Η νύχτα του Σαββάτου αποδείχθηκε η πιο κοπιαστική από όλες, ειδικά από τη στιγμή που οι πρωϊνές του ώρες μας βρήκαν στο after party του Boiler, ελέω του secret live act που είχε ανακοινωθεί. Η υποψία μήπως τυχόν οι New Bomb Turks είχαν αποφασίσει να μας χαρίσουν ένα 20λεπτο πρόγευσης του σετ που θα παρουσίαζαν στο Κύτταρο τριβέλιζε τον νου, τόσο που η παρέα μας κατέφθασε φουριόζα στο μαγαζί λίγο πριν τις 5 τα ξημερώματα. Ύστερα από μια σύντομη βόλτα στον χώρο αντίκριζες από χαλαρούς ταξιδιώτες να απολαμβάνουν μπύρες στο δρομάκι, μέχρι λάτρεις του ποτού να επιδίδονται σε χορό, ενόσω γυρνούσαν φλογερά οι στροφές των βινυλίων.
Όμως η μυστική μπάντα βρισκόταν στον πάνω όροφο, στον οποίο μπορούσες να μεταβείς από τα σκαλιά δίπλα από την είσοδο του Boiler. Με ανάμεικτα συναισθήματα, λοιπόν, στην πιθανή θέση των New Bomb Turks είδαμε μια one-man κατσαπάνκ περίπτωση, η φωνή της οποίας θύμιζε τις ψαροκασέλες της Βαρβάκειου αγοράς. Παρ' όλα αυτά, όσο περίεργο και αν ακούγεται, απολαύσαμε τη σύντομη στάση μας, μιας και η ατμόσφαιρα στον πάνω όροφο έμοιαζε ιδιαίτερα πιστή στο οικογενειακό κλίμα του τετραημέρου.
Κάποιες ώρες μετά, καταφθάνοντας στο Κύτταρο με ελάχιστο ύπνο και την ψυχή στο στόμα, οι Βολιώτες Bazooka –ως στενοί μπατζανάκηδες των Gay Anniversary– δεν θα μπορούσαν παρά να ανοίξουν θριαμβευτικά την 3η μέρα του We're Loud Fest. Άλλωστε το ότι μοιράζονται μέλη με τους headliners της πρώτης ημέρας θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο θετικά, χάριν της πλούσιας εμπειρίας τους στο σανίδι, αλλά και της δεινής συγγραφής αρκούντως πιασάρικου υλικού. Είκοσι λεπτά ήταν πάντως αρκετά μέχρι να επιθυμήσουμε ένα σύντομο διάλειμμα, μιας και τα αμείωτα ντεσιμπέλ είχαν αρχίσει πια να καταπονούν αισθητά την ακοή μας.
Στη διάρκεια της setlist των Γάλλων Avenue Z ειλικρινά βαρέθηκα. Ομολογουμένως, τα synth effects εμπλούτιζαν πολύπλευρα το υλικό τους, αλλά η ψυχεδέλεια έδινε σταδιακά τη θέση της στην κόπωση, ιδιαίτερα στις φάσεις που ο ήχος τους δεν έμοιαζε ευνοϊκός. Ίσως και η επιλεχθείσα θέση του εξώστη να έπαιξε σημαίνοντα ρόλο, έπειτα πάντως από το τσαμπουκλίδικο γκαραζοπάνκ των Bazooka, οι επιχρυσώσεις των Avenue Z απλά καμούφλαραν την ανάμεικτη ουδετερότητά τους.
