Πριν ακριβώς από 7 χρόνια, όταν ξεκινήσαμε να ετοιμάζουμε μια συλλεκτική έκδοση του SONIK για τα '70s, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα χάος. Ήταν τόσος ο πλούτος και τόσες οι αλλαγές που συντελέστηκαν αυτά τα 10 χρόνια στη μουσική, που δεν θα μας έφταναν ούτε 300 σελίδες. Όπως γράψαμε τότε, για τη μουσική, η δεκαετία του ’70 ήταν η δεκαετία των αλλαγών, τόσο μεγάλων που εάν κάποιος έμπαινε σε μια χρονομηχανή το 1969 και αποβιβαζόταν το 1979, δεν θα αναγνώριζε πολλά στο τοπίο.

Μέρος αυτής της πολύ δύσκολης δουλειάς ήταν και η σύνταξη μιας λίστας με τα 100 κορυφαία άλμπουμ των '70s, βάσει ψηφοφορίας που έγινε τότε και στην οποία συμμετείχαν όλοι οι συντάκτες. Αυτή τη λίστα αναδημοσιεύουμε σήμερα για πρώτη φορά διαδικτυακά, μαζί με σχόλια και τη διάθεση να ανακαλύψουμε όλοι όσους περισσότερους δίσκους μπορούμε. Στα ’70s, άλλωστε, θα ανακαλύψουμε τις ρίζες σχεδόν από κάθε σύγχρονο genre, από το πιο λαϊκό mainstream ως το πιο... υπόγειο underground, από το heavy metal, το σκληρό ροκ και το industrial έως την ηλεκτρονική μουσική σε όλες τις εκφάνσεις της, τη ντίσκο, το χιπ-χοπ. Enjoy!

100.

Various Artists - Saturday Night Fever (1977)

Μια συμπαντική συγκυρία κατέγραψε το εφιδρωμένο ξέσπασμα της disco, σε μια ταινία και στο soundtrack της. Το Saturday Night Fever είναι απότοκο μιας απελευθερωτικής τάσης, μιας συμμετοχικής φυγής που απέκτησε μυθική διάσταση μέσα από τα τραγούδια των Bee Gees.

99. 

Santana - Abraxas (1970)

To rock και τα blues συναντούν την jazz, τη salsa και τη samba, σε ένα ελκυστικό και πετυχημένο συνδυασμό τόσο πρωτότυπο που δημιούργησε τη δική του σχολή και μας χάρισε μια χούφτα από εμβληματικά τραγούδια, κλασικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο.

98. 

Rod Stewart - Every Picture Tells A Story (1970)

Με ένα κάρο διασκευές αλλά επιστρωμένες με μια ρέμπελη folk, ο άνθρωπος με μια από τις καλύτερες κώμες του rock n’ roll φτιάχνει βραχνές μπαλάντες και mid tempo rock συνθέσεις που αιχμαλωτίζουν χάρη στην ερμηνεία του.

97. 

The Human League - Reproduction (1979)

Η synth pop των '80s αρχίζει από αυτό εδώ το άλμπουμ, ένα παγωμένο αμάγαλμα ρομποτικών ρυθμών που σερβιρίστηκαν, όπως και η εκδίκηση, σε θερμοκρασία αρκτικής ζώνης.

96. 

Iggy Pop - Lust For Life (1977)

Αυτή τη φορά καταφέρνει να αποτυπώσει την άγρια ενέργειά του, ξεφεύγοντας από τις ποπ επιλογές της προηγούμενης συνεργασίας του με τον David Bowie και αφήνοντας μια χούφτα κλασικά, πλέον, τραγούδια.

95. 

OST - Star Wars (1977)

Η μουσική του Star Wars στηρίζεται στην τονικότητα και τη ρητορική του ρομαντισμού για να συνδέσει τις «εξωγήινες» εικόνες ενός άγνωστου κόσμου, με μια οικεία συναισθηματική βάση, που λειτουργεί στο κοινό ως ανακλητική μνήμη. Η βαγκνερική πρακτική των μουσικών φράσεων που έχουν πλήρη αντιστοιχία με συγκεκριμένους χαρακτήρες και καταστάσεις (γνωστά ως leitmotifs) υποβοήθησε τη σύνδεση...

