Απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς και live το ίδιο βράδυ, δεν το λες και «ταιριαστό δίδυμο». Λογικό επακόλουθο, ο χώρος που όλοι λατρεύουν να κοσμούν με λεκτικά κλισέ του στυλ «μπουντρούμι», «κολαστήριο» κτλ. να μη γίνει τίποτα ανάλογο: μάξιμουμ 150-200 άτομα μαζεύτηκαν την Πέμπτη στο An Club, για να κοπανηθούν με τους Torche. Βέβαια, δεν νομίζω ότι αναλογεί πολύ περισσότερο εγχώριο κοινό στο κουαρτέτο από το Μαϊάμι –άντε μερικοί ακόμη. Άλλωστε βρίσκονται σε μία ουδέτερη, αυτοακυρωτική αλλά και πλουραλιστική ταυτόχρονα ηχητική ζώνη, ικανή να δημιουργήσει πολλούς αφοσιωμένους πιστούς (τσιμπώντας από ετερόκλητες μουσικές δεξαμενές), που την ίδια στιγμή ίσως αποτρέπει πολλούς true, σκληροπυρηνικούς ακόλουθους του metal γαλαξία από το να τους δώσουν ευκαιρίες, αποκηρύσσοντάς τους ως μπάντα με «χαμηλά λιπαρά».
Τη βραδιά άνοιξαν με βρετανική χρονική ακρίβεια οι «δικοί μας» Yellow Devil Sauce ή Σάλτσες, όπως αποκαλούνται μεταξύ συγγενών και φίλων. Μετράνε 15 χρόνια ζωής και 10 δισκογραφικής δραστηριότητας, έχοντας κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ κινούμενα μεταξύ southern rock και grunge, με ένα ατόφιο και ελαφρώς στυλιζαρισμένο stoner στον πυρήνα. Ομολογώ πως είχα μείνει στο προ 10 ετών ντεμπούτο τους: το τελευταίο τους πόνημα Right Under Your Nose μου ξεγλίστρησε, ειρωνικά, κάτω από τη μύτη. Μάλλον καλύτερα, όμως, καθώς η ατσαλάκωτη και cool-as-fuck εμφάνισή τους, μου χάρισε αμέτρητες αφορμές να το ξεζουμίσω στο σύντομο μέλλον.
O Alex L. στα φωνητικά και στην κιθάρα –με μπλουζάκι Goatsnake, παρακαλώ!– ήταν κρυμμένος πίσω από τις heavy και με πιτσιλιές sludge μπασογραμμές του Costas K. (αυτός με Black Flag t-shirt), αλλά και όσο φανερός έπρεπε όταν χρειαζόταν να δώσει στίγμα και πυγμή με τα hardcore λογικής φωνητικά του. Τα σέβη μου επίσης στον ντράμερ George N., ο οποίος και τεχνικά αψεγάδιαστος αποδείχθηκε και κάποιους κακώς ακάλυπτους ηχητικούς χώρους γέμιζε με μαεστρία και τσαγανό. Στα δια ταύτα, αν λείπει κάτι από το εγχώριο τρίο, δεν είναι ούτε η ψυχή και η απροσποίητη αυθεντικότητα, ούτε και η σαρκώδης σύνδεση με το κοινό. Τους λείπει μία πιο ξεκάθαρη ηχητική ταυτότητα, η οποία δεν θα φλερτάρει επικίνδυνα με τα κλισέ της σκηνής, ξεχωρίζοντάς τους έτσι από τον χαμό.
Κοιτάξτε τώρα τι φοβερό και μεταμοντέρνο συμβαίνει με τους Torche. Ζωτικό συστατικό του ηχητικού τους σύμπαντος είναι η διακριτή ποπ ζεστασιά και η ευαισθησία που αποπνέουν άλλοτε περισσότερο (Harmonicraft) και άλλοτε λιγότερο (Restarter) οι δεδομένα σκληρές δουλειές τους, ενώ υπάρχουν κι εκείνες στις οποίες τα δύο στοιχεία βρίσκονται σε αρμονία με τις πιο τραχείς πλευρές τους (Meanderthal). Η αρετή αυτή τους έχει χαρίσει αναγνωρισιμότητα σε μερίδα κοινού στην οποία δεν θα έφταναν αλλιώς ποτέ –έχουν ας πούμε γίνει «metal darlings» του Stereogum και του Spin. Την ίδια στιγμή, ξεγλιστρούν οριακά από την κατηγοριοποίησή τους ως χιπστερομέταλ συγκρότημα (όπως συνέβη με τους Deafheaven), με αποτέλεσμα να γίνονται αποδεκτοί και από τους ορκισμένους, καθαρόαιμους μεταλλάδες.
