Ακόμα και οι κουφοί άκουσαν το Σάββατο το βράδυ στη Μαλακάσα, ακόμα και οι τυφλοί είδαν: έναν μουσικό-σλας-περφόρμερ να δίνει μία από τις καλύτερες ποπ συναυλίες που έχουν λάβει χώρα στην Ελλάδα...
Μετά από 21 ημέρες, η μουσική τάξη στη Μαλακάσα αποκαταστάθηκε: στο ίδιο μέρος όπου πριν τρεις εβδομάδες έπαιξε ένα ροκ συγκρότημα με ποπ attitude, χθες ευτύχησε να εμφανιστεί ένας ποπ καλιτέχνης με ροκ attitude.
Και ακόμη και οι κουφοί άκουσαν, μέχρι και οι τυφλοί είδαν. Άκουσαν κι είδαν έναν μουσικό-σλας-περφόρμερ να δίνει μία από τις καλύτερες ποπ συναυλίες που έχουν λάβει χώρα στην Ελλάδα, από γεννήσεως κόσμου. Μια μουσική προσωπικότητα δίχως comme il faut κολλήματα, χωρίς διάθεση να κοροϊδέψει και με προφανή επιθυμία να περάσουν όλοι καλύτερα από τον ίδιο, τον σκληρά εργαζόμενο επί σκηνής.
Άσχετα αν στην πορεία της συναυλίας φάνηκε ο Robbie να περνάει καλύτερα από εμάς…
Ίσως επειδή, όπως μάθαμε στην πορεία, ήταν το ευκολότερο ενάμιση μύριο που έβγαλε στη ζωή του για 2 ώρες δουλειάς. Ή, για να μην με πείτε κυνικό, απλώς να πέρναγε όντως καλά.[σημείωση: το ούρμπαν λέτζεντ που κυκλοφόρησε λέει πως η αμοιβή του κυμάνθηκε στο 1.5 εκατομμύριο ευρώ, εκ των οποίων τα μισά τα έβαλε η διοργανώτρια εταιρία και τα άλλα μισά η Cosmote].
Η οποία, με γεια της με χαρά της αν τα έδωσε αυτά τα λεφτά, κουμάντο στην τσέπη της δεν κάνω –δεν είναι δημόσια επιχείρηση να τα παίρνουν από εμένα. Πάντως, αν ισχύει κάτι τέτοιο, μου λύθηκε η απορία για ποιον λόγο με την είσοδό σου στο Terra Vibe, αντίκριζες τη χαρά του βάζελου και του κρυφοπασόκου (ο φανεροπασόκος ντρέπεται πλέον…), καθώς παντού έβλεπες το χρώμα της χλωροφύλλης: τα πράσινα της Heineken με το λαχανί της Cosmote. Ο ύμνος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλειπε.
Oh wait…
Γιατί ο Robbie βγήκε στη σκηνή με υπόκρουση τα Carmina Burana και το μόνο που έλειπε πλέον για να ολοκληρωθεί το σοσιαλιστικό σκηνικό ήταν μια αφιέρωσή του στο ταλανισμένο ζεύγος της Βίκυς και του Άκη. Ευτυχώς το απέφυγε.
«Γεννήθηκα το 1974, πάχυνα, αδυνάτισα, πάχυνα ξανά, πήρα ναρκωτικά, έκανα αποτοξίνωση, ξαναπήρα ναρκωτικά, τώρα δεν κάνω αφού η μαριχουάνα δεν μετράει. Σωστά»; Κάπως έτσι μας συστήθηκε, λίγο αφού είχε ολοκληρώσει τα “Let Me Entertain You” και “Rock DJ”, που άνοιξαν τη βραδιά. Μετά άρχισε, κλασικά, το παραμύθι. Πόσο μας αγαπάει και πόσο άργησε να έρθει. Πόσο του αρέσουν οι Ελληνίδες και πόσο γαμάτοι είμαστε που ξέρουμε τους στίχους από τα τραγούδια του. Έχω απόλυτη επίγνωση πως το παραμύθι αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Όμως έχω την εντύπωση πως στα 20 και βάλε χρόνια στα οποία βλέπω συναυλίες κανείς ποτέ δεν με παραμύθιασε τόσο μάγκικα όσο ο Robbie.
Ας πούμε, όλοι καταλάβαμε πως αυτή η Μαριλέτα που ανέβηκε δήθεν τυχαία στη σκηνή για να χορέψει μαζί του ήταν παρόμοια περίπτωση με την κοπέλα που το 1997 είχε ανεβάσει στη σκηνή της Θεσσαλονίκης ο Bono. Αλλά ξέρετε κάτι; Στη μεν περίπτωση των U2 το μάθαμε κατόπιν (και μας ξενέρωσε), ενώ το Σάββατο το βράδυ το είχαμε καταλάβει από την πρώτη στιγμή και δεν είπαμε από μέσα μας πως ο Robbie είναι απατεωνάκος. Ο 40χρονος Βρετανός αναρωτήθηκε επίσης γιατί αρέσει στο ελληνικό κοινό το “Me Αnd Μy Monkey”. Η απάντηση είναι πως το οφείλει στις τρομπέτες που έχει το κομμάτι στο ρεφρέν, γιατί (ως γνωστόν) δώσε Calexico και James στον Έλληνα και παρ’ του την ψυχή. Αυτοί είμαστε, ένας λαός που ψοφάει για τύμπανα, τρομπέτα και κόκκινα κουφέτα.