94.

Curtis Mayfield – Superfly (1972)

Στο πρόσωπο του Curtis Mayfield συναντώνται ο κοινωνικά συνειδητοποιημένος Αφροαμερικανός, ο τραγουδιστής με τη βελούδινη φωνή και ο συνθέτης και παραγωγός που σε αφήνει άφωνο με το εύρος και την ευελιξία του. Πήρε μια φτηνιάρικη ταινία Blaxploitation και την έντυσε με το καλύτερο concept άλμπουμ της εποχής του και όχι μόνο.

93. 

Specials - Specials (1979)

Το ντεμπούτο τους επαναδιευθετούσε τον ska ήχο της Τζαμάικας, προσθέτοντας θυμό και punk δυναμική στην εθιστική ενέργεια και στο χιούμορ του πρωτότυπου. Το αποτέλεσμα ήταν να υποχωρήσουν το χαλαρό στιλ της Καραϊβικής και η κυριαρχία των πνευστών και να έρθει στο προσκήνιο η κιθάρα.

92. 

Big Star – Third / Sister Lovers (1978)

You're a wasted face/You're a sad-eyed lie/You're a holocaust.

Ο Alex Chilton με την εκλεκτή του παρέα αποκαλύπτουν το άλμπουμ-ορόσημο της μπάντας, γεμάτο μελωδική κατάθλιψη σε pop περιτύλιγμα, με αριστοτεχνικές ενορχηστρώσεις, θαυμάσιους χρωματισμούς και υπέροχες αρμονίες – εξόχως αφομοιωμένη η παρακαταθήκη των Beatles, Byrds, Kinks.

91. 

Van der Graaf Generator - Pawn Hearts (1971)

Όλα τα άλμπουμ τους έως το The Quiet Zone είναι απαραίτητα για τους prog fans - αυτό εδώ είναι από τα πλέον δημοφιλή του είδους και μεταξύ των φίλων των King Crimson, αφού στην κιθάρα συμμετέχει ο Robert Fripp.

90. 

Gil-Scott Heron - The Revolution Will Not Be Televised (1971)

Ο ποιητής της μάζας, περιγράφοντας τις μεταμορφώσεις της οργής. «Η επανάσταση θα είναι ζωντανή γιατί δε θα μεταδοθεί τηλεοπτικά, αδελφέ μου». Προφητικός, άμεσος και επίκαιρος μέχρι σήμερα.

89. 

UFO - Phenomenon (1974)

Θα μπορούσε να είναι το Force It στην θέση αυτή. Όμως η πρώτη πλευρά του Phenomenon, με τραγούδια όπως τα “Oh My”, “Crystal Light”, “Doctor Doctor”, “Space Child” και “Rock Bottom”, απλά δεν «παλεύεται» με τίποτα.

88. 

Van Morrison - Moondance (1970)

Ο τροβαδούρος ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά. Tζαζ πνευματικότητα, ροκ συναισθηματισμός, σταυροδρόμια λύτρωσης και η ανθρώπινη «απλότητα» στο μεγαλείο της.

87. 

Bruce Springsteen - Born To Run (1975)

Ο δίσκος αυτός στέκει ως αδάμας σύνθεσης και απολύτως απαραίτητος στο αμερικάνικο υποσυνείδητο, μιας και ξέπλενε πληγές από το Βιετνάμ μέχρι και την επώδυνης κατάληξης δεκαετία του '60, ενώ την ίδια στιγμή εξυμνεί την αμερικάνικη νύχτα και τον μύθο της.

87. 

Elton John - Goodbye Yellow Brick Road (1973)

Το έβδομο στούντιο άλμπουμ του Elton John ήταν το άλλοθί του για να συγκρίνει τον εαυτό του με τους Beatles. Ήταν το δικό του White Album και το άλμπουμ που τον έκανε superstar στα '70s. Έχει λίγο από όλα: επικό prog rock, μπαλάντες, hard rock, pop...

86. 

Tom Waits - Blue Valentine (1978)

Μισοξεχασμένα όνειρα, μπλουζ παγίδες και παιχνίδια στο μακρινό φως. Είναι ο ήρωας που τελικά αποθησαυρίζει τις φωνές του δικού του σκοταδιού.

