Λίγα συγκροτήματα μπορούν να παινευτούν ότι κράτησαν χαρακτήρα απέναντι στον πανδαμάτορα χρόνο, με τον τρόπο που το έχουν κάνει οι Thunder. Οι παλιοροκάδες Βρετανοί έχουν πράγματι σταθεί συνεπέστατοι απέναντι στο είδος της μουσικής που υπηρετούν εδώ και 30 χρόνια. Έτσι δεν ξαφνιαστήκαμε που στο Gagarin είδαμε κοινό όχι πολυάριθμο μεν, αλλά στα σίγουρα ενθουσιώδες.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Kingdragon. Βγήκαν ακριβώς στο ανακοινωμένο ραντεβού τους, με το μελωδικό τους ροκ να ταιριάζει πολύ καλά στο υπόλοιπο line-up. To συγκρότημα παρουσίασε υλικό από τον δίσκο Hide The Sun (2014), αλλά και νέα κομμάτια. Οι ήχοι τους κινήθηκαν βέβαια σε hard rock μονοπάτια, «ζεσταίνοντάς» μας επαρκώς γι' αυτό που ακολούθησε.
Δεύτεροι έπαιξαν οι SL Theory, το συγκρότημα πίσω από τον Σωτήρη Λαγωνίκα και τις prog rock μελωδίες του. Η δεκαμελής πλέον μπάντα φαίνεται να έχει γίνει ένα δεμένο, καλολαδωμένο γκρουπ, με πολύ καλή διάδραση μεταξύ των μελών. Ο πριζωμένος Μιχάλης Καρασούλης αποτυπώθηκε δυνατός στο μικρόφωνο, αν και σε στιγμές έχανε τον τόνο –ειδικά όταν δεν είχε να σταθεί σε δεύτερα φωνητικά ή δεν υπήρχε μελωδία να πατήσει. Παρόλαυτα, κατάφερε να δέσει όμορφα στις κιθάρες των Αλέξη Φλούρου και Γιάννη Νίγδελη, με αποτέλεσμα το εγχώριο σχήμα να δώσει εξαιρετική πάσα στους headliners.
Η αρχή, τώρα, αποδείχθηκε ελαφρώς χοντροκομμένη, καθώς η μπάντα διάλεξε να ανέβει επί σκηνής υπό τους ήχους του "Thunderstruck" των AC/DC, προκαλώντας το ένθερμο κοινό να τους προϋπαντήσει με τα ρυθμικά «thunder» του κομματιού. Μας ξεσήκωσαν ωστόσο από την αρχή του set, με το "Wonder Days" από τον ομότιτλο δίσκο του 2014.
Με φωνή που δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από την πυγμή της, ο Danny Bowes περιδιάβαινε τη σκηνή σαν χορευτικός σίφουνας, αποδεικνύοντας πόσο καλά ψημένος είναι στη διάδραση μεταξύ κόσμου και frontman. Ακόμα και πειράζοντας το αθηναϊκό κοινό για τα ομολογουμένως απαίσια φωνητικά στο "Low Life In High Places", ο Bowes ήταν παιχνιδιάρης και άμεσος, χωρίς να χάνει ούτε λίγο από το coolness του.
Η setlist των Βρετανών ισορρόπησε τέλεια μεταξύ παλιών αγαπημένων και πρόσφατου υλικού, ήτοι από τα τελευταία 10 χρόνια. Το κοινό, αν και ολιγάριθμο (όπως είπαμε και πιο πάνω), αποδείχθηκε πολύ αφοσιωμένο, γνωρίζοντας απέξω τα λόγια κι εκτιμώντας εξίσου τραγούδια από το Wonder Days, όσο και ύμνους του παρελθόντος σαν το χιολοτραγουδισμένο "River Οf Pain". Και αυτό το χιλιοτραγουδισμένο, κόντεψε στην κυριολεξία να γκρεμίσει το Gagarin, καθώς οι θαυμαστές των Thunder φώναζαν τους στίχους και κουνιόντουσαν ρυθμικά στη μελωδία του, δίνοντας την εντύπωση ότι ο αχός από το τραγούδισμά τους έβγαινε από χίλια στόματα.
Είναι εμφανές ότι οι Thunder δεν είναι εδώ για να τραβήξουν τη μουσική σε νέα και πειραματικά μονοπάτια. Αλλά κάτι τέτοιο λίγο σε νοιάζει όταν έχεις να κάνεις με ένα συγκρότημα που κρατάει ατόφιο και καθαρό αυτό που σε έκανε να τους αγαπήσεις πριν 30 χρόνια: το αγνό δηλαδή hard rock της ένδοξης εκείνης εποχής.
{youtube}j3NURQTRwGU{/youtube}
