Το Χαμομήλι μας
Μυστήριο 106 Χαμομήλι-Διέλευσις
Το χαμομήλι διαθέτει τονωτική και καταπραϋντική δράση.
Οι μύστες των Ελευσινίων μυστηρίων συνήθιζαν να μην αποκαλύπτουν τι συνέβη κατά τη διάρκεια της τελετής, κάτι το οποίο εμείς δεν καταφέραμε να κάνουμε και στην αρχαιότητα ίσως τιμωρούμασταν με θάνατο.
Αν φτάναμε δε την τέταρτη μέρα, όπως και κάναμε, θα βρισκόμασταν στη λεγόμενη «Επιδαύρια», που ήταν πρόσθετη για όσους είχαν προσέλθει καθυστερημένα. Λέγεται ότι προστέθηκε στον αρχικό αριθμό των ημερών, όταν ο Ασκληπιός ήρθε να πάρει μέρος στη μύηση από την Επίδαυρο, αλλά καθυστέρησε μια μέρα και οι Αθηναίοι πρόσθεσαν άλλη μια μέρα στη γιορτή για να μην τον δυσαρεστήσουν.
Οι My Wet Calvin επέστρεψαν δύο χρόνια μετά το «Χαμομήλι» τους- κάτι είχαμε υποψιαστεί από τις αναρτήσεις στους στο Instagram και τις βουκολικές ηχογραφήσεις σε κάποιο χωριό της Μεσσηνίας-και μας συνεπήραν στη διαδρομή από Αθήνα-Ελευσίνα σε μία -μεταξύ άλλων- αναπαράσταση της πομπής των Ελευσίνιων Μυστηρίων στην οροφή ενός λεωφορείου τουριστικού με ένα τσουβάλι συναισθήματα σε στίχους γνώριμους αγγλικούς και νέους, ελληνικούς που ερωτευτήκαμε μεμιάς.
Εγχείρημα δύσκολο κι ακριβό, που κάποιος ευεργέτης -ευτυχώς- κατάλαβε την αξία του και στήριξε, ώστε να γίνει πραγματικότητα κι εγώ προσωπικά να δηλώσω ότι πάει καιρός που βρέθηκα σε ένα τόσο καλά δουλεμένο project.
Κάθε λεπτομέρεια αυτής της μυστηριακής διέλευσης ήταν δαιμόνια σχεδιασμένη με αποτέλεσμα μια μαγική διαδρομή δύο ωρών που ξεκίνησε νοσταλγικά με μελωδίες ραδιοφωνικές και αναφορές στην «Αγέλαστο Πέτρα» του Φίλιππου Κουτσαφτή και τη λειτουργία της στην αρχαιότητα, τις γειτονιές των Διάφανων Κρίνων, του Κωνσταντίνου Βήτα και της Λευκής Συμφωνίας που σχεδόν μας έκαναν να δακρύσουμε, για να περάσει στην αναπαράσταση τμημάτων της αρχαίας πομπής, στη σύγχρονη τοπογραφία και τις αναμενόμενες κιθάρες στην επιστροφή και να μας πλημμυρίσει συγκίνηση.
Τους My Wet Calvin τους γνώρισα πριν 20 χρόνια περίπου ανάμεσα σε άλλες αθηναϊκές DIY μπάντες και μουσικούς – όπως τους Callas, τον The Boy, τους Le Page, τους Victory Collapse και άλλους πολλούς-. Όλοι «μαζί» διανύσαμε την πορεία προς την ενηλικίωση σε υπόγεια, ταράτσες, με στίχους γραμμένους σε χαρτιά, αυτοσχέδια όργανα, κοστούμια, MySpace και φθηνά ποτά. Μετά οι έρωτες έγιναν γάμοι, κάναμε παιδιά, αποκτήσαμε φίλους και συγγενείς στον ουρανό, χαθήκαμε στη ρουτίνα και τα «πρέπει» τα καθημερινά, αλλά επιστρέψαμε, γιατί πάντα μας ένοιαζε η σκηνή.
