Υπάρχουν ορισμένες φεστιβαλικές διοργανώσεις στις οποίες τον πρώτο λόγο έχει πρωτίστως το αίσθημα της νοσταλγίας, αποβάλλοντας ταυτόχρονα το άγχος καινοτομίας και παρουσίασης του next big thing στα μουσικά. Και αυτό είναι εντελώς ΟΚ, όταν επικοινωνείται μάλιστα με ειλικρίνεια προς το κοινό. Άλλωστε, καμιά φορά ξεχνάμε ότι οι συναυλίες και τα φεστιβάλ στήνονται πρωτίστως για να περνάμε καλά και να χτίζουμε αναμνήσεις, κάποιες φορές ανατρέχοντας μέσω αυτών σε παλαιότερες. Αυτός ήταν και ο σκοπός της τρίτης και τελευταίας ημέρας του Release Athens X SNF Nostos 2023 και με ένα πολύ καλά δουλεμένο line-up «σιγουράκι» θα το πετύχαινε για τα καλά, παντρεύοντας στις δύο σκηνές του στην Πλατεία Νερού και το Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ τα θρυλικά acts των Siouxsie και Echo & The Bunnymen, τους λατρεμένους Νεοϋορκέζους Interpol, τους θεότρελους Viagra Boys, τους Liverpudlian synth-pop masters Ladytron, τους Βέλγους Haunted Youth, αλλά και τους «δικούς μας» In Trance 95. Ιδού λοιπόν οι εντυπώσεις του Αvopolis από μια φεστιβαλική μέρα δίχως εκπλήξεις, αλλά σίγουρα γεμάτη συγκινήσεις.
Το απόγευμα ξεκινά στην Πλατεία Νερού όσο ο ήλιος ακόμη καίει, όμως δεν θα μπορούσαμε να χάσουμε τους In Trance 95, ένα συγκρότημα-σταθμό για την εγχώρια minimal synth/cold wave σκηνή από το 1988 όταν και σχηματίστηκαν. Παρά την ομολογουμένως αφιλόξενη ατμόσφαιρα λόγω της υψηλής θερμοκρασίας, το συγκρότημα του Άλεξ Μαχαίρα, με τον Στάθη Λεοντιάδη (Doric) στο πλευρό του, μας έβαλε για τα καλά στο mood, ερμηνεύοντας στο μισάωρο set τους κομμάτια όπως τα “Wave (Are We Alone)”, “21st C.E.T.”, “Desire To Desire” και “Shapes In A New Geometry”. Αυτό δε που σκεφτήκαμε με το που τελείωσε η εμφάνισή τους δεν ήταν άλλο από το πόσο θα θέλαμε να τους δούμε σε ένα extended set σε κάποιο χειμερινό venue τους προσεχείς μήνες.
Η επιλογή μας να δούμε τους In Trance 95 σήμαινε φυσικά ότι δυστυχώς χάναμε τους Haunted Youth που έπαιζαν την ίδια ώρα στο stage του ΚΠΙΣΝ, πράγμα που μας κάνει να αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με το Βελγικό dream pop σχήμα του Joachim Liebens και της παρέας του. Οι εντυπώσεις που μας μεταφέρθηκαν ωστόσο από φίλες και φίλους που τους επέλεξαν ήταν οι καλύτερες, ιδιαίτερα για όσες και όσους αγαπούν τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι DIIV ή οι πρωτοπόροι του είδους, Slowdive.
