Σε λένε Φοίβο Δεληβοριά, έχεις βγει στη δισκογραφία υπό την αιγίδα του Μάνου Χατζιδάκι πριν καν βγάλεις δίπλωμα οδήγησης, έχεις ζήσει σωστά τα 20 σου ρεμπελεύοντας –γιατί η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία– ξέρεις τον σκύλο στο Κολωνάκι τον Βαγγέλη, έχεις δει περικοκλάδες να φυτρώνουν στα παράθυρα του Zonar's, έχεις γράψει τραγούδια για εκείνη, για την Έλσα, για μια σερβιτόρα (η οποία σ’ έκανε να νιώθεις χάλια) και για ένα άλλο κορίτσι που γνώρισες σ’ ένα πάρτι σε νησί το τελευταίο βράδυ κάποιου καλοκαιριού. Έχεις τραγουδήσει με πολλούς, έχεις τραγουδήσει για ακόμα περισσότερους, έχεις στήσει βαριετέ αναψυκτήριο εν έτει 2017 με θέα την Ακρόπολη, έχεις διαγράψει πολλούς όμορφους ομόκεντρους κύκλους, έχεις σπάσει τον καθρέφτη σου και συνεχίζεις στον επόμενο κύκλο.
Όμως η αλήθεια, παραμένει αμείλικτη.
Όταν ο Νιόνιος ήταν Κύτταρο, εσύ ήσουν στο καρότσι και κάτι πρέπει να κάνεις και γι' αυτό τον καθρεφτάκι. Τα μαζεύεις λοιπόν, αλλάζεις το φανταχτερό σακάκι του κονφερασιέ με πουκάμισο και t-shirt και κατεβαίνεις από τις ταράτσες του αθηναϊκού κέντρου στο πεζοδρόμιο έξω από το ιστορικό στέκι Ηπείρου & Αχαρνών γωνία, 12 χρόνια μετά την τελευταία σου εμφάνιση εκεί.
Η νέα παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά υπαγορεύτηκε από μια ανάγκη επιστροφής στον εαυτό του, σε λόγια και σε τραγούδια τα οποία μοιράζεσαι με τον συνοδοιπόρο σου ή τον εαυτό σου σε μια μεγάλη, 24ωρη βόλτα στην πόλη. Έτσι την περιγράφει ο ίδιος, με αυτά (ή περίπου αυτά) τα λόγια, βγαίνοντας στη σκηνή του Κυττάρου.
Μαζί του η πλέον σωστή και μοναδική διανομή –πάλι δικά του λόγια: ο Κώστας Παντέλης στις κιθάρες, ο Κουβανός Yoel Soto στο μπάσο, ο Σωτήρης Ντούβας στα ντραμς, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα και η πρόσφατη προσθήκη από τα καλοκαίρια της Ταράτσας Νεφέλη Φασουλή, στο διπλανό μικρόφωνο. Μαζί για 3 ώρες, προσπαθούν να συνθέσουν ένα μεγάλο ποίημα, όπου το ένα τραγούδι θα συμπληρώνει το άλλο.
Με μια setlist διαφορετική, αλλά και βαθιά δεληβοριακή, ο τραγουδοποιός χάρισε στο φανατικό του κοινό μερικές από τις στιγμές που ίσως να του είχαν λείψει στο κατά τα άλλα άκρως επιτυχημένο εγχείρημα της Ταράτσας. Και μπορεί προκειμένου να ευχαριστήσει, δημιουργώντας παράλληλα ένα ανεβαστικό πρόγραμμα γρήγορης ροής, να τσίμπησε το tempo λίγο ή και αρκετά παραπάνω μερικές φορές απ’ όσο χρειαζόταν, ωστόσο θα έχουμε πολλά καλά να θυμόμαστε και από τη φετινή παράσταση.
Το ότι άνοιξε λ.χ. το πρόγραμμα με το "Μηδέν Εισερχόμενα". Όλα τα b-sides που έπαιξε από τον Αόρατο Άνθρωπο (2010) και την Καλλιθέα (2015). Το καινούριο τραγούδι που έγραψε για το Παγκράτι. Τον αμανέ της Φασουλή στο "Habibi" να μπλέκεται με την "Αγρύπνια" του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τις πενιές του Χριστοδούλου στο "Nord". Την "Υβρεοπομπή" –πάντα την "Υβρεοπομπή", με την αιώνια και εκτονωτική της ευφυΐα. Τη "Μαίρη" του Παύλου Παυλίδη και τον "Χαμένο" του Γιάννη Αγγελάκα. Τον Βαγγέλη Χατζηγιάννη των Χατζηφραγκέτα ν’ ανεβαίνει στη σκηνή για ένα πανηγυρικό "Ταξικό". Την κάθαρση της "Κικής". Τα τρία ή τέσσερα encore και την κιθάρα του Δεληβοριά να μας συστήνει τον Βασίλη Νικολαΐδη, θυμίζοντάς μας ότι το καλοκαίρι θα επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.
Αν λοιπόν στην Ταράτσα ο Φοίβος Δεληβοριάς έκανε ένα όνειρό του πραγματικότητα, μεταφέροντας ένα απωθημένο στο σήμερα, στο Κύτταρο αναμετριέται με ένα ακόμα φάντασμα –εκείνο του μπάσταρδου γιου. Πάντα όμως με τους δικούς του όρους. Και, χωρίς μεγάλο κόπο, κερδίζει κι αυτήν την παρτίδα. Λόγω της αγάπης που του δείχνει πάντα ο κόσμος, μα και του τρόπου τον οποίον έχει να μετατρέπει την ευαισθησία σε μαζική κουλτούρα και το αντίστροφο, εδώ και 25 σχεδόν χρόνια.
{youtube}rpvVpsJF9Jg{/youtube}