Τους My Wet Calvin τους είδα τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο του 2020 σε μια μοναδική εμφάνιση 30 λεπτών απέναντι από τον Βοτανικό κήπο, στο παρκάκι «Ανάπλαση», στη συμβολή Ιεράς Οδού με την Λεωφόρο Αθηνών, στην «τελευταία συναυλία του κόσμου» που λέγαμε περιπαιχτικά τότε και σχεδόν ζήσαμε τελικά. Εκεί συναντηθήκαμε μετά από πολλά χρόνια με μικρά παιδιά ανάμεσά μας, ποπ κορν και μπύρες από το εντευκτήριο του βοτανικού κήπου. Οι My Wet Calvin μας παρουσίασαν σε μια διευρυμένη εκτέλεση το -ολόφρεσκο τότε- εντεκάλεπτο σπονδυλωτό «Χαμομήλι» με το οποίο επέστρεψαν μετά από οκτώ χρόνια, με ελληνικό στίχο πια, από εκεί φύγαμε με T-Shirt με χαμομήλια και λεωφορεία κι εκεί είχε ήδη αρχίσει το ταξίδι της μύησης, αλλά δεν είχαμε καταλάβει πολλά.
Μα πόσο ταιριαστό που φέτος η Ελευσίνα ανακηρύσσεται πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και οι My Wet Calvin βέβαια δεν χάνουν ευκαιρία. Ναυλώνουν ένα τουριστικό λεωφορείο, «χαράσσουν» πάνω σε αυτό «ο Θεός σώζη», φορούν μάσκες, άσπρα άμφια και περούκες, ζωγραφίζουν σταυρούς στα σώματά τους και ξεκινά για μας από τις 24 ως 28 Μαΐου μια τελετουργική διαδρομή με αφετηρία τις ψησταριές «Λεωνίδας» στην αρχή τις Ιερά οδού με τα κέντρα διασκέδασης και τα μεγάλα club, που περνά μπροστά από το γεωπονικό πανεπιστήμιο, τη στάση μετρό «Ελαιώνας», λίγο πιο πέρα από το παζάρι ρακοσυλλεκτών, το εργοστάσιο της ΕΒΓΑ, το όρος Αιγάλεω, το δημαρχείο, τη Θριασία πεδιάδα, το Δρομοκαΐτειο, το Δαφνί, τον βοτανικό κήπο, με τους My Wet Calvin (Άρη και Λεωνίδα) μαζί με τους Βαγγέλη και Κώστα από “Model Spy” και τον Αναστάση από “Spiral Trio” να επιβιβάζονται στα μέσα της διαδρομής σε μια πομπή προς τη θάλασσα και από εκεί να ξεκινά το «Χαμομήλι» τους και τα νέα ελληνόφωνα κομμάτια τους σε μια καλοστημένη και καλά μελετημένη σκηνή με σκαμπώ που θύμιζαν σέλες ποδηλάτου -για να στηρίζεται το πενταμελές σχήμα και να τραγουδά μέχρι την Ελευσίνα- και να επιστρέφουμε όλοι μαζί από τη Λεωφόρο Αθηνών των αντιπροσωπειών, των συνεργείων αυτοκινήτων και των φθηνών βενζινάδικων ακούγοντας παλιά αγαπημένα από το Happened Before του 2012 και το All Great Events του 2010 -setlist που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο- και τη διασκευή στο "Melancolie" του Peppino di Capri περνώντας μπροστά από ΠΡΟΚΑΡ, Bozikis και Interamerican.
