Εξαιρώντας το επιτηδευμένα γελοίο εξώφυλλο, το νέο άλμπουμ του Maynard James Keenan με το προσωπικό του πρότζεκτ μόνο αστείο δεν είναι ως προς την απόδοση του αμιγώς μουσικού του περιεχομένου.

Για κάθε μια υποσχόμενη μπάντα που έβγαλε ένα σούπερ πρώτο άλμπουμ 6 με 8 χρόνια πριν, ακολουθώντας πιστά τον εταιρικό κανόνα του v +2 (όπου v η κυκλοφορία του νέου υλικού ακολουθούμενη από τα δύο τουλάχιστον χρόνια αξιοποίησης αυτού του υλικού), τη στιγμή που θα κυκλοφορούσε το 4ο  θα λέγαμε στην καλύτερη περίπτωση πως «τώρα είναι η στιγμή που η εμπειρία συμβαδίζει με τη δημιουργικότητά τους» ή στη χειρότερη ότι «ακόμα βρίσκονται στη σκιά εκείνου του πρώτου άλμπουμ» και θα βαθμολογούσαμε ανάλογα.