Δροσερό Σάββατο του Σεπτέμβρη· άφθονος κόσμος σε μπαρ και καφέ, αγόρια και κορίτσια να απολαμβάνουν τις καλύτερες μέρες του χρόνου στην Αθήνα, όμως εμείς αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον κατάμεστο από πιστούς ναό του Gagarin για να υποβάλλουμε τα σέβη μας στους πατερούληδες Batushka. Μαζί τους, οι δικοί μας blackened deathsters Karma Violens και οι νέοι-αλλά-παλιοί Slayerking, σε ένα χορταστικό triple bill με αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Ιδού τι συνέβη.
Οι Karma Violens ξεκίνησαν στις 21:20 σε ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin (τιμή και δόξα στους fans που στηρίζουν τα support σχήματα) και για μισή ώρα μας έδωσαν μια καλή γεύση της μέχρι τώρα δουλειάς τους. Περίπου βετεράνοι πλέον και δοκιμασμένοι στις μεγάλες σκηνές, ήταν φανερό ότι πατούσαν καλά στο σανίδι και μπόρεσαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να ζεστάνουν τον κόσμο. Ο ήχος τους έχει γίνει πιο τεχνικός και συμπαγής με τα χρόνια και η μοναδική μου ένσταση έγκειται στο ξεκούρδιστο ταμπούρο των ντραμς, που έμοιαζε να καρφώνει ταβανόπροκες στο μυαλό καθ' όλη τη διάρκεια του λάιβ. Παρόλα αυτά αρκετά κεφάλια κουνήθηκαν, ενώ κάποια άλλα έμειναν ακούνητα, πίνοντας μπύρες και περιμένοντας. Προσωπικά, κρατάω τα 2 τραγούδια με τα οποία οι Karma Violens έκλεισαν το set ("The Sun I Never Had" και "Blood Aurora"), με την ελπίδα ότι δείχνουν την κατεύθυνση την οποία θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Για τον Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall μάλλον έχουν ήδη ειπωθεί όλα. Ιδιόρρυθμος, δύσκολος χαρακτήρας, όμως θαρραλέος στη δουλειά του και στα λόγια του, και συνήθως δέκα βήματα πιο μπροστά από την υπόλοιπη μέταλ σκηνή της χώρας μας. Οι Slayerking αποτελούν το νέο του εγχείρημα σε συνεργασία με τον Κώστα Κυριακόπουλο (ex Nightfall) στην κιθάρα, και στ' αυτιά μου ακούγονται σαν Triptykon χωρίς τα «ουγκ!» του Tom G. Warrior: αργές ταχύτητες, σαμπαθικά ριφ και μπασογραμμές που θα τις ζήλευαν και οι OM. Η εμφάνισή τους υπήρξε μουσικά αψεγάδιαστη, με τον εξαιρετικό ντράμερ να σπέρνει τρόμο με κάθε Bill Ward-ικό γύρισμα. Όσο για τα υπόλοιπα (εννοείται ότι θα υπήρχαν υπόλοιπα), δηλαδή την επική καπελαδούρα που έκρυβε το πρόσωπο του Καραδήμα και τις κοπέλες που μας χάρισαν τις δύο πολύ ενδιαφέρουσες χορογραφίες, έχω να πω ότι τα βρήκα μια χαρά. Highlights του 40άλεπτου set ήταν το γκρουβάτο "Black Mother Of The Lord Of Light" και το ας-πούμε σουξέ "Southern Gate Of The Sun" από το μοναδικό (ως τώρα) άλμπουμ τους.
Υπό άλλες συνθήκες, η εμφάνιση των Slayerking θα μπορούσε να έχει κλέψει την παράσταση, όμως οι Batushka ξέρουν καλά από παραστάσεις (και από κλεψιές, θα προσέθεταν οι πιο πληροφορημένοι κακεντρεχείς). Παρότι Πολωνοί, υπήρξαν Άγγλοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό, καθώς ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin ακριβώς στις 23:30, υπό τον ήχο προηχογραφημένων ψαλμών. Είχαν προηγηθεί περίπου 20 λεπτά προετοιμασιών, με το ιερό εξώφυλλο, τα μανουάλια, τα λάβαρα και τα λοιπά θρησκευτικά παραφερνάλια να τοποθετούνται στη θέση τους από πολυάριθμο crew, το οποίο μάλλον αποτελούσαν τα μέλη της μπάντας που δεν λέγονται Bart, Derph ή Martin.