85. 

Soft Machine – Third (1970)

Μνημειώδες διπλό άλμπουμ με τέσσερα τεράστια track, ένα σε κάθε πλευρά. Rock/jazz fusion και πρώιμοι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί στην κορύφωση της μουσικής προσφοράς της σκηνής του Canterbury, τη στιγμή που το ιστορικό αυτό σχήμα μεταλλάσσεται από παιδιά της ψυχεδελικής folk σε πρωτοπόρους αξιώσεων.

84. 

Chic – C’est Chic (1978)

To 1978, τη χρονιά δηλαδή που κυκλοφόρησε το απόλυτο αριστούργημα του κιθαρίστα Nile Rodgers και του μπασίστα Bernard Edwards, η disco κατέγραφε ταυτόχρονα το απόγειο της δημοτικότητας και την απαρχή της δαιμονοποίησής της στην Αμερική. Το άλμπουμ ξεχείλιζε από ευφυή χορευτικά διαμάντια, δημιουργώντας τον αναγκαίο σταθμό που θα οδηγούσε από τη soul και το funk στο hip hop.

83. 

Blue Oyster Cult - Secret Treaties (1974)

Ενα βήμα πριν το “(Don't Fear) the Reaper”, με δίσκους σαν και αυτόν κέρδιζαν επάξια την φήμη της πιο ενδιαφέρουσας νεαρής hard rock μπάντας εκτός Βρετανίας. Οι Black Sabbath είχαν μόλις αποκτήσει το αμερικανικό alter ego τους.

82. 

The Jam – All Mod Cons (1978)

Ορόσημο για τη μετάβαση από την αμεσότητα της punk/mod (που κυριάρχησε στα πρώτα δύο άλμπουμ των Jam) στις μετέπειτα καλλιτεχνικές ανησυχίες τους. Οι βρετανικές '60s pop επιρροές, ιδίως από Kinks, υποκρύπτονται καθ’ όλη τη διάρκεια, πριν αναδυθούν για τα καλά στη διασκευή του “David Watts”.

81. 

Tangerine Dream - Phaedra (1974)

Οριακός δίσκος για το σχήμα, τους βρίσκει πάνω στη μετάβαση σε πιο ηλεκτρονικές ατραπούς, όπου με τα νέα ηλεκτρονικά όργανα (moog, mellotron, synthesizer) στήνουν αφαιρετικά φουτουριστικά ηχοτοπία.

80.

Nino Rota - The Godfather soundtrack (1972)

Μια θλιμμένη τρομπέτα ψυχορραγεί κι ένα πένθιμο βαλς, αναγνωρίσιμο σχεδόν από την πρώτη νότα, ξεκινά. Η μουσική του Rota αποτελεί το απαραίτητο τραγικό ιντερλούδιο της ταινίας. Συμπυκνώνει μια μουσική ενδοσκόπηση στα όρια της ανθρώπινης ηθικής και της λυτρωτικής μετάνοιας, και οδηγεί στην κάθαρση.

79.

Carole King – Tapestry (1971)

Με την ψυχεδέλεια να έχει φύγει από το προσκήνιο, είχε έρθει η ώρα μια νέα γενιά τραγουδιστών–τραγουδοποιών να μιλήσει για θέματα όπως αγάπη, καθημερινότητα, πνευματική ωριμότητα. Εξοπλισμένη μ’ ένα πιάνο, εξαιρετικά φωνητικά και μια ομάδα session μουσικών του L.A, η King δημιούργησε ένα πειστικό άλμπουμ για ενηλίκους…

78. 

Scorpions - Lovedrive (1979)

Αν μπορούσαν χωρίς τον Uli Jon Roth; Όχι απλά μπορούσαν, αλλά έβαλαν και πλώρη να κατακτήσουν την Αμερική. Ο λόγος που οι Γερμανοί έγιναν παγκόσμιες φίρμες, ακούει στο όνομα Lovedrive.

77. 

Barclay James Harvest – Time Honoured Ghosts (1975)

Αριστουργηματικό άλμπουμ όπου αρμονικά συνυπάρχουν η ονειρική ψυχεδελική φολκ, η progressive μπαλάντα, οι μεταφυσικές αναζητήσεις, το soft rock και η αγάπη για τους Beatles, ενώ το υπέροχο παίξιμο και οι άψογες φωνητικές ερμηνείες το καθιστούν υπερ-απαραίτητο.

