Χάρη στο "Lonely Boy" εκεί προς το τέλος, χάρη στα μπαλόνια, στο κέφι και στα χαμόγελα στο πλήθος των 20.000 ατόμων, αισθάνθηκες για λίγο πως βρισκόσουν σε ένα όμορφο, καλοστημένο, ευρωπαϊκό φεστιβάλ...
20 χρόνια Rockwave φέτος. Σε αυτά έχουμε δει μια σειρά από σπουδαίους καλλιτέχνες, με το μόνιμο παράπονο να είναι βέβαια ότι δύσκολα βλέπουμε κάποιον την ώρα που βρίσκεται στα ντουζένια του. Από την άλλη, όταν έγινε ένα πείραμα με τη Lana Del Ray, είχαμε τα γραφικά του τύπου «εάν κολλάει στο Rockwave» από ορισμένους, λες και rock είναι μόνο αυτό που ακούμε εμείς και αυτό που μας αρέσει... Φέτος, τουλάχιστον, δεν είχαμε συζητήσεις για το εάν οι Black Keys είναι rock (πάλι καλά), ακούστηκαν όμως κάτι περί «μόλυνσης των ιερών χωμάτων του Terra Vibe» από κόσμο που ακούει και τελείως διαφορετικά πράγματα από rock. Το κοινό πάντως τίμησε και με το παραπάνω την επιλογή των Black Keys και μάλιστα στις 18:00 είχε περισσότερο κόσμο στη Μαλακάσα από άλλες Rockwave χρονιές!
Puta Volcano
Οι Puta Volcano βγήκαν στην Terra stage με το desert rock της πρώτης τους δισκογραφικής δουλειάς, Sun. Φοβήθηκα μήπως τους «καταπιεί» η μεγάλη σκηνή, αλλά έδειξαν γρήγορα ότι δεν είχαν κανένα θέμα με αυτήν. Μετά από χρόνια είχαμε μάλιστα και video wall από το πρώτο ήδη συγκρότημα, με τις κάμερες να επικεντρώνονται κυρίως στην Άννα (Luna), η οποία αφιέρωσε κι ένα τραγούδι σε όλους τους πατεράδες που μας έχουν αποχαιρετίσει. Επιπρόσθετα, οι Puta Volcano είχαν και σόου με καπνούς και φλόγες, κάτι που και πάλι δεν θυμάμαι να έχω δει σε Rockwave στα πρώτα συγκροτήματα. Σημάδι που έδειχνε ότι πάμε για μεγάλα πράγματα κατά τη διάρκεια της πρώτης φετινής μέρας του φεστιβάλ.
Big Nose Attack
Τη σκυτάλη πήραν οι Big Nose Attack, που από το 2011 μπολιάζουν τις μπλουζ επιρροές τους με «ατίθασα» rock riffs ατενίζοντας τα 1970s. Θα μπορούσα να έγραφα τα ίδια που έγραψε και ο Στυλιανός Τζιρίτας στη δική του ανταπόκριση –όταν τους είδε support στους Blues Pills (δες εδώ)– και να είμαι καλυμμένος. Απλά, σαν κερασάκι στην τούρτα να αναφέρω ότι έπαιξαν κι ένα τραγούδι αφιερωμένο στον B.B. King, ότι ακούσαμε ένα κομμάτι από την επόμενή τους (ακυκλοφόρητη ακόμη) δουλειά που θα έχει τον τίτλο 69 και ότι το jam προς το τέλος της setlist ήταν όχι μόνο αχρείαστο, αλλά και αταίριαστο με το κοινό το οποίο τους παρακολουθούσε. Σε διάφορα πηγαδάκια άκουσα πάντως να τους αναφέρουν ως τους «Έλληνες Black Keys». Δεν ξέρω βέβαια εάν αυτό θα πρέπει να το λάβουν σαν κομπλιμέντο ή θα πρέπει να προβληματιστούν...
