Δεν τον είχα δει ποτέ live τον Δωδέκατο Πίθηκο και ήθελα πολύ να διαπιστώσω –πέρα από δίσκους, YouTube και συνεντεύξεις– αφενός πώς μετουσιώνει στο πατάρι τη ρίμα του, αφετέρου πώς μπορεί να σταθεί εκεί πάνω η δημοσιότητα την οποία απολαμβάνει στα ελληνικά Γυμνάσια και Λύκεια μαζί με τους Βήτα Πεις (κάντε μια βόλτα μέσα και έξω από τις περιβόλους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μας, αν αμφιβάλλετε) και μάλιστα με διαφορά από τους υπόλοιπους Έλληνες hip hoppers.
Και δεν χρειαζόταν καν να δεις. Και με δεμένα τα μάτια, δηλαδή, με την ακοή ως μόνο βοηθό, μπορούσες να μυρίσεις τον άκρατα εφηβικό αέρα στον Βοτανικό το Σάββατο το βράδυ. Όπως μάλιστα μου είπε η υπεύθυνη του promo της συναυλίας, είχε δει από νωρίς –ήδη απ' όταν άνοιξαν οι πόρτες στις 9.00 το βράδυ– πολλούς γονείς να φθάνουν με τα παιδιά τους. Εν δυνάμει, κάτι τέτοιο μπορεί για κάποιους να συνεπάγεται μιας φθηνής ανταλλαγής πληροφοριών, με ένα κοινό που θέλει απλώς συνθήματα και εύκολες λύσεις, ένεκα της αυξημένης τεστοστερόνης που κυκλοφορεί σε ανάλογες περιπτώσεις (συντριπτικό το ποσοστό των ανδρών στην αίθουσα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εντόπιζες κορίτσια, το αντίθετο). Όμως ο Δωδέκατος Πίθηκος κατέστησε σαφές ότι δεν πρόκειται για κάτι διαπραγματεύσιμο: δεν αποτελεί πυξίδα για το πού θα πάει το live, παρά μόνο εφόδιο.
Η έναρξη έγινε με μόλις 21 λεπτά από την ώρα που είχε αναγγελθεί, ενώ το εξαρχής κακοσχεδιασμένο μαγαζί του Βοτανικού έκανε το θαύμα του σε επίπεδο ήχου, καταφέρνοντας ν' απορροφά τις σωστές χαμηλές (απαραίτητες στο χιπ χοπ, περισσότερο ίσως από οποιοδήποτε άλλο είδος) και επιβάλλοντας σωστή ακρόαση μόνο από το μέσον του και προς τη σκηνή χώρο. Αν πήγαινες δηλαδή λίγο πιο πίσω από τα δύο πρώτα επίπεδα, π.χ. για να ξεκουραστείς ή για να κάτσεις να πιεις κάτι κοντά στο μπαρ (πράγμα βέβαια αδύνατο, με το στριμωξίδι που γινόταν στις πρώτες σειρές), ήταν σαν να άκουγες τον Πίθηκο από iPod.
Μπορεί έτσι να ξεκίνησε εντυπωσιακά η συναυλία, με τη χορευτική ομάδα Black Out Crew, είναι όμως αλήθεια ότι μόνο οι 3-4 πρώτες σειρές ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν την κινησιολογία τους, όταν αυτή λάμβανε χώρα στο δάπεδο. Να σημειώσουμε επίσης τα φώτα, τα οποία αποδείχθηκαν μακράν τα πιο εντυπωσιακά και δουλεμένα που έχω προσωπικά δει σε ελληνική hip hop συναυλία (αλλά και γενικότερα ελληνικής παραγωγής). Απόδειξη ότι μόνο τυχαία δεν βρισκόταν το όνομα του φωτιστή στο Δελτίο Τύπου της βραδιάς, μα και σημάδι ότι ο Δωδέκατος δίνει σημασία στο άρτιο στήσιμο του σόου του.
Η υπόλοιπη επί σκηνής ομάδα είχε τη γνωστή από τις τελευταίες συναυλίες σύνθεση. Τρομπέτα από τον Captain P (τον οποίον χειροκροτούσε ο κόσμος κάθε φορά που λάμβανε τον χώρο του μέσα στις ενορχηστρώσεις), ηλεκτρική κιθάρα (που όμως δεν έκανε εμφανή την ηχητική της παρουσία) και φυσικά τα decks όπισθεν του πρωταγωνιστή. Ο οποίος και όρμησε στη σκηνή φουριόζος, με απίστευτη δύναμη και όρεξη, επιδεικνύοντας την άριστη επικοινωνία που έχει με το κοινό του. Μοιράζεται δηλαδή μαζί του μια ασυνήθιστη σχέση εμπιστοσύνης, ακόμα μάλιστα και όταν καταφεύγει σε κλισέ τύπου «χέρια ψηλά», «πάμε όλοι μαζί κωλοδάχτυλα» ή όταν καλεί να αλαλάξουν συνθήματα μετά από δικό του ατακάρισμα. Είναι φανερό ότι ο κόσμος που τον ακολουθεί νιώθει άνετα και συμμετέχει χωρίς να αισθάνεται εγκλωβισμένος στη θέση του θεατή-μαριονέτα των βουλήσεων του MC.
