Η τράπουλα δείχνει να ανακατεύθηκε καλά.
Όταν εμφανίστηκε το ελεγειακό Turn On The Bright Lights (2002), οι Interpol έτυχαν θερμότατης υποδοχής από τον μουσικό τύπο, ο οποίος εκθείασε την urban/cool επανασύσταση του γνώριμου post-punk ήχου. Όσο όμως της μόδας ήταν τότε το ηχητικό τους ύφος, άλλο τόσο πασέ μοιάζει να είναι τώρα: μεγάλο μέρος του ίδιου τύπου τονίζει στις φετινές του κριτικές –ανεξαρτήτως της όποιας τελικής αποτίμησης– την έλλειψη συνάφειας του ήχου κατατεθέν των τριών (πλέον) Νεοϋορκέζων με τις τάσεις του σήμερα. Με περισσή ίσως ευκολία...
Γεγονός είναι πως οι Interpol δεν υποδύθηκαν ποτέ τους πρωτοπόρους οποιουδήποτε ιδιώματος, ούτε και διεκδίκησαν σχετικούς τίτλους και αξιώσεις. Απλά υπήρξαν ικανότατοι στην απόδοση ενός μεγαλειωδώς σκοτεινού και μελαγχολικού ήχου, γαλουχημένου στο χάος των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι που οι δύο πρώτοι τους δίσκοι απέκτησαν το εμβληματικό στάτους που τους αποδίδεται σήμερα –και δικαίως. Είναι βέβαια αλήθεια πως έχασαν κατόπιν πόντους με τη δύστροπη εκείνη προ τετραετίας κυκλοφορία (ειδικά με την αποχώρηση του μπασίστα Carlos D, ευθύς μετά το τέλος της δημιουργικής διαδικασίας), διατήρησαν ωστόσο, μέσω κυρίως της καλλιτεχνικής τους τιμιότητας (sic), την ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα.
Κι ένα τέτοιο νέο ξεκίνημα είναι το El Pintor: συνεχίζει μεν το ύφος του παρελθόντος, αποτελεί όμως και το πρώτο βήμα για ένα «καινούργιο» σχήμα. Και λέω καινούργιο μιας και –μέσω της ανακατανομής καθηκόντων μεταξύ των εναπομείναντων μελών– δημιουργήθηκε μια φρέσκια δυναμική, παραπάνω από έκδηλη καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου. Είχαμε μάλιστα από το Antics (2004) να ακούσουμε τους Interpol τόσο ορμητικούς: αν εξαιρεθεί δηλαδή η (κάπως) λειψή εκκίνηση του κατά τα άλλα μια χαρά πρώτου single "All The Rage Back Home", δεν δίνεται εδώ η παραμικρή αφορμή για ακροαστικές λιποταξίες. 10 τραγούδια όλο ψαχνό, χωρίς περιττά λίπη και γεμίσματα.
Με το "My Desire" να αγγίζει νέα επίπεδα επικότητας στο παλμαρέ των Αμερικανών, δίνοντας το στίγμα μιας επανεκκίνησης πάνω σε οικεία μονοπάτια, τα 40 λεπτά της διάρκειας περνάνε απνευστί, με το ένα highlight να διαδέχεται το άλλο. Δεν θα μπω λοιπόν στη διαδικασία να τα απαριθμήσω ένα προς ένα, κοτσάροντας ένα πομπώδες κοσμητικό επίθετο από δίπλα για να ψαρώσουνε οι ίντιδες. Λειτουργεί έτσι το El Pintor ως άτυπο best-of/re-boot, φιλτράροντας στο έπακρο όλον τον ατμοσφαιρικό δυναμισμό που διέκρινε και απογείωνε τα καλύτερα μέχρι σήμερα τραγούδια των Interpol· ταυτόχρονα, εμποτίζει τη γνώριμη δυναμική τους με πρωτοφανή σπιρτάδα, κερδίζοντας άνετα το παιχνίδι των εντυπώσεων.
Η τράπουλα δείχνει επομένως να ανακατεύθηκε καλά. Και η χαρακτηριστική ηχητική παλέτα των ανεξάντλητων αποχρώσεων του μαύρου και του γκρι απέκτησε ξανά αρτίστικη γυαλάδα –όπως υποδηλώνει άλλωστε και ο εύστοχος αναγραμματισμός του El Pintor. Banks, Kessler & Fogarino όχι μόνο αποδεικνύουν πως δεν πτοήθηκαν από τη φυγή του Dengler, μα ενδυναμώνουν τους αρμούς που στηρίζουν την κοινή τους πορεία, επαναφέροντας τους Interpol στο προσκήνιο μετά από μια αρκετά τρικυμιώδη περίοδο.
{youtube}sHbqFd0eDRs{/youtube}
