Ένα γυναικείο μπούστο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάτι τέτοιο βλέπω όποτε κοιτάω το εξώφυλλο του πέμπτου στη σειρά (στούντιο) δίσκου των Αρκτικών Μαϊμούδων.
Αυτό, ομολογουμένως, δεν μου συνέβαινε πριν βάλω να παίξει το AM. Τότε έβλεπα το προφανές, ένα κατά πλάτος διαμορφωμένο ημιτονικό σήμα δηλαδή, και θεωρούσα ότι ο Alex Turner και η παρέα του έκαναν απλά παιχνίδι με το ακρωνύμιο του ονόματός τους (Amplitude Modulation/ArcticMonkeys/AM). Από τη στιγμή όμως που άκουσα το περιεχόμενο κι έπιασα τον σέξι προσανατολισμό του, άρχισαν και τα μάτια μου να κάνουν... πουλάκια.
Να μην είμαστε ωστόσο άδικοι με το AM. Τα τραγούδια του δεν εκπέμπουν μόνο μεταμεσονύχτιο (να κι ένα ακόμα παιχνίδι με τον τίτλο) ηδονισμό. Ίσα-ίσα, πλάι στην τυλιγμένη με φαλσέτο φωνητικά, καβλιάρικη φανκιά των 1970s θα βρείτε λογιών-λογιών αναφορές: από τον Lennon του Walls And Bridges (άλμπουμ που επίσης ηχογραφήθηκε, όπως και το AM, στο Λος Άντζελες) μέχρι την έρπουσα ριφολογία των Sabbath κι από τη glam-ουριά των T-Rex ως τη ρυθμική αγωγή του χιπ χοπ. Και το σημαντικότερο; Το άλμπουμ δεν παραπαίει ως άλλος πύργος της Βαβέλ, μα διατηρεί καθ' όλη τη διάρκειά του μια συνοχή και μια συνέπεια αξιοθαύμαστη.
Και μιας και ήρθε η κουβέντα στη συνέπεια, αξίζει να θυμηθούμε με αφορμή τα νέα αυτά τραγούδια ότι ετούτη η τετράδα υπήρξε πάντα –και ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα– διατεθειμένη να προχωρήσει. Έστω, όχι με μεγάλα βήματα, πάντως μέσω μιας ομαλής και διακριτικής οδού. Κάπως έτσι εξέλιξαν τη φούρια του Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not σε κάτι πιο ουσιαστικό και στέρεο με το Favourite Worst Nightmare, βάρυναν κατόπιν τα κυβικά τους με το Humbug κι έστριψαν μετά για την πιο ποπ κατεύθυνση του Suck It And See, ανοίγοντας κάθε φορά λίγο παραπάνω την ηχητική τους βεντάλια. Προς τιμήν των Arctic Monkeys, όλα τα παραπάνω έγιναν χωρίς να μπορείς να τους κατηγορήσεις ως ξεδιάντροπους αντιγραφείς. Πάντοτε, κάτω από κάθε διαφορετικό κουστούμι, διέκρινες έναν –ατελή, αν θέλετε– δικό τους χαρακτήρα.
Από την άλλη, στον καινούργιο δίσκο έχω την αίσθηση ότι αλλάζει αρκετά το σημείο εστίασης της προσοχής. Εκεί δηλαδή που μέχρι πρότινος ακούγαμε μια μπάντα, εδώ όλα μοιάζουν να θέλουν να αναδείξουν έναν κεντρικό ήρωα, τον Alex Turner. Δεν το λέω για κακό, άλλωστε υπάρχουν λόγοι για να γίνει κάτι τέτοιο αφού ο Turner εμφανίζεται εδώ να έχει βελτιώσει κατά πολύ την ερμηνεία του και να έχει υπό τον απόλυτο έλεγχό του κάθε λεπτή απόχρωση, κάθε ανάσα. Κι αφού φτάνει μέχρι το σημείο να μελοποιήσει ένα δύσκολο ποίημα του John Cooper Clarke («I wanna be your vacuum cleaner, breathing in your dust» κλπ.) και να βγει λάδι, δεν μπορούμε παρά να του βγάλουμε το καπέλο.
Αυτό που νιώθω ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο στην υπόθεση είναι η συνολική αποτίμηση της μέχρι τώρα πορείας των Arctic Monkeys και η θέση κάθε επόμενου άλμπουμ μέσα της. Ίσως επειδή το hype γύρω από το όνομά τους προηγούνταν κάθε τους κίνησης, χαιρετίζοντας κάθε νέα κυκλοφορία ως «αριστούργημα», θολώνοντας έτσι τη σκέψη. Αν θέλετε τη γνώμη μου, παρότι υπολείπεται απ' το να είναι ένα εξαιρετικό πόνημα ή η πιο χαρακτηριστική στιγμή της δισκογραφίας τους, το AM προκύπτει ως μια πραγματικά απολαυστική δουλειά, που ενσωματώνει επιρροές με πιο ολοκληρωμένο τρόπο σε σχέση π.χ. με το προπέρσινο Suck It And See. Καθόλου αμελητέο κατόρθωμα...
