Πρωτοφθινοπωρινή βραδιά, τέλος Σεπτέμβρη, καρα-μεσοβδόμαδα (Τετάρτη) και η θερμοκρασία πια ολίγον χαμηλή. Ένα καλό παρεάκι βγαίνει στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας για μια εκδρομή-αστραπή, με προορισμό τον καταπράσινο συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας. Αφορμή, η εμφάνιση των Thirty Seconds To Mars, μουσικού οχήματος του teen idol και οσκαρικού ηθοποιού Jared Leto.
Για τη μπάντα, αυτή ήταν η δεύτερη επίσκεψη στην Ελλάδα μετά το 2011, όταν είχαν παίξει στην Πλατεία Νερού, στο Φάληρο. Δεν είχαν πάντως και καμιά σπουδαία αφορμή για να έρθουν: πάνε πια 2 χρόνια απ' όταν βγήκε το τελευταίο τους άλμπουμ, Love Lust Faith + Dreams. Απλώς η Αθήνα αποτέλεσε καταληκτικό σταθμό της τρέχουσας περιοδείας –ορθόν, γιατί όχι; Με την αμφιβολία λοιπόν μήπως κρυώναμε, λόγω της αισθητής αλλαγής καιρού, και εν μέσω περιορισμένης προσέλευσης κοινού, περάσαμε την πύλη του Terra Vibe ένα πεντάλεπτο πριν την (ακριβή) έναρξη της συναυλίας.
Μόλις 8 λεπτά μετά, ήχησαν επικά τα "Carmina Burana" του Carl Orff στα ηχεία –μάλλον δεν μίλησε ποτέ κανείς στους Thirty Seconds To Mars για την ύστερη ιστορία των συγκεντρώσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.– και οι πλούσιοι φωτισμοί σεληνιάστικαν, σηματοδοτώντας την έλευση του γκρουπ στη σκηνή. Με απουσία τυμπάνων και του αντίστοιχου παίχτη (του αδερφού του frontman, Shannon Leto), με μπόλικα προηχογραφημένα μέρη και με μια πιο «κλαμπάτη» εκδοχή του εναλλακτικού τους pop/rock ήχου, οι Αμερικανοί μπήκαν δυνατά και εντυπωσιακά, κάνοντας το μικρό σχετικά κοινό να ουρλιάξει άμα τη εμφανίσει του ασπροφορεμένου Jared Leto στη σκηνή.
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα φίνο πανηγυράκι made-in-U.S.A., δίχως σπιθαμή ζωντανού παιξίματος και ξε-κονσερβοποιιημένης έκφρασης, πλην ίσως της φωνής. Δύο μουσικοί αριστερά και δεξιά από τον Leto να χειρίζονται synthesizer, ηλεκτρικά έγχορδα και κάποια φωνητικά, ενόσω εκείνος, με την κατάλευκη περιβολή εν είδει μανδύα από το διάστημα και με τα εξωγήινα πορτοκαλοφούξια μαλλιά του, προκαλούσε συχνά-πυκνά το ανήλικο (ως επί το πλείστον) κοινό να κάνει θόρυβο και να «σηκώνει τα χέρια ψηλά», σαν Καλιφορνέζος Μιχάλης Χατζηγιάννης. Πάντως ο ήχος, αν και προκάτ, εξισορροπήθηκε μετά το πρώτο μισάωρο, η φωνή όμως του Leto –το πιο «ζωντανό» μουσικό όργανο της βραδιάς– υστερούσε κατά πολύ σε σχέση με τις ηχογραφήσεις, τουλάχιστον κατά το ήμισυ της εμφάνισης.
Για περίπου μιάμιση ώρα, οι Thirty Second To Mars μοίρασαν απλόχερα ονειρώξεις, ρίγη πάθους και homework φαντασιώσεις στις νεαρές κορασίδες που είχαν τη μερίδα του λέοντος στο περιορισμένο κοινό που ήρθε ως το Terra Vibe, ενώ τα «ωωωωω» και «αααααα» –καβαλημένα στις μελωδικές γραμμές και τα ριφ του ρεπερτορίου της μπάντας– πήγαν σύννεφο. Ήταν λες και οι Coldplay παρέα με τους όψιμους U2 κατέλαβαν ξαφνικά τη σκηνή, ταυτόχρονα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο «άσσος στο μανίκι» έκανε, για ακόμα μία φορά, την εμφάνισή του: στο 40στό λεπτό, μια γαλανόλευκη σημαία υψώθηκε από τον Leto, κάνοντάς με πραγματικά ν' αναρωτηθώ πόση «εθνική περηφάνια» μπορεί πια να δημιουργήσει ένα τόσο ξεπερασμένο gimmick; Η διερώτησή μου, βέβαια, ήταν ρητορική...
