Πρέπει να ήμουν 13 χρονών, κάπου γύρω στο 1993 σαν να λέμε, εκκολαπτόμενο indie kid, όταν στα χέρια μου έπεσε ένα «εναλλακτικό» mixtape. Ανάμεσα σε Inspiral Carpets, Sugar, Ned’s Atomic Dustbin, Lemonheads και λοιπούς εναλλακτικούς ήρωες της εποχής, η κασσέτα περιείχε τον "Εξώστη" των Στέρεο Νόβα. Ακούγοντας μουσική του συγκροτήματος για πρώτη φορά και ιδιαίτερα το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν σαν να ξεδιπλώνεται ένας καινούριος θαυμαστός κόσμος μπροστά μου. Πάνω κάτω την ίδια περίοδο θυμάμαι να βλέπω τα βίντεο κλιπ για το "Μικρό Αγόρι" και το "Ταξίδι της Φάλαινας" στο Seven X (ιδιωτικό κανάλι της εποχής που έδινε έμφαση στην μουσική τα μεσημέρια). Τα beats και οι μπασογραμμές πάλλονταν μέσα μου, η ερμηνεία του Κ.Βήτα αγκάλιαζε την ψυχή μου και ήξερα ήδη πως, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο.
Τα παραπάνω στροβίλιζαν στο κεφάλι μου το βράδυ του Σαββάτου, ενώ είχα πάρει τον (όχι και τόσο μακρύ τελικά) δρόμο για την Ελευσίνα και το πρώην εργοστάσιο ΙΡΙΣ. Στο πλαίσιο του «2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» οι ακριβοθώρητοι Στέρεο Νόβα θα έδιναν μια από τις σπάνιες ζωντανές εμφανίσεις τους κι αυτό από μόνο του καθίστατο, αυτόματα, ως ένα τεράστιο καλλιτεχνικό γεγονός. Με την βοήθεια του GPS και με αρκετή δόση τύχης κατάφερα να προσεγγίσω τον ευρύτερο χώρο της εκδήλωσης για να καταλήξω στον ανοιχτό συναυλιακό χώρο, γεγονός που μια κάποια έκπληξη την προκαλούσε. Τολμηρή και ριψοκίνδυνη, δίχως άλλο, η επιλογή της διοργάνωσης για Φλεβάρη μήνα. Ωστόσο, μπορεί το κρύο να ήταν τσουχτερό, αλλά πέρα από λίγες ψιχάλες ο ουρανός μας έκανε το χατίρι και δεν προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην εξέλιξη της συναυλίας.
Οι Στέρεο Νόβα ήταν προγραμματισμένο να κάνουν την εμφάνισή τους στις 21:30 και να ολοκληρώσουν το σετ τους στις 23:00. Πρέπει να ήταν γύρω στις 21:40, λοιπόν, όταν οι εμβληματικές φιγούρες των Κωνσταντίνου Βήτα και Μιχάλη Δέλτα ανέβηκαν στην «σαν σκαλωσιά για οικοδομικές εργασίες» σκηνή η οποία ήταν στολισμένη με πολλά μικρά λαμπιόνια τα οποία και έμελλε να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο light show της συναυλίας. Μπροστά σε ένα μάλλον χλιαρό κοινό (ίσως και να έπαιζε ρόλο το σχετικό ψύχος) και με μάσκες/καπέλα που παρέπεμπαν σε τσιμεντόλιθους κρύβοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, ο Κ.Βήτα κατέλαβε το δεξί μέρος της σκηνής (όπως παρακολουθούσε το κοινό), ενώ ο Μ. Δέλτα στάθηκε, αντίστοιχα, στο αριστερό σημείο. Κάτω από drone εισαγωγικούς ήχους το ντουέτο καλωσόρισε το κοινό κουνώντας τα χέρια, έσκυψε πάνω από τα μουσικά μηχανήματά του και ξεκίνησε να γράφει μια πανέμορφη ηχητική ιστορία.