Οι The Rippers, από την άλλη, αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη έκπληξη ως δευτεραθλητές, μιας και η επιδερμική επαφή με το υλικό τους δεν είχε αφήσει κάποιο νωπό αποτύπωμα. Οι ζωντανές όμως περσόνες των ταβερνιάρηδων από τη Σαρδηνία εντυπώθηκαν σαφώς δυναμικότερες, εκεί ειδικά που οι κιθάρες απέρριπταν την πανκιά, γκαζώνοντας με rock 'n' roll στρόφα. Ιδανικός μπροστάρης στάθηκε ο τραγουδιστής τους, ένα υβρίδιο μεταξύ χυδαίου τσόγλανου και κουτοπόνηρου μπακάλη, αποδίδοντας τα κιθαριστικά του μέρη υπό καθ'όλα κραταιή σιγουριά. Παρότι λοιπόν η σκηνική τους παρουσία δεν ακολούθησε τον πανζουρλισμό άλλων συγκροτημάτων, η σταθερότητα που απέπνεαν μετέβη σε θρίαμβο. Σήμα κατατεθέν, δε, έμεινε η διαβόητη κιθάρα-μπουζούκι τους.
Οι Wau & Los Arrrghs!!! αποτέλεσαν τη μοναδική τρανή απογοήτευση του φεστιβάλ, εντύπωση η οποία ενισχυόταν διαστελλόμενα με την πάροδο του χρόνου. Έπειτα από το άφθαστο μπουζουκοπάνκ των μερακλήδων The Rippers ανέβηκε δηλαδή μια μπάντα άριστη σε υλικό, αλλά καθ'όλα πανηγυρτζίδικη, κυρίως ως προς τον χαρακτήρα του frontman της. Η αλήθεια βέβαια είναι πως τα κομμάτια των Ισπανών ενδείκνυνται κάλλιστα για ξέφρενο γλέντι, καθότι οι «shake-it» ρυθμοί δεν απουσιάζουν: πράγματι, έδωσαν εμφατικό παρών στα πιο καίρια σημεία της setlist.
Ωστόσο, η εικόνα του τραγουδιστή μου άφησε την πιο στυφή γεύση επιτήδευσης, όπως αντίστοιχα ενόχλησαν αρκετούς και οι Useless Eaters το προηγούμενο βράδυ. Το ότι η πλειονότητα του κοινού στο Κύτταρο επιδόθηκε στο πιο τρελό ξεβίδωμα δεν μου λέει τίποτα, ειδικά από τη στιγμή που ο Juanito Wau κατέστρεφε τη γενική εικόνα, λειτουργώντας πλήρως αυτιστικά. Αντιλαμβάνομαι πότε κάποιος επιθυμεί να είναι ρετρό, όπως και πότε έχει ταλέντο ικανό να το υποστηρίξει. Όταν όμως επιθυμείς να υπερβείς τις δυνάμεις σου ξεπερνώντας κάθε όριο υπερβολής, το τελικό αποτέλεσμα ενδέχεται μέχρι και να εκνευρίσει.
Η ώρα πλησίαζε τις 1:30 και τα πράγματα έδειχναν ζόρικα. Το βρωμερό punk rock των Αμερικανών New Bomb Turks δεν προορίζεται άλλωστε για πράους ψυχεδελέ τύπους, ούτε για αρωματισμένες garage νοικοκυρές: δεν είναι τυχαίο πως αρκετοί στο τραπέζι της Κυριακής, την επόμενη μέρα, εξηγούσαν πως αδυνατούσαν να μυηθούν στο πνεύμα, μιας και το τακτοποιημένο κέφι παραμέρισε ολοσχερώς μπροστά στον αστόλιστο, εργολαβικό τσαμπουκά τους. Τα μέλη των New Bomb Turks είναι φασαριόζοι, χωρίς να αναλώνονται ως μηδενιστές. Εντυπώνονται εύθυμοι, δίχως να καταντούν κλαψομούνηδες. Πάνω από όλα, όμως, το punk rock τους είναι εκείνη η μπότα που κρατά τη μάπα σου κολλημένη στο κράσπεδο, γύρω από σπασμένα γυαλιά και κάθε λογής σκουροπράσινες ροχάλες.
