Χωρίς καπνούς, χωρίς εφέ, με σκανδαλώδη απουσία του οποιουδήποτε σόου. Βγήκε απλά μέσα σε ένα μπλε ημίφως, έκατσε πίσω από το συνθεσάιζερ, άνοιξε το στόμα της να πει το "Lovers Are Strangers" –και αυτό ήταν... 

Στο Faust το βράδυ της Κυριακής, απέδειξαν ότι μπορούν να κάνουν τη μουσική τους να ρέει όμορφα, ακόμα και αν της λείπουν οι αιχμές που θα την έκαναν κάπως πιο προσωπική και λιγότερο generic...

Παρά τις αμυχές, η εμφάνισή τους στο Κύτταρο, στη γιορτή για τα 5 χρόνια του Rock Overdose, ξύπνησε μνήμες και ανεμογδαρμένες αναδρομές, με τον Έλληνα ντράμερ Βασίλη Μανιατόπουλο να επικεντρώνεται στο πηγαίο νεύρο της 1990s πυγμής της μπάντας...

Πέρασαν και από την Αθήνα λοιπόν λίγο πριν διαλυθούν, ρίχνοντας επαρκή δείγματα του ορμητικού και αρκετά ιδιαίτερου hardcore τους στο μισογεμάτο Second Skin...

«Live» ζεσταμένο στα μικροκύματα, υψηλής μεν νεοσκοτεινής (synth) αισθητικής, μα playback σχεδόν ολοκληρωτικά. Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο πτόησε την πλειονότητα του κόσμου στην κατάμεστη Death Disco...

Συναίσθημα (δυνατό), ιστορίες (χιουμοριστικές και συγκινητικές), ερμηνείες (πηγαίες, αλλά και μελετημένες), τραγούδια (σπουδαία και αγαπημένα), παιξίματα (δεξιοτεχνικά και λαμπερά)...

Mια «επαγγελματική» εμφάνιση και μάλλον όχι η καλύτερή τους στην Ελλάδα. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, ικανοποίησαν με ευκολία το κοινό...  

Μια βραδιά από εκείνες που καλό είναι να υπάρχουν και να πολλαπλασιάζονται στην Αθήνα, η οποία ανέδειξε ένα σχήμα ικανό για πολύ όμορφα πράγματα, γύρω από την κεντρική φιγούρα του ντράμερ Γιάννη Αγγελόπουλου...

Μια συναυλία από τα βάθη της καρδιάς, με ταξιδιάρικα πουλιά, ταράτσες, κεραίες, εξώστες, ψηλά κτίρια και ουρανό να διυλίζονται σε τραγούδια με κύριο και βασικό άξονα την αγάπη...

Η βραδιά συνδύασε τη νοσταλγία με τη νεανική ενέργεια, τις επιτυχίες με λιγότερο γνωστές (μα ενδιαφέρουσες ζωντανά) επιλογές, έχοντας ως πρωταγωνιστές καλλιτέχνες που διέκρινες χωρίς καμία αμφιβολία πως κουβαλούν αγάπη για αυτό που κάνουν...