Η θερινή συναυλιακή περίοδος είναι πάντα αυτή στην οποία επανέρχεται το κομβικό για τον αθηναϊκό τουλάχιστον λαό ερώτημα: για ποια acts προσφέρεται πραγματικά το Ωδείο Ηρώδου Αττικού ώστε να είναι η συνολική συναυλιακή εμπειρία πραγματικά άρτια και ξεχωριστή; Αυτό αναρωτιόταν πέρυσι η συνάδελφος, Εύη Χουρσανίδη, αφιερώνοντας ένα ολόκληρο piece ώστε να το απαντήσει, ενώ ο έτερος συνάδελφος, Άγγελος Κλειτσίκας, το επανέφερε φέτος με αφορμή την εμφάνιση του John Cale στη σκιά της Ακρόπολης. Οφείλω να ομολογήσω πως ουδέποτε μπήκα στη διαδικασία να προβληματιστώ επί του ζητήματος, μιας που η τύχη τα είχε φέρει έτσι ώστε οι προσωπικές μου εμπειρίες στο Ηρώδειο να είναι στο σύνολό τους από ικανοποιητικές μέχρι και εκστατικές (με παραδείγματα μάλιστα αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, από τη Florence + The Machine μέχρι τους Autechre). Η χθεσινή ωστόσο εμπειρία θέασης και ακρόασης των Waterboys στο ιστορικό θέατρο με έκανε να καταλάβω και με το παραπάνω ότι αυτό δεν είναι κατασκευασμένο για να φιλοξενεί τα πάντα –ακόμη κι αν η ομορφιά του κόβει σχεδόν την ανάσα. Κι αυτό γιατί υπάρχουν μερικές μουσικές που έχουν δημιουργηθεί ώστε το κοινό να μπορεί να αγκαλιάζεται και να χορεύει όσο τις τραγουδά με την ψυχή του.
Με σαράντα χρόνια στην πλάτη τους, οι Waterboys του ευφυούς Mike Scott επέστρεψαν το βράδυ της Πέμπτης σε αθηναϊκό έδαφος – το οποίο τόσο πολύ αγαπούν και τους αγαπά – εξού και ένα κατάμεστο Ηρώδειο (πρέπει για περίπου 20 κενές θέσεις να μην προέκυψε ένα ηχηρό sold-out της συναυλίας). Το κοινό ομολογουμένως πιο κοντά στην ηλικία των μελών του συγκροτήματος, που διανύουν κατά πλειοψηφία την 6η και 7η δεκαετία της ζωής τους, όμως ένα κοινό που φαινόταν εξαρχής ότι ήξερε καλά τι πήγαινε να ακούσει και ποιες μνήμες θα ζωντάνευαν ξανά όταν ο Scott με την κρυστάλλινη φωνή του θα το καλωσόριζε. Όταν λοιπόν το συγκρότημα ξεκίνησε λίγο μετά τις 21.00 με το “Where the Action Is”, όλοι καταλάβαμε πολύ πιο σύντομα από ό,τι θα περιμέναμε ότι η συναυλία που θα ακολουθούσε θα ήταν μαγική.
Οι Waterboys ανήκουν σε μια γενιά μουσικών που γέννησαν αυτό που σήμερα αποκαλείται ως Big Music. Πληθωρική ως προς την ενορχήστρωσή της, φτιαγμένη με πρωτογενές υλικό πανανθρώπινα συναισθήματα και βιώματα, αλλά και κατασκευασμένη για να τραγουδιέται δυνατά. Και ακριβώς επειδή οι Waterboys έθεσαν τα θεμέλια για τη δημιουργία αυτής της γενιάς, διέθεταν όλο το μουσικό υλικό για να παρουσιάσουν ένα set-χρονοκάψουλα που θα έπαιζε ανέξοδα με τις αναμνήσεις ενός κοινού που διαθέτει μπόλικες από αυτές. Προς μεγάλη τους τιμή ωστόσο, οι ίδιοι απέδειξαν ότι δεν γερνούν αλλά μεγαλώνουν με τον καλύτερο πιθανό τρόπο, συνεχίζοντας να προσφέρουν νέες μουσικές συγκινήσεις απτόητοι. Αυτό φάνηκε για τα καλά από τον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους πρόσφατα δείγματα της δισκογραφίας τους, όπως το “Blackberry Girl”, το “Glastonbury Fayre” ή τη συγκλονιστική διασκευή του “Passing Through” του Dick Blakeslee, με αναφορά στη δολοφονία του George Floyd.
