Αισίως φτάσαμε και στην 3η ημέρα του φετινού Rockwave Festival 2023. Η πρώτη ημέρα με τον Robbie Williams ήταν μια ευκαιρία για ψυχανάλυση, τη δεύτερη μέρα οι γερόλυκοι Deep Purple μαζί με τους Saxon μας έδειξαν ότι ακόμα και σε αυτή την ηλικία μπορούν να ροκάρουν, ενώ η 3η ημέρα ήταν μια επιστροφή στην εφηβεία αρκετών οπαδών, μια κάθοδος εξωγήινων και, ναι, η δεύτερη επίσκεψη των αγαπητών The Black Keys.
Φτάνοντας στον γνώριμο χώρο της Μαλακάσας νωρίς νωρίς για να προλάβουμε την εμφάνιση Frenzee, διαπιστώσαμε ότι ακόμα η αστυνομία δεν είχε μπλοκάρει την γνωστή διασταυρώση. Οπότε, παρκάραμε με την άνεση μας 300 μέτρα από την είσοδο, και μπαίνοντας στον Terra Vibe, με τον ήλιο να καίει, οι Frenzee ήταν έτοιμοι για να ξεκινήσουν την εμφάνιση τους. Πώς θα ακούγονταν οι Amyl and the Sniffers αν έπιναν και καμιά τσικουδιά παραπάνω; Αυτό ακριβώς είναι οι Frenzee: Τρία αδέρφια - η Απολλωνία, ο Αντώνης και ο Νίκος γεννημένα στην Αυστραλία - μεγαλωμένα στη Κρήτη που παίζουν το πιο καυτό punk rock μας πληροφορούσε το Δελτίο Τύπου και όντως η Απολλωνία και το υπόλοιπο συγκρότημα, προσπάθησαν για το καλύτερο. Λίγο ο ήχος δεν ήταν στην αρχή ο σύμμαχος τους, αλλά τα έδωσαν όλα με το punk rock ήχο τους. Λόγω της ώρας και της ζέστης, επαίξαν μπροστά σε ελάχιστο κόσμο, αλλά και πάλι δεν είχαν πρόβλημα. Δυναμισμό είχαν, λίγο «βρώμικο» ήχο που ταίριαζει με το στυλ τους και σίγουρα έδωσαν υποσχέσεις για το μέλλον.
Η συνέχεια είχε τους Spektrvm με το μοντέρνο metal ήχο που τους διακατέχει. Με καλύτερο ήχο απ’ότι οι Frenzee και με αρκετό τσαμπουκά που είναι απαραίτητος για τέτοιου είδους μουσική, τα έδωσαν όλα. Σαν να διέκρινα κάποια αύρα από παλιούς Avenged Sevenfold σε κάποια σημεία, κάτι που με χαροποίησε, καθώς ήταν σωστά ενσωματωμένα στον ήχο τους. Το κλισέ θα έλεγε ότι ίδρωσαν την φανέλα, και πώς να μην είχε συμβεί με τέτοια ζέστη, αλλά πραγματικά τα λιγοστά κεφάλια των θεατών που ήταν εκείνη την ώρα στο Terra Vibe δεν έμειναν ακούνητα. Πολλά μπράβο στο συγκρότημα για την ενέργεια που είχαν, τον δυναμισμό και για τα τραγούδια τους.
Συνήθως σε ένα φεστιβάλ, υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης ή συγκρότημα το οποίο δεν έχω ακούσει και λόγω της εμφάνισης του, μου δίνει το έναυσμα να το ακούσω στην συνέχεια. Δεν μπορώ να ξέχασω στον ίδιο χώρο τους Flogging Molly, Gogol Bordello που τους έμαθα στο Rockwave Festival και μετά γίνανε τακτικοί θαμώνες στην Ελλάδα. Θα ήταν ο Αμερικανοϊάπωνας Kishi Bashi αυτή η περίπτωση; Στην αρχή το πήγε καλά, λίγο η περιέργεια, λίγο το βιολί, λίγο τα πρώτα τραγούδια με τον folk ήχο, μου κράτησαν το ενδιαφέρον. Όμως από ένα σημείο και μετά το τράβηξε αρκετά, ειδικά στο "I Am The Antichrist to You" με κούρασε. Ευκαιρία για μπίρες λοιπόν, με την φίλη να μου λέει χαρακτηριστικά σε κάποια στιγμή ότι έχει την εντύπωση ότι εδώ και αρκετή ώρα ακούει το ίδιο τραγούδι. Δεν έιχε άδικο, μερικοί το διασκέδασαν, πέρασαν καλά, αλλά για μένα ήταν ένα μεγάλο όχι.
