Γράφει ο Παναγιώτης Παπαπανάγου
Lazy Man's Load
Rock'N'Roll Children
Bokassa
As I Lay Dying
Ο εργασιακός φόρτος δυστυχώς δε με άφησε να απολάυσω του RnR Children, τους Lazy Man's Load και τους Bokassa, κατάφερα να μπω στο χώρο όμως περίπου στα μέσα της εμφάνισης των As I Lay Dying. Οι Αμερικάνοι βρέθηκαν στην πολύ δύσκολη θέση να μην έχουν καμία ηχητική συνάφεια με το υπόλοιπο πρόγραμμα μετά και την ακύρωση των Asking Alexandria και δεν τους βοήθησε καθόλου και ο κάκιστος ήχος. Δύστυχως, όσοι επιλέξαμε να μην πάμε από νωρίς στις μπροστινές σειρές δεν μπορέσαμε να τους ακούσαμε σχεδόν καθόλου, αφού και χαμηλά στη μίξη ήταν και με πολύ θόρυβο στις κιθάρες. Κατά τα άλλα βέβαια ήταν πολύ ενεργητικοί και ορέξατοι και οι οπαδοί που είχαν στο χώρο έδειξαν να το απολαμβάνουν, πρέπει όμως σίγουρα να τους δούμε και σε ένα headline δικό τους show, εντός έδρας, για να τους κρίνουμε κανονικά και δίκαια.
Saxon
Και έφτασε η ώρα για τους πρώτους γερόλυκους της βραδιάς, τους ηγέτες του NWOBHM, θρυλικούς Saxon, οι οποίοι μάλιστα μας είχαν επισκεφτεί για τελευταία φορά πάλι στον ίδιο χώρο το σχετικά μακρινό 2018. Το γνωρίζαμε και πριν από αυτήν την εμφάνιση, και μας το επιβεβαίωσαν και πάλι εμφατικά, πως όσον αφορά το σανίδι ο Biff Byford και το συγκρότημα του συγκαταλέγονται στην ελίτ της heavy metal.
Η συγκεκριμέμενη εμφάνιση είχε την ιδιαιτερότητα να είναι η πρώτη τους με τον Brian Tatler, ηγέτη των ιστορικών Diamond Head, στη δεύτερη κιθάρα, ο οποίος αντικαθιστά των Paul Quinn στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος.
Με μια τόσο πληθωρική παρουσία σαν του Biff, αλλά και τη δεδομένη σχέση αγάπης τους με το ελληνικό οι Saxon δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να ξεσηκώσουν τους παρευρισκόμενους με ένα setlist βασισμένο στα κλασικά τους χρόνια, αφού μόλις τα "Carpe Diem" και "Thunderbolt" αντιπροσώπευσαν τις δύο πιο πρόσφατες, εξαιρετικές δουλειές τους. Και όταν μια εμφάνιση ξεκινάει με τον δυναμίτη “Motorcycle Man” και περνάει από τα “Wheels of Steel”, “Heavy Metal Thunder”, “20000 Ft” και το sing along του “Denim and Leather”, πάντα με γνωστά standards απόδοσης των Βρετανών, δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικοί.
Στις καλύτερες στιγμές συγκαταλέγεται και το παιχνίδι του Biff με το κοινό, στο οποίο μας επέτρεψε να επιλέξουμε ανάμεσα στα "Never Surrender" και "Ride Like the Wind", με το δεύτερο ως κλασικό αγαπημένο του ελληνικού κοινού, να υπερτερεί. Για το τέλος η αγία τριάδα των “Crusader”, “747 (Strangers in the Night)” και “Princess of the Night” έβαλαν τον ιδανικό επίλογο σε μια ακόμα πολύ καλή εμφάνιση των Saxon επί ελληνικού εδάφους. Τα λέμε και την επόμενη φορά που θα είμαστε και πάλι εκεί.
Setlist
Μotorcycle Man
Carpe Diem (Seize The Day)
Thunderbolt
Wheels Of Steel
Heavy Metal Thunder
Strong Arm Of The Law
Ride Like The Wind
Dallas 1 PM
Denim And Leather
20,000 Ft
Crusader
747 (Strangers In The Night)
Princess Of The Night
Deep Purple
Και η ώρα για τους "Mighty Deep Purple", όπως τους προλόγισε ο Biff Byford, έφτασε. Οι Βρετανοί θρύλοι είχαν να μας επισκεφτούν δώδεκα ολόληρα χρόνια και μάλιστα στην τελευταία τους εμφάνιση είχαν αφήσει πολύ μέτριες εντυπώσεις. Από τότε έχει κυλλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, οι Deep Purple εντάχθηκαν στο Rock N Roll Hall of Fame, ανέκτησαν σε μεγάλο βαθμό τη δυναμική τους στην Ευρώπη, όπου εμφανίστηκαν ως headliners σε όλα τα μεγάλα φεστιβαλ, κυκλοφόρησαν τρεις εξαιρετικές δουλειές (ιδικά το Infinite) που κατέκτησαν υψηλές θέσεις στα charts διεθνώς, δίνοντας τους πρώτες θέσεις μετά από πολλά χρόνια. Και συνεχίσαν να δίνουν εξαιρετικές συναυλίες, όπως ο γράφων είχε την τύχη να παρακολουθήσει αρκετές φορές. Και τέλος βέβαια, λίγους μήνες νωρίτερα, ο Steve Morse, επί χρόνια κιθαρίστας τους με πλούσια συνεισφορά, αποχώρησε για προσωπικούς λόγους, προκειμένου να σταθεί δίπλα στη γυναίκα του στη μάχη που δίνει με τον καρκίνο.
