Αν και δεν έχω εντοπίσει κάποια σχετική δήλωσή τους, βάζω στοίχημα ότι οι Neil Tennant & Chris Lowe θα αντικαθιστούσαν ευχαρίστως το περσινό Elysium με το νέο άλμπουμ τους.
Σκεφτείτε το λίγο: τιτλοφόρησαν τον φετινό διάδοχό του με μια λέξη που έχει τον ίδιο αριθμό γραμμάτων, αλλά τελείως αντιστικτικό συμβολισμό και σκάρωσαν μια σειρά τραγουδιών τα οποία στέκονται στον αντίποδα της κατατονικής λογικής των προηγούμενων. Έφτιαξαν δηλαδή το δυικό ανάλογο του Elysium και το έριξαν στην αγορά πριν ακόμα εκείνο κλείσει χρόνο. Η σχεδόν ομόφωνη «καταδίκη» του από κοινό και κριτικούς μάλλον έκανε τη δουλειά της...
Βέβαια, η ανεβασμένη διάθεση, η φρεσκάδα, η συνολικά πιο «ηλεκτρισμένη» ατμόσφαιρα των νέων τραγουδιών δεν θα έφτανε από μόνη της για να τα κάνει αξιόλογα. Όπως ακριβώς δεν ήταν απλά η νταουνιάρικη αίσθηση του Elysium που το έκανε τον πιο αδύναμο, πιθανότατα, κρίκο της –σχεδόν τριακονταετούς– πορείας τους. Εδώ λοιπόν, πέρα από περισσότερη ενεργητικότητα, οι Pet Shop Boys έχουν να καταθέσουν κι ένα δυνατό σύνολο συνθέσεων, οι οποίες μετουσιώνονται σε αξιολογότατες ηχογραφήσεις με τη βοήθεια του παραγωγού Stuart Price (Madonna, Killers κλπ.).
Θέλετε να ξεκινήσουμε από την έναρξη, με το σχεδόν ορχηστρικό “Axis”, που λειτουργεί σαν ρυθμιστής όσων ακολουθούν; Θέλετε να σταθούμε, μήπως, στο τσαχπίνικο και επίμονο “Bolshy”, το οποίο εγγυάται κουβάδες ιδρώτα στα... παρκέ; Ή να μιλήσουμε για το “Love Is A Bourgeois Construct”, ένα πανέξυπνο τραγούδι που ήδη κατατάχθηκε στα κλασικά σινγκλ του ντουέτο –φέρει άλλωστε έναν κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας τους τίτλο και αποτελεί (κάτι σαν) το δικό τους “Hung Up”, καθώς στήνεται κι αυτό με βάση ένα σαμπλ. Αλλά και για την εξωφρενική (στα χαρτιά τουλάχιστον) επιλογή τους να διασκευάσουν το “The Last To Die” του Springsteen, πετυχαίνοντας έναν άθλο τελικά, δεν μπορούμε να μην πούμε κάτι.
Το Electric δεν είναι βέβαια άμοιρο ορισμένων λιγότερο ενδιαφερουσών στιγμών (όπως το “Shouting In The Evening” λ.χ.), οι οποίες εξαντλούν ό,τι έχουν να πουν στη φόρμα, χωρίς να προχωρούν πιο βαθιά. Αυτές μάλλον πρέπει να τις χρεώσουμε στην επιμονή των Tennant & Lowe να μην καταθέσουν ούτε μία μεσόρυθμη σύνθεση, επιμένοντας στα ανεβασμένα τέμπο. Από την άλλη, κρατώντας τον αριθμό των κομματιών στα 9, επιτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό τη συμπύκνωση και την ποιοτική συνέπεια του συνόλου.
Καταφέρνει λοιπόν, όπως και να 'χει, να πετύχει ουκ ολίγα για λογαριασμό των μεσήλικων δημιουργών του το Electric. Κατ’ αρχάς, σβήνει το συντομότερο δυνατό τις κακές εντυπώσεις από τον προκάτοχό του. Επίσης, με την καίρια παρέμβαση του Price, εκσυγχρονίζει διακριτικά τον ήχο τους, επιτρέποντάς τους όμως, σε κάθε περίπτωση, να παραμείνουν οι εαυτοί τους. Έτσι, ενώ παρατηρείς διάσπαρτες αναφορές σε υποείδη και δημιουργούς (από τον Moroder μέχρι το dubstep), εκείνο που σου μένει τελικά είναι η χορευτική διάθεση και η επανεπιβεβαίωση της θέσης των Pet Shop Boys στο σήμερα της ποπ μουσικής.
{youtube}s7w0eqUBp3c{/youtube}