Το τύπου live και πιο πολύ karaoke συνεχίστηκε ακάθεκτο για την πρώτη ώρα, καλύτερες στιγμές της οποίας στάθηκαν τα "City Of Angels", "This Is War" και "Kings And Queens" –τραγούδια που μπορώ ν' ακούσω ευχάριστα, αλλά παρουσίασαν πολλά προβλήματα στη ζωντανή τους εκδοχή, ειδικά σε σχέση με τη φωνή του Leto, η οποία χρειάστηκε (τουλάχιστον) μία ώρα προκειμένου να ζεσταθεί. Εν τω μεταξύ, τι χαρτοπόλεμος πολύχρωμος, τι μπαλόνια υπερμεγέθη, τι φωτισμοί και strobo εντυπωσιακά, τι διάδραση με το κοινό... Η τελευταία κορυφώθηκε μάλιστα στο τραγούδι της λήξης, όταν, ύστερα από πρόσκληση του Leto, πλήθος νεαρών fans κατέκλυσαν το πάλκο.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της βραδιάς σημειώθηκε όταν διάβασε το γράμμα ενός θαυμαστή (στα αγγλικά)· θα ορκιζόταν κανείς πως προερχόταν από νεαρή θαυμάστρια, κάτοχο του Lower. Κι όμως! Ο μακρυμάλλης Στέλιος, σχολιαρόπαιδο που θα μπορούσε κάλλιστα ν' ακούει και Slayer και να 'ταν σένιος και σωστός, ανέβηκε στη σκηνή και αγκάλιασε τον Leto, δείχνοντας πως το κοινό ήταν μάλλον «πολύ εξειδικευμένο», ταγμένο στη μπάντα και όχι τόσο ευρύ και ώριμο, όπως θα 'θελα εγώ τουλάχιστον να ισχύει. Όχι βέβαια πως θα ορκιζόμουν ποτέ ότι θα 'ταν και κάπως έτσι...
Το τελευταίο 40λεπτο, όταν πια ο Jared Leto φόρεσε την ακουστική του κιθάρα και έμεινε μόνος στη σκηνή, η ατμόσφαιρα έγινε πιο ζεστή. Την προτίμησα κατά πολύ σε σχέση με τη φανφάρα που προηγήθηκε. Δεν έχει να κάνει μόνο με το λεγόμενο «target group» των Thirty Seconds To Mars, μα και μ' αυτόν τον ολίγον emo, λίγο alternative και λίγο ποπ ήχο που τους χαρακτηρίζει –κύρια αιτία για την οποία κρίνονται συχνά επουσιώδεις, ως προς το καλλιτεχνικό τους βάρος. Στην πορεία του «μοναχικού» του σετ, με αφορμή μία επικείμενη σύνοδο κορυφής στο Παρίσι για την κλιματική αλλαγή, ο Leto ενσωμάτωσε και την οικολογική συνείδηση στη διαδικασία, προτρέποντάς μας να πρωταγωνιστήσουμε σ' ένα βίντεο που θα γυριζόταν εκείνη τη στιγμή, ώστε να στηρίξουμε «όλοι μαζί» τούτη την τόσο σημαντική προσπάθεια. Περιττό να προσθέσω ότι χαρτοπόλεμος και σερπαντίνες –αμφιβόλου βιοδιασπώμενης ποιότητος– εκσφενδονίστηκαν σε μεγάλη έκταση στον όμορφο χώρο του Terra Vibe.
Εν τέλει, και αφού το live τελείωσε σε λογική ώρα (γύρω στις 10 το βράδυ), αποχωρήσαμε με σχετική ευκολία από τη Μαλακάσα, συζητώντας και προσπαθώντας να καταλάβουμε τι μας είχε μείνει από τη βραδιά. Συμφωνήσαμε πως, εκτός από την εκδρομή και τον καθαρό αέρα, μάλλον όχι και πολλά... Ας ελπίσουμε πως τα live που θα δούμε από εδώ και στο εξής να αποδειχθούν πιο «ζωντανά» ως προς τον ήχο και πιο ουσιώδη ως προς την καλλιτεχνική προσφορά. Πάντως, κακά τα ψέματα, οι πραγματικοί fans, το διασκέδασαν.
{youtube}PmIepGmdSr8{/youtube}