Στο ενδιάμεσο βγάλαμε τα υπέροχα σε σχεδιασμό μαντήλια με τυπώματα χάρτες και διαδρομές, τα δέσαμε στα μαλλιά μας, τα βάλαμε στην μύτη μας για να αποφύγουμε δυσάρεστες μυρωδιές, κάναμε μια στάση για να παρακαλουθήσουμε τους δαίμονες να παίζουν μπουζούκι «ηλεκτρικά», να σπάνε πιάτα, να καίνε κάποιο χαρτί και να χτυπούν τις βουκολικές κουδούνες ακολουθώντας κάποιο άγνωστο σε μας τελετουργικό, ακούσαμε στα ηχεία από Αρβανιτάκη ως εκκλησιαστικές ψαλμωδίες, απολαύσαμε την ξενάγηση της ξεχωριστής ξεναγού Αλέξιας Σαραντοπούλου, που δεν στάθηκε μόνο στην μύηση μας στα Ελευσίνια μυστήρια, αλλά έμπλεξε λεπτομέρειες για τη σύγχρονη Αθήνα και το γήπεδο του Παναθηναϊκού, την επενέργεια του νερού στον άνθρωπο με αφορμή το ποτάμι του Κηφισού, το θαύμα με τον εκ γενετής τυφλό από το ευαγγέλιο του Ιωάννη με την ιστορία του Βιζυηνού, τη φωτιά στο Δαφνί και τους τελευταίες στίχους του στο φρενοκομείο.
Μπαίνοντας στο λεωφορείο, όταν μας μοίρασαν ωτοασπίδες, σκέφτηκα γιατί να θέλει να ακούει κάποιος χαμηλότερα τους My Wet Calvin. Αλλά κι αυτό ήταν μια ακόμη πολύ καλά μελετημένη λεπτομέρεια, καθώς κάποιες θέσεις βρίσκονταν πολύ κοντά στα ηχεία, ενώ ανάμεσά μας να μην παραλείψουμε ότι υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας και κάποιοι άλλοι που δεν γνώριζαν ακριβώς ότι είχαν έρθει να δουν κάτι περισσότερο από μια ξενάγηση και μια αναπαράσταση των Ελευσίνιων μυστηρίων. Ανάμεσα σε αυτούς ένα ζευγάρι μεσηλίκων που κάθονταν από πίσω μου με την γυναίκα καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής να μετρά «εκκλησιές» και σε κάθε μία να μονολογεί ότι αυτή είναι η αγαπημένη της κι ο σύζυγος δίπλα να διηγείται ιστορίες από τον γάμο των γονιών του στην Πάτρα –με τις 21 εκκλησιές και τις 17 πλατείες- και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά να μπλέκονται οι ιστορίες για την Ελευσίνα και τα «σσσς» από τις κυρίες που προσπαθούσαν να επιβάλουν την ησυχία για να τραβήξουν βίντεο.
Στο λιμάνι της Ελευσίνας γίναμε κοινωνοί του μυστηρίου με πρόσφορο και γλυκό κρασί και μείναμε για λίγο να χαζεύουμε τους ψαράδες και τα χρώματα στον ορίζοντα της ημέρας που έσβηνε και να ανταλλάζουμε δυο τρεις κουβέντες μεταξύ μας και νέα καθημερινά.
Επιβιβαστήκαμε για να επιστρέψουμε με τις παλιές γνώριμες μελωδίες και τις πιο δυνατές κιθάρες κι εγώ και πάλι τόσα χρόνια μετά να μην χορταίνω τα "Bess McNeal", το "Sweet and Sour" κι το "XS Underwear" -με αγορίστικα φωνητικά- κάτω από τον σκοτεινό πλέον ουρανό, τα κίτρινα φώτα του δρόμου, την αντανάκλαση των φαναριών στα πρόσωπα, τις φωτεινές επιγραφές, τις μάντρες, τα σαντουιτσάδικα της Καβάλας και τη σύνδεση τόπων και κομματιών.
Εγώ θα κλαίω από συγκίνηση και θα χαμογελάω μαζί για μέρες, γιατί πάντα με καθηλώνει το δέσιμο του παρελθόντος με το παρόν και θεωρώ ό,τι πιο έξυπνο να γυρίζουμε σε αυτό και να το αναζητούμε. "What’s past is prologue" έγραφε ο σοφός Shakespeare στην «Τρικυμία» του και οι My Wet Calvin φαίνεται να το ξέρουν καλά, γιατί μας πήγαν πίσω και μας έφεραν πάλι εδώ, για να μας παρουσιάσουν παράλληλα με την ιστορία ενός μικρού μέρους του τόπου μας τα ξεχωριστά ελληνόφωνα κομμάτια τους που εγώ θα πω ότι τους ταιριάζουν απόλυτα.
