Τι Ακούσαμε τον Γενάρη;

Συνήθως, ο πρώτος μήνας του χρόνου δισκογραφικά κινείται με σχετικά συντηρητικούς ρυθμούς, μιας και ακόμη οι περισσότεροι κάνουν την «επανάληψη/ανακεφαλαίωση» της προηγούμενης χρονιάς, καλύπτουν τα όποια κενά και αρχίζουν σιγά-σιγά να ακούνε τις νέες κυκλοφορίες.

Έτσι, λοιπόν και στο Avopolis, τις πρώτες 31 ημέρες του χρόνου ασχοληθήκαμε με κυκλοφορίες του 2020 που δεν είχαμε προλάβει ως τώρα, αλλά και με όσα νέα πράγματα έφτασαν στα αυτιά μας.

Τον Γενάρη…

...βγάλαμε το καπέλο στο «περίπου-post-punk» των Viagra Boys...

Viagra Boys - Welfare Jazz
(Year 0001)

«Δεν παίρνουν στα σοβαρά πρωτίστως τους εαυτούς τους και ακολούθως όσα έχουν να πουν. Έτσι η μουσική ανάγεται σε απενοχοποιημένη θορυβώδη διασκέδαση, με τις όποιες δεύτερες σκέψεις να περιορίζονται στο πίσω μέρος του μυαλού. Αυτό, από την άλλη, δε σημαίνει πως οι Viagra Boys δεν έχουν τίποτα να πουν. Με τις επαγγελματικές ιδιότητες των μελών της μπάντας να ποικίλλουν από tattoo artist έως ξυλουργός, με ορισμένους επίσης να μετρούν θητεία στην punk σκηνή της Στοκχόλμης, στους στίχους και το ύφος τους αντικατοπτρίζεται η καθημερινότητα μιας (λούμπεν ή μη) εργατικής τάξης».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλου εδώ.

...αλλά και το post-Brexit punk των Shame

Shame - Drunk Tank Pink
(Dead Oceans)

«Στο νέο άλμπουμ της λονδρέζικης πεντάδας αποτυπώνεται αυτή η αγωνία και το άγχος που συνάδουν με τη post-punk ρητορική, ενώ παράλληλα ακούμε και μία μπάντα η οποία μεταλλώνεται ηχητικά, αναζητώντας την ταυτότητα της. Οι συνθήκες ασφυξίας που επικρατούν εδώ, προκύπτουν όχι μόνο από τα τσιτωμένα φωνητικά του frontman του γκρουπ Charlie Steen και την επείγουσα μουσική συνθήκη, αλλά και από τους στίχους που υποδηλώνουν ακριβώς αυτή την ψυχική εσωτερίκευση και οπισθοχώρηση της εποχής, όπως το “I live deep inside myself/ Just like everyone else”».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

Μάθαμε πώς ακούγεται η μίξη γηπεδικού banter και μεμψιμοιρίας στην pub

Sleaford Mods - Spare Ribs
(Rough Trade)

«Η πενιχρή φαντασία παίρνει το λόγο και ξοδεύεται σε ένα rant με βαριά East Midlands προφορά. Σαν μπύρα που ξεθυμαίνει, το Spare Ribs χάνει σταδιακά ενέργεια, πάρα τα σποραδικά σφηνάκια έντασης, κάνοντας το δίσκο σίγουρα άνισο και εν δυνάμει, κουραστικό. Επομένως, ενώ ο δίσκος θα 'θελε να 'χει τη δύναμη ενός τούβλου που σπάει τζαμαρία, ακούγεται συχνότερα από όσο υπολόγιζε σαν ένα ακόμα απηυδισμένο status update -με ή χωρίς hashtags».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλου εδώ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Για τον Jason Williamson των Sleaford Mods, ο κόσμος δε θα αλλάξει σύντομα. Αλλάζει, όμως, ήδη κι αυτό είναι κάτι.

Θυμηθήκαμε τις νύχτες μας στη Rebound...

Selofan - Partners In Hell
(Fabrika Records)

«Οι Selofan του 2020 δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, ωστόσο συνεχίζουν να αποδεικνύουν τα πάντα, παραδίδοντας, όχι τον πιο πιασάρικο και ελκυστικό, αλλά ίσως τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, (πάντα) μέχρι στιγμής. Το Partners in Hell είναι ένα διαμάντι του σκοτεινού κύματος της εγχώριας και ευρωπαϊκής δισκογραφίας, με σπουδαίες αναφορές, και αβίαστα προορισμένο να αποτελέσει το ίδιο αναφορά για τα dark synth νιάτα του μέλλοντος».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.

…αλλά κι ότι οι κύκλοι «πάνε κάπως έτσι»...

