Δύο άνθρωποι, σε μια συνεργασία ψυχής, σώματος και φωνής. Δύο ξεχωριστές πορείες καλλιτεχνών που κάποτε άφησαν πίσω τους δύο συγκροτήματα χάριν αυτόνομων, λαμπερών διαδρομών (η Ελευθερία Αρβανιτάκη την Οπισθοδρομική Κομπανία, ο Νίκος Πορτοκάλογλου τους Φατμέ), για να φτάσουν μαζί στο «τώρα», μα και σε ένα αποτέλεσμα ικανό να σε εκπλήξει από την πρώτη στιγμή.
Τα συναισθήματα έντονα, ήδη από την εμφάνισή τους στη σκηνή του Βοτανικού, καθώς και οι δύο έγιναν απο-δέκτες πληθώρας συναισθημάτων: αγάπης, ζεστασιάς και συγκίνησης· άλλωστε τα τραγούδια τους τα εκπέμπουν στα «κόκκινα» όλα αυτά (και όχι μόνο). "Όλα Αρχίζουν Αλλιώς", λοιπόν, σε ένα πρόγραμμα που πάντρεψε το χθες με το σήμερα, τον ροκ ηλεκτρισμό με το λαϊκό στοιχείο, μα και με όλους εκείνους τους μελαγχολικούς στίχους που με τον τρόπο τους σημάδεψαν διάφορες στιγμές της ζωής πολλών.
Πασάρισμα επιλογών, εναλλάξ: ο Πορτοκάλογλου τραγουδάει επιτυχίες της Αρβανιτάκη και το αντίστροφο· μπλέκουν στίχους και δημιουργούν επί τόπου κάτι νέο, βγαλμένο από το παρελθόν, ενώ την ίδια στιγμή παρουσιάζουν –συνοπτικά, μα και μοναδικά– το «λιθαράκι» που έχουν διαχρονικά βάλει στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Με αυτόπτες μάρτυρες τους ακροατές, οι οποίοι και παρακολουθούν τον «χορό» των αγαπημένων τους φωνών.
Εκείνη τη στιγμή, πιάνεις τον εαυτό σου να τραγουδάει μαζί τους «δεύτερη ζωή δεν έχει» ("Το Παράπονο", από τα Τραγούδια Για Τους Μήνες) και νιώθεις τη συγκίνηση των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη και τη δύναμη της μουσικής του Δημήτρη Παπαδημητρίου να διαπερνά όλο σου το σώμα. Αλλά κι «εδώ είναι το ταξίδι» ("Ταξίδι") και «έχω βρει τον μάστορά μου με σένα» ("Βαλκανιζατέρ"), σε ένα οδοιπορικό συνολικής διάρκειας 3+ ωρών, με ένα διάλειμμα στη μέση της βραδιάς, ίσα-ίσα για να μοιραστείς με τον διπλανό σου εντυπώσεις.
Όλοι παρατηρούν τη σταθερότητα και την ακρίβεια της αέρινης παρουσίας της Αρβανιτάκη, το «πάτημα» της ψιλής της φωνής πάνω στους τόνους της μουσικής. Αναρωτιέσαι πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, τόσο αψεγάδιαστα. Κι όμως! Η αρμονία, η γαλήνη και η ηρεμία που εκπέμπει ως ερμηνεύτρια, σε κερδίζουν μεμιάς. Από την άλλη, στην περίπτωση του Πορτοκάλογλου συναντάς έναν 50άρη με ορμή εφήβου, να τραγουδάει με τρέλα και εξτρά δόση αδρεναλίνης, με αυξανόμενο θαρρείς πάθος όσο περνάνε τα χρόνια, όλα όσα μας έχει χαρίσει και εξακολουθεί να μας χαρίζει.
Ένα βέβαια από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να επιτευχθεί σε κάθε μουσική παράσταση –για να βγει το ταξίδι σωστό– είναι το σωστό «δέσιμο» της ορχήστρας και η άψογη συνεργασία αυτής με τους βασικούς συντελεστές. Έτσι κι έγινε: καθένας από τους 6 μουσικούς στη σκηνή του Βοτανικού «έντυνε» με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την κάθε στιγμή της playlist, με τα παιξίματα να δίνουν έτσι την απαραίτητη ζωή στα τραγούδια.
Το φετινό λοιπόν πρόγραμμα αυτού του δυνατού διδύμου, θα ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό «μουσικό» αυτί, και τον πιο παθιασμένο εραστή της εγχώριας μουσικής δημιουργίας. Οι επιτυχίες της Αρβανιτάκη και του Πορτοκάλογλου μετρούν ήδη κάμποσα χρόνια, μα παραμένουν ζωντανές και αναλλοίωτες. Θα είναι εκεί, στον Βοτανικό, για κάμποσο διάστημα ακόμα. Και αξίζει να ζήσετε από κοντά όσα το χαρτί δεν μπορεί να καταγράψει, όπως η ψυχή.
{youtube}EmNGuxzyTyg{/youtube}