Δημιουργείται λοιπόν μία ενδιάμεση, νοητή διάσταση, στην οποία κατοικούν μόνο οι Torche με το «pop/sludge metal» τους και δυνητικά μία τεράστια γκάμα ακροατών, αλλά και καμία παράλληλα. Στη θεωρία, επομένως, μα και στην πράξη, ενδιαφέρον δεν είχε τόσο ποια εκδοχή των Torche θα βιώναμε την Πέμπτη στο An Club, αλλά και ποιο είναι τελικά το πολιτισμικό υπόβαθρο των Ελλήνων φίλων τους.
Όσον αφορά το δεύτερο, η αντίφαση που αναπνέει στον κόσμο των Αμερικάνων αποτυπώθηκε έμπρακτα και στη σύσταση του κοινού. Ελάχιστα πυρακτωμένα μέταλλα στα μετόπισθεν, κάποιοι blackgazers που μπήκαν κρυφά από το παράθυρο, κλασικοί θαμώνες του club, ορισμένοι νοητοί straight edgers και στις επάλξεις συναισθηματικοί και εκδηλωτικοί στοουνεράδες, οι οποίοι αναθάρρεψαν. Ακόμη και η μυρωδιά που αιωρούταν πέρναγε κρίση ταυτότητας: ένα υβρίδιο φρεσκοπαραγώμενης ιδρωτίλας/τεστοστερόνης και αμφίβολης ποιότητας aftershave. Ένα σύντομο και απολαυστικό χρονικό ασκήσεων αισθητικής και ηχητικής ισορροπίας, κυρίες και κύριοι, με κάτι τέτοιο φαντάζει ένα live των Torche.
Επί του πιεστηρίου τώρα, η εμφάνιση των ασυγκράτητα και μεταδοτικά ευδιάθετων Torche χωρίστηκε σε δύο ανόμοια χρονικά και απολύτως διακριτά μέρη, το καθένα με τα δικά του highlights, αλλά και με τα δικά του φάουλ. Στα πρώτα 2/3, μας παρουσίασαν μία πιο φλογισμένη βερσιόν του μέταλ ουράνιου τόξου + τσιχλόφουσκας που τους χαρακτηρίζει –την πιο ποπίζουσα δηλαδή μεταλλική τους πλευρά. Τα φωνητικά του μουστακοφόρου Steve Brooks ήταν σε πρώτη φάση πιο χαμηλά και σταθερά, λιγότερο εντυπωσιακά απ’ ό,τι αντηχούν στους δίσκους. Βέβαια αυτό το λίγο άνευρο, nerd και ανεπαίσθητα emo στυλ ερμηνείας ταίριαζε στο συγκεκριμένο σημείο, και πάλι όμως, θα τα ήθελα πιο ηλεκτροφόρα και τσιτωμένα. Επ’ ευκαιρίας, να εξυμνήσω την καρυδάτη στάση του Brooks, όταν πριν μερικά χρόνια δήλωσε ανοιχτά πως είναι ομοφυλόφιλος –όντας από τους ελάχιστους πρωταγωνιστές του ευρύτερου μοντέρνου metal γαλαξία που πράττει κάτι τέτοιο.
Κατά τα λοιπά, στο πρώτο σκέλος συνειδητοποιήσαμε τον νευραλγικό ρόλο που διαδραματίζει ο μπασίστας Nunez στην εκρηκτική αποτύπωση των συνθέσεων, ενώ ο δεύτερος κιθαρίστας Andrew Eistner στάθηκε υπεύθυνος τόσο για τα πιο poppy ριφάκια/γεφυρούλες, όσο και για τις αρμάδες από βαριά hooks. Ο σορτσάτος ντράμερ Rick Smith, πάλι, ήταν η αποκάλυψη της συναυλίας για μένα: τεχνικά από άλλον πλανήτη, ακόμη και οι όποιες αρρυθμίες έμοιαζαν μαθηματικά υπολογισμένες για το fun της υπόθεσης. Μούρλια σκέτη, σας λέω! Σε αυτό το στάδιο του σόου τίμησαν και τα πιο φωτεινά τους κομμάτια, όπως το "Kicking", με κορυφαία στιγμή την επική αλλαγή από το "Healer" στη διαολεμένη μπασογραμμή του "Across The Shields", ακριβώς όπως συμβαίνει στο Meanderthal. Μοίραζαν κολάρα σε αυτό το σημείο οι Torche, χωρίς πολλά-πολλά.
