Μία ώρα ήταν αρκετή για τον MAZOHA για να μας ταρακουνήσει συναισθηματικά και μουσικά, να μας χαϊδέψει, να ρίξει σφαλιάρες, να φέρει το δάκρυ, το headbanging, τα synths, την punk, το χάδι, την γιορτή και να αποδείξει ότι ένας άνθρωπος σε μια τεράστια σκηνή με μια κιθάρα μόνο μπορεί. Ο Τζίμης Πολιούδης στη σκηνή της Τεχνόπολης χθες ακριβώς στις 9.05 για ένα σετ απολαυστικό που δεν άφησε τίποτε έξω από τα αγαπημένα μας παλιά και νέα, έφερε το μελωδικό «Αρρενωτίποτα» στην πόλη Ιούνιο, την Eurovision με την «Άνοιξη» στο Γκάζι, τους στίχους του Boy και τις «ξαπλώστρες φέρετρα» μέσα στο «Φρίκες», τον ρομαντισμό που θέλαμε αρχές καλοκαιριού στην Αθήνα με το «Μέχρι που φθάνει η Αγάπη Σου για Μένα» και «Το τελευταίο βράδυ της Γης», τον έρωτα για τον Frankie του και τους δικούς μας σκύλους, την οργή, τον ασθματικό χορό με το «Ψυχολογικά Τραύματα Social Club» και «Είναι Ωραία Να Πεθαίνουμε Παρέα» και τον καταληκτικό για αυτό το live στίχο «9 μέτρα κάτω από την γη για κάθε βιαστή» που ένωσε τις φωνές μας, την αγάπη, το «ναι» είμαστε πολλοί και όλοι μαζί με το «Πρωταθλητής». Σε μία ώρα ευτυχώς χωράνε 15+κομμάτια του MAZOHA κι έτσι να φύγουμε παραπονεμένοι δεν υπήρχε περίπτωση. Εξαιρετική Nalyssa Green με το σύνηθες γοητευτικό νάζι δίπλα του στο ερωτικό «Αποσμητικό» και απολαυστικός Kristof στην έναρξη της βραδιάς στο φανταστικό «Ποπ 81» σε ένα ντουέτο που φώναζε «έχω πεθάνει στην γέννα» όπως πρέπει. Όσοι ήξεραν τον Τζίμη Πολιούδη και το MAZOHA επιβεβαιώθηκαν. Όσοι δεν τον γνώριζαν ταξιδεύουν σήμερα για Θεσσαλονίκη για να τον απολαύσουν ξανά.
Κατά τις 22.00 και κάτι ο Pan Pan με τα κορίτσια του στη σκηνή με την Nefeli Walking Undercover να ανοίγει την «πασαρέλα» των κοριτσιών, αφού βέβαια υποδεχτήκαμε πρώτο στη σκηνή τον Γιάννη Αναγνωστοπουλο- Years of Youth κι έναν Pan Pan όπως πάντα κεφάτο, χαμογελαστό, χρωματιστό. Full band, και διαφορετική ενορχήστρωση, setlist που ξεκίνησε με όλα τα μελωδικά ντουέτα των κοριτσιών με τον Παναγιώτη για να περάσει στο δεύτερο μέρος στα ξεσηκωτικά και φαντασμαγορικά γνωστά αγαπημένα μας και κομμάτια που γνωρίζαμε αλλά ακούσαμε live για πρώτη φορά -όπως το πρώτο κομμάτι που έγραψε για την Βίκυ του- και να σύρει όλη την Τεχνόπολη στον χορό.
Nefeli Walking Undercover, Λυγερή Μητροπούλου, Nalyssa Green, Melentini, Καλλιόπη Μητροπούλου, Vassilina. Σταθερές παρουσίες στη σκηνή η Καλλιόπη Μητροπούλου, βέβαια, και η Vassilina -αυτή τη φορά- που έπαιξαν στην κυριολεξία ping pong με τις υπέροχες ψηλές φωνές τους και σήκωσαν κάθε τρίχα του κορμιού μας. Στα ξεχωριστά της βραδιάς εννοείται οι στυλιστικές εμφανίσεις όλων των κοριτσιών -και η υπέροχη χρωματιστή φόρμα του Pan Pan-, αλλά με εκείνη της Καλλιόπης – η οποία καταφθάνει από μια άλλη συναυλία στο Ωδείο Αθηνών- να ξεχωρίζει θυμίζοντας κλασική ιαπωνική στολή, manga και Wednesday. Απολαύσαμε τα ολόφρεσκα «Ροζ Φώτα» ζωντανά και αναμένουμε με ανυπομονησία αυτή τη sci fi ιστορία των Pan Pan και Years Of Youth.Τελικά πρόκειται πράγματι για μια παρέα φίλων που κάνει τόσο πολύ το κέφι της και βάζει και μας μέσα σε αυτό και αχ, Pan Pan γράφε τραγούδια και φέρνε πάντα μαζί σου τις Φαντασμαγορίες σου, τα κορίτσια σου και τον Γιάννη κι όπου κι αν είμαστε στήνε τον χορό και ανισόπεδες ντίσκο.
Ήχος και φώτα όπως τα θέλαμε, ο πρώτος κάποιες στιγμές ίσως λίγο ψηλότερα από όσο θα έπρεπε, ένα stage πάντα εντυπωσιακό αυτό της Τεχνόπολης, αεράκι νησιώτικο και ημέρα αξέχαστη, οικογενειακή ανάμεσα σε Release και Φεστιβάλ Αθηνών και ναι, την μια μέρα μπορεί να βλέπεις John Cale στο Ηρώδειο ή Rosalia στο Release και την άλλη MAZOHA και Pan Pan στο Γκάζι και να είναι όλα καλά. Ο Pan Pan είναι αξία φώναξε κάποιο από τα κορίτσια του στο τέλος της συναυλίας.
Ο Παναγιώτης είναι πράγματι αξία. Γράφει τους πιο όμορφους στίχους, είναι απλός, με καθαρή σκέψη, hip hop καταβολές κι ερμηνεύει ντόμπρα, με ενθουσιασμό μικρού παιδιού κάθε λέξη που έχει γράψει, αγαπάει τους συνεργάτες του, δεν πιστεύει και ο ίδιος αυτό που συμβαίνει με την μουσική του, «Πάντα πίστευα σε αυτό που κάνω, αλλά αυτό είναι παλαβό» αναφώνησε πολλάκις βλέποντας 3.000 ανθρώπους να χορεύουν ασταμάτητα στον χορό που έστησε και πάλι.
Τον Παναγιώτη Πανταζή τον έχω δει σχεδόν σε όλες τις live εμφανίσεις του στην Αθήνα. Σε κλειστούς χώρους, σε ανοικτούς χώρους, με όλα τα κορίτσια , άλλοτε με τα μισά. Ξέρω κάθε φορά τι περιμένω. Είναι όμως τέτοιος που δεν μπορείς να τον βαρεθείς, γιατί άλλωστε είναι ο τύπος που έγραψε τον πιο αντιπροσωπευτικό στίχο της γενιάς μας: «30 χρόνια Νύστα».
Μπράβο στον Λεωνίδα και στην Death Disco κα σε όποιον όλο συνέλαβε κι έκανε πραγματικότητα αυτή την ιδέα, γιατί άλλο τόσο ταιριαστό double bill δεν θα υπάρξει για αυτό το καλοκαίρι και ναι, αυτός είναι ο δικός μας «άγριος περήφανος χορός».
