Σάββατο 15 Ιουλίου, καταμεσής του καύσωνα Κλέωνα και στο έλεός του, μια Πλατεία Νερού που ξυπνούσε δειλά από τη ραστώνη των ημερών, στήθηκε το πεδίο για ένα όμορφο challenge νοσταλγίας. Της νοσταλγίας των '90s και του τρόπου που ο καθένας μας τα βίωσε -στην ώρα τους ή ο καθένας στον καιρό του στον δικό του χρόνο, στη δικιά του φάση. Όσοι βρεθήκαμε εκεί σηκώσαμε πρόθυμα το γάντι, ενώ η ηλεκτρονική μουσική της τελευταίας «αθώας» δεκαετίας πήρε θέση μάχης για να αναμετρηθεί με το σήμερα, με όρους σύγχρονης απήχησης. Μεγάλοι πρωταγωνιστές οι Βρετανοί Leftfield που με έναν και μόλις δίσκο -το σπουδαίο Leftism του 1995- σφράγισαν για τα καλά τη βρετανική -και όχι μόνο- ηλεκτρονική μουσική σκηνή των ‘90s και μεγάλωσαν γενιές και γενιές μουσικών που έκαναν καριέρες πατώντας στην πίστα της hybrid dance και οι «δικοί μας» Στέρεο Νόβα που με μία μόλις δεκαετία ενεργούς δράσης έφτιαξαν ένα τεράστιο κεφάλαιο που αρκεί για να συντηρήσει τον μύθο τους για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.
Οι Leftfield του Neil Barnes ανέλαβαν τη δύσκολη αποστολή να ανεβάσουν σε χρόνο dt εκατοντάδες μισοζαλισμένους από τη ζέστη συναυλιάκηδες από το 0 στο 100. Η έκτακτη ανακοίνωση της αδυναμίας των Boy Harsher να εμφανιστούν στη 10η μέρα του φεστιβάλ, λόγω απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στην Ιταλία όπου και έδιναν τις προηγούμενες προγραμματισμένες συναυλίες τους, στέρησαν από τους Βρετανούς το ευεργέτημα ενός καλού lead in – κενό που ο Junior SP και έπειτα οι συμπαθέστατοι Marva von Theo παρόλες τις καλές τους προθέσεις και τον ζήλο που επέδειξαν κάτω από δύσκολες συνθήκες δεν κατάφεραν να καλύψουν επαρκώς.
Marva von Theo
Κανένα πρόβλημα βέβαια για τον Neil Barnes, τον Adam Wren -που εδώ και μερικά χρόνια αποτελεί το έτερο ήμισυ των Leftfield αναπληρώνοντας το κενό του Paul Daley που δεν επέστρεψε ποτέ στο project μετά to split του 2002- και τους υπόλοιπους συνεργάτες τους. Με χαρακτηριστική άνεση και αξιοζήλευτη ενέργεια οι Leftfield δεν έκαναν κανέναν συμβιβασμό και αιφνιδίασαν την Πλατεία Νερού προχωρώντας από το πρώτο λεπτό σε ένα ηλεκτρονικό χορευτικό μπαράζ που μετέτρεψε στο άψε σβήσε τον τίτλο «περιμένοντας για το main act» σε status αφτεράδικου. Δεν ήταν καθόλου λίγοι βέβαια αυτοί που είχαν βρεθεί από νωρίς στην Πλατεία Νερού ακριβώς για τους Leftfield, ακριβώς για να τριπάρουν αποσυμπιεστικά με το “Release the Pressure”, να απογειωθούν με το σύνθημα “Let’s Get Electrofied” και του anthem “Afrika Shox” από το Rhythm and Stealth του 1999, και να ξεφύγουν με τις ριπές του “Phat Planet”.
Οι Leftfield ικανοποίησαν όλες τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί από τη φήμη των πρόσφατων live τους -μεταξύ άλλων και στο φετινό Glastonbury- ενώ ο Neil Barnes δεν άφησε στιγμή την πρόσφατη καταπόνηση που έχει περάσει με την περιπέτεια της υγείας του να δημιουργήσει ρωγμές στη συμπαγή παρουσίαση του setilist τους -τουναντίον απέδειξε ότι παραμένει ο μεγάλος ηγέτης ενός project που ήταν εκεί και το έκανε πριν από πολλούς. Μετά από 75 απολαυστικά έκλυσης χορευτικής ενέργειας ο Neil Barnes, ως γνήσιος gentleman, ευχαρίστησε τους Αθηναίους νυχτόβιους που τον επευφημούσαν για τη στήριξη και τα vibes τους, ευχήθηκε τα καλύτερα, και αποχώρησε. Και μετά ήρθε η ώρα της αλήθειας – των Στέρεο Νόβα.