Η ώρα ωστόσο περνά και ξεκινάμε με ταχύτητα τον δρόμο προς το Ξέφωτο, αφού σε λίγα λεπτά θα ανέβαιναν στη σκηνή του κάποιοι τύποι που έκαναν το περσινό καλοκαίρι ολόκληρο το συναυλιακό κοινό της Αθήνας να παραμιλά. Ο λόγος φυσικά για τους Viagra Boys που επέστρεψαν στα μέρη μας για ακόμη ένα καλοκαίρι αθλοπαιδιών, μπυροποσίας και ενός ακόμη set που θα άφηνε εποχή. Ερμηνεύοντας κομμάτια όπως τα “Ain’t No Thief”, “Punk Rock Loser”, “Baby Criminal”, “Ain’t Nice”, “Down in the Basement”, και φυσικά το “Sports” που τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς, η επική φιγούρα του Sebastian Murphy μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας γιόρτασαν για πρώτη φορά στην Αθήνα ένα διαφορετικό Midsommar (ελληνιστί το Μεσοκαλόκαιρο της Σουηδικής παράδοσης) , τσουγκρίζοντας κατά δήλωσή τους μπόλικο ούζο προτού κατακτήσουν τη σκηνή του φεστιβάλ (το ίδιο είχαν πει και πέρυσι κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι με το εθνικό μας ποτό καλοπέρασης και σίγουρου massive hangover την επόμενη μέρα). Το κοινό ενθουσιώδες – επιβεβαίωση της γιγάντωσης του fan base τους από την προηγούμενη μόλις χρονιά –, η διάθεση στα ύψη και το χιούμορ του frontman να απογειώνει ολόκληρη την εμπειρία του 50λεπτου set τους. Πόσες φορές έχουμε δει άλλωστε στον polished χώρο του ΚΠΙΣΝ μια τόσο αρχοντική μπυροκοιλιά να επιδίδεται σε push-ups επί σκηνής, όταν δεν λούζεται τουλάχιστον με κουτάκια μπύρας που το κοινό έστελνε σε ένα άτυπο παιχνίδι αδιαμφισβήτητης, αλλά και κάπως fun καγκουριάς. “Research Chemicals” για το τέλος και κάτι μας λέει πως το ραντεβού του αθηναϊκού κοινού με τη μπάντα θα γίνει σίγουρα ετήσιο.
Σε εκείνο το σημείο είναι που τα πράγματα δυσκολεύουν ως προς τις επιλογές. Αυτά είναι άλλωστε τα δυστυχή διλήμματα που προκύπτουν σε φεστιβαλικές διοργανώσεις με πολλαπλά stages. Τα προσωπικά μας γούστα μας κάνουν λοιπόν να παραμείνουμε στο Ξέφωτο όπου αρχίζει σιγά σιγά να νυχτώνει, αφήνοντας το act των Ladytron για κάποια άλλη φορά. Η συνάδελφος Τάνια Σκραπαλιώρη θα μας μετέφερε ωστόσο στη συνέχεια ότι, παρά τον περιορισμένο κόσμο στην εμφάνισή τους, η Helen Marnie και η παρέα της θα παρουσίαζαν ένα τίμιο live με μεταδοτική ενέργεια και χορό. Στο Ξέφωτο βέβαια το mood ήταν εντελώς διαφορετικό, αφού εμείς και όλος ο υπόλοιπός κόσμος περιμέναμε με ενθουσιασμό να παραδοθούμε στο post-punk revival σκοτάδι μιας από τις αγαπημένες μας μπάντες, αυτής των Νεοϋορκέζων Interpol.
12 ολόκληρα χρόνια είχαν αισίως περάσει από την τελευταία φορά που η μπάντα των Paul Banks, Daniel Kessler και Sam Fogarino είχαν επισκεφτεί την Αθήνα και το τότε Entertainment Stage της Ιεράς Οδού, γεγονός που σήμαινε ότι το κοινό τους στο φεστιβάλ είτε ανέμενε να ξαναζήσει σε μια εντελώς διαφορετική φάση ζωής την εμπειρία, είτε θα παρακολουθούσε για πρώτη φορά ζωντανά τη μπάντα. Όταν λοιπόν στις 21.00 ακριβώς θα ανέβαιναν στο stage, το χειροκρότημα που θα εισέπρατταν όσο ακούγονταν οι πρώτες νότες του “Toni” από το The Other Side of Make-Believe θα μαρτυρούσε και έναν μεγάλο ενθουσιασμό, τόσο από τους σαραντάρηδες του κοινού, όσο και από νεότερα παιδιά στην εφηβεία και μετεφηβεία των πρώτων φοιτητικών χρόνων που βρέθηκαν πρωτίστως για εκείνους στο φεστιβάλ. Όμως στο κατά τα άλλα λατρεμένο “Obstacle 1” που θα ακολούθησε θα γινόταν αισθητό ότι δυστυχώς η μπάντα δεν ήταν σε καθόλου καλή φόρμα, με τον Paul Banks να ακούγεται άνευρος, τα drums να μοιάζουν σε σημεία εντελώς out of tempo και γενικά να μην καθίσταται δυνατή η δημιουργία μιας μυσταγωγικής ατμόσφαιρας που το δίχως άλλο ταιριάζει στο ύφος της μουσική της μπάντας. Φάνηκε άλλωστε από τα ενοχλητικά πηγαδάκια που στήθηκαν κάτω από τη σκηνή, όπως και από αρκετές αποχωρήσεις κόσμου προς την Πλατεία Νερού σε σύντομο χρόνο.
