Το ημερολόγιο γράφει 26/6 the year of our Lord Worm, 2023. Η ζέστη είναι ασφυκτική στην Πλατεία Νερού, 32 βαθμοί και ο γράφων έχει ήδη καταναλώσει λίτρα παγωμένου νερού και αναμένει καρτερικά να καταναλώσει ένα σφηνάκι νοσταλγίας. Την έβδομη μέρα του Release Athens Festival ανοίγουν οι δικοί μας, Έλληνες, O.Y.D. Φοβερά προσεγμένοι, ιδιαίτεροι και ταλαντούχοι. Διάβασα πως την παραγωγή στον προηγούμενο δίσκο τους είχε κάνει ο θρυλικός Toby White, και στον τελευταίο ο Fredrik Nordstrom. Αυτό εμένα μου λέει πως είναι τελειομανείς όσον αφορά το «προϊόν» τους, και αυτό βγαίνει και στη ζωντανή τους εμφάνιση.
Παίζουν ένα κράμα Prog-ο-Math οριακά avant-garde metalcore. Αυτό το είδος δεν είναι και το πιο εύκολο να βγει στη σκηνή και να αποδοθεί σωστά. Οι O.Y.D όμως κατάφεραν και το έκαναν αξιοπρεπέστατα. Ο ήχος τους καθαρός, με λίγα μόνο θεματάκια στα καθαρά φωνητικά (ήθελαν ένα δύο κλικ πιο πάνω γιατί θάβονταν από τα υπόλοιπα όργανα). Η διάδραση με το κοινό φάνηκε αρκετά οργανική και υπήρχε θερμή ανταπόκριση παρά την ώρα και τον περιορισμένο αριθμητικά κόσμο. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν έχασε βάζοντας τα πλήθη να φωνάζουν ΜΤΣΤΚ ΓΜΣ. Ξεκάθαρο highlight του σετ το "Bring Them to Justice" ενώ από πίσω έπαιζε σε video wall κάποιες από τις βαρβαρότητες της προηγούμενης τετραετίας. Οι O.Y.D μεταξύ άλλων απέδειξαν πως λίγα πράγματα είναι πιο μέταλ από γκριζομάλληδες με μπλούζα “ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ ΑΝΑΡΧΑΚΗ” (το παρόν σχόλιο δεν αποτελεί product placement). Όποτε έχω την ευκαιρία θα προσπαθήσω να τους ξαναδώ στο μέλλον.
Κείμενο: Δημήτρης Τσούπρος
Οι Nova Twins είναι σαν τα κρύα τα νερά, λένε στο χωριό μου και αυτό κανείς δεν μπορεί να τους το πάρει. Κεφάτες, χοροπηδάνε πέρα δώθε, γκλαμουριά και πόζα, ραπ και νου μέταλ, όσοι θέλουν το ροκ τους βαρύ και ρυθμικό πήραν ό,τι έπρεπε από την σύντομη εμφάνιση τους. Κάποια προβλήματα ήχου, στην επιστροφή του ακουστικού όπως ανέφερε η ίδια η Amy Love , μάλλον τα έχουμε συνηθίσει στο Release και αυτό χαμήλωσε αρκετά τις απαιτήσεις στο πως θα ακουστούν οι Βρετανίδες. Το distortion είναι το thing τους και αυτό το είχαν σε περίσσεια, με τα θετικά και τα αρνητικά που προκαλούνται. To "Taxi" είναι κομματάρα και το κοινό από κάτω χόρευε, ήξερε δεν ήξερε, κάτι σημαίνει αυτό για την μουσική τους πρόταση. Party είναι η λέξη και το κέφι για μια πρωτοεμφανίζομενη περιπτωσούλα, ήταν πρωτοφανές. Η Georgia South στο μπάσο είναι το Α και το Ω των Nova Twins, διατηρώντας πάνω της όλο το ρυθμ σεξιον (ναι ο drummer ήταν σχεδόν διακοσμητικός) και επιπλέον, δεν σταμάταγε να χαμογελάει και να χοροπηδάει πάνω κάτω. Νέο κορίτσι ρε μλκες, ακούραστο, κεφάτο, κάτι διαφορετικό, πήξαμε στους γερομπισμπίκηδες. Το τέλος ήρθε με χιτάρες "Antagonist" και "Choose Your Fighter", ωραία ήταν, ελπίζω να έχουν πλάνο με το που θα πάει η μουσικούλα τους, έτσι ώστε να τις δούμε και σε πιο ψηλά slots, να μας διασκεδάζουν με μεγαλύτερο show και πιο επαγγελματικό εξοπλισμό, ώστε να αποδίδεται ο όγκος του studio.
Κείμενο: Επίτροπος
Σιγά σιγά έχει αρχίσει να νυχτώνει. Δεσπόζει στη σκηνή εδώ και λίγη ώρα το όνομα των BFMV και υπάρχει μια γενική ανησυχία. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται και πλέον υπάρχει μια υποψία πληρότητας στα λειτουργικά σημεία της Πλατείας.
