Τι. Εβδομάδα. Ήταν. Αυτή.
Και δεν αναφέρομαι καν στα συναυλιακά (4 ημέρες Release, εκ των οποίων οι 3 με δεύτερη σκηνή στο ΚΠΙΣΝ, 4 συναυλίες στο Ηρώδειο, Converge στο Gagarin, 3.000 άτομα στην Τεχνόπολη, Ghost στο ΟΑΚΑ), όταν μέσα στην ίδια εβδομάδα οι τίτλοι των ειδήσεων έμοιαζαν με «τρομακτικά παραμύθια για μεγάλα παιδιά», featuring ένα καταραμένο υποβρύχιο ονόματι Titan, μια παρολίγον γιγαντιαία σεναριακή ανατροπή με πρωταγωνιστές τους αντάρτες της Wagner και -fucking hell- Σπαρτιάτες στη Βουλή.
«Οι κάλπες κλείνουν...όταν οι πόρτες στο Release Athens ανοίγουν!» Η 6η ημέρα του Release Athens (από τις 15 συνολικά, φέτος) συνέπεσε με τον 2ο γύρο των εκλογών, κάτι που, σε συνδυασμό με το ότι οι headliners Madrugada είχαν επισκεφθεί την Αθήνα και πέρσι (συγκεκριμένα είχαν γεμίσει το Καλλιμάρμαρο) επηρέασε την προσέλευση στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Κυριακής 25 Ιουνίου, αλλά όχι και την ποιότητα των live, αφού κάθε ένα από τα τέσσερα acts που εμφανίστηκαν, έπαιξαν με την ψυχή τους, ταγμένοι στην αποστολή τους να περάσουμε εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα -κι αν αποφασίζω να χρησιμοποιήσω και εδώ μια φράση που θυμίζει παραμύθι, είναι επειδή η βροχή που έπεσε στο “The Kids Are On High Street”, ε, ήταν σαν σκηνοθετημένη από κάποιον auteur συναυλιακών στιγμιότυπων. Αλλά σε αυτό θα επανέλθω.
Rewind πίσω στις 19:30 και την πρώτη απογευματινή μπύρα. Οι Pink Vanity βρίσκονται στη σκηνή και είναι αδύνατον να περάσουν απαρατήρητοι. Αυτό είναι ίσως και το πρώτο σχόλιο που σκέφτεται να κάνει κανείς για τα αδέλφια Κρομμύδα, μιας και ποντάρουν ιδιαίτερα στις ενδυματολογικές επιλογές, την αισθητική και την εικόνα τους, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή: φανταχτερά χρώματα, διχτυωτά μπλουζάκια, animal prints, eye-liner στα μάτια, κοσμήματα. «Σε αναζήτηση outfit για το φεστιβάλ» έγραφαν τις προάλλες στο Ιnstagram τους, υπερτονίζοντας αυτή την ροπή τους στην εκκεντρικότητα, που τους κάνει να ξεχωρίζουν στυλιστικά στη greek indie σκηνή. Μουσικά, είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει κανείς πως οι μελωδικές γραμμές και τα φωνητικά τερτίπια σε κάποια από τα πιο γνωστά τους κομμάτια (ακούστε το “Silver Lips”) παραπέμπουν σε Arctic Monkeys και Last Shadow Puppets, αλλά καθώς είμαστε ακόμα εν αναμονή πρώτης ολοκληρωμένης δουλειάς, ας μην προτρέχουμε. Σε κάθε περίπτωση, τη σπίθα την είδαμε, μας έμειναν οι μεγάλες κινήσεις και τα πλατιά τους χαμόγελα επί σκηνής και σίγουρα προστίθενται στο ραντάρ μας, με τις εγχώριες bands to watch.
