Στα 11 περίπου χρόνια της δισκογραφικής τους ύπαρξης, οι Portico Quartet κέρδισαν φήμη χάρη στη χρήση του κρουστού οργάνου hang, ενώ είδαν και το ντεμπούτο τους Knee-Deep In The North Sea (2007) να προτείνεται για το βραβείο Mercury. Αυτοδίδακτοι μουσικοί, οι Λονδρέζοι παίζουν με τους λεγόμενους «ταξιδιάρικους» ήχους, χωρίς να γνωρίζουν φράγματα καθώς κινούνται από την τζαζ μέχρι και την ιαπωνική ambient (οι ίδιοι έχουν αναφέρει ως επιρροές τον Hiroshi Yoshimura και τη Midori Takada). Τη μουσική τους τη διακατέχει λοιπόν η μινιμαλιστική διάθεση και μια «κινηματογραφική» ροή, κράμα που κάμποσες φορές μέχρι σήμερα έχει υπηρετήσει καλά τις πρωτότυπες συνθετικές τους ιδέες.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το πολυδιαφημισμένο της νέας τους εμφάνισης στην Αθήνα, είχαν ως αποτέλεσμα να προσέλθει ετερόκλητο κοινό στο Gazarte: έβλεπες δηλαδή και κόσμο που την ψάχνει με τέτοια ακούσματα, αλλά και ζευγαράκια τύπου «πάμε το Σάββατο για ποτό σε έναν όμορφο χώρο». Όλοι πάντως έδειξαν προσοχή στο τι γινόταν στη σκηνή, από την πρώτη νότα των Portico Quartet ως το τέλος της συναυλίας, 1 ώρα και 10 λεπτά αργότερα. Με διάθεση αυριανή, αλλά και φρέσκια, σημερινή, όλοι έδειξαν να το ευχαριστιούνται –ακόμα και όσοι ήρθαν μάλλον απροετοίμαστοι για το τι επρόκειτο να δουν.
Οι Portico Quartet, από την πλευρά τους, πρόσφεραν ένα ολοκληρωμένο set, πολύ δουλεμένο, με αρχή, μέση και τέλος να εκφράζονται με αψεγάδιαστο τρόπο, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι παρακολουθούσες κάτι σαν «έργο» με 1 ώρα-και-κάτι διάρκεια. Ο ήχος τους πολύ πλούσιος, ζεστός, αλλά και ξερός ενίοτε, ειδικά στα καταπληκτικά ντραμς του Duncan Bellamy. Οι δε ηλεκτρονικοί ήχοι αποδείχθηκαν πανδαισία, πάντα κινούμενοι στο προαναφερόμενο μινιμαλιστικό ύφος το οποίο προτιμά το λονδρέζικο γκρουπ.
Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα "Endless", "Ruins", "Current History" και "Double space", αν και νομίζω ότι αδικούμε τη συνολική εμπειρία αναζητώντας μεμονωμένα κομμάτια. Προσωπικά, πάντως, ξεχώρισα το "Lines Glow", που σε σημεία μου θύμισε μάλιστα και τους πολυαγαπημένους μου Tuxedomoon στο "Muchos Colores", ιδίως με αυτά τα απίστευτα περάσματα τα οποία έκανε το σαξόφωνο του Jack Wyllie, παράγοντας έναν ήχο πονεμένο αλλά και ελπιδοφόρο συνάμα.
Μια ιδιαίτερη βραδιά, θα ήθελα ωστόσο να ξαναπαρακολουθήσω τους Portico Quartet σε έναν χώρο πιο χύμα, όπου νομίζω θα φανέρωναν ακόμα περισσότερο τις ικανότητές τους ως μουσικοί, που είναι πάρα, πάρα πολλές.
{youtube}is8_H7HLjZo{/youtube}