Όταν ανακοινώθηκαν οι Bullet For My Valentine ως βασικοί guests των Disturbed ήξερα πως αυτό το πακέτο δεν θα το έχανα. Όχι επειδή είναι μπάντες που πλέον ακολουθώ μανιωδώς… Τουναντίον θα έλεγα. Και οι μεν και οι δε, δισκογραφικά με έχουν χάσει εδώ και σχεδόν μια δεκαετία έκαστοι. Έρχονται από δύο albums που δίχασαν τους fans, στο Evolution και Gravity αντίστοιχα. Επέστρεψαν όμως με δύο κυκλοφορίες, (Divisive και Bullet For My Valentine) οι οποίες μοιάζουν επιστροφή στην κανονικότητα. Με αυτό το double header λοιπόν, παρουσιάστηκε η τέλεια ευκαιρία να γυρίσει ο χρόνος λίγο πίσω.
Βγαίνουν στη σκηνή και από κάτω αμέσως το κοινό αναθαρρεί. Η αυλαία ανοίγει με το "Knives", ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια μέσα από τον τελευταίο τους δίσκο. Ένα καλό εναρκτήριο, που δίνει από νωρίς γκάζια στη φάση. Συνεχίζουμε με τα "Over it" και "Pieces of Me". Δεν έχω κάτι προσωπικό, αλλά καλό ήταν που ξεμπερδέψαμε νωρίς από αυτά, μην μας ρίξουν μετά. Ο Matt Tuck μας μιλάει λίγο και προλογίζει πως έρχεται κατιτίς από τα παλιά. "4 Words to Choke Upon"… Τι να πει κανείς για αυτήν την κομματάρα. Από το τόσο χαρακτηριστικό κιθαριστικό intro, στη ρεφρενάρα, στη ριφφάρα μετά. Πολλά επαυξητικά, τα οποία αξίζουν στο έπακρο γιατί το απέδωσαν και στο έπακρο. Σαν να άνοιξε χρονοκάψουλα στα mid 2000s.
O Tuck έχει αλλάξει πάρα πολύ από αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν ήμουν φανμπόης τους το 2008. Ξεκίνησε το γυμναστήριο και τις πρωτεΐνες, δεν είναι πλέον σαν τον Jack Skellington με μακρύ μαλλί (Jacked Skellington ίσως; ok ok σταματάω). Έχω ήδη καταθέσει στην επιστημονική κοινότητα το paper μου που αναλύει πως όσο μυϊκό όγκο αποκτάει ο metalcore frontman στο σώμα του, τόσο πέφτει δισκογραφικά η μπάντα του. Τα παραδείγματα είναι μπροστά μας. Tuck, Lambesis και δεν συμμαζεύεται. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ζωντανά δεν αποδίδει στο 100%. Τα καθαρά του φωνητικά ακόμα παραμένουν σε πολύ άρτια επίπεδα. Growls, screams και λοιπά πράγματα του διαβόλου είναι ξεκάθαρα πιο κουρασμένα, εκεί όμως έρχονται τα άψογα backing vocals από Mathias και Paget που κουβαλάνε την κατάσταση. Ο Matt σε ένα βαθμό έχει πάρει θέση συνοδηγού στο τραγουδιστικό κομμάτι και αφήνει τον Mathias να αναλάβει τα δύσκολα. Αυτή η επιλογή ξεκάθαρα έχει αποδώσει καρπούς, από τη στιγμή που δεν υπήρξε ούτε ένα σημείο που είναι κάτι λιγότερο από άψογο.
Εξαιρετική η ατμόσφαιρα στο "All These Things I Hate (Revolve Around Me)", το κοινό τραγούδησε μαζί με τους σε ολόκληρη τη διάρκεια, και οι ίδιοι φάνηκαν να απολαμβάνουν την αποδοχή. Φτάνουμε στο ομότιτλο τραγούδι του "Scream Aim Fire", όπου και επικυρώθηκε ποιοι είναι οι headliners της ημέρας. Τα pits άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, με αποκορύφωμα ένα wall of death βγαλμένο από τα υγρά όνειρα κάθε Slayerά. Από εκεί και ύστερα δεν υπήρξε τραγούδι που να επικρατεί κάτι λιγότερο από χαμός. Τα «παπάκια στη σειρά» να έπαιζαν ο κόσμος θα έβρισκε τρόπο να το κάνει να δουλέψει. Η εμφάνιση τους έκλεισε με την τριπλέτα "Your Betrayal", "Tears Don’t Fall" και "Waking the Demon". Τα πρώτα δύο ήταν τα στάδια του χωρισμού κάθε έφηβου ΚΛΓΔ γεννημένου μεταξύ 1992-1999. Αν ανήκεις σε αυτό το δημογραφικό και δεν έχεις αφιερώσει έστω ένα από τα δύο σε πρώην που σε πλήγωσε, τότε είτε ψεύδεσαι, είτε δεν έχεις ψυχή, είτε δεν είχες πρώην. Γέλια, ουρλιαχτά, κλάματα παντού στην ατμόσφαιρα σε όλο το encore. Ίσως το ιδανικό κλείσιμο.