Grimes - Miss Anthropocene (Rave Edition)
(4AD)

«Παραδόξως, αν και η πρώτη ύλη προέρχεται από τη μάλλον εξέχουσα δημιουργό της υβριδικής, meta pop των τελευταίων ετών, οι καλύτερες στιγμές του Rave Edition είναι αυτές που η pop δομή σχεδόν εκμηδενίζεται. Μετατρέπεται, έτσι, σε ένα ακόμη ψήγμα ανάμεσα στα στοιχεία που εξυπηρετεί τις χορευτικές δονήσεις (“So Heavy I Fell Through The Air”, “Darkseid”), ενώ άλλοτε, εκμεταλλεύεται την ατακαδόρικη φύση κομματιών για να αποφορτίσει τη «βαριά» electro (“You’ll Miss Me When I’m Not Around”) ή και να ενισχύσει τη νωχελική dance διάθεση (“We Appreciate Power”)».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.

...και γίναμε μάρτυρες της τρελής κούρσας του Four Tet.

Four Tet - Parallel / 871
(Text)

«Οι διαυγείς ambient υφές και τα ρευστά μοτίβα του Parallel τυλίγουν τη δωρική, στατική και industrial φύση του 871,  η εξερευνητική ονειροπόληση του μελωδικού synthesizer του πρώτου λειαίνει τις γωνίες του δεύτερου που νοσταλγεί τα σκληρά ‘90s. [...] O Four Tet αφήνει τον εαυτό του εντελώς ελεύθερο σε μια τρελή κούρσα που ισορροπεί στην λεπτή γραμμή που χωρίζει το εκπληκτικό από το ακατάληπτο».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.

Είδαμε indie pop ηλιαχτίδες να πέφτουν στο Σικάγο

Beach Bunny - Blame Game
(Mom + Pop)

«Με το Blame Game, δοκιμάζουν τις πιο στρογγυλές συνθέσεις τους και σπρώχνουν την indie pop τους προς pop punk γωνίες. Οι στίχοι, μέσα στην ειλικρινή τους προβλεψιμότητα μετεφηβικής αναζήτησης και γυναικείας ενδυνάμωσης (“Good Girls (Don't Get Used)” και τα “Nice Guys” δεν είναι τέτοια), χωράνε ενίοτε έξυπνες και σταράτες στροφές (“I want someone who actually wears hearts inside their eyes / And isn't only interеsted in what's between my thighs / You win me likе a trophy, not a consolation prize”), από (και για) κορίτσια που περνάνε το χρόνο τους στην εναλλακτικά cool δισκοθήκη τους, την ονειροπόληση κάτω από τις κρεμασμένες σε πίνακα με φελλό φωτογραφίες τους, το infinite scrolling στο Instagram και το ανάμεσά τους».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.

Καταλάβαμε ότι οι σοκολάτες Twix μεγαλώνουν γερά garage παιδιά

Yonic South - Twix and Dive
(La Tempesta Dischi)

«Στους Yonic South δεν αρέσει να βαριούνται και να επαναλαμβάνονται. Τους αρέσει, όμως, όλη η ακομπλεξάριστη πτέρυγα του rock ‘n’ roll, ζαχαρώνοντας μια θέση στη γαλαρία. Και σε όλα τα άλλα, πετάνε χαρτάκια από Twix στα μούτρα».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.

Ντυθήκαμε vikings...

Wardruna - Kvitravn
(Music For Nations)

«Η φετινή επιστροφή στα πολλά μεσαιωνικά κρουστά και πνευστά όργανα, τις διαφορετικές φωνές, την έντονη ρυθμολογία και την Dead Can Dance προσέγγιση στο στήσιμο ενός πρωτοκλασάτου world music δίσκου, ήταν καλοδεχούμενη. [...] Οι Wardruna με τον εν λόγω δίσκο είναι ξεκάθαρο ότι προσπαθούν να ανοίξουν τον ήχο τους σε πιο μεγάλα πλήθη που δεν έχουν καμία σχέση με τη folk μουσική της Βόρειας Ευρώπης, σχηματίζοντας ουσιαστικά ένα ενιαίο soundtrack άλμπουμ».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.

...και ακούσαμε το καλύτερο black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών, όμως δεν θέλουμε να το ξανακούσουμε.

Akhlys – Melinoë
(Debemur Morti Productions)

«Ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών θα πει κάποιος και λογικά μέσα πέφτει, αφού και μόνο στον τομέα της ηχογράφησης και της ατμόσφαιρας το Melinoë των Akhlys θριαμβεύει. Όμως, σε καμιά περίπτωση, αυτό το άλμπουμ δεν θα προωθηθεί εκ μέρους μου, με κανένα από τα γνωστά εργαλεία (βαθμός, Youtube link, λίστες κτλ)».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.