεί μία διαρκή, κυκλική διάθεση. Η μουσική του για τους Βορεάδες φαίνεται να είναι μία σοβαρότατη σπουδή στην παράδοση, αλλά παράλληλα αποτελεί και εξελικτική άσκηση, για την ανάπτυξη μίας μελλοντικής γλώσσας επικοινωνίας. Με το πόνημα αυτό κατάφερε να φτιάξει ένα δόμημα πάνω στο οποίο σκαρφαλώνουν σώματα, σκέψεις και διαθέσεις, δημιουργώντας έτσι ένα υπέροχο κομμάτι της παράστασης που είδαμε στο θέατρο Ροές.
{youtube}YqFuouXmeyA{/youtube}
