Η 13η εκδοχή του Up The Hammers πραγματοποιήθηκε στο Gagarin, για 2η κατά σειρά χρονιά. Υπηρετώντας τα αυστηρά κριτήρια που αφορούν το εύρος των μουσικών του επιλογών, η σταδιακή άνοδος του φεστιβάλ το κατέστησε ετήσιο θεσμό που προσελκύει πια σημαντικό ποσοστό (και) ξενόγλωσσου ακροατηρίου. Γιατί η αλήθεια είναι πως πλέον το τιμά –σταθερά, κάθε χρονιά– και σημαντικό μέρος του εγχώριου κοινού, ώστε να διατηρείται ένας πιστός πυρήνας οπαδών, πάνω στον οποίον βασίζεται κι αυτό για τη διογκώμενη συναυλιακή του φήμη.
Το πρόγραμμα της 1ης μέρας ξεκίνησε με τους Σουηδούς heavy metallers Night, οι οποίοι εμφανίστηκαν ενώπιων όσων αποφάσισαν να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ από την απαρχή του. Παρότι η Παρασκευή υπολογίζεται ως εργάσιμη μέρα, δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να παραγκωνίσουν τον μόχθο του καθημερινού φόρτου, με αποτέλεσμα οι Night να παίξουν μπροστά σε κοινό υπολογίσιμου μεγέθους, αντί μιας μάζωξης φίλων και λοιπών συγγενών.
Με την περίπτωση της μπάντας δεν είχα ασχοληθεί στο κοντινό παρελθόν. Ακόμα πάντως και αν δεν το ήξερες, δεν ήταν δύσκολο να μαντέψεις τη χώρα καταγωγής τους, αφού κάθε στοιχείο της καλοστημένης τους παράστασης άφηνε μια εσάνς καθόλα σκανδιναβικής στόφας. Από τις κάλλιστες μελωδίες, έως το στήσιμο επί σκηνής, συν το υπολογίσιμα νεαρό της ηλικίας τους, όλα αφορούσαν μια ανερχόμενη και λίαν ψυχαγωγική retro heavy metal περίπτωση. Τα θετικά σχόλια σε φιλικά πηγαδάκια με παρακίνησαν μάλιστα ακόμη περισσότερο να ελέγξω το περσινό άλμπουμ Raft Οf Τhe World, το οποίο αποκόμισε αποκλειστικά καλές εντυπώσεις.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι speed/thrash metallers Vulture από τη Γερμανία, σε ένα set που σημείωνε μόνο ανοδική πορεία. Παρακάμπτοντας τον μπουκωμένο ήχο, επωφελήθηκαν τα μέγιστα από τη λίαν καταιγιστική και καλοπροβαρισμένη παρουσία τους, μετουσιώνοντας έτσι την πηγαία ορμή τους σε ηχητικό τανκ που ισοπέδωνε ό,τι στεκόταν στο διάβα του. Οι δε υπερηχητικές ταχύτητες υποβοήθησαν μια κλιμακώμενη έκρηξη αδρεναλίνης, διατηρώντας το ενδιαφέρον αρκούντως πυρακτωμένο και επιβεβαιώνοντας έτσι ότι συγκαταλέγονταν στα κρυμμένα διαμάντια των φετινών επιλογών του Up The Hammers.
Σε πλήρη αντιδιαστολή, τα συμπαγή πλαίσια του ήχου δεν βοήθησαν επαρκώς την παρουσίαση του άλμπουμ The Eternalist (2016) από τους αρχετυπικούς συμπατριώτες μας Agatus. Γιατί η περίπτωσή του απαιτεί χώρο προκειμένου να αναπνεύσουν οι συνθέσεις, όπως και διαύγεια ώστε να επιδειχθούν διθυραμβικά οι κάλλιστα λεπτοραμμένες μελωδίες του. Ως εκ τούτου, το πρώτο μισό του set κυμάνθηκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τη βελτίωση του ήχου να λαμβάνει χώρα σταδιακά, αναδεικνύοντας ευκρινέστερα το αστείρευτο ταλέντο από πλευράς Eskarth the Dark One και Archon Vorskaath. Ενδεχομένως, λοιπόν, να υπήρξαν η πιο αδικημένη μπάντα της βραδιάς από τις συνθήκες στο Gagarin, έστω και αν το πρόσημο κρίθηκε εν τέλει θετικό για την άρτια σχεδιασμένη παρουσία τους.
