Τι κοινές αναφορές μπορεί να έχει ένας λιλιπούτειος, Νεοϋορκέζος ψευδογκάνγκστερ με ένα σχολιαρόπαιδο από τα Πατήσια, που πάσχει από γενναία εφηβική κρίση ταυτότητας; Την περασμένη Πέμπτη, το Pireaus Academy 117 έγινε το κατάλληλο μέρος για να ερευνηθεί αυτό ακριβώς το ερώτημα.
Οι πόρτες άνοιξαν από νωρίς, οπότε άρχισε και το πρώτο DJ set της βραδιάς, ενώ ο δρόμος αποδείχθηκε μακρύς, μιας και η πτήση του Tekashi 6ix9ine καθυστέρησε, με αποτέλεσμα να ανέβει τελικά στη σκηνή στις 23.30 –μία ώρα δηλαδή μετά την ανακοινωμένη του έναρξη. Ωστόσο το μενού μας, εκτός από DJ sets, θα περιλάμβανε τελικά και μια έκπληξη, αφού θα βλέπαμε και support εμφάνιση από τον Snik, η οποία δεν υπήρχε πουθενά γραμμένη.
Τον πρωταγωνιστή της βραδιάς θα προλόγιζε ο Jack Bruno –ο οποίος περιοδεύει μαζί του– αλλά και ένα σύντομο set από τον DJ PVNCH, με ήχους από το διεθνές ραπ στερέωμα. Με μηδέν ειρμό και συνοχή, έδεσε άγαρμπα όλους τους αναμενόμενους ήχους από 2Chainz, Gucci Mane, Nicki Minaj, Young Thug κ.ά., «ζεσταίνοντας» τους 18άρηδες και 20άρηδες που είχαν ως τότε μισογεμίσει το Academy, δημιουργώντας οζώδες νέφος με τα vaporizers τους. Ένα κατεξοχήν αντρικό κοινό, το ακροατήριο του 6ix9ine μιλάει μία κοινή (ιντερνετική) αισθητική γλώσσα, φορτισμένη από αναφορές σε ναρκωτικά, σεξ και επιβολή, αλλά με μία πολύ πιο γυαλιστερή και πολύχρωμη πατίνα από αυτήν του παραδοσιακού ραπ.
Ο Tekashi 6ix9ine αποτελεί την πιο καυτή πατάτα του 2018, στον κόσμο της ραπ μουσικής βιομηχανίας. Μόλις 22 χρονών, το αγόρι-ουράνιο τόξο ανήλθε εν μία νυκτί του περσινού χρόνου από τον νεφελώδη κόσμο του SoundCloud rap, μιας ιντερνετικής χύτρας γεμάτης θόρυβο, επιθετικότητα και μαγκιά. Αν και μουσικά ενεργός από το ’14, ήταν η πολύχρωμη εμφάνισή του με τα δόντια/μαλλιά-Skittles που τον μετέτρεψε απότομα σε meme, εκτοξεύοντάς τον στη φήμη. Το φωναχτό γρέζι της φωνής του, τα απανωτά εφέ πυροβολισμών και το στακάτο delivery είναι όλα χαρακτηριστικά που δίνουν υφή και χρώμα στη μουσική του. Είναι όμως αρκετά για να τον κάνουν άξιο προσοχής;
Το παρελθόν του ράπερ, εντωμεταξύ, είναι το λιγότερο αμφιλεγόμενο. Έχοντας ομολογήσει ένοχος σε κατηγορίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανήλικης, ο Tekashi περπατάει σε έδαφος το οποίο τσουρουφλάει. Παράλληλα, κατηγορείται για άσκηση βίας, ενώ έπεσε θύμα απαγωγής και ληστείας στα μέσα του φετινού καλοκαιριού. Όλα ανησυχητικά στοιχεία, ειδικά όταν συνδυάζονται με τους μισογυνιστικούς και βίαιους στίχους της ναπολεόντειας αυτής φιγούρας. Αντί όμως να εκμεταλλευτεί τις εμπειρίες του βεβαρυμένου του ιστορικού για να δημιουργήσει μουσική που σκάβει βαθιά στην ταραχώδη ζωή του, ο Tekashi καταλήγει να φτιάχνει έναν επίπεδο, ανερμάτιστο και αποπροσανατολιστικό χαμό, που συναγωνίζεται τους SoundCloud ομότεχνούς του μόνο σε φασαρία και κενή πρόκληση. Είχε λοιπόν πολλά να αποδείξει στην πρώτη του live εμφάνιση στην Αθήνα, τουλάχιστον για όσους βλέπουν και τη συγκεκριμένη πλευρά των πραγμάτων στην καλλιτεχνική του παραγωγή.