Το συγκρότημα επέλεξε φυσικά για την 40η του επέτειο να παρουσιάσει δείγμα από όλη του τη δισκογραφία και όπως ήταν αναμενόμενο, οι πιο κομβικές στιγμές αυτής ήταν και αυτές που αποθεώθηκαν. Από το “A Girl Called Johnny” που μας γυρνά στο ξεκίνημα της πορείας τους το 1983, μέχρι ένα συγκλονιστικό και extended ως προς την εκτέλεσή του “This Is The Sea”, αλλά και το θρυλικό “Fisherman’s Blues” που θα ακολουθούνταν από το γραμμένο στη χώρα μας (και μάλιστα στην Αρκαδία) “The Return of Pan”. Ο Mike Scott μας το είχε υποσχεθεί άλλωστε λίγες εβδομάδες πριν, όταν και μιλήσαμε για την επικείμενη εμφάνιση των Waterboys στην Αθήνα. Μας κράτησε όμως σαν έκπληξη ότι στην εκτέλεση του κομματιού θα συνόδευε το συγκρότημα αριστοτεχνικά με το κλαρινέτο του ο Πάνος Σκούτερης, τον οποίο και θα αποθέωνε το κοινό.
Highlight της βραδιάς δεν θα μπορούσε να μην είναι η ερμηνεία του “The Pan Within”, παρουσιασμένο με το κλασικό πια intro και outro του “Because The Night” και τον Brother Paul Brown στα πλήκτρα να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό και με κομμάτια όπως τα “Be My Enemy” και “In My Time On Earth” να έρχονται στη συνέχεια.
Αδιάκοπη ενέργεια, φωνητικά από άλλο πλανήτη, τρυφερότητα, συνέπεια και έντιμη στάση απέναντι σε ένα κοινό που δεν έκρυβε τη συγκίνηση και τη χαρά του με το θέαμα που παρακολουθούσε. Και που φάνηκε να λαχταρά τόσο να εκφράσει την ανάγκη του για περισσότερη εγγύτητα, χρησιμοποιώντας ένα ευφάνταστο τέχνασμα ως υποκατάστατό της: τις φωτεινές οθόνες των κινητών του τηλεφώνων που «χόρεψαν» στον αέρα κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού ενός εκρηκτικού encore, φυσικά του “The Whole Of The Moon”.
Ο χώρος του Ηρωδείου σίγουρα δεν ήταν λοιπόν ο κατάλληλος για να εκτονωθεί η ενέργεια του κοινού και να βιωθεί η εμπειρία μιας συναυλίας τους όπως θα έπρεπε ιδανικά –σαν μια διονυσιακής σύλληψης εκστατική γιορτή. Ως δεύτερο μικρό παράπονο δεν μπορούμε να παραλείψουμε ακόμα το πόσο έλειψε το βιολί από την ενορχήστρωσή της – παράγοντας κομβικός σε όλη τη δισκογραφία του συγκροτήματος και ο ήχος του οποίου θα απογείωνε σίγουρα το συνολικό αποτέλεσμα. Ακόμα κι έτσι όμως, το βράδυ της Πέμπτης οι Waterboys έμοιαζαν να τραγουδούν παρέα με τον θεό Πάνα κάτω από την Ακρόπολη και αυτό είναι σίγουρα μια εμπειρία ζωής για κάθε έναν από τους 4.000 περίπου ανθρώπους που μοιραστήκαμε τη μαγεία της μουσικής τους.