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν ερώτημα της βραδιάς είχε να κάνει με το αντικαταστάτη του, τον Simon McBride, και η απάντηση ήταν εκκωφαντική. Ο Σκωτσέζος, ο οποίος συνεργαζόταν για χρόνια με τον Gillan και τον Airey, ήταν απλά εντυπωσιακός. O ήχος του είναι πιο blues και δένει περισσότερο με τις κλασικές επιτυχίες των Deep Purple από ότι του προκατόχου του, η τεχνική του κατάρτιση είναι άψογη και η χημεία του με το υπόλοιπο συγκρότημα εξαιρετική. Μας χάρισε φανταστικά solos, καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς και ανυπομονώ να ακούσω το καινούριο υλικό που έχουν ήδη γράψει μαζί του!
Το δεύτερο ερώτημα άκουγε στο όνομα Ian Gillan, και την κατάσταση που θα ήταν στα 78 του και η απάντηση σε αυτό ήταν ακόμα πιο εκκωφαντική! H τεράστια αυτή φωνή του rock ήταν απλά συγκλονιστική από την αρχή μέχρι το τέλος, από το απαιτητικό “Into The Fire” εώς την μοναδική του ερμηνεία στο “When a Blind Man Cries” και κέρδισε το θαυμασμό και τις επευφημίες όλων όσων επέλεξαν να ταξιδέψουν ως τη Μαλακάσα. Ναι, τα πολλά τζαμαρίσματα και solos αποσκοπούσαν σε ένα βαθμό και στην ξεκούρασή του, αλλά αφενός οι Deep Purple αυτό κάνανε από τη δεκαετία του '70 που γράφανε ιστορία, αφετέρου είναι όλοι παιχταράδες όποτε το αποτέλεσμα ακούγεται εξαιρετικό.
Και μιας και είπαμε για παιχταράδες, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Don Airey, ο οποίος μας χαρίσε λίγες νότες από τον “Ζορμπά” και τα “Παδιά του Πειραιά” και ήταν πολύ ορεξάτος καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Όχι βέβαια πως οι Ian Paice και Roger Glover πήγαν πίσω, αφού και δική τους απόδοση κινήθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, δικαιώνοντας τη φήμη τους σαν ένα από τα καλύτερα rhythm sections της rock και προσφέρονας και αυτοί εξαιρετικά solos στα “Space Truckin” και “Hush” αντίστοιχα.
Το setlist των Deep Purple βασίστηκε κατά κύριο λόγω στις διαχρονικές επιτυχίες τους, με μόνο δύο τραγούδια από τις πρόσφατες δουλειές, και το “Uncommon Man” να αφιερώνεται στον τεράστιο Jon Lord. Tο “Highway Star” βρέθηκε και πάλι στην φυσική του θέση, ως το ιστορικό εναρκτήριο κομάτι με το “Picture of Home” από τον ογκόλιγο Machine Head να ακολουθεί ιδανικά ενώ μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς ήταν το φανταστικό “Anya” από το Battle Rages On. Μεγάλη μαγκιά να έχεις τέτοιο τραγούδι στον χειρότερο δίσκο σου! Εννοείται βέβαια πως όσες χιλιάδες φορές και αν έχουμε ακούσει τα “Perfect Strangers”, “Hush”, “Black Night”, αλλά και το αιώνιο “Smoke on The Water”, στις ζωντανές τους εμφανίσεις πάντα απογειώνονται και δεν μπορούν φυσικά να λείψουν από καμία.
Εν κατακλείδει, πήγαμε στη Μαλακάσα περιμένοντας να δούμε και πιθανά να αποχαιρετήσουμε ένα συγκρότημα-θρύλο με χαμηλές πιθανά προσδοκίες και αυτοί φρόντισαν να μας αποστομώσουν, δείχνοντας μας πως ζουν, αναπνέουν και προοδεύουν ακόμα, στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους (εξαίρεση ο McBride), προσφέροντας μας μάλιστα μια από τις καλύτερες τους εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής. Ελπίζω και εύχομαι να έχουμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε!
Highway Star
Pictures Of Home
No Need To Shout
Into The Fire
Uncommon Man
Lazy
When A Blind Man Cries
Anya
Perfect Strangers
Space Truckin'
Smoke On The Water
Encore:
Hush
Black Night
