Η φήμη που ακολουθεί τις ζωντανές τους εμφανίσεις επιβεβαιώθηκε, αλλά μέχρις εκεί. Φύτευαν τις μπασογραμμές τους στο μυαλό σου, όμως η μουσική τους έχασε γρήγορα την ικανότητα να εκπλήσσει και να εκπλήσσεται...

Χωρίς να πτοηθούν καθόλου από το κοινό –το οποίο παρέμεινε παγωμένο, σχεδόν ως το τέλος της βραδιάς– κατάφεραν, σε έναν μικρό μάλιστα χώρο, να έχουν παρουσία που άρμοζε σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ...

Λίγοι οι παρευρισκόμενοι την Κυριακή στο Six d.o.g.s., κοινό ωστόσο ζεστό και διαβασμένο, που απόλαυσε ένα λάιβ με σαφώς θετικό πρόσημο...

Χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν την Κυριακή τον Βοτανικό, για ένα χιπ χοπ λάιβ με φοβερό παλμό και πάθος...

Αναλογίλα και ξερό ψωμί, που αποσπά θραύσματα της ηλεκτρονικής σκηνής των 1970s, κολλώντας τα στο σήμερα, ενίοτε με μερικά ισχυρά beats από κάτω...

Μετά από 1 περίπου ώρα συναυλίας κι ενώ η μπάντα είχε πια παίξει τα ¾ της setlist της, το “Bela Lugosi’s Dead” (των Bauhaus) έκανε ξαφνικά την ανατροπή. Και μετά άρχισε η διασκέδαση...

Τα διαμάντια (του γαλλικού μπαρόκ) είναι τελικά παντοτινά...

Η βραδιά ήταν από κάθε άποψη μια απογοήτευση, με το αφιέρωμα στο Funeral των Arcade Fire να εκφυλίζεται σε επιφανειακό χίπστερ πανηγυράκι, παρά τις καλές στιγμές από τους Egg Hell, Moa Bones, Gautier και Empty Frame...

Αν είσαι νέος, ζεις στην Αθήνα κι αγαπάς τις ηλεκτρικές κιθάρες, τότε δύσκολα δεν πέρασες μια βόλτα από το Gagarin το Παρασκευοσαββατοκύριακο...

Βραδιά αντάξια της φήμης αλλά και της δραστηριότητας των 4 συμμετεχόντων στη χιπ χοπ σκηνή του σήμερα, που αποκατέστησε την αλήθεια σε σχέση με τη χλιαρή συναυλία του Απριλίου...