Στη συνέχεια το line-up είχε Baxter Dury και Wet Leg και ΟΚ, γκάλοπ στην Πλατεία Νερού δεν έκανα, μα η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως την Κυριακή σε μεγάλο βαθμό, το κοινό χωριζόταν σε εκείνους που είχαν έρθει αποκλειστικά για τους Madrugada και αδιαφορούσαν για τα opening acts (έως και αγνοούσαν την ύπαρξή τους) κι εκείνους που ψόφαγαν να δουν τα opening acts και σνόμπαραν τους Νορβηγούς που αν μη τι άλλο έχουν επισκεφθεί την Αθήνα αμέτρητες φορές (ανήκω στους δεύτερους). Το πραγματικά αναπάντεχο και ενδιαφέρον που συνέβη είναι το ότι τα όσα ακολούθησαν (θέλω να) πιστεύω πως έκαναν τους πρώτους να εκπλαγούν με τα δύο performances που προηγήθηκαν των Madrugada, και τους δεύτερους να παραδεχτούν τον Sivert Høyem και την μπάντα του για τον επαγγελματισμό και την μεταδοτικότητα που επέδειξαν και, όχι μόνο να μην αποχωρήσουν στα μισά όπως σκόπευαν αρχικά, αλλά να αναπτύξουν ένα αναπάντεχο bonding με το συγκρότημα που μέχρι πριν λίγες ώρες κακολογούσαν. Υποθέτω αυτή είναι και η μαγεία της live μουσικής -μήπως εκείνη τη βροχή τη γέννησε όντως τελικά κάποιο ξόρκι; Θα επανέλθω.
«Γαμάτος κι ας είναι nepo baby!» αναφώνησε ένα μέλος της παρέας, με το που ολοκλήρωσε το set του ο Baxter Dury: αεικίνητος, θεατρικός, cool, “loud”, και ανεξήγητα σέξι -αν με ρωτάτε- ο (καταδικασμένος να είναι πάντα γνωστός ως) γιος του Ian Dury όργωνε πάνω-κάτω τη σκηνή με σπασμωδικές χορευτικές κινήσεις που κατέληγαν σε στάση «αγαλματάκια ακούνητα», έβγαζε σακάκι-έβαζε σακάκι, έβγαζε πουκάμισο-έβαζε πουκάμισο, έμενε με την «φανέλα του μπαμπά» και αλυσίδα στον λαιμό, έπαιζε διαρκώς με ένα μαντήλι πασμίνα, φορώντας το με κάθε δυνατό τρόπο, το έδενε στο κεφάλι σαν τον Ράμπο, το φορούσε πλάγια όπως φοράνε τον τίτλο τους τα μοντέλα στα καλλιστεία, το άνοιγε και κάλυπτε με αυτό το πρόσωπό του κοιτάζοντας προς τα πάνω σαν σε απόγνωση λες και δεν άντεχε τα φώτα της σκηνής, το έδενε γύρω από το κεφάλι του «άνοιξε πέτρα για να βγω», λάστιχο το ‘κανε αυτό το μαντήλι, όσο μουρμουρούσε, αφηγείτο ή και φώναζε τους στίχους του “I’m Not Your Dog” , του “Miami”, του “Palm Trees”, ή του “Celebrate Me” από τον φετινό ωραιότατο δίσκο αυτοψυχοθεραπείας του, I Thought I Was Better Than You, όσο η μπάντα και κυρίως η κοπέλα που τον συνόδευε στα φωνητικά «έκαναν όλη τη δουλειά». Υπάρχει ένας κίνδυνος όλη αυτή η υπερβολική σωματικότητα, όπως και η εμμονή του με τον “Daddy” να καταλήξουν σε γραφικότητες, προσωπικά απόλαυσα αυτό το «ακομπλεξάριστο κόμπλεξ» αφάνταστα κι εξάλλου θεωρώ πως την Κυριακή ήταν εκεί για να υποδυθεί έναν ρόλο. Αν κρίνω από το ενθουσιώδες χειροκρότημα που εισέπραξε, τον απέδωσε άριστα.