Μετά το πέρας των εργασιών, οι οποίες περιελάμβαναν αποσυναρμολόγηση πεντάμετρου σταυρού από κόντρα πλακέ, τον ρόλο του οποίου ποτέ δεν καταλάβαμε, οι ίδιοι –μάλλον– άνθρωποι φόρεσαν τους καθιερωμένους απρόσωπους ιερατικούς μανδύες τους και ανέβηκαν μετά οργάνων και τιμών στη σκηνή.
Καθώς η μουσική άρχισε σεμνά και ταπεινά να αναδύεται από κιθάρες, μπάσο και ντραμς (πίσω από άγιο παραβάν, παρακαλώ), τα κεριά άναψαν κι ο Bart –με όγκο και παράστημα επαρχιώτη ιερέα– εμφανίστηκε κραδαίνοντας το φλεγόμενο τσαντάκι του για να λιβανίσει τους 1000 περίπου πιστούς που προσήλθαν να προσκυνήσουν.
Στα 50 λεπτά που ακολούθησαν, η μπάντα έπαιξε άψογα ολόκληρο το Litourgiya (2015) χωρίς απρόοπτα και εκπλήξεις, αρνητικές ή θετικές. Η σκηνική παρουσία του σχήματος έμοιαζε να αποτελεί μια τελετουργική άσκηση ακινησίας· το κοινό παρακολουθούσε με δέος τις 8 κουκουλοφορεμένες μορφές να στέκουν αγέρωχα ανάμεσα σε καπνούς και κόκκινα φώτα, σα Nazgul της Ορθοδοξίας. Κάποιοι θύλακες mosh pit που τόλμησαν να κάνουν την εμφάνισή τους, γρήγορα καταπνίχθηκαν λόγω κατάνυξης. Μοναδικός με άδεια κυκλοφορίας επί σκηνής ήταν ο frontman της μπάντας, ο οποίος με αργές κινήσεις χρησιμοποιούσε τα διάφορα θρησκευτικά αξεσουάρ, σχημάτιζε σταυρούς και ευλογούσε το κοινό. Η οχτάχορδη flying V κιθάρα του lead κιθαρίστα κάποια στιγμή αντικαταστάθηκε από ένα πιο γήινο όργανο, όμως ο ήχος παρέμεινε ισοπεδωτικός ως το τέλος.
Μετά το πέρας της λειτουργίας, η μπάντα μοίρασε στο κοινό, αντί για πένες ή αντίδωρο, τα κεριά από τα μανουάλια κι ο Bart αποχαιρέτησε διά χειραψίας τους τυχερούς της πρώτης σειράς, οι οποίοι υποθέτω πως έλαβαν και την ευχή του. Ήταν ένα λάιβ-θεατρική παράσταση, από αυτά που υπό άλλες συνθήκες θα άξιζαν τη χλεύη μας, όμως ο παράγοντας μουσική σώζει την κατάσταση. Το Litourgiya είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, ένα άλμπουμ που αγαπήθηκε πολύ πριν στηθεί αυτή η σκηνική υπερπαραγωγή. Από ό,τι έδειξε με τη μαζική προσέλευσή του, ο κόσμος αγάπησε και το σόου σε όλη του την τραγελαφική μεγαλοπρέπεια, κι εδώ βρίσκεται ένα κερδισμένο στοίχημα για τη μπάντα. Το επόμενο μεγάλο στοίχημα, πλέον, βρίσκεται μπροστά τους: η κατάρα των novelty acts (και, μη γελιόμαστε, οι Batushka είναι ο ορισμός του novelty act) είναι να μην μπορούν να επαναλάβουν το ίδιο κόλπο δύο φορές. Έχουν οι Batushka κάτι άλλο να μας δείξουν, άραγε;
{youtube}tb0L35VuMms{/youtube}