Παναγιώτης Λουκάς
1000Mods
Η δυναμική και ο επαγγελματισμός των 1000Mods φάνηκε με ανέλπιστα δυναμικό τρόπο στo Terra Vibe. Βρόνταγε δηλαδή όταν ξεχύνονταν οι αφηνιασμένες, λυσσαλέες κιθάρες τους, κάνοντάς σε να αντιλαμβάνεσαι το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζουν το υλικό τους. Το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου ήταν άλλωστε μαζεμένο από νωρίς, οπότε τους πρόλαβε από τα ξεκινήματα· κι έτσι, χιλιάδες άνθρωποι συντονίστηκαν στους ρυθμούς τραγουδιών όπως το "Vidage". Ακόμα και κάτω από μια αμήχανη για τέτοια γκρουπ αντηλιά, η μπάντα έδειξε ότι έχει σοβαρούς σκοπούς όσον αφορά την καθιέρωσή της σε ένα ευρύτερο rock ακροατήριο. Κι ας ξεχείλωναν όσο δεν πάει τα φινάλε των τραγουδιών τους για να αποσπάσουν εκτενέστερο χειροκρότημα –καταλαβαίνω, δεν παίζεις κάθε μέρα σε τόσο κόσμο. Αν μάλιστα περιορίσουν λίγο ακόμα τις έντονες αναθυμιάσεις από Kyuss και αν μπορούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα το ελαφρά περιοριστικό είδος το οποίο υπηρετούν, τότε θα μιλάμε για μια πραγματικά υπολογίσιμη εγχώρια δύναμη, ικανή να παράγει ενδιαφέρον heavy ήχο, βαρύθυμο και παθιασμένο.
The Black Angels
Από το Χιλιομόδι η σκυτάλη πέρασε γρήγορα στο Ώστιν του Τέξας, με τους ultra-cool Black Angels να επιδίδονται σε ένα ξέφρενο νεοψυχεδελικό σλάλομ από χαοτικές κιθάρες, που σφυροκοπούσαν ρυθμικά. Χωρίς ούτε ένα στραβοπάτημα, εξαπέλυσαν ένα έξοχα εναρμονισμένο χάος από περίτεχνους «doom» θορύβους, με τα όργανα σε πλήρη οργανική σύμπνοια. To κοινό όμως στάθηκε μάλλον αμήχανο (θα έλεγα αδιάφορο) μπροστά στον εγκεφαλικό εφιάλτη που χαράζει στο μυαλό ο μουσικός καμβάς αυτής της έξοχης μπάντας. Το πήγαν πάντως πολύ μακριά οι Black Angels και μουσικά κέρδισαν σε όλα τα τερέν, ανυψώνοντας με σαφήνεια και ακεραιότητα τα τραγούδια τους.
Συμπαγή κομμάτια με σκληρές ραχοκοκαλιές, με μια υποβόσκουσα οργή και με την ωραία φωνή του χαρισματικού Alex Maas, η οποία ευτυχώς είναι απαγκιστρωμένη από τις macho πρακτικές των ομογάλακτων. Η ονειρική βέβαια διέγερση και η επαρχιακή «σκοταδίλα» τραγουδιών όπως το "Young Med Dead", μάλλον σκάλωσαν στις προσδοκίες ενός κοινού που εκείνη την ώρα μετρούσε πλέον αντίστροφα για να δει το συγκρότημα «για το οποίο ήρθε», οπότε δεν προκλήθηκαν οι δέουσες συναισθηματικές εκρήξεις. Κρίμα, γιατί φαίνεται να είναι τέτοια η live δυναμική των Black Angels, ώστε μοιάζει να μπορεί να βάλει (κυριολεκτικά) μπουρλότο σε κλειστούς χώρους, χάρη ειδικά σε αυτόν τον «τίγκα στην αγωνία» κιθαριστικό θόρυβο που ξέρουν να παίζουν τόσο καλά.
Ένα χλιαρό χειροκρότημα –περισσότερο ξεπροβοδίσματος παρά ευχαριστίας– προς το τέλος δεν ήταν αυτό που κανονικά τους άρμοζε. Ας είναι, εις το επανιδείν.
The Black Keys
Μην παίρνετε στα σοβαρά τους αυτόκλητους opinion makers, των οποίων η κομματική γραμμή επιτάσσει να έχουν για κόκκινο πανί τον Jack White. Οι Black Keys ευτυχώς γλύτωσαν από την ασφυξία του διαδικτυακού hype και ευτυχώς δεν είναι πια το ντουετάκι που «βαράει βρώμικα» στα κλαμπάκια πεντακοσίων ατόμων για να το «κρατάει αληθινό». Ευτυχώς έγιναν super stars –χωρίς συμβιβασμούς στο στυλ– και ευτυχώς τροφοδοτούν τις συντηρητικές playlists των σταθμών με φρέσκα, ρυθμικά, καλοφτιαγμένα (γυαλισμένα, που λένε οι opinion makers) τραγούδια, φτιαγμένα με συμμετρία και εξυπνάδα.
