Είναι ο Mick Harvey αναντικατάστατος; Μπορεί ο Warren Ellis να αποτελέσει ανάλογα ικανό δημιουργικό συνεργάτη του Nick Cave; Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα αυτού του είδους ερωτημάτων και της σχετικής παραφιλολογίας και να κρίνεις τον καινούργιο δίσκο του Αυστραλού μέσα από ένα πρίσμα ενδοσυγκροτηματικών ισορροπιών και παρασκηνίου. Ένας τέτοιος δρόμος μπορεί τελικά να σε οδηγήσει σε σωστή αποτίμηση, αλλά μόνο από σπόντα.

Ομολογώ ότι όταν έμαθα πέρυσι για την αποχώρηση του Γιώργου Μπόκου από τις τάξεις των Christ στεναχωρήθηκα, διότι πίστευα ότι θα έδινε μέγιστες λύσεις στη νέα τους κατεύθυνση μετά το Aealo (2010) με τη θαυμάσια τεχνική του στην κιθάρα, η οποία ενυπάρχει σε χώρους που δεν ακουμπάνε μόνο το metal, μα και πλείστους άλλους δημιουργικούς χώρους. Την ίδια στιγμή όμως –όπως είναι κοινώς γνωστό– οι Christ αποτελούν όχημα ιδεών του Σάκη Τόλη. Κι αυτό ακριβώς πιστοποιείται σε τούτη εδώ την κυκλοφορία.

Μετά το πολύ καλό Conditions Of My Parole, το Donkey Punch The Night βρίσκει τους Puscifer να απογοητεύουν