75. 

The Beatles - Let it Be (1970)

Tο 12ο και τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, αν και ηχογραφήθηκε πριν από το Abbey Road. Οι ηχογραφήσεις του Let It Be περιλάμβαναν πλήθος κομματιών αλλά η εκδοχή που κατέληξε στα ράφια των δισκοπωλείων ήταν η αρχική, με τη διαφορά ότι ο Phil Spector επένδυσε το υλικό με τα περιβόητα overdub και εφέ του.

74. 

The Alan Parsons Project - Tales of Mystery and Imagination (1976)

Πιστεύω πως όλοι μας συμφωνούμε πως με το Tales of Mystery and Imagination οι νεότευκτοι Alan Parsons Project κατάφεραν να πιάσουν το απόγειο του μουσικού τους credo, χωρίς να ξεπουληθούν (όπως είπαν πολλοί για κάποιο από τα επόμενα άλμπουμ τους): ο Parsons και ο Eric Woolfson είναι σαν να έχουν κάνει μια συμφωνία με το Διάβολο (ή, με έναν από τους επίγειους «εκπροσώπους» του, τον Edgar Allan Poe) προκειμένου να συνθέσουν ένα συμφωνικό έργο απαράμιλλης καλλιτεχνικής σπουδαιότητας.

73. 

Madness – One Step Beyond (1979)

Μαζί με τους Specials, οι Madness αποτελούσαν τα σημαντικότερα ονόματα του δεύτερου ska ρεύματος στη Μ. Βρετανία. Και παρόλο που τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους τις γεύτηκαν αργότερα με hit όπως το “Our House”, το ντεμπούτο τους παραμένει ακόμη και σήμερα η κατά γενική ομολογία σπουδαιότερη δουλειά τους, περιέχοντας την συναταρακτική διασκευή στο “One Step Beyond” του Prince Buster και μια αλληλουχία από εξαιρετικούς pop ska δυναμίτες.

72. 

George Harrison - All Things Must Pass (1970)

Η μουσική πεμπτουσία της χρόνιας διανοητικής κατάστασης-ιδιοσυγκρασίας του (διόλου σιωπηλού) Harrison, ο οποίος εδώ, και με συμπαραγωγό τον Phil Spector, λάμπει με όλη του τη λάμψη συνθετικά και στιχουργικά καθώς συμπυκνώνει και αποτυπώνει ένα μεταίχμιο: την ουσία και την ατμόσφαιρα δύο εποχών, μιας που έχει περάσει για πάντα και μιας που μόλις αρχίζει να ρέει και να γράφει τη δική της ιστορία.

71. 

Magazine – Real Life (1978)

Το punk ευαγγελιζόταν το μηδενιστικό “no future”, δίσκοι σαν κι αυτόν όμως αποδείκνυαν το αντίθετο. Πριν κοτσαριστεί στο punk το πρόθεμα post, οι Magazine έδειχναν τον δρόμο καθοδηγούμενοι από τις ευρηματικές εμπνεύσεις του Howard Devoto, οι οποίες θα βρουν πολλούς μιμητές τα (πολλά) μετέπειτα χρόνια.

70. 

John Lennon - Imagine (1971)

Ελεύθερος να γράψει τα τραγούδια που πραγματικά ήθελε, ο Lennon παρέδωσε στον πλανήτη Γη ένα άλμπουμ αριστουργηματικό μέσα στην ειλικρίνεια και την απλότητά του. Ακούστε τους στίχους και προσπαθήστε να αναρωτηθείτε γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να εκφραστεί με παρόμοιο τρόπο, πριν ή και μετά το Imagine.

69. 

Patti Smith - Horses (1975)

Είναι αυτή η ανδρόγυνη φιγούρα στο εξώφυλλο, αυτό το αλήτικο με άποψη που εγκλωβίζεται στους στίχους, είναι αυτές οι κιθάρες που απηχούν όχι μόνο τους ήχους των προηγούμενων γενεών του rock ‘n’ roll αλλά και τα κοινωνικά πεπραγμένα αυτών, που κάνουν τα Άλογα μια τομή στο αμερικάνικο τραγούδι της δεκαετίας του ’70.