Πριν μπούμε στο δεύτερο σκέλος της εμφάνισης, ο Steve Brooks είχε προλάβει να χτίσει τη σχέση που επιθυμούσε με το κοινό. Μας ευχαρίστησε αρχικά που βρεθήκαμε στο An εν μέσω απεργίας, ενώ αργότερα, όταν είδε ότι το κεντρικό σημείο του club δεν είχε γίνει το πεδίο μάχης που επιθυμούσε, μας αποκάλεσε προκλητικά «motherfuckers», για να μας παρακινήσει να χορέψουμε. Well-played, mr. Brooks! Και κάπου εκεί, βγήκε και το βαρύ πυροβολικό. Οι δύο κιθαρίστες άλλαξαν εξοπλισμό, ο Nunez με τον Smith βίδωσαν και το stoner/sludge τερατούργημα που κρύβεται στα Torche υπόγεια έσπασε όλα τα κάγκελα και βγήκε στην επιφάνεια. Ξεφλώρεψαν καθαρτικά, για να το πούμε στη καθομιλουμένη. Από εδώ και πέρα, το χάος: ωστικά κύματα μαζικού headbanging, ψυχωμένες εκτελέσεις κομματιών κυρίως από τον τελευταίο δίσκο –οι οποίες φλέρταραν επικίνδυνα με το black metal σε ορισμένες στιγμές– και κορύφωση όλων, τον Brooks να κατεβαίνει από τη σκηνή σαν αφιονισμένος βίσονας, ρίχνοντας κουτουλιές σε ένα παλικάρι με κόκκινο φούτερ, που δεν κουνήθηκε εκατοστό! Δεν ξέρω ποιος πόνεσε περισσότερο, ειλικρινά...
Στο encore –ναι, φυσικά και υπήρχε encore– όλα έβγαλαν νόημα: αυτό ήταν το τελευταίο σόου της περιοδείας των Torche, είχαν έτσι έρθει στην Αθήνα φτιαγμένοι ώστε τα πράγματα να γίνουν «fucking crazy!». Ανάλογα κινήθηκε και το encore, με τα λυτρωτικά, ασήκωτα stoner σφυροκοπήματα να μη σταματάνε και τον Eistner να πετάει δαχτυλίδια και πένες στον κόσμο, παραδίδοντας την κιθάρα του για παροδικά ελεύθερη και δημιουργική χρήση. Στο τελευταίο όμως αυτό 1/3, έκαναν μπαμ οι φωνητικές αδυναμίες του Brooks: εκεί δηλαδή που οι υπόλοιποι γκάζωναν χωρίς έλεος και ήμασταν στα πρόθυρα να ακούσουμε ακόμα και screamo κραυγές, τα πνευμόνια του απελευθέρωναν έναν άνευρο, υποτονικό ήχο, ο οποίος δεν ταιριάζει σε true stoner metal μπάντα. Νομίζω αυτό είναι ένα θεμελιώδες αγκάθι της ύπαρξής τους και πρέπει να βρουν λύση οπωσδήποτε.
Δεν θέλω να σας αφήσω με αυτή την κάπως πικρή αίσθηση, όμως. Η συναυλία χαρακτηρίστηκε από επικές στιγμές και εμείς οι λίγοι που βρεθήκαμε την Πέμπτη στα Εξάρχεια –τα οποία βράζουν ξανά τέτοιες μέρες– θα τη θυμόμαστε ως ξεχωριστή. Κι αν κανείς ξεστομίσει τη λέξη «φλώρικο» για το metal των Torche, θα ξέρουμε πολύ καλά πόσο γελασμένοι είναι.
{youtube}NaVAIr0uDao{/youtube}
