Η «κινηματογραφικής» αύρας μουσική των Empty Frame συγκρούστηκε με το ωμό rock 'n' roll των Dirty Ol’ Dogs την Παρασκευή στο ΙΛΙΟΝ plus, σε μια βραδιά που είχε θέρμη και ζωντάνια, στερούμενη όμως την τεχνική υποστήριξη που επέτασσε η πληθωρικότητα των δύο συγκροτημάτων.
Οι Dirty Ol’ Dogs είναι νέο σχήμα, που δημιουργήθηκε μόλις πριν έναν χρόνο. Ωστόσο τα 3 μέλη του καθόλου καινούρια δεν είναι στον χώρο: ο Geo Beo (πρώην No Mind), o Panos BBL (πρώην Penny Dreadful) και ο V. Perou (Στούκας) έχουν συστήσει ένα πολύ δυναμικό τρίο, το οποίο ξεκίνησε με γκάζια από το «λεπτό μηδέν» της εμφάνισής του, λίγο μετά τις 22:00. Rock 'n' roll, garage και punk στοιχεία συνέθεταν τον ήχο τους, σε ακυκλοφόρητα ακόμη κομμάτια όπως το "Pistol", το "Hijo De Puta" και το "Blindin’ City Lights". Σκληρές κιθάρες και ηχηρά ντραμς πρωταγωνίστησαν στο σχεδόν 50λεπτο set, στο ίδιο set όπου δυστυχώς οι φωνές χάνονταν ή/και παραμορφώνονταν. Το αποτέλεσμα αποτύπωσε έτσι μια δυναμική παρουσία, η οποία παράπαιε ωστόσο στα ηχεία του χώρου.
Παρόλα αυτά, οι Dirty Ol’ Dogs έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό ως το τέλος, προσκαλώντας ακόμα και φίλους επί σκηνής για δύο, απροβάριστα όπως είπαν, κομμάτια –τον Νίκο Σολωμό, ο οποίος έκανε εξαιρετική προσθήκη στον σκληρό τους ήχο με το βιολί του (αργότερα θα τον απολαμβάναμε και στη σύνθεση των Empty Frame), και τη Mary Jane, η οποία έδωσε τη φωνή της στο "You’re Gonna Miss Me" των 13th Floor Elevators. Αν και στην αφίσα ήταν «δεύτερο όνομα», το γκρουπ έλαβε σημαντικό μερίδιο του προγράμματος: αποτάσσοντας σίγουρα τον χαρακτηρισμό του απλού «opening act», δεν περιορίστηκε στην καθιερωμένη, σύντομη προθέρμανση.
Λίγο μετά τις 23:00, ήρθε η στιγμή των Empty Frame, μιας μπάντας που ξεχωρίζει στον καμβά της αγγλόφωνης εγχώριας παραγωγής, τόσο για τη σταθερή εξέλιξη και ωρίμανση του ήχου σε 13 χρόνια δισκογραφικής και συναυλιακής δραστηριότητας, όσο και για την πολυσυλλεκτικότητα τους, με επιρροές που αγκαλιάζουν hard rock, folk και κλασική μουσική ταυτόχρονα.
Έχοντας μόλις φέτος κυκλοφορήσει τον 3ο τους δίσκο Who Wants To Ride The Horse (2018), η εξαμελής μπάντα αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι της εμφάνισης στα τραγούδια του. Ξεκινώντας από το "Feels Like A Breeze" και περνώντας στα "Horse", "Burning Walls", "The Not Bowing", "All Τhat Remains" και "Mr. Controversial", οι Empty Frame απολάμβαναν κάθε στιγμή της συναυλίας, κάτι άλλωστε που χαρακτηρίζει τις live εμφανίσεις τους.
Από τον τρόπο που κοιτάζονται, χαμογελούν, τραγουδούν, αναπηδούν (όπως στο "D-Oppression"), μέχρι τον τρόπο με τον οποίον σωπαίνουν όταν τα πλήκτρα μονολογούν (όπως στο "This Is Where You Go"), οι Empty Frame έχουν ένα δέσιμο και μια χημεία που αποτυπώνεται καταπληκτικά και στις εκτελέσεις –ακόμα κι αν αυτές αναμειγνύουν φαινομενικά ετερόκλιτα στοιχεία. Ένα μόνο παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίον συγχρονίζονται το μπάσο, η μπότα και οι κιθάρες ενώ το τσέλο και το βιολί μαίνονται, γεννώντας το επικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη μουσική τους και την ας πούμε «κινηματογραφικότητα» αυτής.
Συμπληρώνοντας σχεδόν μιάμιση ώρα επί σκηνής, δεν στάθηκαν φυσικά μόνο στην τελευταία τους κυκλοφορία, αλλά τίμησαν ακόμη και τον πρώτο τους δίσκο They Think We’re Eskimos (2011), παίζοντας το "Looking Up" και το "Child’s Play". Ιδιαίτερη βέβαια θέση στη setlist είχε και το «hit» (αν μπορούμε να μιλήσουμε με τέτοιους όρους για μια ανεξάρτητη μπάντα) "Helicopter", από το άλμπουμ The Blackbird Flies (2014).
Η τεχνική ασυνέπεια άφησε ωστόσο και στη δική τους περίπτωση μια πικρία σε σχέση με τον ήχο, ο οποίος πραγματικά αδικούσε τις συνθετικές εξάρσεις των Empty Frame, ειδικά όταν αυτές «έπνιγαν» τα φωνητικά. Δυστυχώς, όταν έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα της οποίας ο στίχος όχι μόνο αποτελεί σημαντικό δημιουργικό πεδίο, αλλά ζυμώνει και το μουσικό σκηνικό που στήνει, τότε είναι πραγματικά κρίμα να χάνεται ή να μπαίνει σε διαδικασία «συμβιβασμού» εξαιτίας τέτοιων ελλείψεων. Σε μία μάλιστα από τις πιο δραστήριες μουσικές σκηνές της Αθήνας, η οποία σίγουρα δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια παράπονα.
Η συνολική αίσθηση παραμένει πάντως ευχάριστη, αφού όχι μόνο οι μουσικοί, αλλά και το κοινό απόλαυσε τη συναυλία με χειροκροτήματα, εκδηλώσεις αγάπης και θαυμασμού και την κλασική πλέον φράση που οφείλει να ακούγεται έστω μία φορά σε κάθε live των Empty Frame: «Παίχτε πανκ».
{youtube}7uCy7pNGWG8{/youtube}