Οι Black Keys μάζεψαν 20.000 θεατές στο ειδικά διαμορφωμένο χωράφι της Μαλακάσας, ανάμεσά τους και πολύ κόσμο που ορκιζόταν ότι δεν θα ξαναπατήσει εκεί, εξαιτίας της ουράς χιλιομέτρων στις τουαλέτες, της ατελείωτης πεζοπορίας και των χαμένων ωρών που θες για να φύγεις από το πάρκινγκ (πολλοί το ορκίστηκαν ξανά φεύγοντας γιατί δεν άλλαξε τίποτα, πραγματικά). Ίσως κάποιοι με εξυπνακίστικη διάθεση βιαστούν να πουν ότι το συγκεκριμένο κοινό δεν ήξερε τα «παλιά τους κομμάτια», παρά μόνο δυο-τρία χιτάκια· ότι πήγαν για το event και για τις selfie· ότι πήγαν εκδρομή… Σαχλαμάρες, άνευ ουσίας.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα εντατικά μαθήματα για να απολαύσει κάποιος μια μπάντα που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες της γενιάς της. Το καλό ροκ πάντα ήταν εξωστρεφές, μαζικό και αντηχούσε σε στρατιές κόσμου που απολάμβανε το sing-along. Σε αγόρια και κορίτσια που χαίρονταν τη στιγμή και αρέσκονταν να δίνουν το παρών σε μεγάλες συναυλιακές μαζώξεις, επειδή δεν υπάρχει πραγματικά καλύτερο μέρος για να βρίσκεσαι. Η συναυλία των Black Keys ήταν άκρως πετυχημένη και ας μην ήταν οι ίδιοι σε απόλυτη φόρμα. Ίσως γιατί τα σπουδαία συγκροτήματα, ακόμα και εκτός φόρμας, χαρίζουν εμφανίσεις που αντηχούν στα αυτιά για μέρες. Είναι άλλωστε μια μπάντα που διαθέτει στιλιστικές αγωνίες και –το κυριότερο– διαθέτει την απαραίτητη δεξιοτεχνία.
Μετά από ένα χαλαρό ξεκίνημα –που πρόδιδε ένα σχετικό «ζόρι» για να βγουν καλά τα τραγούδια– τα πράγματα πήραν στροφές μετά το "Gold On The Ceiling". Και είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις ποτάμια από κόσμο σε κάθε γωνιά του Terra Vibe να συντονίζονται στο υποτονικό groove του "Too Afraid To Love You", στο headbanging του "Howlin' For You", στο εύστροφο hook του "Run Right Back", στη γοητευτική μπλουζιά του "Your Touch", στην ανεμελιά του "Tighten Up" ή στις κιθάρες του "She's Long Gone". Αναλογιζόμενος τις κιθάρες, λοιπόν, να σημειώσω ότι εξαιτίας της παραγωγής του Turn Blue και του El Camino είχα ξεχάσει πόσο καλός κιθαρίστας είναι πραγματικά o Dan Auerbach και τι πράγματα μπορεί να κάνει.
Προς το φινάλε, 19 υπέροχα τραγούδια και μιάμιση χαρμόσυνη ώρα μετά, με τα "Lonely Boy" και "Little Black Submarines" να κλείνουν τη συναυλία, χάρη στα μπαλόνια, στο κέφι και στα χαμόγελα στο πλήθος, αισθανόσουν για λίγο πως βρισκόσουν σε ένα όμορφο, καλοστημένο, ευρωπαϊκό φεστιβάλ. Η ευδαιμονία δεν πρόλαβε όμως να καθίσει λίγα δευτερόλεπτα μετά την αποχώρηση του συγκροτήματος και καταρρακώθηκε άτσαλα, όταν –τελείως ουρανοκατέβατα– βγήκε το team του φεστιβάλ να υποκλιθεί για τα 20 χρόνια Rockwave και να «κλέψει» χειροκρότημα με σερπαντίνες και κομφετί, ρίχνοντας κι έναν Manu Chao που κανείς δεν ζήτησε στη διαπασών (δυνατότερα απ’ ότι έπαιζαν οι Black Keys) στα ηχεία. Ξαφνικά όλα θύμιζαν ξανά Ελλάδα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Ας όψεται η ενέργεια των Black Keys και το καλό line-up.
Ανδρέας Κύρκος
{youtube}64lRqb-tx-Y{/youtube}