Όπως και στo προηγούμενο μεγάλο φετινό live των Στέρεο Νόβα, τον περασμένο Φεβρουράριο στην Ελευσίνα, ο καιρός δεν στάθηκε σύμμαχος της συναυλιακής συνθήκης μόνο που σε αντίθεση με την Ελευσίνα που το τελευταίο χειμερινό υγρό κρύο και ένα επίμονο ψιλόβροχο έβαλαν τα δικά τους δύσκολα στο κοινό, στην Πλατεία Νερού το βράδυ του Σαββάτου βρεθήκαμε σε άλλο άκρο να παλεύουμε με σαραντάρια. Σε αντίθεση με την Ελευσίνα που βγήκαν ομπρέλες και κουκούλες στην Πλατεία Νερού ανέμισαν βεντάλιες και φορέθηκαν μαγιό. Σε αντίθεση με την Ελευσίνα, οι Στέρεο Νόβα επέλεξαν να εμφανιστούν τα φωσφοριζέ βιομηχανικά καπέλα ασφαλείας (όπως και στο live τους στο ΚΠΙΣΝ το 2018) για το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς ενώ φόρεσαν τα χαρακτηριστικά πια full face helmets σε σχήμα τσιμεντόλιθου (τα οποία εγκαινίασαν στο live της Ελευσίνας) μόνο για την τελική ευθεία του act τους και το -ομολογουμένως συγκινητικό- outro με τα και μετά τα «Ηλίθια Αστεία». Όπως όμως και στην επίσημη Τελετή Έναρξης του Eleusis 2023 έτσι και στο φετινό Release Athens οι Στέρεο Νόβα δεν κατάφεραν να αναβιώσουν επαρκώς τον μύθο τους - παρότι το προσπάθησαν, «τίμια».
Μια «τίμια» προσπάθεια ήταν λοιπόν αυτό το «Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ», μια προσπάθεια να διορθωθούν τα όποια ελαττώματα εντοπίστηκαν στο ελευσίνιο live τους, να αποκατασταθεί η επικοινωνία με το κοινό ή/και η επικοινωνία μεταξύ τους, να περάσουν οι εμβληματικοί στίχοι τους το φράγμα του pit και να τυλίξουν τον κόσμο στη δίνη των προσωπικών βιωμάτων με τους οποίους τους έχουν ντύσει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Κωνσταντίνος Βήτα βγήκε αρκετές φορές μπροστά για να γίνει το πρόσωπο αυτής της πιο ουσιαστικής επικοινωνίας -μια διαχρονική ήρεμη καλλιτεχνική δύναμη που ό, τι και να γίνεται τριγύρω είναι πάντα ευπρόσδεκτη-, ο Μιχάλης Δέλτα κέντησε ενδιαφέροντα ενορχηστρωτικά μονοπάτια για τις λατρεμένες αλληλουχίες των beats των Στέρεο Νόβα, τα live drums έδωσαν εδώ κι εκεί μια ζητούμενη σπιρτάδα, τα εξαιρετικά visuals του Nίκου Πατρελάκη -μακράν από τα καλύτερα visual shows εγχώριου act που έχουμε δει τελευταία- υποστήριξαν με σεβασμό αλλά και φρέσκια ματιά ένα setlist από την -κατά κύριο λόγο- αριστουργηματική δισκογραφία του σχήματος που τράβηξαν, με τον δικό τους ιδιότυπο τρόπο, όλο το κουπί της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα, σε μια εποχή που τίποτα δεν μπορούσε να στηρίξει το αφήγημα μιας σκηνής, την ίδια ώρα που οι συγγενείς τους ήχοι έπαιρναν κεφάλια εκατέρωθεν του Ατλαντικού. Και πάλι όμως κάτι έλειπε – αν όχι πολλά.
«Νέα Ζωή 705», «Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο», «Το Παιχνίδι της Εξουσίας», «To Παζλ στον Αέρα», «Μικρό Αγόρι» - πολλοί από τους θεμέλιους λίθους της Στέρεο Νόβα εποποιίας ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν όπως παλαιότερα, σε αρκετές στιγμές ήταν σαν να μην παίρνουν ανάσα, στριμωγμένες στο πλαίσιο βραδέων bpm που όρισε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου setlist (αντλημένο από το κατά τα άλλα αξιολογότατο τελευταίο τους album Ουρανός του 2018) αλλά κυρίως το μάλλον άνευρο δημιουργικό momentum που φαίνεται πια ότι βρίσκονται οι ίδιοι ως ντουέτο, παρά τις προϋποθέσεις συγκροτημένης επιστροφής που έχουν δημιουργηθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα με τις επανακυκλοφορίες της ιστορικής δισκογραφίας τους και το νέο τους υλικό. Υλικό ακόμα αδύναμο αν κρίνουμε από την «Ίριδα» -που παρουσιάστηκε κι αυτό όπως ήταν αναμενόμενο στη σκηνή του Release Athens από τους Στέρεο Νόβα και την Iota Phi στην οποία και ανήκει το vocal feature- που δεν μπορεί να υποστηρίξει με αξιώσεις μια μεγάλη επιστροφή ενός τέτοιου βεληνεκούς σχήματος, όπως για παράδειγμα είχε γίνει το 2018 με τον Ουρανό.
