Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβρη του 2008, είχα την τιμή να πάρω συνέντευξη από τον Διονύση Σαββόπουλο. Iδού ένα μικρό απόσπασμα από αυτήν:
ΑVOPOLIS: «Oι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλυτα» έχετε πει. Κάπου διάβαζα επίσης τελευταία τα εξής λόγια: «Οι καλύτεροι δεν θέλουν πια τίποτα. Οι τελευταίοι διψούν για νίκες». Πιστεύετε ότι ζούμε σε μία εποχή που οι καλύτεροι είναι μια στριμωγμένη κι ανίσχυρη μειοψηφία;
Δ.Σ.: Στριμωγμένη μπορεί να είναι, μειοψηφία μπορεί να είναι, δεν είναι όμως καθόλου ανίσχυρη. «Τα πράγματα προχωρούσαν πάντα από τις εξαιρέσεις τους» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ό,τι καταφέραμε, ό,τι υπάρχει ως Ελλάδα, οφείλεται στις εξαιρέσεις της, και όχι στον κανόνα με τον οποίο βαδίζει η χώρα. Ασφαλώς αισχρή μειοψηφία, πολύ στριμωγμένη, είναι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μαχάτμα Γκάντι ή ο Σωκράτης. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι υπήρξαν ανίσχυροι. Ίσα-ίσα που ότι έχουμε μέσα μας από ανθρωπιά και ευαισθησία οφείλεται σε κάτι τέτοιες μειοψηφίες. Δεν είναι λοιπόν ανίσχυρες οι μειοψηφίες. Αυτό λέει άλλωστε ο στίχος. Ότι σκαρφαλώνουν μέσα σε απόλυτα σκοτάδια, αλλά στο τέλος δίνουν τον τόνο τους, μας παραδίνουν την ανθρωπιά μας».
Όταν στις 18/9 έμαθα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, του δικού μας Killah P, τριβέλιζε το μυαλό μου αυτή η εικόνα-αντιπαράθεση. Τα «ξυπόλυτα τάγματα»: ο Παύλος και η παρέα του, από τη μία, και από την άλλη τα τάγματα εφόδου του Μίσους και του Σκότους, με τα ρόπαλα και τα κράνη. Τη σκέψη μου την ενίσχυσε ακόμη περισσότερο ο Νικήτας Κλιντ λίγες μέρες αργότερα, στη συνέντευξη Τύπου την οποία έδωσαν μαζί στα γραφεία της Ε.Σ.Η.Ε.Α. η hip hop και η low bap σκηνή. Είπε λοιπόν ο Κλιντ: «Οι ναζί δεν φοβούνται ότι θα φτιάξουμε παραστρατιωτικές ομάδες του καλού. Φοβούνται τον Παύλο που λέει σε εμάς φύγετε εσείς, θα τους σταματήσω εγώ με τα λόγια». Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να πεις κάτι τέτοιο εκείνη τη στιγμή, πόσο εντάξει πρέπει να είσαι με τον εαυτό σου για να μην τρέξεις να κρυφτείς…
Ο Παύλος λοιπόν, που έμεινε πίσω για να σταματήσει τους άνανδρους που αναμετρόνται πάντα 1 με 50, ποτέ ίσος προς ίσο, ο Παύλος που όπως λένε αυτόπτες μάρτυρες δεν έπεφτε όσο τον βάραγαν κι έπεσε μόνο όταν τον μαχαίρωσε ο μισθοφόρος Ρουπακιάς, μας παρέδωσε την ανθρωπιά μας. Την ανθρωπιά που μας στερεί ολόκληρο το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα μέρα με τη μέρα.
Πόσο λάθος είναι όμως αν εξαιτίας της κατάπτωσης των ιδεών και των αξιών που ζούμε καθημερινά αρχίσουμε να ανεχόμαστε την άλογη βία, και γίνουμε θιασώτες της απελπισίας που γεννά ο Ναζισμός. Πόσα παιδιά 15 και 16 χρόνων, από πέρσι που βλέπουν κανάλια και έντυπα να εξωραΐζουν τον Κασιδιάρη, τον Γερμενή και τα ναζιστικά σύμβολα που απροκάλυπτα προέβαλλαν, έχουν πιστέψει ότι ο Ναζισμός είναι μια lifestyle ιδεολογία και η Χρυσή Αυγή ένα κοινοβουλευτικό κόμμα όπως τα υπόλοιπα…
Η αλήθεια όμως –όπως ξέρουμε οι μεγαλύτεροι και πιο πονηρεμένοι– είναι ότι η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί κόμμα, αλλά παραστρατιωτική οργάνωση επιδιδόμενη σε έκνομες πράξεις. Ήταν άλλωστε τέτοια πολύ πριν μπει στη Βουλή και βέβαια συνέχισε να είναι με την ορμή που της έδωσε η αύξηση των υποστηρικτών της και η ανοχή της αστυνομίας. Χρόνια πριν είχαν συμβεί οι δολοφονικές επιθέσεις στον τότε φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή και στον Αλέξη Καλοφωλιά των Last Drive, άλλο ένα μέλος της καλλιτεχνικής κοινότητας που είχε πέσει θύμα επίθεσης, επειδή φορούσε... παλαιστινιακή μαντίλα!