Το setlist όμορφα δομημένο πέρναγε από κομμάτια που λειτουργούσαν ως μουσικά διαλείμματα και ένωναν σημεία με πιο χορευτικές διαθέσεις, όπως όριζε το ρυθμικό μέρος, σε πιο λυρικές στιγμές όπως αυτές καθορίζονταν από τα φωνητικά του Κωνσταντίνου Βήτα. Μιας και αναφέρθηκε το κομμάτι της φωνής, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τα φωνητικά ήταν προ-ηχογραφημένα προκειμένου να εξυπηρετηθεί η επιλογή του συγκροτήματος να εμφανιστεί με τις συγκεκριμένες μάσκες οι οποίες είναι αλήθεια πως έδιναν πόντους στην αισθητική της εικόνας και της κίνησης. Σε προσωπικό επίπεδο, πάντα, η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν με ξένισε αφού είναι σύνηθες να χρησιμοποιούνται ηχογραφημένα φωνητικά σε live ηλεκτρονικής μουσικής. Σημασία έχει να εξυπηρετείται το συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα και, ως προς αυτό νομίζω λειτούργησε άψογα.
Το κοινό ενώ έδειχνε να απολαμβάνει τις στιγμές, κινούμενο στον ρυθμό των Στέρεο Νόβα, εξακολουθούσε να είναι, σε γενικές γραμμές, χλιαρό ως προς τις αντιδράσεις του. Αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε τους Κωνσταντίνο Βήτα και Μιχάλη Δέλτα να χαρίσουν στον κόσμο που βρέθηκε μπροστά τους εξαίσιες στιγμές όπως η εμβληματική "Νέα Ζωή" με το χαρακτηριστικό θέμα του πιάνου να «χορεύει» πάνω από το έντονο ρυθμικό στοιχείο και το "Ταξίδι στην Γη" το οποίο μπορούσε να κάνει και την πιο κρύα καρδιά, ελέω ψύχους, να ζεσταθεί και να συγκινηθεί. Οι Στέρεο Νόβα ήταν σαν να επανεφευρίσκουν την μουσική τους και να την φέρνουν ηχητικά στο σήμερα αναδεικνύοντας την διαχρονικότητα των κομματιών τους. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο τελευταίο μέρος του κύριου σετ της μπάντας, όπου τα "Νέα Μόδα" και "Μάθημα" καθώς και η καταληκτική τριάδα των αριστουργηματικών "Ταξίδι της Φάλαινας", "Παζλ στον Αέρα" και "Μικρό Αγόρι" ήταν αδύνατο να αφήσουν κάποιον ασυγκίνητο και αμέτοχο στο μικρό πάρτυ που, τελικά, στήθηκε.
Οι Στέρεο Νόβα αποχαιρέτησαν προσωρινά για να εμφανιστούν ξανά γήινοι δίχως τις μάσκες-τσιμεντόλιθους, αποκαλύπτοντας τις τόσο εμβληματικές αλλά και συνάμα ευγενείς φυσιογνωμίες των Κωνσταντίνου Βήτα και Μιχάλη Δέλτα. Αφού ευχαρίστησαν δια μικροφώνου όσους συντελεστές συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της ιστορικής συναυλίας, παρέδωσαν μια πανέμορφη εκτέλεση του "Βίντεο Κλαμπ" για να μας καληνυχτίσουν οριστικά και να αποχωρήσουν από την σκηνή καθώς τα φώτα του συναυλιακού χώρου άναβαν για να ξεπροβοδίσουν το κοινό το οποίο σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έφυγε καταγοητευμένο.
Κάπου εκεί πήρα τον δρόμο της επιστροφής που μου φάνηκε μεγαλύτερος από την διάρκεια του «πήγαινε». Ίσως γιατί η μιάμιση ώρα που βρέθηκαν στην σκηνή οι Στέρεο Νόβα να μου φάνηκε λίγη σε σχέση με τα συναισθήματα χαράς, ενέργειας και συγκίνησης που με γέμισαν. Και σαν να ήθελα να βιώσω σε μεγαλύτερη διάρκεια μέσα μου τον επίλογο της επιστροφής, γεμάτος με όλα όσα μου άφησε αυτή η εμφάνιση των τεράστιων αυτών καλλιτεχνών.
Κεντρική Φωτογραφία: John Kouskoutis [πηγή]