Η συνέχεια είχε τον αγαπητό και γνώριμο στην Ελλάδα πρώην τραγουδιστή των HIM, Ville Valo. H παρέα που είχα μαζί μου, μου είπε μια λέξη χαρακτηριστικά: εφηβεία. Και όντως έβλεπες ανάμεσα στον κόσμο, θεατές με μπλούζες και κονκάρδες των HIM, ένα πανό υπήρχε αφιερωμένο για τον Ville Valo που το κρατούσαν πολύ κοντά στην σκηνή και γενικότερα υπήρχε μια νοσταλγική αίσθηση. Το έχω γράψει και στην κριτική του άλμπουμ του, ότι ποτέ δεν είχα περάσει φάση με τους HIM, αλλά πάντα άκουγα ευχάριστα τα τραγούδια τους και σίγουρα τους είχα δει 1-2 φορές. Ομοίως λοιπόν και στο Rockwave, πέρασα καλά, και το ίδιο και οι οπαδοί τους. Και πώς να μην περάσεις όταν ανάμεσα στα τραγούδια που ακούσθηκαν ήταν τα "Right Here in My Arms", "Join Me in Death", "Poison Girl", "Buried Alive by Love", "Wings of a Butterfly" δηλάδη ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των HIM. Η αναλογία ήταν περίπου ένα καινούριο, μια διασκευή και αυτό βοήθησε να υπάρχει μια ροή που κράτησε τον κόσμο. Και χάρηκα που κράτησε ως τελευταίο τραγούδι το "Saturnine Saturnalia" που προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο τραγούδι του Neon Noir. Μπορεί να μην ήταν και στην καλύτερη δυνατή απόδοση του φωνητικά, μπορεί να ήταν λίγο στατικός στην σκηνή, αλλά έχει καμία σημασία; Είναι ακόμα rock star που έχει πολλά να δώσει είτε με την προσωπική τους καριέρα, είτε κάποια στιγμή στο μέλλον, κάνει την αναμενόμενη κίνηση.
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, όπως τραγουδάει και μια ψυχή. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Ποτέ δεν μου έχουν κάτσει οι Τοοl, και ως εκ τούτου δεν παρακολουθώ τα άλλα 2 συγκροτήματα του Maynard James Keenan ασχέτως εάν έχω δει τόσο τους Tool όσο και τους A Perfect Circle σε φεστιβάλ. Λίγο πριν την συναυλία έβαλα να ακούσω ορισμένα τραγούδια για να έχω μια άποψη, δίχως να έχω παρακολουθήσει κάποια video των Puscifer, που και πάλι τα τραγούδια δεν μου έκαναν κάποιο κλικ.
Πολλές φορές λέμε ότι οι φωτογραφίες είναι ίσον με χίλιες λέξεις, αλλά δείτε λίγο την αμφίεση των Puscifer. Men In Black όπως οι γνωστές ταινίες, ή να τους πούμε πράκτορες του FBI; Όπως και να τους πούμε, ξεκινάνε λέγοντας ότι “We came In Peace” για να πάρει τον λόγο μετά ο Maynard λέγοντας ότι είναι απλά ένα rock‘n’roll συγκρότημα, αλλά ούτε ο ίδιος το πιστεύει. Αυτό που προσφέρουν οι Puscifer είναι ένα εντυπωσιακό show επί σκηνής: Είδαμε μονομαχίες με φωτόσπαθα, είδαμε κυνηγητό ανάμεσα στον Maynard και στην Carina Round, είδαμε το υπόλοιπο συγκρότημα να τρέχει από εδώ και από εκεί, αλλά αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση δεν ήταν ούτε το concept, ούτε τα διάφορα video, όσο ο ήχος που έβγαζαν οι Puscifer. Έπρεπε να ακούγατε τον ήχο των ντραμς του Gunnar Olsen (Miley Cyrus, Goo Goo Dolls, Gavin DeGraw, Phillip Phillips, Porter, A Great Big World) για να καταλάβετε το ποσο πεντακάθαρος ήταν ο ήχος των Puscifer. Ακούσαμε διάφορα τραγούδια όπως τα "Fake Affront", "Bullet Train to Iowa", "The Remedy" με αψεγάδιαστα φωνητικά από τον Maynard και την Carina Round. Όσο εντυπωσιακά είχαν ξεκινήσει, τόσο απρόσμενα, δίχως πολλά-πολλά, έφυγαν από την σκηνή έχοντας παίξει 50 λεπτά. Για τα φεστιβάλ, λίγο πολύ τόσο παίζουν (11 τραγούδια), ενώ σε δικές τους εμφανίσεις παίζουν 18 τραγούδια. Σίγουρα οι οπαδοί του Maynard James Keenan το ευχαριστήθηκαν και με το παραπάνω, ενώ προσωπικά μου έμεινε ο απίστευτος ήχος, το concept που ευχάριστα παρακολουθούσα, αλλά και πάλι δεν με κέρδισε να το ακούσω ξανά στο σπίτι. Sorry Maynard!