Θα μπορούσαν να βρεθούν κι άλλες αφορμές γκρίνιας όπως το ότι για μια ακόμη φορά δεν ακούστηκε ο «Εξώστης», για το ότι μια ακόμη φορά πετσοκόπηκε το αριστουργηματικό «Ταξίδι της Φάλαινας» -πιθανότατα αρκετά περισσότερο από την εκδοχή της Ελευσίνας- και άλλα τέτοια. Με τους Στέρεο Νόβα όμως συμβαίνει το εξής μαγικό: είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από ένα διαφαινόμενο δημιουργικό τέλμα ή/και κανα δυο μέτριες εμφανίσεις για να καταρριφθεί ο μύθος τους. Κι αυτό γιατί αυτός ο μύθος έχει βαθιές ρίζες στον τρόπο που βίωσε τη νεότητα αλλά και την ενηλικίωσή της μια ολόκληρη γενιά στις αφηγήσεις της οποίας στηρίχθηκαν και οι επόμενες για να ζήσουν και να περάσουν τις δικές τους φάσεις. Εκπρόσωποι αυτών των γενεών αψήφησαν πρόθυμα τον καύσωνα και χόρευαν, βυθισμένοι σε μια εντελώς δική τους, DIY έκσταση, σε αυτοσχέδια πηγαδάκια–πίστες σε όλη την Πλατεία Νερού, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι με τα δικά τους μέσα, τις δικές τους αναμνήσεις, τις δικιές τους υπόγειες και επίγειες συνδέσεις με τους Στέρεο Νόβα, την καλή τους προαίρεση απέναντί τους να γεφυρώσουν το όποιο κενό από το οποίο μετεωρίζονται τα τραγούδια.
Όσοι υπάρχουν αυτές οι παρέες, οι Στέρεο Νόβα δύσκολα θα μπορέσουν να ξεπεραστούν. Ναι δεν είμαστε πια στα ‘90s, ναι κανείς μας δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, ναι οι Στέρεο Νόβα δεν φαίνεται να βρίσκονται και στην καλύτερη δημιουργική φόρμα. Έχουν κερδίσει όμως με το σπαθί τους και με ένα μπαράζ ανεπανάληπτων δίσκων τον τίτλο ενός εκ των εν γένει πιο επιδραστικών σχημάτων εκείνης της δεκαετίας και όσων ακολούθησαν και την ανθεκτικότητα αυτών των καρπών απολαμβάνουν τώρα. Δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα, γιατί ο βαθιά συναισθηματικός σκληρός πυρήνας του έργου τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον σκληρό πυρήνα του κοινού τους και είναι αυτό το συναίσθημα που δύσκολα ξεθυμαίνει όσο και αν τρέχουν οι δεκαετίες. Άλλωστε υπάρχουν ακόμα πλατείες με πιτσιρικάδες που ψάχνουν τη φάση τους και το μέλλον τους κι ας μην έχουν ΠΡΟΠΟ και λαχεία στην κωλότσεπη αλλά online παιχνίδια στο κινητό που είναι στην κωλότσεπη, κι ας έχουν γίνει τα καρτοτηλέφωνα props για Instagram φωτογραφίσεις. Υπάρχουν ακόμα προάστια που αντιστέκονται στην επεκτατική ομογενοποίηση του αθηναϊκού κέντρου, και υπάρχουν τα ίδια ακριβώς παιχνίδια εξουσίας που υπήρχαν και τότε. Υπάρχουν ακόμα τα «έντυπα» που μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή -αυτή τη φορά στο όνομα του new age lifestyle- κι υπάρχει και (τουλάχιστον) ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματάει. Όπως άλλωστε και χιλιάδες βλάκες που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, δεν υπερασπίζονται κανέναν και ζουν στα παραμύθια.
Σε κάθε τους τελευταία εμφάνιση, οι Στέρεο Νόβα καταφέρνουν και κερδίζουν ακόμα αυτήν την επιβεβαίωση της επιβίωσης του αποτυπώματός και της αλήθειας τους κι ας χάνουν όλο και περισσότερο έδαφος στο στοίχημα μιας ουσιαστικής επανόδου – ακόμα κι αυτή τη χασούρα την ισοφαρίζουν (ακόμα) αμέσως μετά με μια επί σκηνής απόκοσμη αγκαλιά στον απόηχο Προαστίων και Ηλίθιων Αστείων. Σαν αστικοί εξωγήινοι αστροναύτες που κρατιούνται ο ένας από τον άλλον, αναπολώντας στιγμιαία όλα τα παλιά κοινά τους αστρικά ταξίδια, πριν στρίψουν για το αμέσως επόμενο που κανείς δεν ξέρει πώς και που θα τους βρει.