Είχαμε σαστίσει από τον περασμένο Οκτώβρη, όταν γίναμε μάρτυρες ενός οργίου σκοταδισμού, τότε που η Χρυσή Αυγή κατόρθωσε να ματαιωθούν οι παραστάσεις του έργου Corpus Christi, χαρακτηρίζοντάς το «βλάσφημο». Αποσβολωμένοι, είχαμε δει τον βουλευτή της Χρήστο Παππά να μπουκάρει στην κλούβα των ΜΑΤ και να απελευθερώνει έναν άντρα που μόλις είχε συλληφθεί και κανένα από τα όργανα της τάξης να μην παρεμβαίνει! Τις επόμενες μέρες περιμέναμε να αποκατασταθεί η τάξη και να συνεχιστεί κανονικά η παράσταση, αντ' αυτού όμως «κατέβηκε» κακήν κακώς και επικράτησε το δίκαιο του Παναγιώταρου, ο οποίος έβριζε τα θεία(!) καταφερόμενος εναντίον των συντελεστών του έργου και ιδιαίτερα εναντίον του σκηνοθέτη Λαέρτη Βασιλείου, ο οποίος είναι Ελληνοαλβανός –κάτι που συνιστά έγκλημα για τον Παναγιώταρο και τη συμμορία του. Θεατές προπηλακίστηκαν, ηθοποιοί δέχονταν απειλές για τους ίδιους και τους οικείους τους και η δικαιοσύνη παρακολουθούσε άπραγη…
Στη συνέχεια, εδώ κι έναν χρόνο, ακούμε για επιθέσεις σε Πακιστανούς, ακόμα χειρότερα για δολοφονίες, παρακολουθήσαμε μια γυναίκα βουλευτή να χαστουκίζεται, παιδιά να τα προπηλακίζουν οι μαυροφορεμένοι «Εφιάλτες» όταν πήγαιναν να πάρουν μια φρατζόλα ψωμί από τα συσσίτια που «μεγαλόθυμα» οργάνωναν, απλά και μόνο γιατί δεν ήταν Ελληνόπουλα. Η ατζέντα της Χρυσής Αυγής άλλαξε όμως μέσα στο καλοκαίρι: από τους αλλοδαπούς πήραν «προαγωγή» στους ημεδαπούς. Στις 8/8 τρεις βουλευτές της –εκ των συλληφθέντων– πηγαίνουν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα και επιχειρούν να παρέμβουν στις εργασιακές σχέσεις ναυτεργατών και εφοπλιστών. Έναν μήνα αργότερα, στις 13/9, επιτίθενται σε μέλη του ΠΑΜΕ τα οποία κάνουν αφισοκόλληση στο Πέραμα, με κατάληξη 9 άτομα στο νοσοκομείο. Πέντε μέρες αργότερα συνέβη και το μοιραίο: ο Παύλος Φύσσας, ο δικός μας Killah P, δολοφονείται από οργανωμένο στέλεχος της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Ο Παύλος είχε στηλιτεύσει τον φασισμό στα τραγούδια του κι αυτό προφανώς τον είχε μετατρέψει σε κόκκινο πανί για τους φασίστες. Ο Παύλος ούτε κομματικοποιημένος ήταν, ούτε πουλούσε τσαμπουκάδες. Από την άλλη όμως δεν μάσαγε τα λόγια του, είχε άποψη και βοηθούσε όπου και όπως μπορούσε. Κι αυτό δεν του το συγχωρέσανε. Το ότι χτυπήθηκε ο Παύλος και όχι κάποιος άλλος από την παρέα του δεν ήταν τυχαίο. Η Χρυσή Αυγή κλιμάκωνε εκείνο το βράδυ τις «δράσεις» της στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά και εναντίον του αντιφασιστικού χώρου. Ήθελε προφανώς να αναγορευθεί σε προστάτη των λαϊκών συνοικιών του Πειραιά. Βέβαια ο δράστης πιάστηκε επ' αυτοφώρω, και ο κ. Δένδιας, η συντεταγμένη ελληνική πολιτεία και η Δικαιοσύνη κατάφεραν να κάνουν μέσα σε 9 μέρες ό,τι δεν είχαν κάνει χρόνια τώρα.
Ξαφνικά βγήκαν λοιπόν από τα συρτάρια φάκελοι με δικογραφίες ικανές να στείλουν έναν απλό πολίτη 300 χρόνια πίσω από τα κάγκελα. Ως άλλοι Κολόμβοι ανακαλύψαμε –οι πολίτες, τα Μ.Μ.Ε., οι πολιτικοί, η δικαιοσύνη– όσα όλοι λίγο ως πολύ ξέραμε ήδη. Ότι τα περί ιδεολογίας είναι παραμύθια της Χαλιμάς τόσο για τους ηγέτες όσο και για τους οπαδούς του μορφώματος τούτου, ότι όλα γίνονται για τα χρήματα, ότι αποτελούν όλοι μαζί ένα συνονθύλευμα αγράμματων κι αστοιχείωτων τραμπούκων, οι οποίοι έχουν συστήσει μια ιδιότυπη Καμόρα που, με την επίφαση του Εθνικισμού, έχει ενδυθεί τον κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό και τίποτα άλλο.
Οι γραμμές τούτες γράφονται λίγο μετά την αποφυλάκιση με περιοριστικούς όρους των βουλευτών της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη, Παναγιώταρου και Μίχου. Ως γεγονός με δυσαρέστησε, αλλά όπως και να 'χει η δικαιοσύνη θα ακολουθήσει τον δρόμο της και θέλω να πιστεύω ότι οι δράστες της δολοφονίας του Παύλου, φυσικοί και ηθικοί, θα πληρώσουν. Βέβαια η μόνη δικαίωση για τον νεκρό –αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο…– θα είναι η τελική, ηθική και πρακτική ήττα του φασισμού. Να ξεριζωθεί από την κοινωνία, από τα σχολεία, από τα σώματα ασφαλείας, πρωτίστως όμως από την ψυχή μας. Ας μας συντροφεύει όλους, ακόμα και στις αδύναμες στιγμές μας ο γνωστός στίχος που τραγούδησε και ο Killah P: Σιγά μη φοβηθώ.
