Αν επιχειρούσαμε να του σκιτσάρουμε ένα κινέζικο πορτρέτο, θα έπρεπε να χωρέσουμε στο κάδρο ένα λευκό σμόκιν κι ένα συνθεσάιζερ, ένα κάλυπτρο πειρατή κι έναν δίσκο τζαζ, τον Andy Warhol και μια Cadillac. Το πρόσωπο που θα απεικονιζόταν, ο ταλαντούχος κύριος Bryan Ferry –ο πλέον διάσημος από τους δανδήδες των μουσικών χρονικών– γέμισε το Ηρώδειο το βράδυ της Τρίτης και βρέθηκε έτσι μπροστά σε ένα πλήθος το οποίο αδημονούσε να δει τον θεματοφύλακα των Roxy Music να σκορπάει αφειδώς την αύρα μίας από τις πιο σημαντικές στροφές στον rock ρου.
Η πιο μεγάλη συναυλία της χρονιάς –τουλάχιστον για εκείνους που τα 1970s δεν είναι απλά η δεκαετία πριν τα 1980s– ξεκίνησε με τη διακριτική πλην καταχειροκροτούμενη εμφάνιση του πρωταγωνιστή της βραδιάς, ο οποίος ξεκίνησε (πώς αλλιώς;) με Roxy Music και το "Main Thing", ξεπετώντας κατόπιν σχετικά γρήγορα ένα στοιχειώδες προσωπικό medley. Τα "Slave Τo Love" και "Don’t Stop Τhe Dance" ακούστηκαν νωρίς, αιφνιδιάζοντας κάπως το ενθουσιώδες κοινό, το οποίο δεν είχε ακόμα προλάβει να καταλαγιάσει και να αφομοιώσει την πρώτη χαρά του για την επανεμφάνιση του ειδώλου του επί ελληνικού εδάφους.
Ο lounge lizard Ferry συνέχισε μεθοδικά το χτίσιμο της ατμόσφαιράς του, με την πλάστιγγα της setlist να γέρνει πλέον καταφανώς προς την πλευρά της μπάντας που όρισε το pop/rock ιδίωμα όσο λίγες μετά τους Beatles. "Ladytron", "Οut Οf Τhe Blue" και "Casanova", περασμένα από ατμοσφαιρικούς φωτισμούς και την προστιθέμενη αξία μιας καλοζυγισμένης ενορχήστρωσης, δόμησαν σωστά την αναμονή για το πλέον σαρωτικό και απολαυστικό κομμάτι της βραδιάς.
Αφού λοιπόν έγινε ένα μικρό πέρασμα από τη σόλο δισκογραφία του, τα φώτα στο Ηρώδειο χαμήλωσαν και ο κουστουμαρισμένος, ετών 72, δανδής –αυτός που στην Αγγλία έχει χορέψει στο πόδι κλαμπ και κλαμπ– βρέθηκε καταμεσής της σκηνής να τραγουδάει Bob Dylan, με μόνη συνοδεία την κιθάρα και τη βραχνή του φυσαρμόνικα. Ήταν το πιο συγκινητικό στιγμιότυπο της βραδιάς, στο οποίο ράγισαν ακόμα και τα μάρμαρα, όπως λέμε. Δέκα (και κάτι) χρόνια μετά το Dylanesque του 2007, ο Bryan Ferry απλοποίησε γοητευτικά την περσόνα του κάτω απ' την Ακρόπολη, επιβεβαιώνοντας με αυτό το "Don’t Think Twice It’s Alright" την εναλλακτική δυναμική της ερμηνείας του σε χωράφια που ίσως δεν μπορούν πλήρως να χαρτογραφηθούν από τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές της glam rock διάστασής του.
Μετά κι από αυτό το ντιλανικό ιντερμέδιο, ο Ferry ήταν έτοιμος να περάσει στο πραγματικό ψητό της βραδιάς, ξεδιπλώνοντας τα –ακριβοθώρητα, για την ηλικία του– ταλέντα του σε όλο τους το μεγαλείο. Τα χρόνια των Roxy Music ξαναήρθαν λοιπόν δοξασμένα σ' ένα εντυπωσιακό σερί.
"My Only Love", μ' ένα απολαυστικό κιθαριστικό σόλο κλασικής ακρίβειας από τον βετεράνο συνεργάτη του Chris Spedding, ο οποίος εισέπραξε απολύτως δίκαια τη δική του προσωπική μερίδα στο χειροκρότημα διαρκείας. "In Every Dream Home A Heartache", με τον Ferry να συνομιλεί με το κλαβιέ του σε μια ερμηνεία που στιγμές σε έκανε να τρίβεις τα μάτια σου και να ψάχνεις για τον Bowie στο δωμάτιο. "If There Is Something" και όλοι να ψάχνονται για αναπτήρες –ναι, ναι, αναπτήρες. "More Than This", "Avalon" και
"Love Is The Drug" κι όλοι στο πόδι. "Let's Stick Together" στο encore και το Ηρώδειο να μεταμορφώνεται σ' ένα τεράστιο γυμναστήριο των 1980s, όπου ξέγνοιαστα αγόρια και κορίτσια γιορτάζουν τη λήξη της χρονιάς στον ετήσιο χορό του σχολείου."Εditions Οf You" για το τέλος, θυελλώδες χειροκρότημα και το "Johnny Αnd Mary" από τα μεγάφωνα για το σβήσιμο.
Αν θέλουμε να αποτιμήσουμε αντικειμενικά αυτό το συναυλιακό βράδυ, θα πρέπει να πούμε ότι το πρώτο του μισό ήταν κάπως χλιαρό, έως και άνευρο. Θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι το δεύτερο μας πήρε και μας σήκωσε. Δεν μπορούμε επίσης να κλείσουμε τα αυτιά στο γεγονός ότι η φωνή του Ferry δεν είναι πια εκείνη που ήταν κάποτε. Θα πρέπει όμως να βγάλουμε το καπέλο στην ικανότητά του να προκαλεί τέτοια γνήσια πάθη και συγκινήσεις –με μία ως επί το πλείστον «νεανική» τραγουδοποιία– ενώ διανύει την 8η δεκαετία της ζωής του. Χωρίς μάλιστα τον παραμικρό κίνδυνο ολίσθησης προς την πλευρά του οποιουδήποτε κακώς εννοούμενου καλτ. Ο Bryan Ferry είναι ακόμα εδώ και το έχει ακόμα, ο άτιμος.
{youtube}yiOmblSY1jQ{/youtube}
