Τρεις φρέσκες, νεανικές φωνές, σε ένα ειλικρινές και σωστά μελετημένο αφιέρωμα, με την προσέλευση στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής να ξεπερνά κάθε προσδοκία...

Αν και το Κύτταρο τελικά δεν γέμισε, οι Ολλανδοί έδωσαν ένα κρυστάλλινο δείγμα της horror metal αισθητικής τους, έχοντας ως μπροστάρη το αεικίνητο φάντασμα που ακούει στο όνομα Seregor...

Η προσέλευση στο Gagarin απέδειξε ότι ο κόσμος έχει αγαπήσει το σόου των Πολωνών με τα μανουάλια και τα θρησκευτικά παραφερνάλια, αλλά κι εκείνοι με τη σειρά τους –ως άλλα Nazgul της Ορθοδοξίας– θύμισαν ότι πίσω του βρίσκεται ένα πολύ καλό άλμπουμ...

Δύο αδελφοποιτές συντροφιές γκαζιάρηδων μουσικών συναντήθηκαν κάτω από το Φουγάρο στο Γκάζι και σκόρπισαν απλόχερα την ελπίδα ότι το ροκ δεν έχει πεθάνει...

Μάζεψε κοινό 50+ στο Θέατρο Δάσους, με πολλούς δυστυχώς να μην ξέρουν τίποτα άλλο πέρα από το “Let’s Stick Together” και το “Slave Τo Love”. Ο ίδιος ωστόσο στάθηκε μια χαρά, δίνοντας ένα live που ικανοποίησε ιδιαίτερα τους παλιούς fans των Roxy Music...

Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα αυτιά στο γεγονός ότι η φωνή του δεν ήταν αυτή που ήταν κάποτε. Θα πρέπει όμως να βγάλουμε το καπέλο στην ικανότητά του να προκαλεί τέτοια γνήσια πάθη και συγκινήσεις, ενώ διανύει την 8η δεκαετία της ζωής του...

Ένα αφιέρωμα επιτέλους διαφορετικό, γόνιμο και τολμηρό, με δημιουργική συνέπεια απέναντι στο τιμώμενο πρόσωπο και με το Ηρώδειο να τραγουδά σύσσωμο στο encore πως «δεν θα περάσει ο φασισμός»...

Σε μια εποχή που το death metal έχει υποπέσει στη λούπα μιας αέναης επανάληψης, το γκρουπ του John McEntee έπαιξε στο Temple με λύσσα και μοχθηρότητα, κάνοντας το κοινό να ουρλιάζει για encore...

Ξεχασμένοι ravers και θαμώνες του +Soda θυμήθηκαν τα νιάτα τους στο Γήπεδο Ξιφασκίας, αλλά οι Rowlands & Simons απέδειξαν ότι ακόμα μπορούν να ενθουσιάζουν, δικαιώνοντας τον ηλεκτρονικό τους μύθο...

Έδωσαν μια συναυλία-σημείο αναφοράς στο Fuzz, αποδεικνύοντας γιατί είναι η μπάντα που έβγαλε τον προοδευτικό ήχο από τις κλινικές, κάνοντάς τον ξανά ζωντανό και επικίνδυνο...