Οι Bullet For My Valentine ήρθαν, είδαν και κατέκτησαν το κοινό. Ελάχιστες είναι οι συναυλίες στις οποίες ο κόσμος αυτοβούλως κάνει chant το όνομα της μπάντας ανάμεσα σε κάθε τραγούδι (Αν και δεν είμαι σίγουρος αν φώναζαν Bullet, Μπούλε, Μούλε η Mullet). Σίγουρα στην εμπειρία βοήθησε και ο άψογος ήχος, όπου ειδικά μετά το δεύτερο τραγούδι όπου και διορθώθηκε ένα θεματάκι με το αριστερό ηχείο, ήταν ο καλύτερος της έως τώρα διοργάνωσης. Μεγάλη απώλεια του setlist το "Hand of Blood", το οποίο θα απογείωνε την εμπειρία αν αντικαθιστούσε κάποιο από τα πιο αδύναμα (γκουχ "Piece Of Me" γκουχ). Σε γενικές γραμμές απλά μαζεύω τα σαγόνια μου από το πάτωμα. Οι Disturbed είναι καταδικασμένοι σήμερα να φάνε αποφάγια. Δεν ξέρω πως βγαίνεις να παίξεις μετά από αυτό.
Κείμενο: Δημήτρης Τσούπρος
Παίρνω την πάσα από τον Μήτσο και θα πω, πως οι Disturbed λογικά θα είναι μαθημένοι να τρώνε φάπες από τα support slots, μιας και δεν ήταν ποτέ γνωστοί για τις συναυλιακές τους επιδόσεις. Οπότε δεν θεωρώ πως επηρεάστηκαν σημαντικά από την απόδοση των BFMV. Και ευτυχώς για όλους όσοι βρισκόμασταν εκεί, η εμφάνισή τους ήταν πολύ καλή. Παραπάνω καλή από την τελευταία φορά που τους είδαμε πριν λίγα χρόνια, ακριβώς στον ίδιο χώρο. Καλό opener του "Hey You", σίγουρα θα το εκτιμήσουν οι φίλοι των Pink Floyd για την ομωνυμία με το κλασικό άσμα. Μπορεί και όχι. Η δεύτερη σύνθεση της setlist, έφερε το πρώτο μεγάλο κύμα ενθουσιασμού. "Stupify" και όλη η αρένα σε παροξυσμό. Αυτά τα βιογραφικά τραγούδια, μιλάνε κατευθείαν στις ψυχές μας, είναι η αλήθεια. Χωρίς να σηκώσουν το πόδι από το γκάζι, οι Ντστρμπντ περνούν στον συναυλιακό ύμνο "10.000 Fists" και όλα τα χεράκια σηκώνονται, αφήνοντας εκτεθειμένες ιδρωμένες μασχάλες. Δεν ξενερώνουμε όμως.
Κάτι "Prayer" και "Bad Man" και "Are You Ready", καλά είναι για τους fans, εγώ πήγα για χαλαρό πουτάκι ώστε να επιστρέψω δριμύτερος. Δυστυχώς/ευτυχώς, με την επιστροφή μου έπεσα πάνω στον Drainman να κλαίει, μετά από μια σπαρακτική ερμηνεία του "A Reason to Fight", τραγούδι γραμμένο για τον Chester των Linkin Park και για όλους τους φίλους του, που έχουν φύγει, νικημένοι από την μάχη με τις εξαρτήσεις και την κατάθλιψη. Κόντρα στο κέφι μιας headlining συναυλίας, ο frontman κάνει ένα πολύ ωραίο small talk με το κοινό για το θέμα αυτό και με διάλλειμα αποφόρτισης ένα solo του Dan Donegan, η μπάντα μας φτύνει στα μούτρα την καλύτερη διασκευή που έχει κάνει ποτέ. "Land of Confusion" και άντε γεια. Λίγο μετά παίζεται και το "Sound of Silence", το οποίο προφανώς και δεν θα σχολιάσω θετικά, είναι από τα πιο εκνευριστικά πράγματα της ελληνικής ραδιοφωνικής πραγματικότητας. Γνωμούλα μου.
Τα solo του John Moyer στο μπάσο και του Mike Wengren είναι αναπνοές για τον τραγουδιάρη, το ξέρουμε, τα υπομένουμε, όμως τελικά κόβουν 1-2 κομμάτια από την συνολική setlist και αυτό μου έφερε λίγο εκνευρισμό. "Indestructible", "The Light" (μιεχ) και το νου μέταλ κλάσικ "Stricken", ολοκληρώνουν το main set και όλοι περιμένουμε άλλο ένα κομμάτι και το ουακακακα. Τελικά παίρνουμε μόνο το "Down With the Sickness", όπου προφανώς κουλουβάχατα, κινητά και κάποια καπνογόνα, μπαίνουν στο παιχνίδι. Τρομερά κουρασμένος φεύγω τρεχτός να προλάβω τις ορδές, έχουμε άλλες δύο κρίσιμες μέρες μπροστά μας.
Κείμενο: Επίτροπος