Οι US metallers Attika, πάλι, μάλλον αποτέλεσαν την πιο αρνητική σελίδα της 1ης μέρας του φεστιβάλ. Παρά τη βαθμιαία βελτίωση του ήχου, όπως και τη συρροή ολοένα και περισσότερων θεατών, η αύρα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας δεν ξεπέρασε την κλίμακα του μετρίου ακόμη και στις επιφανέστερες στιγμές του set. Σημαντικό ρόλο εδώ διαδραμάτισαν τα πνιγμένα φωνητικά του Robert VanWart, ο οποίος χρειάστηκε αρκετό διάστημα και για να ζεστάνει την καταπονημένη από τα χρόνια φωνή του, όπως και για να χωρέσει στα απαιτούμενα υποδήματα ενός άρτια προετοιμασμένου frontman. Τουλάχιστον το νέο (ύστερα από πολλά χρόνια) υλικό που παρουσίασαν ήταν ποιοτικό, καταδεικνύοντας πως οφείλουμε να περιμένουμε μια αξιόλογη δισκογραφική επιστροφή.
Η ανυπομονησία για την είσοδο στη σκηνή των μυθικών Northwind μεγάλωνε με κάθε λεπτό της ώρας, πόσο μάλλον εφόσον μιλάμε για την πρώτη αθηναϊκή εμφάνιση στην έως τώρα ιστορία της θεσσαλονικιώτικης μπάντας. Παρουσιάζοντας ένα ανανεωμένο line-up, όπως και ένα set άψογα μελετημένο σε κάθε λεπτομέρειά του, απέδωσαν το θρυλικό Mythology (1987) σχεδόν ολόκληρο ενώπιον ενός λίαν εκστασιασμένου κοινού. Στο set δεν χώρεσε ωστόσο το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους "Stop, Sisyphus Stop", ενώ σημειωτέα ήταν και διάφορα φάλτσα εκ μέρους του τραγουδιστή Δημοσθένη Ντόβα. Τα υπερκέρασε βέβαια με την ακομπλεξάριστη και απρόσμενα κινητική του παρουσία, με τις όποιες αντιξοότητες να εξανεμίζονται λόγω και της απαράμιλλης μουσικότητας που απέπνεαν οι εκτελέσεις.
Οι Ιταλοί Doomsword αποτυπώθηκαν ως η πιο σαρωτική μπάντα της 1ης μέρας του Up The Hammers, σημειώνοντας μάλιστα την καλύτερη εμφάνιση από όσες έχω προσωπικά παρακολουθήσει. Παρουσιάζοντας ύμνους όπως τα "Warbringers", "In Τhe Battlefield", "Days Οf High Adventure", "The Doomsword", "Onward Into Battle", "Swords Οf Doom", "For Those Who Died With Sword Ιn Hand" και "Battle Αt Τhe End Οf Time", πυροδότησαν συνειρμούς από καυτό, τροχισμένο ατσάλι και μάχες θαμμένες μέσα στη λήθη του χρόνου. Δεν θύμιζε μουσική παράσταση αυτό που είδαμε, παρά κέντρο μιας φλεγόμενης μάχης, στην οποία πάλευες για την τιμή σου τη στιγμή που παρατηρούσες φίλους και συγγενείς να κείτονται λαβωμένοι από τους χτύπους των εχθρών.
