Holocaust + Snowblind, In Utero Cannibalism, Lucky Bastardz, Bullet-Proof, Heart Attack

Είμαι βέβαιος πως η Sleaszy Rider Records είχε τις καλύτερες προθέσεις όταν διοργάνωνε τη χθεσινή βραδιά στο An Club. Όμως κάτι πήγε εντελώς λάθος στον προγραμματισμό. Όταν θες να έχεις 5(!) support στον headliner σου και η ημέρα του live είναι Τετάρτη –άρα καθημερινή, άρα πολλοί θα έρθουν μετά από δουλειά, άρα πρέπει να φύγεις νωρίς καθώς πάλι δουλεύεις την Πέμπτη, άρα ίσως χρειαστεί να προλάβεις και μεταφορικό μέσο γιατί έχουμε Κρίση και αποφεύγεις το ταξί– δεν γίνεται να λες έναρξη 19.30 και να αρχίζεις 20.30. Και άντε μεταλλοσυναυλία ήταν, άντρες είχαμε μαζευτεί κυρίως, κάτσαμε και χαζέψαμε λίγο το ματς του Ολυμπιακού με τον Παναιγιάλειο. Αλλά και μετά, χανόταν συνέχεια εξτρά χρόνος με τον εξοπλισμό κάθε γκρουπ και το απαραίτητο τσεκ του ήχου. Κάπως έτσι, φτάσαμε να βγουν οι Holocaust στη σκηνή 1 παρά 20 τη νύχτα και να τελειώσουν 2! Μπορεί να φύγαμε λίαν ικανοποιημένοι για τα σπίτια μας, όμως αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Και το λέω με κάθε σέβας προς μια μικρή μα ιστορική δισκογραφική, που πρέπει να δούλεψε πολύ για αυτό το event.

Τέλος πάντων, 50 άνθρωποι μαζευτήκαμε πάνω/κάτω στο An Club –θεατές, ανταποκριτές και φωτογράφοι, μέλη συγκροτημάτων και επιτελεία, όλοι μαζί– και δεν το περάσαμε το νούμερο ως τη λήξη των διαδικασιών. Ήταν απογοητευτικό, το δίχως άλλο. Όπως απογοητευτική ήταν και η έναρξη της βραδιάς με τους Heart Attack. Οι Αθηναίοι hard rockers διέθεταν βέβαια έναν εξαιρετικό κιθαρίστα (Στέφανος Γεωργιτσόπουλος) κι ένα έμπειρο μπάσο (Νίκος Μιχαλακάκος, με θητεία στους Spitfire). Όμως τα μεν πλήκτρα της Λίλας Μόκα δεν ακούγονταν καθαρά, ο δε μπροστάρης Γιώργος Δριμιλής σκεπαζόταν από τα όργανα και δεν καταλάβαινες γρι από όσα τραγουδούσε, ενώ και τα ίδια τα κομμάτια δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα το αξιομνημόνευτο. Μόνο στο φινάλε με το "Hellenic Forces" από το πρόσφατο ντεμπούτο τους κάτι ταρακουνήθηκε, κι ας έλειπε η πλειάδα συμμετοχών της στούντιο εκδοχής του.

Οι Bullet-Proof έφαγαν γύρω στα 25 λεπτά μέχρι ν' αρχίσουν, εξαιτίας κάποιου τεχνικού ζητήματος. Μας βρήκαν λοιπόν κρύους και παρά τις συνεχείς προτροπές τους να δείξουμε κάποιον ενθουσιασμό και να μην μοιάζουμε με νεκροταφείο, ουδείς συγκινήθηκε –αν και τα λίγα γυναικεία βλέμματα καρφώθηκαν προς τον δεύτερο κιθαρίστα Mattia Carli και προς τον μπασίστα Federico Fontanari. Είναι αλήθεια πως οι Ιταλοί μας βομβάρδισαν με ό,τι είχαν και αποδείχθηκαν metal σκαπανείς, πιάνοντας διαολεμένες αποδόσεις στα παιξίματά τους, κυρίως ο πιτσιρικάς ντράμερ Lukas Hupka. Όμως ο πατέρας του Richard θα πρέπει μάλλον να αρκεστεί στην κιθάρα (παίζει εξαιρετικά) και ν' αφήσει το τραγούδι σε κάποιον πιο αρμόδιο. Και πάλι, βέβαια, δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημα: λείπει η ταυτότητα στους Bullet-Proof, οι οποίοι κατέχουν μεν τον thrash metal ήχο, μα στοιχηματίζεις ότι περιμένουν πώς και πώς τον νέο Megadeth δίσκο για να κλυδωνίσει τον κόσμο τους.