Παρόλη την ταλαιπωρία με την καθυστέρησή του, ο μικροσκοπικός Νεοϋορκέζος έγινε δεκτός στη σκηνή με ιαχές και ξεκίνησε να την οργώνει μαινόμενος, σαν μινιατούρα ταύρου σε υαλοπωλείο. «Καβαλώντας» τα προηχογραφημένα tracks, το τεμαχισμένο delivery του Tekashi πέρασε σαν μπουλντόζα πάνω από τα σύντομα κομμάτια του ρεπερτορίου του.
Μιλώντας πολύ επιτυχημένα την επικοινωνιακή γλώσσα μεταξύ performer και κοινού, ο 6ix9ine παίζει το θυμικό του ακροατηρίου του στα δάχτυλα. Με αναφορές στο παρελθόν του, ακραία σεξιστικούς στίχους, επικοινωνιακά παιχνίδια με σαμπάνιες, μπουκαλάκια νερό, stage-diving και βραχύβια, ντεμέκ tributes στον αποθανόντα ΧΧΧTentaction, o Tekashi αλλάζει εν ριπή οφθαλμού τη διάθεση του κοινού, χωρίς να ιδρώνει αυτί. Κι εκεί είναι που μετράς την επιτυχία του. Μπορεί η μουσική του να μην υφίσταται βάθους, σημασίας ή ουσίας. Μπορεί το flow του να είναι άγαρμπο και μασημένο. Μπορεί, τέλος, η προσωπική του ζωή να καπελώνει τη μουσική του. Παρόλαυτα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Daniel Hernandez ξέρει πολύ καλά πώς να χειρίζεται trends, διαθέσεις, μα και την εικόνα του, ώστε να καβαλάει διαρκώς τις συνεχώς μεταβαλλόμενες μόδες.
Ο Tekashi αναγνωρίζει πλήρως την φρενήρη προσπάθειά του να εδραιωθεί στη mainstream κουλτούρα. Αναφέρει ευθέως τη μετατόπιση αυτή και μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στον «παλιό Tekashi», τον ακραίο, underground ράπερ της Νέας Υόρκης. Αλλά ακόμα και κάτι τέτοιο μεταφέρεται στους πιο υποψιασμένους ως μία απέλπιδη προσπάθεια να κρατήσει το cred του ζωντανό. Μέσα στη φασαρία και στο bravado, ο Hernandez, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αγόρι που κατάφερε να καβαλήσει πολύ έξυπνα το πολύχρωμο συννεφάκι του SoundCloud rap, περνώντας στα ψιλά το γεγονός ότι μάλλον δεν έχει τις ικανότητες να φτιάξει τη μουσική που αρμόζει στο τραχύ παρελθόν του.
Αναλόγως, το ελληνικό ακροατήριο του Tekashi μπορεί εύκολα να στεφθεί ως βασιλιάς του cultural appropriation. Όσο κι αν ρωτάει δηλαδή ο Nεοϋορκέζος, ουρλιάζοντας, πόσους πραγματικούς γκάνγκστερ προσμετρά η πόλη μας, το γεγονός παραμένει πως το μετεφηβικό του αθηναϊκό κοινό δεν έχει αφήσει στο μικροαστικό του σπίτι στοίβες από δολάρια, κοκαΐνη και σιδερικά, αλλά μία βαθιά αποπροσανατολισμένη νοικοκυρά. Η οποία αναρωτιέται γιατί ο γιος της θέλει για δώρο γενεθλίων προθήκες από χρυσά δόντια και γιατί φωνάζει τους απελπιστικά λευκούς φίλους του «Νέγρε μου».
{youtube}tLTwJI-0r3E{/youtube}
