Το μόνο που δεν χρειάζεσαι όταν ξεκινάς για μια συναυλία/φεστιβάλ είναι μια αναποδιά που θα σε καθυστερήσει και μάλιστα τόσο «κουφή» όπως αυτή που μου συνέβη οδηγώντας τη μηχανή μου προς το Rockwave, με μια περιέργεια είναι αλήθεια για το τι θα συναντήσω από attitude και από κόσμο σε μια βραδιά βασισμένη στην ελληνική σκηνή. Το πίσω λάστιχο παρέδωσε το πνεύμα, λίγο μετά τα διόδια κι όπως καταλαβαίνει εύκολα κάποιος η μηχανή δεν είναι αυτοκίνητο, κάνω στην άκρη αλλάζω λάστιχο και συνεχίζω. Άσε που ήταν και Κυριακή! Ο νόμος του Μέρφι σε όλο του το μεγαλείο...
Τα γράφω όλα αυτά για να συζήσω συγνώμη που δεν έφτασα έγκαιρα για να δω περισσότερα γκρουπ από αυτή τη βραδιά αλλά η τύχη χτες δεν ήταν με το μέρος μου.
Soundtruck
Project Renegade
Sadhus
Mother Of Millions
Ο αχανής χώρος του Terra Vibe αν δεν έχει 15.000-20.000 κόσμο φαίνεται λίγο σαν εγκαταλελειμμένος, απόψε τελειώνουμε, τα μαζεύουμε και φεύγουμε. Από την άλλη αυτή η αίσθηση να κινείσαι με άνεση όπου θέλεις είναι πάντα πολύ ευχάριστη. Πουθενά ουρές, πουθενά συνωστισμός, πουθενά δυσάρεστα. Η αρένα χαλαρά γεμάτη μέχρι εκεί που είναι ο πύργος του ήχου και των φώτων και πολλοί διάσπαρτοι, σε καρέκλες και λοφάκια. Τόσο όσο για να μην είναι μίζερα.
Μία αίσθηση χαλαρή και με καλή διάθεση από θεατές μιας μεγάλης ηλικιακής γκάμας και όχι μόνο πιτσιρικάδες, με παρέες, ζευγάρια, οικογένειες με μωρά και σκυλιά. Ήχος πολύ ΟΚ, κινητά στον αέρα αντί για αναπτήρες και λαμπάδες, οι μπροστινοί ουρλιάζουν και χοροπηδάνε, πιό πίσω κουνιούνται χαλαρά καθώς οι κιθάρες σκίζουν τον αέρα και περνάνε απέναντι στην εθνική οδό.
Πηγαίνοντας προς τη συναυλία έβλεπα τις ορδές μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων στην εθνική που επέστρεφαν από διακοπές ή ΣΚ. Και καθώς θα συχτίριζαν για μια φορά ακόμη τον εαυτό τους: «αυτό δεν πρόκειται να το ξανακάνω» αλλά θα το ξανακάνει με την πρώτη ευκαιρία, έπιανε το αυτί τους ίσως μερικές νότες που θα τους έκανε ίσως να αναρωτηθούν τι φάση παίζει εκεί...
Σε αυτές τις συναυλίες που δεν γίνεται το έλα να δεις και περνάνε άνθρωποι δίπλα τους χωρίς να ξέρουν τι συμβαίνει, πάντα έχω την ίδια αίσθηση μιας «συνωμοσίας» που συμβαίνει -σχεδόν- στο χώρο του αοράτου. Σαν να δώσαμε ένα μυστικό ραντεβού στο δάσος για να ακούσουμε ήχους που μας ενώνουν, να είμαστε παρόντες σε μία τελετή που έχει έναν κώδικα και όσοι δεν τον ξέρουν περνάνε από δίπλα αλλά δεν καταλαβαίνουν.
Οι 1000mods ικανοί και αποτελεσματικοί, μπορούν να σταθούν ηχητικά σε μια τεράστια σκηνή που μπορεί να σε φάει λάχανο αλλά λειτουργούν με μεγαλύτερη «εσωστρέφεια» από ότι μπορεί να «ανεχτεί» ένας τεράστιος χώρος.
Αντίθετα οι Villagers είναι πιά ένα μεγάλο συγκρότημα με παγκόσμιο εκτόπισμα που μπορεί να τα βγάλει πέρα σε οποιοδήποτε stage. Σαν παγανιστές στο δάσος με φλογέρες και κλαρίνα κι ένα οπτικό υλικό από πίσω πολύ προσεγμένο και εντυπωσιακό, απέδειξαν ότι η αποδοχή δεν είναι τυχαία.
Μπορεί τα plasmata αυτές τις μέρες να είναι στα Γιάννενα αλλά τα πραγματικά πλάσματα των Ιωαννίνων εμφανίστηκαν ξαφνικά ένα βράδυ 50 χιλιόμετρα από την Αθήνα και όσοι ήταν παρόντες σε αυτή τη «συνωμοσία» θα έχουν να το λένε.
