Ένα ειλικρινές και σωστά μελετημένο αφιέρωμα παρουσίασαν οι Nalyssa Green, Sugahspank! & Lou Is στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, φτιάχνοντας μια ρετροσπεκτίβα από τη δισκογραφία και τα κείμενα του Leonard Cohen, σε μια βραδιά στην οποία η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ακόμα και για τους παρευρισκόμενους.
Τα 84 θα έκλεινε ο Leonard Cohen την Παρασκευή, και τα γενέθλιά του στάθηκαν αφορμή για την παρουσίαση αυτού του δίωρου αφιερώματος, το οποίο προετοιμάζεται από το Σεπτέμβριο του 2017, οπότε τρεις φρέσκες, νεανικές φωνές συναντήθηκαν με τρεις βιρτουόζους της μουσικής –τον Γιώργο Δελλή στα πλήκτρα, τον Σεραφείμ Μπέλλο στα τύμπανα και τον Άδωνι Γουλιέλμο στην κιθάρα– για να υλοποιήσουν μια ιδέα που έπεσε στο τραπέζι από τον Μωϋσή Ναχμία.
«Κάποια άλλη εκδήλωση θα έχει δίπλα, δεν εξηγείται τόσος κόσμος»
«Μα όλη αυτή η ουρά είναι για τον Cohen;»
«Μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος στη σειρά για τα εισιτήρια;»
ήταν μερικές από τις απορίες που ακούγονταν στο κατειλημμένο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ούτε ο κόσμος που ουσιαστικά είχε αποφασίσει να τιμήσει το αφιέρωμα στον αγαπημένο τραγουδοποιό δεν πίστευε ότι θα έχει τέτοια προσέλευση. Κι όμως, όλοι όσοι ήμασταν απέξω οδηγηθήκαμε στο γρασίδι του Κήπου, το οποίο γέμισε σύντομα με ξαπλωμένους, καθήμενους και όρθιους σε σχεδόν όλη του την έκταση.
Λίγο λοιπόν πριν τις 21:00 μάς καλωσόρισαν λευκοντυμένες οι Nalyssa Green, Sugahspank! και Lou Is με το “Who By Fire”, το οποίο ίσως να χάθηκε λίγο μέσα στην αναμπουμπούλα της προσαρμογής του κοινού στη συναυλιακή κατάσταση και στις ρυθμίσεις του ήχου, ειδικά στο πίσω μέρος. Ένας εκτενής και ανοιχτός χώρος έχει άλλωστε τις προκλήσεις του, όταν πρόκειται για την ηχητική του κάλυψη.
Λίγα λεπτά χρειάστηκαν όμως για να δημιουργηθεί από κοινού η κατάλληλη ατμόσφαιρα για το “Suzanne” με τη φωνή της Nalyssa Green –η οποία διαπερνούσε σαν ξωτικό τα δέντρα του Κήπου– για το “I’m Your Man”, που γέμιζε υποσχέσεις με την αριστοκρατική φωνή της Lou Is, και για το “Everybody Knows”, το οποίο έφερε στα δικά της μέτρα και σταθμά η Sugahspank!, με τη χροιά που κάνει το παλιό, καλό, αυθεντικό rhythm and blues να ακούγεται καθαρό και σθεναρό στο κέντρο της Αθήνας.
Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια εγχειρήματα, το αφιέρωμα αυτό δεν βασίστηκε ούτε στους ενορχηστρωτικούς εντυπωσιασμούς, ούτε στις συνθετικές παρεμβάσεις, ούτε καν στη μεταφορά ενός έργου στο «τώρα», εάν εξαιρέσει κανείς την πιο χορευτική εκτέλεση του “Tower Οf Song”, που σήκωσε προς το τέλος ακόμα και τους καλά βολεμένους στο έδαφος.
Το δυνατό χαρτί του αφιερώματος αυτού ήταν η λιτότητα και η ειλικρίνειά του. Το χαρακτηριστικό του είναι πως πρόκειται για το αποκύημα της συνάντησης καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν από το έργο του Cohen και ευτύχησαν να έχουν τα κατάλληλα μέσα για να το στήσουν και να το παρουσιάσουν στον κόσμο. Ο οποίος απαρτιζόταν από τις μικρότερες έως τις μεγαλύτερες ηλικίες, μοναχικούς τύπους και ερωτευμένα ζευγάρια, καλοντυμένους τουρίστες και χαλαρές παρέες που απολάμβαναν τη μουσική και την κουβέντα.
Και ήταν πράγματι εντυπωσιακό το πώς, με τη σωστή επιλογή των φωνών για κάθε κομμάτι και ένα μίνιμουμ οργάνων επί σκηνής, οι 6 μουσικοί συνέθεσαν ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό πρόγραμμα. Στα highlights καρφιτσώθηκαν σίγουρα τα “Anthem” και “Hallelujah”, που με τη φωνή της Sugahspank! έφεραν μέσα τους το μεγαλείο και την ανατριχίλα του gospel, το μελαγχολικό “Bird On The Wire”, το οποίο μαγνήτισε το πλήθος κάτω από το πέπλο της ερμηνείας της Nalyssa Green, και το “If It Be Your Will” –μια προσευχή που μοιραστήκαμε όλοι μέσα από την τόσο ευγενή φωνή της Lou Is.
Αν και ομολογουμένως υπήρξαν στιγμές στις οποίες τα όργανα έπρεπε να δώσουν λίγο περισσότερο «χώρο» στις φωνές (μια αμελητέα πάντως παρατήρηση στο σύνολο της παράστασης), το αφιέρωμα στάθηκε άξιο των περιστάσεων και των προσδοκιών, τόσο σε επίπεδο επιμέλειας, όσο και σε επίπεδο εκτέλεσης, διατηρώντας μια ροή που έπλεκε τα πιο δημοφιλή κομμάτια του αγαπημένου τραγουδοποιού και συγγραφέα, με αποφθέγματα, αποσπάσματα κειμένων και ιστορίες από τη ζωή του. Όπως λ.χ. το γράμμα στην ετοιμοθάνατη αγαπημένη του Marianne Ihlen ή τη γνωριμία του με την Janis Joplin στο περίφημο Chelsea Hotel.
Το έργο του Leonard Cohen (από τον θάνατο του οποίου πέρασαν κιόλας 2 χρόνια) είχε πάντα εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση, τη χαρμολύπη που κρύβουν «τα ποιήματα που γεννιούνται από τη στάχτη της ζωής». Και το να ακούς αυτές τις τρεις φωνές να επενδύουν και να ξεδιπλώνουν τόσο ευέλικτα και εύστοχα και τις δύο εκείνες όψεις του –σαν να έχουν ξεπηδήσει και οι ίδιες από τις χορωδιακές συνοδείες των τραγουδιών του– μπορούσε μόνο να φέρει συγκίνηση και ένα θερμό χειροκρότημα στον απόηχο του “Dance Me To The End Of Love”, που έκλεισε τόσο ταιριαστά τη δίωρη μουσική ρετροσπεκτίβα.
{youtube}ne_jlumRZQU{/youtube}