Στο set 18 κομματιών τους, οι Interpol θα ερμήνευαν πολύ αγαπημένες επιλογές της δισκογραφίας τους, όπως τα “Narc”, “Evil”, “Pioneer to the Falls”, “C’mere”, “Rest My Chemistry” και “Roland”, «στρώνοντας» ευτυχώς στη συνέχεια τον ήχο τους ως έναν βαθμό, αλλά χωρίς να βρίσκουν και την απαραίτητη ενέργειά τους για να αλλάξουν τα πράγματα ρότα. Και αυτή η παραδοχή γίνεται για εμένα με ιδιαίτερη δυσκολία, δεδομένου ότι τα τελευταία 15 χρόνια – περισσότερα από τη μισή ζωή μου δηλαδή – οι Interpol αποτέλεσαν ένα από τα πλέον σταθερά μέσα φυγής από την πραγματικότητα και τη μουσική των οποίων μοιράστηκα με μερικά από τα πιο σημαντικά πρόσωπα σε αυτήν. Με το “No I in Threesome” να ακούγεται λοιπόν, αφήσαμε τη σκηνή στο Ξέφωτο πριν ολοκληρωθεί η εμφάνιση των Interpol (όσο κι αν θέλαμε να ακούσουμε το “PDA” στη συνέχεια), αφού για να προλάβουμε ένα ικανοποιητικό μέρος του set των Echo & The Bunnymen θα έπρεπε να τρέξουμε.
Το “Over the Wall” θα ήταν λοιπόν το πρώτο κομμάτι από το set των 14 που θα έπαιζε ο αγαπημένος Liverpudlian Ian McCulloch και η μπάντα του που θα προλαβαίναμε να απολαύσουμε κι εμείς μετά από μια ομολογουμένως αγχωτική τρεχάλα από το ένα venue στο άλλο, την οποία θα διαδεχόταν το πολύ αγαπημένο “Bedbugs and Ballyhoo”. Και στα 6 κομμάτια των Bunnymen που θα ακούγαμε τελικά το βράδυ της Παρασκευής θα καταλαβαίναμε ότι ακόμη και 45 ολόκληρα χρόνια μετά τον σχηματισμό τους, ακούγονται σχεδόν σαν να μην πέρασε μια μέρα, δεμένοι και με την χαρακτηριστικά τρεμάμενη φωνή του McCulloch να συγκινεί ακόμα όσο λίγα acts εκείνης της γενιάς. Με τον ίδιο να παρουσιάζει λίγο αργότερα το “The Killing Moon" ως το «greatest song ever written» – επιβεβαιώνοντας ίσως μια κάποια υπεροψία που του χάρισε κάποτε τον τίτλο "Mac the Mouth" – συγκινηθήκαμε μάλλον ακόμη περισσότερο από όσο περιμέναμε (και κατηγορούμε το Donnie Darko που λιώσαμε κάποτε στην εφηβεία για αυτό), ενώ τραγουδήσαμε με όλη μας την ψυχή το “Lips Like Sugar” στη συνέχεια. Το “The Cutter” θα ήταν το closing track μιας εμφάνισης που θα θέλαμε πολύ να έχουμε δει από τη αρχή και που έμοιαζε να έφερε ένα σκουπιδάκι στο μάτι πολλών από όσους παρευρέθηκαν σε αυτήν από νωρίς.
Τελευταίο act της βραδιάς θα ήταν η εμβληματική Siouxsie Soux, στην πρώτη της περιοδεία εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία, αλλά και την πρώτη εμφάνισή της σε αθηναϊκό έδαφος για ακόμη περισσότερο χρόνο. Πράγμα που αναγνώρισε και η ίδια με το που θα ανέβαινε στη σκηνή και θα καλωσόριζε το κοινό, για το οποίο μάλιστα φύλαγε και μερικές εκπλήξεις. Η επιστροφή της Siouxsie θα πραγματοποιούνταν φυσικά χωρίς τους Banshees του Steven Severin, οι δρόμοι των οποίων έχουν χωρίσει καιρό τώρα, αλλά με μια νέα μπάντα που ακουγόταν από το πρώτο κιόλας κομμάτι καλά δεμένη και σε αρμονία με το ύφος και το έργο της τραγουδοποιού.