Το Σάββατο στην απογευματινή διαδρομή – υπήρξε και μεταμεσονύχτια-, τη στιγμή ακριβώς που διασχίζαμε την μικρή γέφυρα λίγο πριν στρίψουμε από την Καβάλας δεξιά στην Θερμοπυλών έπαιξαν , όπως μας ενημέρωσαν, για πρώτη φορά ένα κομμάτι τους από το οποίο κρατώ κάποιους στίχους ήδη αγαπημένους «μέσα στα μπαρ πια βαριέμαι, στις συναυλίες πενθώ, σαπίζει χρόνια το πτώμα της μουσικής που αγαπώ» και «Γαμημένη Αθήνα, θα φύγω πρώτος εγώ» και με αυτούς αγκαλιά θα περιμένω με ανυπομονησία το ελληνόφωνο άλμπουμ τους.
Ένα μυστήριο στο οποίο ήταν όλα σωστά. Η ώρα, η μουσική, ο τόπος, η αφορμή, ο αέρας, οι μυρωδιές, ο ουρανός, η θάλασσα, το αστείο, η λατρεία, οι θεοί, οι στίχοι, οι άνθρωποι, οι σκέψεις που ήρθαν και έκατσαν για τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την απόσταση από εδώ εκεί, την απόσταση μεταξύ μας, την παρουσία, την απουσία, το μαζί, το χώρια, το πριν, το μετά.
Στις 19.30 στην αρχή της Ιεράς Οδού δεν είχαμε ιδέα τι θα ζούσαμε, απλώς συστηνόμασταν κι ανταλλάζαμε κουβέντες με τους συνεπιβάτες μας, γνωρίζαμε γλυκιές συζύγους, μικρά παιδιά με ανοιξιάτικα μπουφάν, συγκινητικές μαμάδες και θείες των μουσικών, λόγια για τον καιρό και κενές πληροφορίες για τους εαυτούς μας. Μπήκαμε, όμως, εμείς και βγήκαμε άλλοι.
Ήταν η μέρα που μπήκε εμβόλιμα και μια δεύτερη «παράσταση» και στο τέλος της δικής μου διαδρομής, όταν έμεινα τελευταία στο λεωφορείο να τραβήξω δυο-τρεις φωτογραφίες ακόμα, σκέφτηκα να παραμείνω μέσα και να κρυφτώ, για να ξεκινήσω μετά από δύο ώρες την ίδια διαδρομή, αλλά ήταν μεγάλη η ανάγκη για τουαλέτα και φαΐ και δύο ώρες κενό ήταν πολλές και βέβαια επικράτησε πάλι η π***** η λογική.
Λίγα λεπτά αργότερα , όμως, στον «Έλβις» στην Πλαταιών μπλέκονταν στο μυαλό μου οι στίχοι των Calvin («Την πιο ωραία θάλασσα την έκανε τη μέρα που φεύγαμε, όπως πάντα»)και του Βιζυηνού – «ξανθό και γαλανό και ουράνιο φως μου μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου»- με την μυρωδιά της σοκολάτας από την ΕΒΓΑ, των διυλιστηρίων και του πρασίνου από το δάσος Χαϊδαρίου πιο πίσω, και σκεφτόμουν το «Αθήνα ξελογιάστρα» που άκουσα μια κυρία να σιγομουρμουρίζει στον σύζυγό της κατεβαίνοντας από το λεωφορείο εκεί μπροστά από τις ψησταριές «Λεωνίδας», αφετηρία και τέρμα μιας φανταστικής διαδρομής κι εμπειρίας.
Τεράστιο συγχαρητήρια, ευχαριστώ κι αγκαλιά στον Άρη, Λεωνίδα, Βαγγέλη, Κώστα, Αναστάση, Νίκο, Μαρία, Αλέξια, Ρόζα, Μαριλεία, Άγγελο, Εβίτα για το μυστήριο 106.