Σημαντικό στοιχείο-κλειδί στάθηκε η ατμόσφαιρα που εξέγειρε το πλήρως εκθαμπωμένο πλήθος. «Νομίζω πως το επόμενο τραγούδι δεν απαιτεί σύσταση...», ανέφερε ρητά ο Deathmaster τη στιγμή που το "Heathen Assault" βρισκόταν προ των πυλών, με τον κόσμο να απαντά τραγουδώντας με μια φωνή «Take a look to the earth, my son, the whole of England is awaiting for the terror from the north». Όντας τόσο περιπετειώδεις, όσο και επιβλητικοί, οι Doomsword προκάλεσαν το αντίστοιχο μιας παλιγγενεσίας, κατά την οποία το ακροατήριο ζούσε ξανά και ξανά τις θρυλικές ιστορίες που βάρδοι τραγουδούσαν γύρω από έναν κύκλο φωτιάς, εις μνήμην πεσόντων ηρώων.
Αν οι Doomsword άφησαν τον απόηχο μιας μαινόμενης μάχης, οι headliners Manilla Road ξετύλιξαν έναν αληθινό heavy metal θρίαμβο, χτισμένο πάνω σε άσματα σαν τα "Necropolis", "Crystal Logic", "Masque Of The Red Death", "The Empire", "The Veils Of Negative Existence" και "Dreams Of Eschaton". Επιβεβαίωσαν έτσι τη φήμη μιας καθόλα συναυλιακής US metal μπάντας. Παρότι ουδέποτε υπήρξα θερμός οπαδός, κάθε φορά που τους παρακολουθώ ζωντανά αισθάνομαι να γίνομαι μάρτυρας ενός κομματιού της αρχετυπικής 1980s ιστορίας –τόσο χάρη στο άσβεστο πάθος τους, όσο και λόγω της στρυφνότητας του πυρήνα της κυριαρχικά γεννεσιουργού τους δύναμης.
Εμβληματικός, όπως πάντα, στάθηκε ο «πολύς» Mark Shelton –ένα ζωντανό τοτέμ της heavy metal ιστορίας, ο οποίος παραμένει ακατάπαυστα δημιουργικός ως τις μέρες που διανύουμε. Στο πλευρό του, ο Bryan "Hellroadie" Patrick υποβοηθούσε υπό τις επιταγές της στούντιο οδηγίας το γνωστό ύφος των φωνητικών, τη στιγμή που ο Phil Ross όργωνε με τις μπασογραμμές του και ο Rick Fisher επιβεβαίωνε τους λόγους που τον άφησαν θρυλικό στον τομέα των τυμπάνων (όπου εναλλασσόταν με τον νυν ντράμερ Andreas "Neudi" Neuderth). Αλλά το πιο σημαντικό ήταν το άρρηκτο δέσιμο που επέδειξαν ως ομάδα: διότι οι Manilla Road είναι γεννημένοι να δίνουν συναυλίες, εμφυσώντας νεανική ορμή στα κομμάτια τους, παρά τη δύστροπη υφή που επιδεικνύουν σε εκλάμψεις.
Εν ολίγοις, ο απολογισμός της 1ης μέρας του Up The Hammers 2018 εμπεριείχε κάθε λογής εντυπώσεις. Από αξιομνημόνευτες εμφανίσεις έως μικρές απογοητεύσεις, αλλά και ψυχαγωγικά στιγμιότυπα στα οποία ύψωνες τη μπύρα σου προς συμμετοχή στις περιρρέουσες ιαχές. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, αφορά το γενικότερο κλίμα που διαμορφώθηκε στο Gagarin, το οποίο είναι πια συγγενές με το αντίστοιχο των εγκαθιδρυμένων ευρωπαϊκών φεστιβάλ. Η αλήθεια δηλαδή είναι πως η πλειονότητα του κοινού που υποστηρίζει το Up The Hammers το πράττει πρωτίστως για την «οικογενειακή» αυτή ατμόσφαιρα και για τις αναμνήσεις που ενδελεχώς προσφέρει και δευτερευόντως για τις εμφανίσεις μεμονωμένων, συγκυριακών επιλογών.
{youtube}lS3M0WmN_Ng{/youtube}