Σκυτάλη κατόπιν στους άλλους Ιταλούς επισκέπτες, τους Lucky Bastardz από την Alessandria, ο ντράμερ των οποίων Mark Lazzarini έπαιξε επίσης γυμνός από τη μέση και πάνω, όπως και ο Hupka ο νεότερος (το έχουν σύστημα στη γειτονική χώρα;). Εδώ οι διαθέσεις ήταν πιο hard rock, μα το υλικό εξίσου αδιάφορο, παρότι το γκρουπ βρίσκεται πλέον στο τρίτο του άλμπουμ. Η σκηνική τους όμως παρουσία, θυελλώδης. Μιλάμε για μια απίστευτα δεμένη μπάντα, ικανή να απελευθερώσει πολλά βολτ ενέργειας, με έναν frontman (Titian Spigno) που επιτέλους μπορούσε να υψωθεί πάνω από τον ορυμαγδό, έστω κι αν ενίοτε έβγαινε πιο τσιριχτός απ' όσο θα προτιμούσα. Χρειάζεται όμως και υλικό. Α, και κάποιος πρέπει να πει στον μπασίστα τους να σταματήσει αυτές τις γελοίες metal γκριμάτσες που κάνει όλη την ώρα...

Στη συνέχεια έπαθα ένα μικρό σοκ, αφού In Utero Cannibalism περίμενα και είδα ένα τρίο να ανεβαίνει στη σκηνή, χωρίς ντράμερ και χωρίς τη γνωστή φιγούρα του τραγουδιστή της εγχώριας death metal μπάντας. Τα έχασα λοιπόν για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να γνωρίσω τον ντράμερ τους Αλέξανδρο κάτω από το καπέλο του frontman, πλαισιωμένο από δύο μέλη των Senserase σε κιθάρα και μπάσο, τους Κώστα Κατσαντώνη & Στέφανο Κουτσουρόπουλο, αντίστοιχα. Οι εξηγήσεις, δόθηκαν αμέσως: λίγες μέρες πριν το live, τραγουδιστής καπούτ. Ο Αλέξανδρος είχε να διαλέξει μεταξύ ακύρωσης συμμετοχής και κατεστραμμένης παράταξης, με τον ίδιο στα φωνητικά. Πήρε τον δύσκολο δρόμο και βγήκε νικητής. «Γαμάει ο ντράμερ!», φώναξε σε κάποιο σημείο ένας από το κοινό και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί με αυτή τη σύνθεση, που δεν την είχες ικανή και για πολλά, οι In Utero Cannibalism ήχησαν ωμοί, μανιασμένοι, με μια πρωτόγονη βία, η οποία έλειπε αισθητά από τη support εμφάνισή τους στους Dying Fetus το καλοκαίρι. Παρουσίασαν μάλιστα και αξιόλογο νέο υλικό δίπλα σε παλιότερες επιλογές και σε μια καταπληκτική διασκευή στο "Everybody Dies" των The Hell –από ένα άλμπουμ ονόματι Dehumanize, το οποίο προορίζεται να βγει το Πάσχα. Ο Αλέξανδρος μπορεί επομένως να μην έβγαλε το καπέλο του όσο ερμήνευε, αλλά εγώ σίγουρα του έβγαλα (νοερά) το δικό μου.