Η ώρα πέρασε, στην Πλατεία σκοτείνιασε, εμείς δεν κουνήσαμε ρούπι από τη θέση μας, εκεί προς τις πρώτες σειρές της σκηνής, σε λίγο θα ξεκινούσε η συναυλία για την οποία ανυπομονούσαμε ίσως περισσότερο αυτό το καλοκαίρι. Τα φώτα έσβησαν για να ανοίξουν ξανά και να υποδεχθούν στη σκηνή τις Wet Leg, κι εγώ με το που εμφανίστηκε η Rhian Teasdale στη σκηνή, ένιωσα starstruck, με έναν τρόπο που έχει να μου συμβεί ούτε ξέρω πόσο καιρό, αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς το σε πόσες συναυλίες πηγαίνω το χρόνο και πόσο μεγάλα (πολύ μεγαλύτερα από τις Wet Leg) ονόματα έχω δει κατά καιρούς. Ταυτόχρονα αγοροκόριτσο, θηλυκό-φαντασίωση και Λολίτα, αυτό το υπέροχο πλάσμα από το Isle of White, εμφανίστηκε στη σκηνή με μια κόκκινη ανδρική αθλητική βερμούδα, μια κιθάρα γεμάτη αυτοκόλλητα και στρασάκια, τα σαν διαφήμιση σαμπουάν μακριά της μαλλιά, σιδεράκια στα δόντια, αυθεντική ροκ ενέργεια και μία ντροπαλή γλυκύτητα (λες και βγήκε από το αυγό χθες, λες και δεν άνοιγε για μήνες τον Harry-fucking-Styles παίζοντας μπροστά σε μιλιούνια κόσμου) και μαζί με την συνεργό, φίλη και συνοδοιπόρο Hester Chambers και την μπάντα τους, μας είχαν στον αέρα καθ’όλη τη διάρκεια του σετ τους, που συμπεριλάμβανε φυσικά όλα «τα SOS» κομμάτια από το ντεμπούτο άλμπουμ τους (και έναν από τους καλύτερους μεταπανδημικούς δίσκους), μεταξύ των οποίων “Wet Dream”, “Angelica”, “Oh no” και “I Don’t Want to Go Out”. Νομίζω δεν χρειάζεται ανάλυση το πόσο ιδιοφυές είναι το gimmick ομαδικού scream therapy που έχουν πετύχει με την στριγγλιά στο “Ur Mum” («τώρα θα θέλαμε λίγο τη συμμετοχή σας, δηλαδή εγώ σε κάποιο σημείο θα πω 1,2,3 και θέλω να φωνάξετε για όλα όσα σας στενοχωρούν, σας καταπιέζουν ή σας ενοχλούν») ή η συνομιλία με το κοινό “Excuse me” “What?” που διαδραματίζεται εν μέσω του “Chaise Longue”. Το φοβερό είναι ότι ακόμα κι αν δεν είχαν εντάξει αυτά τα δύο τεχνάσματα στο show τους, πάλι απολύτως ακαταμάχητες θα τις είχαμε βρει (ή ίσως το να σκαρφίζεσαι υπαρξιακά τσιτάτα και να εξαπολύεις κατάρες στον πρώην μέσα από τόσο πιασάρικα riffάκια να είναι το καθαρτικό genre που είχαμε ανάγκη και δεν το ξέραμε). Φανταστικό και αξιομνημόνευτο live, εύγε στο Release που τις έφερε τώρα που είναι at the top of their game και δηλώνω αφενός καταγοητευμένη και αφετέρου πάρα πολύ έτοιμη να παρακολουθήσω την εξέλιξή τους από εδώ και πέρα.
