Δεν μπορείς να γράψεις πολλά για την Ελένη Δήμου. Μια τραγουδίστρια που έχει πια δώσει όσα μπορεί κάποιος να περιμένει με βάση το τρίπτυχο της ψυχής, της φωνής και του σώματος. Βράδυ Σαββάτου, λίγο μετά τις 11, στον κατάμεστο Ρυθμό στην Ηλιούπολη επικρατούσε ένα κλίμα ζεστό, με μία δόση μελαγχολίας, αναπόλησης και φθινοπώρων της ζωής. Στιγμών «από το χθες στο σήμερα».
Με τον δικό της τρόπο, η Ελένη Δήμου έβαλε φωτιά στα κόκκινα και τραγούδησε πόσο τρελαίνεται "Προσωπικά", μέχρι και σήμερα. Δοκίμασε να πει, με μεγάλη προσοχή, κι ένα γαλλικό τραγούδι (το "Et Si Tu N' Existais Pas" του Joe Dassin), επιζητώντας την υποστήριξη και τον θαυμασμό της καθηγήτριάς της, η οποία βρισκόταν κι εκείνη δίπλα της. Και αφιέρωσε το "Η Ζωή Είναι Γυναίκα" –ένα τραγούδι βγαλμένο από τον ομώνυμο δίσκο του 1993, σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή και μουσική του Μιχάλη Καπούλα– σε «όλες τις γυναίκες του κόσμου».
Απότομη στάση στο σήμερα, στη συνέχεια, μ' ένα τραγούδι-άφιξη στο τώρα: «Στη ζωή προχωρώ σε καταργώ» είπε με πάθος και χαμόγελο, ερμηνεύοντας το φετινό "Σε Καταργώ" (σε μουσική Σπύρου Πάζιου και στίχους Τασούλας Θωμαΐδου). Διηγήθηκε όμως στη μεγάλη παρέα της και μια ιστορία παλιά. Μια ιστορία για το "Hijo De La Luna", το οποίο ο José María Cano των Mecano αρνήθηκε να δώσει για διασκευή στη Νάνα Μούσχουρη και στον Julio Iglesias. Δέχτηκε όμως να της το παραχωρήσει, όταν του το δειγμάτισε με τη φωνή της, οπότε και το διασκεύασε στον δίσκο Η Ελένη Των Φεγγαριών (1991) ως "Πέφτει Το Φεγγάρι" σε ελληνικούς στίχους Γιάννη Δόξα, 3 χρόνια πριν τη διασκευή της Montserrat Caballé, η οποία και το έκανε διεθνή επιτυχία.
Aγαπημένη καλλιτέχνις πολλών γενιών, η Δήμου δεν έχει πάψει να εντυπωσιάζει, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1981 μέχρι και σήμερα. Στον Ρυθμό το Σάββατο τραγούδησε λοιπόν με κέφι τη μεγάλη επιτυχία εκείνου του φεστιβάλ, "Μια Αγάπη Σαν Κι Αυτή", φέρνοντας τον κόσμο ακόμα πιο κοντά της. Καθ' όλη τη βραδιά και σε πλήρη αρμονία μαζί της, εντωμεταξύ, οι μουσικοί τη συνόδευσαν με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, τονίζοντας το συναίσθημα του ρεπερτορίου, μα και των ερμηνειών της. Το κοινό, με τη δική του σειρά, σιγοτραγουδούσε όποιο κομμάτι κι αν επέλεγε: ένα κοινό που δεν άνηκε σε συγκεκριμένο είδος μουσικής, μα φαινόταν ετερόκλητο, ενωμένο από τη μοναδικότητα της φωνής της και την ικανότητά της να αποτυπώνει με ακρίβεια όσα αποπνέουν οι στίχοι. Τέτοιος κόσμος την ακολουθεί εδώ και 30 περίπου χρόνια.
Ντυμένη με το κόκκινο της φωτιάς, με μια μαύρη φούστα και με το χαμόγελο της ανταμοιβής, γέμισε έτσι ακόμα ένα Σαββατόβραδο των αγαπημένων της θαυμαστών. Δεν έπαψε μάλιστα στιγμή να χορεύει και να κινείται πάνω στη σκηνή, εκεί όπου έμαθε να ξετυλίγει το αστείρευτο ταλέντο της ψυχής και του σώματός της. Η δε φωνή της, όντας σε καλή κατάσταση παρά το βάρος του χρόνου, λειτούργησε ως κερασάκι στην όλη τούρτα για το ταξίδι που ετοίμασε μέσα στο δικό της ταξίδι στη μουσική.
Άξιζε να παρευρεθεί κανείς στον Ρυθμό, ακολουθώντας την Ελένη Δήμου στο δικό της μονοπάτι –αυτό το γεμάτο εικόνες της ζωής μονοπάτι, τις οποίες ξέρει τόσο καλά να ζωντανεύει. Όσοι την αγάπησαν και εξακολουθούν να την αγαπούν ίσως να την απολαύσουν σύντομα ξανά, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Άλλωστε, αντέχεις να μένεις αποστασιοποιημένος από αυτό που αγαπάς και είναι η ζωή σου;
{youtube}GShLvxUzKyQ{/youtube}