Και μετά, οι (επίσης δικοί μας) Snowblind. Μαλλιάδες έμπειροι, με χιλιόμετρα φιλίας και καριέρας, σε ένα υποδειγματικό support σετ. Οι Μιχάλης Γαλιάτσος & Δημήτρης Αγγελόπουλος θυμήθηκαν τη θητεία τους στους Nightfall καθώς η μπάντα έπιασε το "Diva", μας έπαιξαν όμως και υλικό από το νέο τους άλμπουμ One Epic Metal Requiem: με τον ύμνο στο heavy metal "A Light In The Darkness", μάλιστα, χάζεψε ακόμα και ο ίδιος ο John Mortimer, τον οποίον έπιασε το μάτι μου ανάμεσα στο κοινό, να παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον. Το hard rock τους, αν και παλιό σε ήχο, διέθετε μελωδίες κλάσης, είμαι δε σίγουρος ότι, παρά το περασμένο της ώρας, κανείς μας δεν θα είχε πρόβλημα αν έμεναν κι άλλο στη σκηνή. Όμως πλέον ήταν η στιγμή των πρωταγωνιστών.

Οι Holocaust δεν υπήρξαν ποτέ μπάντα πρώτης γραμμής στο new wave of british heavy metal, δισκογραφικά μιλώντας, ενώ από την αρχική σύνθεση απέμεινε πλέον μόνο ο κιθαρίστας John Mortimer, ο οποίος έχει επωμιστεί και τα φωνητικά. Παίζει όμως εδώ και 12 χρόνια με τον επιβλητικό μπασίστα Marc McGrath και τον θαυμάσιο ντράμερ Scott Wallace, με αποτέλεσμα να συγκροτούν ένα πολύ δυνατό τρίο. Τους θαυμάσαμε χθες βράδυ στο An Club, όπου μας ξεσήκωσαν με την πρώτη νότα, παρότι ήμασταν πια αποκαμωμένοι όταν βγήκαν στη σκηνή. Έπαιξαν βέβαια και κάμποσο καινούριο υλικό, από το ολόφρεσκο Predator (σημειωτέον, το έβγαλαν στη Sleaszy Rider), δεν μας χάλασε εντούτοις καθόλου: το άλμπουμ διαθέτει «κλασικό» ήχο, κολλώντας έτσι μια χαρά με τις παλιές επιλογές, έχει δε κάμποσες ωραίες κιθαριστικές μελωδίες, που απογειώνει ο τεχνίτης Mortimer.

Τελικά, πάντως, όλα αυτά τα χρήσιμα/πληροφοριακά, είναι ψιλά γράμματα. Σημασία έχει ότι τούτοι οι βετεράνοι μας τίναξαν τα πέταλα εκεί στην υπόγα των Εξαρχείων, διαολίζοντάς μας με αλλεπάλληλα ζιγκ ζαγκ μεταξύ ενός πρωτομεταλλικού, βρετανικού ήχου made-in-early-1980s με το ένα πόδι στο street punk της εποχής και το άλλο στους Judas Priest, και μιας ασυναγώνιστης rock 'n' roll αληταρίας, βγαλμένης θαρρείς από τις χρυσές ημέρες των Saxon. Δεν υπήρχε κόπωση, δεν υπήρχε φθορά: ο χρόνος έκανε την εμφάνισή του μόνο στην όψη των Holocaust, όχι στον ήχο τους. Εκείνος παρέμενε κοφτερός, άγριος, αρχέγονος –μη σας πω δηλαδή πως ορισμένες από τις «κλασικές κι αγαπημένες» στιγμές της setlist ακούγονταν καλύτερες απ' ότι τις θυμάστε στους δίσκους.

Φυσικά και έκλεισαν με το "Heavy Metal Mania", με μας να τραγουδάμε ενθουσιωδώς στο ρεφρέν. Έστω και αν ως πιο γνωστό τους τραγούδι σύστησαν το "The Small Hours" (ίσως επειδή το διασκεύασαν οι Metallica;), το οποίο και παρουσίασαν σε μια μεγαλειώδη εκτέλεση. Πραγματικά, πάντως, δεν παίζονταν οι Holocaust χθες στο An Club. Έδωσαν ένα παλικαρίσιο μεταλλικό live κι ας ήμασταν τόσο λίγοι απέναντί τους.