Λίγο έλειψε να χάσουμε τη συναυλία (και όχι μόνο) και μάλιστα χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Ευτυχώς, όμως, και είδαμε τον αγαπημένο Bryan Ferry στο Θέατρο Δάσους και περάσαμε και όμορφα.
Έχοντας ήδη διαβάσει την ανταπόκριση της Τάνιας Σκραπαλιώρη από την Αθήνα (δείτε εδώ), μπορώ να πω ότι το ίδιο κείμενο θα μπορούσε να προσαρμοστεί στις λεπτομέρειές του ώστε να αφορά τη Θεσσαλονίκη και να αντιγραφεί αυτούσιο: και η setlist, αλλά και ο κύριος πυρήνας της αποτίμησης, μένουν σχεδόν απαράλλαχτα.
Μια μεγάλη διαφορά, είναι ότι κατά τις 9 το βράδυ ξέσπασε φωτιά στο δάσος του Σέιχ Σου, πολύ κοντά μάλιστα στο θέατρο. Εκείνη την ώρα ήμασταν ήδη μέσα, αλλά δεν καταλάβαμε τίποτα· μάλλον επειδή, όπως μάθαμε αργότερα, σβήστηκε γρήγορα.
Ο Bryan Ferry εμφανίστηκε 9.30, όπως ακριβώς είχε ανακοινωθεί. Ξεκίνησε με “The Main Thing” και “Slave Τo Love”, “Don’t Stop Τhe Dance” και “Ladytron”. Αν και το περιμέναμε, με βάση τα όσα είχαμε διαβάσει από το Ηρώδειο, έκανε εντύπωση ότι «έκαψε» τέτοιες επιτυχίες με το καλησπέρα σας.
Γενικά, η setlist αποδείχθηκε πολύ ισορροπημένη, καλύπτοντας όλο το φάσμα της καριέρας του. Αυτό που με ευχαρίστησε προσωπικά, ήταν ότι άκουσα αρκετό υλικό από τα παλιότερα των Roxy Music –καθότι περήφανος κάτοχος όλης τους της δισκογραφίας. Δεν περίμενα ας πούμε με τίποτα να ακούσω 4 τραγούδια από το πρώτο τους άλμπουμ.
Όσον αφορά τους ρυθμούς της βραδιάς, το πρώτο μισό κρίνεται αρκετά υποτονικό. Τόσο, ώστε μια κούραση άρχισε να κάνει αισθητή την εμφάνισή της, παρά τον γενικό ενθουσιασμό της υποδοχής του Ferry στη σκηνή. Αλλά από το "Remake/Remodel" και μετά, η συναυλία απογειώθηκε. Ο δε πρωταγωνιστής της φρόντισε και μας έδωσε ένα ωραιότατο κλείσιμο του βασικού set με το “Virginia Plain”. Πρώτο encore κατόπιν με τα “Let’s Stick Together” και τη διασκευή στο “Jealous Guy” του John Lennon και ένα δεύτερο ύστερα με το “Editions Οf You”.
Φυσικά, η φωνή του Bryan Ferry δεν γίνεται να είναι στα 72 του έτη εκείνη που ήταν κάποτε. Την κρατούσε ωστόσο όσο μπορούσε, όπως κρατούσε και τις κινήσεις του. Έπαιζε πιάνο όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις (καλή ώρα στο "Remake/Remodel"), αλλιώς βρισκόταν στο κέντρο της σκηνής, όρθιος πίσω από το μικρόφωνο. Είχε δε κι ένα χαμόγελο για όλον τον κόσμο. Αυτόν τον άνθρωπο, πραγματικά δεν γίνεται να τον αντιπαθήσεις.
Η μπάντα που τον πλαισίωσε, υπόδειγμα: όλοι τους έκαναν πολύ καλή δουλειά, υπήρχαν μάλιστα και 4 κορίτσια που δεν ήταν απλά καλές μουσικοί, μα και ωραίες υπάρξεις (δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον Bryan Ferry). Αν λοιπόν εξαιρούσες το γεγονός ότι το πέρασμα του χρόνου πάνω του είναι πια αισθητό, θα έλεγε κανείς ότι ήμασταν σε live της δεκαετίας του 1980, τότε που βρισκόταν στα καλύτερά του.
Ο κόσμος που ήρθε στο Θέατρο Δάσους ήταν άνω των 50 (κατά κανόνα), ακόμα και στις πρώτες σειρές. Δυστυχώς, ήταν πολλοί όσοι άκουσαν κάπου, κάποτε το “Let’s Stick Together” και το “Slave Τo Love”, ήρθαν να θυμηθούν τα νιάτα τους και έμειναν φυσικά να αναρωτιούνται τι ήταν όλα αυτά τα άλλα τραγούδια. Ένας, μάλιστα, φώναζε συνέχεια «παίξε κανένα γνωστό». Τι να πεις... Ευτυχώς δεν ξεχώρισαν μόνο τέτοιες φιγούρες, μα και οι παλιοί fans των Roxy Music, οι οποίοι και χάρηκαν το live με την ψυχή τους.
Σε γενικές γραμμές, ο Bryan Ferry άξιζε, έστω και για την ιστορία. Όχι όμως και 50 ευρώ που κόστιζε το εισιτήριο: ήταν υπερβολικά πολλά.
{youtube}HQyyUPhoUWc{/youtube}