Η συνέχεια αναλώθηκε σε μια μείξη διασκευών με δικά του τραγούδια: “Come Undone” σε medley με το “I Still Haven't Found What I'm Looking For”, “Minnie Τhe Moocher”, το “Supreme” σε μια απαράδεκτα χλιαρή διασκευή που θα μισούσαν μέχρι και οι Penny Αnd The Swing Cats, “We Will Rock You” σε medley με το “I Love Rock 'n' Roll”, “No Regrets”, ένα ανθεμικό “Feel”, φυσικά το “Millennium” ενώ κάποια στιγμή βγήκε και ο πατέρας του, Peter, και τραγούδησαν μαζί. Κι εκεί κατάλαβες από πού κόλλησε το μικρόβιο του ναρκισσισμού ο Robbie.
Στο ενκόρ, φρόντισε να διασκευάσει Το Καλύτερο Ροκ Τραγούδι Όλων Των Εποχών και κατόπιν να ζητήσει χειροκρότημα για τον Freddie τον Mercury, απ’ όπου έχει άλλωστε ξεσηκώσει όλα τα επικοινωνιακά gimmicks με το κοινό (από το όργωμα της σκηνής και το παιχνίδι με τις πρώτες σειρές, μέχρι τα «εεεεο, εεεεεοο, πιροριρεο» που αντιλαλούσε ο Freddie στις συναυλίες, παρακινώντας τον κόσμο να τον μιμηθεί).
Ακολούθησαν τα “She's The One” και ασφαλώς το τραγούδι με το ρεφρέν που λυγίζει μέχρι και τα πιο σκληρά αγόρια (“Angels”), ενώ δεν θα έλειπε και μια a capella εκτέλεση του “My Way”.
Πριν το τέλος έστειλε μήνυμα μέσω του κινητού του σε έναν Βρετανό φίλο του που είχε γενέθλια. Μάλιστα αναγκάστηκε να το στείλει δυο φορές επειδή ο Θεός της Ειρωνείας την πρώτη φορά είχε φροντίσει να μην υπάρχει… σήμα στη Μαλακάσα!
Και τώρα μια κουβέντα για τα σαπόρτ: καθώς δεν γνώριζα –όπως κι άλλοι 15.000 άνθρωποι– τι ώρα ξεκινά το κάθε συγκρότημα, υπολόγισα πως το νταβαντούρι θα αρχίσει γύρω στις 6μιση. Έτσι έφτασα στις 6μιση στη Μαλακάσα, μπήκα στον χώρο στις 7, οπότε τους Inconsistencies δεν τους πρόλαβα.
Πρόλαβα όμως τους Ex-Girlfriend’s Perfume. Μπράβο λοιπόν στα παιδιά για την προσπάθεια, αλλά η μουσική τους ήταν το εντελώς αντίθετο του (όπως λένε και στο χωριό μου) my cup of tea. Είναι ξεκάθαρο στη σκηνή πως τα πέντε μέλη της μπάντας έχουν ο καθείς τους διαφορετικά ακούσματα κι επιρροές, αλλά ας μην στεναχωριούνται –και οι Red Hot Chili Peppers είχαν διαφορετικά ακούσματα και τον δρόμο τους τον βρήκαν (τους πήρε βέβαια καμιά δεκαριά χρόνια, αλλά ας είναι)…
Τέλος, η Kovacs διαθέτει θαυμάσια παρουσία, αλλά έχω την εντύπωση πως με το ρεπερτόριο που επιλέγει να παίξει αδικεί τον εαυτό της –και την εξαιρετική της, α-λα-Shirley Bassey φωνή. Ίσως λίγο πιο «νεύρο» να έβαζε, να μην μας έπαιρνε ο ύπνος.
Φεύγοντας από το Terra Vibe σκεφτόμουνα πως μετά από μια ομολογουμένως αξιομνημόνευτη βραδιά σαν τη χθεσινή, δεν ξέρω αν θα ξανάβλεπα τον Robbie ως τραγουδιστή.
Νομίζω πως θα ήθελα πιο πολύ να τον έβλεπα ως stand-up comedian. Ήταν αυτό που λέμε «στο πετσί του» να κάνει τον καραγκιόζη –με την καλή έννοια, πάντα. Και τέλος πάντων, καταλαβαίνεις πως η συναυλία ήταν επιτυχημένη όταν μέχρι κι οι σεκιουριτάδες στην έξοδο ψιθύριζαν το “Angels”…
{youtube}1pZ2mGw51jU{/youtube}