Κοιτώντας λίγο πίσω στον χρόνο, ένιωσα ένα μικρό déjà vu. Το 2015 στην Μαλακάσα είχαμε δει τον Robbie Williams και τους The Black Keys, το 2023 είχαμε ξανά τους ίδιους. Με την διαφορά ότι το 2015 είχαν μαζέψει οι The Black Keys μπορεί και 20.000 κόσμο, όμως το 2023 αμφιβάλλω εάν ήταν παραπάνω από 6.000-7.000 θεατές. Σωστά ένας φίλος μου είπε ότι η δημοφιλία των The Black Keys στην χώρα μας έχει φθίνει, και εάν λάβουμε ως κομβικό σημείο στην ιστορία τους το El Camino (2011) με τα πασίγνωστα singles, τότε το 2015 ήταν ακόμα κάτι «φρέσκο», όμως το 2023 είχε πια «παλιώσει». Θυμάμαι το 2015 να περνάω καλά στην συναυλία τους, και η διάφορα σε σχέση με το 2023 είναι ότι βρέθηκα κάγκελο για να παρακολουθήσω την συναυλία. Ξεκίνημα με το "I Got Mine" και για να ζεσταθούμε ή να χορέψουμε για να το θέσουμε καλύτερα, δεύτερο τραγούδι ήταν το αγαπητό στην Ελλάδα "Gold on The Ceiling". Μπορεί οι ο Dan Auerbach (κιθάρα/φωνητικά) με τον Patrick Carney (ντραμς) να έχουν λίγο μεγαλώσει, αλλά πραγματικά δεν ξέρεις σε ποιον να επικεντρωθείς στην σκηνή. Να χαζέψεις το πόσο καλά παίζει ο Patrick Carney στα ντραμς ή να βλέπεις το πόσο απλά φαίνονται τα riffs που παίζει ο Dan Auerbach, αλλά το πώς αυτά τα «εύκολα» riffs έχουν μεταμορφωθεί στα χέρια του σε αυτό που είναι σημαντικό: Τραγούδια που έχουν γίνει hits, τραγούδια που τα ακούς στο ράδιο, τραγούδια που τα έχεις χορέψει στο club.
Πριν είχες το show των Puscifer με την θεατρικότητα, τα video wall , τώρα είχες κιθάρα/ντραμς /φωνητικά και από πίσω διακριτικά μπάσο/κρουστά που αυτά ήταν αρκετά για να περάσεις (δυστυχώς) μια ώρα με το blues rock των The Black Keys. Και λέω δυστυχώς, γιατί δίχως να καταλάβεις το πώς είχε περάσει περίπου μια ώρα, και δίχως να υπάρχει εμφανές encore, ο Dan Auerbach αρχίζει κάποια κόλπα με την κιθάρα του και είχε έρθει η ώρα για το καλύτερο (για εμένα) τραγούδι των The Black Keys, το "Little Black Submarines" και για κλείσιμο τι άλλο εκτός από το "Lonely Boy" που 7.000 κόσμο ξεβιδώθηκε στον χορό.
Να αρχίσω λίγο την γκρίνια; Γιατί αφού το σύνηθες setlist ήταν 19 τραγούδια στην Ελλάδα παίξατε μόνο 17; Και κάτι ακόμα που το συζητούσα με την φίλη φεύγοντας και δεν έχει να κάνει τόσο με τους The Black Keys. Και τα επιπλέον 2 τραγούδια να έπαιζαν, αμφιβάλλω εάν θα έφταναν τα 80 λεπτά. Τώρα 80 λεπτά είναι χρόνος για headliner; Εάν έχεις συνηθίσει να βλέπεις από 2ώρο και πάνω, όχι, από την άλλη εάν τα τραγούδια σου είναι τρίλεπτα τι να κάνεις; Πόσα να παίξεις; Ας είναι, η τελική αίσθηση της τρίτης ημέρας του Rockwave ήταν ικανοποιητική. Δεν ήταν κάποια εμφάνιση που μετά από μερικά χρόνια θα μου μείνει στην μνήμη, αλλά πέρασα καλά εγώ και οι υπόλοιποι θεατές, άλλοι γιατί είδαν τον Ville Valo, άλλοι γιατί απόλαυσαν το συγκρότημα του Maynard James Keenan και άλλοι γιατί χόρεψαν δίχως αύριο στους The Black Keys. Και του χρόνου, ακόμα καλύτερο το Rockwave…
Setlist
I Got Mine
Gold On The Ceiling
Your Touch
It Ain’t Over
Tighten Up
Have Love, Will Travel (διασκευή Richard Berry)
Everlasting Light
Next Girl
Lo / Hi
Heavy Soul
Weight Of Love
Howlin’ For You
Fever
Your Team Is Looking Good
She’s Long Gone
Little Black Submarines
Lonely Boy
