«Πείτε μου, σας παρακαλώ, πόσα πουτσοκέφαλα βλέπετε»;
Είναι η στιγμή που ο Τζίμης Πανούσης κάνει «αλκοτέστ» σε μία θαμώνα, κουνώντας μπροστά στα μάτια της έναν ευμεγέθη δονητή. Σύσσωμο το Gagarin πέφτει τ' ανάσκελα, ενώ ο γράφων σχεδόν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο από τα γέλια. Είναι μόνο μία από τις πολλές στιγμές που θα συμβεί κάτι τέτοιο στην πρεμιέρα της νέας σειράς παραστάσεων του αγαπητού καλλιτέχνη.
Στο Masturnation: Hellass, ο Πανούσης συνοδεύεται από τις πρόσφατα επανασυσταθείσες Μουσικές Ταξιαρχίες, με το reunion να αιτιολογείται στη βάση των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών, οι οποίες –κατά τον ίδιο– ομοιάζουν με εκείνες των αρχών των 1980s. Από μία άποψη έτσι είναι τα πράγματα, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο μεταξύ ο Τζιμάκος μετεξελίχθηκε από underground καλλιτέχνη σε εθνικό θησαυρό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επικινδυνότητα/παρεμβατικότητα της τέχνης του.
Παρά ταύτα, ο Πανούσης παραμένει ανήσυχος, αν όχι πάντα εύστοχος στη σάτιρά του. Και, ειδικά στην εποχή της πανταχού παρούσας πολιτικής ορθότητας, ο λόγος του αποτελεί μια μικρή όαση: κοφτερός, χειμαρρώδης, λυτρωτικά αθυρόστομος, ακόμα και σοκαριστικός σε κάποιες στιγμές. Εκείνο που εντυπωσιάζει, επίσης (έστω κι αν διαπιστώθηκε μυριάκις τα τελευταία 30κάτι χρόνια), είναι ο τρόπος με τον οποίον περνάει από το ένα αστείο στο άλλο· η ροή του λόγου του, το πώς ξεστομίζει τα πιο απίθανα πράγματα, σα να μιλάει στα φιλαράκια του στο καφενείο. Παραμένει σε φόρμα, λοιπόν, κι ας μην πιάνει τις κορυφές παρελθόντων ετών.
Κι ύστερα, είναι και τα τραγούδια. Όπως τα “Disco Tsoutsouni”, “Μουσικές Ταξιαρχίες”, “Το Παιδί Του Σωλήνα”, “Για Τη Γιορτή Της Μητέρας”, “Ερωτικό”, “Νεοέλληνας”, “Κάγκελα Παντού”, “Ο Λάκος Με Τ' Αστεία”, “Είμαι Γυφτάκι”, “Ένα Τραγούδι Για Το Χειμώνα” και τόσα άλλα. Ακτινογραφίες της εποχής τους, όσο και προφητείες για το σήμερα· τραγούδια που σπαρταράνε ακόμα, με τη βοήθεια βέβαια και της ιδιαίτερα δεμένης μπάντας. Στα αξιοσημείωτα ατού της τελευταίας θα πρέπει να βάλουμε τους κιθαρισμούς του Γιάννη Δρόλαπα, οι οποίοι κόβουν σαν ξυράφια, αλλά και το πολυεπίπεδο σόου του έτερου χειριστή της εξάχορδης, Στέλιου Φράγκου.
Μπορείς αν θες να βρεις λόγους για ενστάσεις απέναντι σε «μία ακόμα παράσταση του Τζίμη Πανούση». Μπορείς, επίσης, να αναρωτιέσαι κατά πόσο τα καίρια σχόλιά του μπορούν να έχουν αντίκτυπο βαθύτερο του γέλιου, σε ανθρώπους που τον παρακολουθούν μασουλώντας και πίνοντας. Δικαιούσαι, τέλος, να διαπιστώνεις ότι –αναπόφευκτα– κομμάτια της σάτιράς του βρίσκονται κάπως πίσω από την εποχή, ειδικά κάποια βιντεάκια τα οποία μοιάζουν «κλεμμένα» από το διαδικτυακό συλλογικό ασυνείδητο.
Αλλά, ας μη γελιόμαστε: η σπινθηροβόλα τέχνη και προσωπικότητα του Τζίμη Πανούση, η δοτικότητα και το πάθος του πάνω στη σκηνή, όλα παραμένουν ικανά να σβήσουν αμφιβολίες και προβληματισμούς. Η σάτιρά του, άλλωστε, θέλει και την «αθωότητα» για να λειτουργήσει. Κι όταν είσαι εκεί, διάβολε, λειτουργεί θαυματουργά.
Ναι, καλά το καταλάβατε: πρέπει να πάτε.
{youtube}AL7AH8mJuNY{/youtube}