Η ώρα περασμένες 23:00 κι έχουμε φτάσει σ’αυτό το σημείο καμπής που το σώμα έχει αρχίσει να λυγίζει από την ορθοστασία, κάποιοι σκέφτονται ήδη να αποχωρήσουν καθώς η επομένη είναι εργάσιμη και η αίσθηση που επικρατεί είναι «τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει το high των Wet Leg, οι Madrugada θα μας ρίξουν». Τι τα θες όμως, οι καλύτερες συναυλίες είναι εκείνες που σε αιφνιδιάζουν και αποδεικνύονται από το πουθενά εμπειρία. “Είμαστε από τη μακρινή Νορβηγία, και σήμερα επιστρέφουμε σπίτι μας.», ακούγεται να λέει η ζεστή φωνή του Sivert Høyem. Έχουν ήδη πει, μεταξύ άλλων, το “Vocal” και το “Electric”, ο ήχος και η απόδοση της μπάντας είναι άρτια, η αρχική αδιαφορία μου μετατρέπεται σε περιέργεια, πηγαίνω πιο μπροστά, βάφουν τα πάντα μπλε για το “Strange Colour Blue” και κόκκινα για το “Nobody Loves You Like I Do”. Όταν είχα πρωτοακούσει αυτό το κομμάτι από το Chimes at Midnight είχα σκεφτεί πως ο απλοϊκός στίχος του και ο νταλκάς του είναι σαν καμουφλαρισμένο καψουροτράγουδο, από αυτά που ο Έλληνας τραγουδά με το ένα χέρι ψηλά ενώ στο άλλο κρατά ένα ποτήρι ουίσκι. Στο “Look Away Lucifer” συνειδητοποιώ πως έχω ώρα να μιλήσω στους δίπλα μου και έχω απορροφηθεί πλήρως από τα αλλόκοτα visuals. Στο “Norwegian Hammerworks Corp.” ο Høyem φορά ένα σακάκι-discoμπάλα και η ψηλόλιγνη φιγούρα του γίνεται ακόμα πιο μαγνητική.
Και φτάνουμε στη μαγική στιγμή. Στο “The Kids Are on High Street” (που κακά τα ψέματα έχει αγγίξει επίπεδα εθνικού ραδιοφωνικού ύμνου), ο Høyem έχει προγραμματίσει να κατεβεί στο κοινό, να τραγουδήσει ανάμεσά τους, να τους σφίξει τα χέρια και όλο αυτό να προβάλλεται στη γιγαντοοθόνη πίσω του -εκείνη ακριβώς τη στιγμή που διαδραματίζεται μπροστά μας αυτό το προγραμματισμένο highlight ξεσπά μια μπόρα (που διαρκεί μόνο όσο διαρκεί και το τραγούδι), οι σταγόνες της βροχής γίνονται κομμάτι του σκηνικού, μπλέκονται με τις δεσμίδες του φωτός, το κοινό υποδέχεται τη δροσιά με χαμόγελο, όλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και είμαστε όλοι κομμάτι ενός ανεπανάληπτου Kodak moment, ενός αντικειμενικά τέλειου συναυλιακού στιγμιότυπου, μιας νοερής φωτογραφίας, ενώ ακούγονται οι στίχοι:
They take your photograph
You come into existence
You realize it's your path
In this very instant
Σε κάτι τέτοιες στιγμές, σε κάτι τέτοιες στιγμές ακριβώς, είναι που ο πλανήτης κάνει ένα κινηματογραφικό zoom in κι όλα γίνονται μια δίνη: το πολτοποιημένο υποβρύχιο, ο Πούτιν, τα φασιστόμουτρα -στροβιλίζονται και αποσυντίθενται και μια δύναμη ξυπνά στα έγκατα του κόσμου, και το τσιμέντο τα ρουφάει και τα καταπίνει, αφανίζοντάς τα από τη Γη γιατί εκείνη τη στιγμή, εκείνη ακριβώς τη στιγμή εσύ στέκεσαι αλώβητος, γιατί εκείνη τη στιγμή, εκείνη ακριβώς τη στιγμή εσύ αισθάνεσαι -προσωρινά- ευτυχία.
