«Η ίδια η μουσική είναι που απαντάει στο τέλος. Αν κάθεσαι και σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος, δεν θα μπεις ποτέ στην ουσία της δημιουργίας». Έτσι απάντησε ο Παύλος Παυλίδης, σε κοινή συνέντευξη του με τον Χρήστο Σαρρή, στο NEWS247 και τον Θεοδόση Μίχο, στις συζητήσεις και του διαξιφισμούς που προέκυψαν -κυρίως στα social media- αμέσως μετά την κυκλοφορία του album του «Πέρα από τη Θάλασσα» με 12 διασκευές σε συνθέσεις του Γιάννη Μαρκόπουλου. Και αν μη τι άλλο με την ομώνυμη παράσταση, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σαρρή, στη Στέγη, που έλαβε χώρα -δυστυχώς- για εξαιρετικά περιορισμένο χρονικό διάστημα, ο Παύλος Παυλίδης, η μουσική και όλοι οι συντελεστές έδωσαν αποστομωτικά, σαρωτικά και περίτρανα την απάντησή τους, αναδεικνύοντας τον ομώνυμο δίσκο στη διάσταση που του αξίζει.
Ακόμα κι αν δεν σου άρεσε το album Πέρα από τη Θάλασσα στην πρώτη ακρόασή του, εν όλω ή εν μέρει, ακόμα κι αν σε ξένισε η χαρακτηριστική ερμηνευτική σφραγίδα του Παυλίδη πάνω σε τραγούδια ήδη σφραγισμένα από τις βαριές και για πολλούς αξεπέραστες ερμηνείες του Νίκου Ξυλούρη και της Βίκυς Μοσχολιού, ακόμα κι αν, τέλος πάντων, δεν είναι η φάση σου ούτε ο Παυλίδης, ούτε ίσως ο Μαρκόπουλος, αν είχες την τύχη να βρεθείς στην παράσταση «Πέρα από τη Θάλασσα» οι πιθανότητες στέκουν υπέρ της εκδοχής ότι κάπως θα μετακινήθηκες προς την πλευρά εκείνων που βρίσκουν αρετές στο εγχείρημα αυτό, και που εκείνοι με τη σειρά τη σειρά τους μάλλον θα μετατοπίστηκαν λίγο πιο κοντά σε εκείνους που αποθεώνουν τον δίσκο.
Ο Παύλος Παυλίδης, με τους γνωστούς του χαμηλούς τόνους, οι οποίοι καθόλου δεν κόστισαν στην ενέργεια που άδειασε πάνω στη σκηνή, παρουσίασε τις 12, πολυσυζητημένες πια, διασκευές, σε μια performance με ουσία, νόημα, αισθητική και μηνύματα, όλα καλοζυγισμένα, να βρίσκουν τη θέση τους σε ένα νέο σημείο ισορροπίας όπου τα κλειστά όρια των μουσικών ειδών στην εγχώρια σκηνή ανοίγουν για να αγκαλιάσουν μια φρέσκια -πάντα για αυτά τα κλειστά όρια- πρόταση μουσικής παράστασης και ένας ερμηνευτής, όπως ο Παύλος Παυλίδης, ξεκλειδώνοντας ζωντανά το έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου, ανοίγει στον ίδιο του τον εαυτό μια νέα διάσταση.
Ποιος θα περίμενε ότι θα άκουγε το «Όχι Δεν Πρέπει» και το «Μιλώ για τα Παιδιά Μου» με φόντο anime καρέ σε μια απροσδόκητη οπτικοακουστική συνύπαρξη; Ότι το «Περιμένω» -το μόνο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη και των B-Μοvies που ακούστηκε στην παράσταση- θα μπορούσε να βρει μια θέση, χωρίς να κλωτσάει, σε ένα επαναπροσδιοριστικό αφιέρωμα στον Γιάννη Μαρκόπουλο; Ότι η «Μέρα της Πεντηκοστής» θα μπορούσε να σταθεί και να ακουστεί αλώβητη σε ένα context βιομηχανικής προσευχής όπως αυτό που παρουσιάστηκε στη Στέγη;
Ακόμα και στιγμές του δίσκου που για πολλά αυτιά συγκαταλέγονται στις πιο αμήχανες ή αδύναμες ή όπως θέλετε πείτε το, όπως τα «Μαλαματένια Λόγια» και «Τα Λόγια και τα Χρόνια» αναδείχθηκαν και ξεκλειδώθηκαν πλήρως στο πλαίσιο της παράστασης, εκλύοντας την κρυμμένη τους δυναμική, σαφώς επικουρούμενα από τις αρετές της ζωντανής μουσικής και των εξαιρετικών μουσικών συντελεστών. Το κουαρτέτο εγχόρδων ήταν σε πολλές στιγμές η χρυσή, μυστική νότα της παράστασης που έδενε όλα τα στοιχεία μεταξύ τους, το πολυφωνικό τρίο λειτούργησε όπως έπρεπε, τα visuals του Χρήστου Σαρρή ήταν ακριβή και πλούσια σε κοινωνικοπολιτικές αναφορές που χωρίς ανοικονόμητες επικλήσεις στο συναίσθημα κατέθεταν τους οβολούς τους στο ταμείο ανάδειξης της ζωντάνιας και της επικαιρότητας του έργου του Γιάννη Μαρκόπουλου. Το «Η Ρόζα η Ναζιάρα», όπως παρουσιάστηκε, σημάδεψε άνετα την κορύφωση της βραδιάς και η εκτέλεση του «Γκρεμισμένα Σπίτια», που παίχτηκε μάλιστα δύο φορές στην τελευταία παράσταση της περασμένης Κυριακής, επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για το κρυφό επίκεντρο του album – καθόλου τυχαίο που αυτά τα δύο συγκεκριμένα τραγούδια έχουν υποστεί και τις πιο εκτεταμένες, ίσως, διασκευαστικές ενέργειας με την προσθήκη νέων στίχων από τον Παύλο Παυλίδη.
Καθώς η παράσταση έκλεινε την ώρα της και τον κύκλο της στη Στέγη, και ο Παύλος Παυλίδης -αφού είχε κλείσει με ένα απροσδόκητο encore, τραγουδώντας το «Θα Πάω στη Ζούγκλα με τον Ταρζάν» και κλείνοντας με χιούμορ το μάτι στους όποιους επικριτές του- υποκλινόταν με τους συνεργάτες του και ευχαριστούσε το κοινό που αψήφησε τον επαπειλούμενο χιονιά της Κυριακής για να βρεθεί εκεί, το συμπέρασμα ήταν σαφές. Με την παράσταση αυτήν αποδείχθηκε ότι το «Πέρα από τη Θάλασσα» δεν είναι καθόλου κούφιο κι έχει πράγματα να πει σε όποιον έχει τη διάθεση να τα ακούσει, ανεξαρτήτως του βαθμού στον οποίο, τελικά, θα κλειδώσει την προτίμηση του. Και κάτι ακόμα, το οποίο πρόλαβε να αποτυπώσει, με τον δικό της τρόπο, η Χρύσα Οικονομοπούλου σε σχετική ανάρτησή της στα social media: Κρίμα που πήγαμε στην τελευταία παράσταση του «Πέρα από τη Θάλασσα» και όχι στην πρώτη για να μπορέσουμε να την προτείνουμε και σε άλλους που θα ήθελαν να δουν αυτήν την αποστομωτική απάντηση της μουσικής και του Παύλου Παυλίδη.
