Οι Γάλλοι Magnetix αποτέλεσαν την πιο ευχάριστη έκπληξη της πρώτης μέρας, δίκαιοι όμως headliners ήταν οι Βολιώτες Gay Anniversary, που έπαιξαν σε «μόνο θρας» ταχύτητες...

Με μπροστάρη τον Andrew Savage –αυτόν τον φλογισμένο πάστορα του ατίθασου rock 'n' roll– οι Αμερικανοί ήταν χάρμα να τους ακούς, μα και χάρμα να τους βλέπεις εκεί πάνω στη σκηνή του An Club...

Το κατάμεστο θέατρο στο Άλσος Βεΐκου τον είδε να τραγουδά με τα μάτια χαμηλωμένα και το τσιγάρο ανάμεσα στην πένα, κάτω από το φθινοπωρινό φεγγάρι...

Σε μια Τεχνόπολη εντυπωσιακά γεμάτη, ανανέωσε τους όρκους δημοφιλίας με όσους θέλουν να είναι Έλληνες στο λιγωμένο εδώ και τώρα της παγκοσμιοποίησης, μα δεν ξέρουν κι ακριβώς πώς να το κάνουν –κι έχουν σίγουρα ξεχάσει των παλιών χορών τα βήματα...

Ανερμάτιστη παρέλαση ενός (γοητευτικού) παγωνιού, σε ένα πρόγραμμα που πάσχιζε να βρει ταυτότητα και, ενώ είχε αφορμή τη Μαρία Κάλλας, δεν ψέλλισε τελικά μήτε μισή συλλαβή από τη λέξη «Ελλάδα»...

Διφορούμενη, πολυσχιδής, μέτρια για τα 2/3 της συναυλίας και συγκλονιστική στο τελευταίο τέταρτο. Σε μια νύχτα που «μας ρούφηξε ο ήχος»...

Με τις ερμηνείες μα και με το χιούμορ του, έβαλε τη δική του βούλα στην εξήγηση του φαινομένου της Αγάπης, ενώπιον ενός ασφυκτικά γεμάτου (για δεύτερη μάλιστα ημέρα) Κατράκειου...

Έπαιξαν μόλις 50 λεπτά, μπροστά σε περίπου 300 άτομα. Αλλά ο Alexander "Alle" Hagman –η ατσάλινη αυτή φωνή του ευρωπαϊκού hardcore– ηγήθηκε μιας εξαιρετικής εμφάνισης...

Η 2η μέρα του φεστιβάλ είδε και πάλι κάμποσο κόσμο να κατεβαίνει προς το Ρομάντσο, που χειροκρότησε ιδιαίτερα τους A Victim Of Society, αν και τη μεγαλύτερη επί σκηνής ίντριγκα είχαν τελικά οι headliners Callas...

Όλα όπως θα έπρεπε να είναι: η ενέργεια, η μουσική, οι ατυχίες επί σκηνής και η άφατη ευχαρίστηση μεστωμένου, σύγχρονου post-punk, άρρηκτα δεμένου με EBM αισθητική...