Μπροστά σε λίγο μα ένθερμο κόσμο, οι Βρετανοί έδειξαν ότι κρατάνε ατόφιο και καθαρό το ένδοξο hard rock μιας άλλης εποχής, έχοντας ως κινητήριο μοχλό τον αεικίνητο και παιχνιδιάρη Danny Bowes...

Ίσως χρειάζονταν έναν χώρο πιο χύμα από το Gazarte, και πάλι, όμως, πρόσφεραν μια ολοκληρωμένη εμπειρία, με πλούσιο, ζεστό ήχο και στιγμιότυπα συναρπαστικής αρτιπαιξίας...

Ένα «λυντσεϊκό» ταξίδι στα χιλιόμετρα της αγάπης, με τον Παύλο Παυλίδη να βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό και την τραγουδοποιό να αποδεικνύει τη σοβαρή δουλειά που υπάρχει πίσω από τον πρόσφατο δίσκο της...

Και γέμισε το κλειστό μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., και κυκλοφοριακό κομφούζιο δημιούργησε για λίγες ώρες στους πέριξ δρόμους, αλλά και μια διασκεδαστική βραδιά πρόσφερε, κάνοντάς σε (θες δεν θες) να τον σπάσεις τον γοφό...

Ήταν ηδονικό το πώς παρουσίασαν σύντομες βινιέτες της metal ιστορίας με συγκολλητική ουσία το sludge και τρομαχτική η έντασή τους –κι ας είναι μόνο 2 άτομα. Ωστόσο δεν σόκαραν, με τον τρόπο που το κάνουν στους δίσκους...

Ήρθαν τελικά εκείνα τα άλλα παιδιά, με τα τιρκουάζ μαλλιά και τα μάτια-λέιζερ. Κι έτσι τα σπουδαία τραγούδια που έγραψε στη δεκαετία του 1980 μπορούν να ενώνουν τους παλιούς και τους 20άρηδες του σήμερα, σε ένα γεμάτο Six d.o.g.s. και σε μια υπέροχη βραδιά με «γεύση» φρέσκου ανανά...

Με την απουσία του Zak Riles να γίνεται αισθητή, οι Αμερικανοί αποτυπώθηκαν μονοκόμματοι στο σχετικώς γεμάτο Κύτταρο, χωρίς τη γνώριμη σπίθα της κιθαριστικής ευφυΐας των δίσκων τους και δίχως να εκθέτουν τα κομμάτια τους σε περιπέτειες και αμφιβολίες...

Είτε μονάχος με την κιθάρα του –σε στυλ μπουάτ– είτε με την εκπληκτική τζαζ ορχήστρα του, υπήρξε καθηλωτικός και καταχειροκροτήθηκε δίκαια από το γεμάτο Half Note...

Έστω κι αν το διήγημα κινδυνεύει πια να γίνει «πολυπαιγμένο», έστω κι αν μεγάλη μερίδα από όσους γέμισαν το Gazi Music Hall ήταν φασαίοι, οι Καναδοί βούτηξαν με το κεφάλι στα κύματα ήχου που σηκώνουν οι ελεγείες τους, αλλά και στις δυστοπικές εικόνες καταναλωτισμού και βιομηχανοποίησης που προβάλλονταν πίσω τους...

Παρά την απογοητευτική προσέλευση στο Temple, οι Αμερικανοί έδωσαν μια θριαμβευτική συναυλία, με την ογκώδη ειδικά πεταλιέρα του Dylan Desmond να απορρέει την αύρα μυριάδων καταδικασμένων ψυχών, παγιδευμένων στα στεγανά ενός καθρέφτη θαμπωμένου από τη λήθη του χρόνου...