Όλοι τώρα που παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα στην ελληνική hip hop σκηνή, είναι θαρρώ γνώστες του flow του Ιάκωβου Τσινίδη. Ακόμα και αυτό το χαρακτηριστικό ψεύδισμα που παρατηρείται σε μερικά φωνήεντα –ακριβώς επειδή το έχει δουλέψει ως επιπλέον και δεν το αντιμετωπίζει ως μειονέκτημα– κάνει τη λαλιά του όχι μόνο αναγνωρίσιμη, αλλά και αρεστή, είτε κινείται σε (σχεδόν) spoken μονοπάτια, είτε βάλλει με ρίμες. Ρίμες που ήταν βέβαια γνωστές στους παρευρισκόμενους στον Βοτανικό, καθιστώντας τους έτοιμους να απαντήσουν σε αυτές ακόμα και σε σημεία στα οποία ο Δωδέκατος Πίθηκος δεν το ζητούσε –σαφώς βέβαια έδειχνε ικανοποιημένος που συνέβαινε.
Παρόντα στη setlist, μα και εφαλτήρια για τρελό κοπάνημα, ήταν τα κλάσικ (πια) "H Μοναξιά Στο Πεζοδρόμιο", "Κανόνες", "Δια Πυρός Και Σιδήρου", "Υπήρχαν Πράγματα", "Τώρα Μιλάν Για Μένα", "Ο Ρουφιάνος" –που έγινε, σε αντίθεση με την πραγματική ζωή, δεκτός με ενθουσιασμό– καθώς και το δικό μου αγαπημένο "Μεγαλώνουμε". Το οποίο παραδίδει μια ενδιαφέρουσα σημειολογία όταν στα live βρίσκεται κοντά με πολυβολισμούς τύπου «πούτσα, ρίμες και καράτε» και τις ιαχές Ninja Boy του κοινού, διότι δείχνει την πορεία του Δωδέκατου μέσα στην ίδια τη ζωή μέσω της τέχνης του. Ήταν δε αδύνατον να μην ακολουθήσεις τον ρυθμό της σκηνής έτσι κι αποφάσιζες να κατεβείς το κάτω επίπεδο του venue. Ακούσαμε επίσης ένα καινούργιο τραγούδι με πολύ ενδιαφέρουσα (σχεδόν ambient) ένδυση και διηγηματικούς τόνους, μα και το "Φλο 30", που παίχτηκε σε συναυλία μόλις για δεύτερη φορά.
Ο Δωδέκατος Πίθηκος έκατσε μέχρι τις 2 παρά στη σκηνή και καθείς έφυγε νομίζω ικανοποιημένος από τον Βοτανικό. Όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι το τμήμα που μπήκε εμβόλιμο στο σετ, με το άτυπο scratch dueling και τους καλεσμένους του Δωδέκατου Πιθήκου (στη σκηνή παρέλασαν οι Εισβολέας, Hatemost, Sadomas & Elephant Phinix), δεν λειτούργησε· είδα μάλιστα αρκετούς να χάνουν τον ρυθμό τους, να αποχωρούν ή να πηγαίνουν έξω για άνετο κάπνισμα. Ο MC μάλλον το μυρίστηκε αυτό και κατέβαλλε στη συνέχεια ειδική προσπάθεια για τουλάχιστον μισή ώρα κοντά στα μεσάνυχτα, ώστε να ξαναφέρει το σόου στα μέτρα του. Και τελικώς βγήκε και πάλι νικητής. Απλά καλό θα ήταν τις επόμενες φορές τέτοια εμβόλιμα σκέλη να είναι πιο μελετημένα και από τους εμπλεκόμενους, αλλά και από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Γιατί, δεκτό, πρέπει κι εκείνος να πάρει τις ανάσες του. Όχι όμως αφήνοντας τη συναυλία του να κινείται σε ερασιτεχνικά επίπεδα, όταν ο ίδιος έχει ξεκινήσει τόσο ρωμαλέα, χτίζοντας μια τόσο σταθερή performance.
{youtube}_TGQyc0XK0A{/youtube}