Δεν είναι να διαφωνείς με τους New Bomb Turks, με το «έτσι θέλω». Έχουνε κότσια μέχρι τον Θεό και αχαμνά στη γνωστή τους θέση. Όλα δε τα μέλη είναι κατάδικοι στην λιμανίσια αλητεία που τους δέρνει, αλλά ο Eric Davidson ειδικά είναι ο μεγαλύτερος τσογλαναράς σε όλη τη σύγχρονη σκηνή. Πρόκειται για τον αλήτη που θα έρθει να αρπάξει τη μπύρα από το χέρι σου, αφού προλάβει να σου κλέψει και το κορίτσι μαζί. Θα την πέσει σε όλες τις κοπέλες της πρώτης σειράς, για να χορέψει ταγκό μόνο με την τελευταία. Θα φορέσει το καπέλο σου γιατί έτσι του άρεσε (αληθινές ιστορίες), αλλά θα το ποτίσει και με τον ιδρώτα του άπλυτου παντελονιού του. Δεν θα διστάσει πάντως να σπάσει και κάθε κόκκαλο του σώματός του σε ελεύθερες πτώσεις, ενόσω ο κόσμος θα κλαίει σύσσωμος κάθε του στίχο στο μικρόφωνο.
Οι New Bomb Turks είναι κοινώς η ανθρώπινη ενσάρκωση του θράσους, η στεγνή φωνή της απόρριψης, η Δευτέρα Παρουσία η ίδια. Εμφανίζονται την ημέρα εκείνη της Κρίσης που θα εκμηδενίσει οτιδήποτε έχεις δει στο Rock, μετατρέποντας τους Νορβηγούς Turbonegro σε ρασοφόρα παιδάκια με εξαπτέρυγα. Δεν θα σας κρύψω πως τις τελευταίες μέρες είχα μετατραπεί σε punk ιεροκύρηκα, δηλώνοντας παντού πως κάθε άνθρωπος όφειλε να μην προσπεράσει αυτό το συγκρότημα και να παραβρεθεί στο αναμφισβήτητο live της χρονιάς. Τελικά όμως έκανα λάθος, γιατί η εμφάνιση των New Bomb Turks σήμαινε πολύ περισσότερα, ακόμα και για τους ίδιους. Μιας και είχαν αποφασίσει να δώσουν μόνο μία συναυλία για το 2015, αποφάσισαν να εκμαιεύσουν τον κόπο και το άγχος μας στα όρια της πιο μάχιμης ασφυξίας.
Το κλείσιμο της εμπειρίας –γιατί περί «εμπειρίας» πρόκειται– μας βρήκε στο μεσημεριανό hangover γεύμα της Κυριακής, στην ταβέρνα Βυρίνης στο Παγκράτι, υπό τη συνοδεία ποικίλων λαϊκών οργάνων, παιγμένων από το συγκρότημα Ρομβία. Το φαγητό ήταν απαίσιο, αλλά η διάθεσή μας ζωηρή, με τα μέλη των New Bomb Turks να ανακτούν τις δυνάμεις τους, χαλαρώνοντας αραχτά. Κατόπιν, έπειτα από 3 ώρες με άψητες μπριτζόλες και κάθε λογής αμπελοφιλοσοφίες, οι ακούραστοι εκδρομείς κατευθύνθηκαν προς το Tiki bar στην Ακρόπολη, επιθυμώντας να λήξουν εκεί το μακρινό τους ταξίδι. Αδυνατώντας να ακολουθήσω, η αποχώρηση από το τραπέζι με βρήκε κατάκοπο, μα και λίγο ικανοποιημένο που αντίκρισα μια νοερή ανάταση της μουσικής μας. Γιατί σπάνια συγκινείσαι πια λες και ξανάγινες 16 ετών, γι' αυτό και τα βράδια θα κοιμάμαι ήσυχος, γνωρίζοντας πως υπάρχει punk rock εκεί έξω που παραμένει φαρμακερά επικίνδυνο.
New Bomb Turks setlist (με ορισμένες επιφυλάξεις):
Born Toulouse-Lautrec
Point A To Point Blank
Tail Crush
I'm Weak
Tattooed Apathetic Boys
Let's Dress Up The Naked Truth
T.A.S.
Long Gone Sister
I Want My Baby... Dead?!
Girl Can Help It
Up For A Downslide
Minimum Wages Of Sin
So Long Silver Lining
Mr. Suit
Defiled