Η Ice Queen θα άνοιγε λοιπόν την εμφάνισή της με ένα ατμοσφαιρικό “Night Shift”, με την Πλατεία Νερού να παραδίδεται στη μαγεία της αυτομάτως και δίχως να πέφτει καρφίτσα, συνεχίζοντας με “Arabian Nights” που θα μας γυρνούσαν πίσω στην εποχή του Juju του μακρινού 1981. Η μικρή αλλαγή της τελευταίας στιγμής που έγινε στο timetable της τρίτης ημέρας του φεστιβάλ, μετέφερε την εμφάνιση της Siouxsie από τις 23:00 που ήταν αρχικά προγραμματισμένη, στις 23:15, μετά από αίτημα του κοινού και με σκοπό τα προηγούμενα συγκροτήματα να συμπέσουν όσο το δυνατόν λιγότερο. Η αλλαγή αυτή ήταν κάτι που δεν άρεσε ιδιαίτερα στην ίδια, γι’ αυτό και δεν έχασε την ευκαιρία να εκφράσει λίγη γκρίνια προς τη διοργάνωση. Ευτυχώς όμως με μια παιχνιδιάρικη διάθεση και όρεξη για τη συνέχιση της συναυλίας. Ένα κομμάτι από τη solo περίοδό της θα ερχόταν στη συνέχεια, το “Here Comes That Day”, με το “Kiss Them for Me” να ζεσταίνει το κοινό για τα καλά για την πιο αγαπημένη διασκευή που εκείνη έκανε ποτέ μαζί με τους Banshees: αυτή του “Dear Prudence” των Beatles.
Στα 66 της χρόνια, η Siouxsie Sioux του σήμερα σίγουρα απέχει πολύ από παλαιότερες εποχές: αυτό δεν το μαρτυρούσε μόνο η διαφορετική της εμφάνιση – δίχως τις επιβλητικές κατάμαυρες leather επιλογές του παρελθόντος – αλλά και η ίδια της η φωνή. Παρ’ όλα αυτά, οι επιλογές του setlist της Παρασκευής λειτούργησαν πραγματικά υπέρ της ίδιας, με την αξιοπρέπεια και την αυθεντικότητά της να υπερισχύουν ακόμη και στα σημεία που η φωνή της έσπαγε, αδυνατώντας να φτάσει αυτό που άλλοτε ήταν δεδομένο (η ίδια διαμαρτυρήθηκε βέβαια και για τον καπνό στη σκηνή που τη δυσκόλευε αρκετά). Κι όμως, η λαχτάρα του κοινού για να την δει και να την ακούσει υπερίσχυε, στοιχείο ιδιαιτέρως σημαντικό για την αναγνώριση μιας καλλιτέχνιδας που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην παγκόσμια μουσική ιστορία. Έτσι, κομμάτια όπως τα “Face to Face”, “Land’s End”, “Cities In Dust” και “Cristine” θα έκαναν το κοινό να ταξιδέψει με εντελώς νοσταλγικούς όρους σε παλαιότερες εποχές, με highlight στη συνέχεια το “Happy House” από το Kaleidoscope του 1980.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του live, τα visuals στο φόντο θα συμπλήρωναν το θέαμα (χωρίς να μπορούμε βέβαια να πούμε πως ήταν και τα αγαπημένα μας), ενώ το set θα διαρκούσε περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά, με τη Siouxsie να χαρίζει στο κοινό όχι ένα, αλλά δύο encores ιδιαίτερης σημασίας. Στο πρώτο, θα ακούγαμε το “Israel”, πολλά χρόνια μετά την τελευταία του ζωντανή ερμηνεία, αλλά και το περίφημο cover στο κομμάτι του Iggy Pop, “Passenger”, που θα ακουγόταν για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος. Στο δεύτερο encore, το εμβληματικό “Spellbound” θα ερχόταν για να κλείσει την εμφάνιση της Siouxsie μαζί με ένα φιλί από την ίδια που θα μας έκανε να σκεφτούμε ένα και μοναδικό πράγμα: δεν έχει σημασία πώς ήταν και πότε την είδαμε, αλλά οι αναμνήσεις των συναισθημάτων που μας γεννήθηκαν εκείνη τη νύχτα θα ζουν παντοτινά στην καρδιά μας.
Αυλαία λοιπόν για το πρώτο Release Athens X SNF Nostos και ευχόμαστε σε πολλά ακόμη.
