Σε μια πολύ δυναμική εμφάνιση, χωρίς καμία κοιλιά και μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, οι Coyote's Arrow παρουσίασαν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ Aho (2018), με αρκετό κόσμο να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της underground rock σκηνής, η οποία δηλώνει σθεναρά το «παρών» στο κέντρο της Αθήνας.
Στην καρδιά των Εξαρχείων, το υπόγειο του ιστορικού An Club είχε ανοίξει –δωρεάν– τις πόρτες του από τις 21:00, για να υποδεχθεί λίγο πριν τις 22:00 το τρίο των Vulcan Itch· μια φρεσκότατη rock μπάντα, που γεννήθηκε μόλις πριν μερικούς μήνες. Παρά τη νεοσύστατη φύση της, όμως, η ιστορία των μελών κρατάει από αρκετά πιο πίσω: από τότε δηλαδή που ο Spy Das (φωνή, κιθάρα) αποτελούσε τον κιθαριστικό κορμό των Blame Kandinsky και οι Nick “The Lizard” Halkousis (μπάσο) & Pepper (ντραμς) πλαισίωναν τον ήχο των (ανενεργών, πλέον) Lucky Funeral, καθώς και άλλων μουσικών projects, όπως το The Andromeda Movement. Παρόλα αυτά το παίξιμό τους κατέστησε περιττές τις συστάσεις, με τα κυρίαρχα κιθαριστικά σόλο από τον Spy Das να ξεκλειδώνουν σιγά-σιγά το κοινό· το οποίο όλο και κατέκλεινε τα πλάγια της σκηνής, αν και παρέμενε αισθητά απόμακρο από τον χώρο της αρένας.
Μετά το μισάωρο set των Vulcan Itch, η σκηνή άρχισε να προετοιμάζεται για τους Coyote’s Arrow, στη σύνθεση των οποίων είδαμε επίσης γνώριμα πρόσωπα του underground rock σκηνικού: τον Δημήτρη Μάνθο (κιθάρα) και τον Σταύρο Ex (φωνή) από το μέτωπο των ιστορικών Deus Ex Machina, την Εύα Κολόμβου (ντραμς) από τη ριζοσπαστική girl band των Nonmandol, τη Μαρία Κεΐσογλου (μπάσο) από τους Soul Resistance, και μαζί τους την Ευθυμία Μάνθου (φωνητικά, κρουστά) και τον Γιώργο Καλοφούτη (κιθάρα).
Από το στήσιμο κιόλας, η υπερκινητικότητα, τα γρήγορα και αποφασιστικά βήματα, τα βλέμματα, αλλά και μια ομαδική αγκαλιά λίγο πριν το ξεκίνημα, πρόδιδαν όχι μόνο τον ενθουσιασμό, αλλά και την ανυπομονησία του γκρουπ για αυτήν τη συναυλία.
Η παρουσίαση του Aho ξεκίνησε σε μια σχεδόν μαγγανική διάθεση, με σημαδεμένα πρόσωπα και σκηνοθετημένη διάταξη στον χώρο της σκηνής, για να αναμιχθεί στη συνέχεια με κομμάτια από το EP Desert (2016). Κάπως έτσι, το “Wasted”, το “Desert” και το “This Is The Time” από το 2016 διαδέχτηκαν το “Testify”, το “Reborn” και το “Operator” του 2018, σε ένα συνεχές μάχιμης διάθεσης, χωρίς προλόγους και συστάσεις –παρά μόνο με μιαν ευχή από τον Σταύρο Χατζόπουλο για «αγάπη και αλληλεγγύη μόνο».
Κι ενώ ο κόσμος παρέμενε στα σκοτεινά σημεία του An, η σκηνοθετική διάταξη της μπάντας τον μύησε σιγά-σιγά στη «φυλετική» αισθητική των Coyote’s Arrow, με τη φωνή-μπροστάρη του Χατζόπουλου, τις λεπτομέρειες από το dan moi και τα κρουστά της Μάνθου, τις «στήθος με στήθος» αναμετρήσεις της Κεΐσόγλου με τον Καλοφούτη, την ηλεκτρική κιθάρα του Μάνθου και την άτακτη γαλαρία που είχε στήσει η Κολόμβου με τα ντραμς της.
Ακόμα λοιπόν κι αν η αρένα ποτέ δεν γέμισε, το παράδειγμα έδινε σταθερά σε όλη τη συναυλία ένας πιτσιρικάς με σκούφο και μπερδεμένους στίχους στα χείλη: ο μικρός Ερμής. Ο οποίος όχι μόνο δεν άφησε το κάγκελο της σκηνής, αλλά παρέμεινε μέχρι το τέλος ο πιο θερμός υποστηρικτής των Coyote’s Arrow –και φυσικά έλαβε το χειροκρότημα όλων.
Με πολύ νεύρο και με σκληρό, ακούραστο ήχο, οι Coyote’s Arrow παρουσίασαν λοιπόν την πορεία τους σε ένα σύντομο αλλά πυκνό set της 1 ώρας και κάτι, κουβαλώντας την ιστορία και την έμπειρη τεχνική των ιστορικών καταβολών τους. Ως ζωντανοί εκπρόσωποι μιας σκηνής που –με ελεύθερη μάλιστα είσοδο– επιμένει στις πιο δύσκολες εποχές για τις μουσικές σκηνές, έχοντας ως στιβαρή αναφορά τον στενό, πλην πιστό, πυρήνα της.
{youtube}_S0oOnb91Cg{/youtube}