68. 

Jacques Brel - Brel (1977)

Είχε σχεδόν 10 χρόνια να βγάλει δίσκο... Ήξερε ότι οι μέρες του είναι μετρημένες, η διάγνωση ήταν αμείλικτη. Και αποφάσισε να βγάλει έναν ακόμη, έναν τελευταίο. Μια διαθήκη. Ένα έργο συναισθηματικής έκθεσης και υπέρβασης, τέτοιας απογύμνωσης και ειλικρίνειας που σε στιγμές γίνεται αβάσταχτο.

67. 

Deep Purple – Machine Head (1972)

Ακόμα και τώρα προκαλούν την περιέργεια οι ενορχηστρωτικές δαιδαλώδεις κοτσίδες των Lord και Blackmore, αλλά ο μεγάλος αστέρας είναι ο Gillan, που με κοφτερό χιούμορ και σαρκασμό κρυμμένο στα γυρίσματα της φωνής, επίστρωσε με μελωδία έναν δίσκο που ακόμα και τώρα προκαλεί με τις μελωδίες του.

66. 

Camel - Mirage (1974)

Με την Φαντασία στο πηδάλιο, το δίδυμο Bardens/Latimer μάς πρόσφερε ένα ατμοσφαιρικό αριστούργημα προοδευτικού ροκ.

65. 

Thin Lizzy - Live And Dangerous (1978)

Απλά είναι απολαυστικό να ακούς έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς της rock μουσικής, στην καλύτερη φάση της καριέρας του, στα πλαίσια της πιο επιτυχημένης περιοδείας που έκαναν ποτέ. Αιωνία η μνήμη σου, Phil Lynott…

64. 

Dire Straits - Dire Straits (1978)

Μέσα στην ταραχή του punk και την παντοδυναμία της disco, όχι απλώς έλαμψε σαν διαμάντι το πρώτο άλμπουμ των Dire Straits, αλλά επανέφερε έστω για λίγο τη χαμένη αξιοπιστία των κιθαριστικών solo, προτού τα τελευταία εξαφανιστούν δια παντός με την έλευση της electropop.

63. 

Crosby, Stills, Nash & Young - Deja vu (1970)

Ο ήχος του Λόρελ Κάνυον στην πλέον ώριμη φάση της αμερικανικής μουσικής της μεταψυχεδελικής εποχής, από τέσσερις γίγαντες σε αρμονική συνύπαρξη.

62. 

Wire – Pink Flag (1977)

Κάποιες μπάντες της «γενιάς του ‘77» έπαιζαν γρήγορα. Κάποιες ακόμη γρηγορότερα, αλλά καθόλου τεχνικά. Οι Βρετανοί Wire έπαιζαν και γρήγορα (τα λεγόμενα «τραγούδια των 100 δευτερολέπτων») και τεχνικά, αλλά είχαν και στίχους που αντί να εξυπνακίζουν με τσιτάτα, προσέφεραν λύσεις και όχι απλώς ξέδομα και ιδρώτα.

61. 

Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson (1971)

Ο κορυφαίος δίσκος του Serge Gainsbourg είναι και ένας από τους επιδραστικότερους στην ιστορία της ποπ κουλτούρας. Το γαλλικό Rolling Stone του έδωσε το 2010 τον τίτλο του 4ου καλύτερου γαλλικού rock δίσκου.

60. 

Leonard Cohen - Songs of Love and Hate (1971)

O Leonard Cohen ασπρόμαυρος, αξύριστος, χαμογελάει και κοιτάζει κάπου ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη, καθώς ντύνει με εξαιρετική folk την ποίηση που έχει μέσα στο κεφάλι του: γίνεται μελαγχολικά προσωπικός, πικρά σαρκαστικός, παραστατικός και έντονα συγκινησιακός σε ένα άλμπουμ ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, το οποίο τον κατατάσσει δικαίως στους σημαντικότερους singers-songwriters.

59. 

Residents - Eskimo (1979)

Μπρρρρ… Σαν να έβαλε μια παγωνιά! Chill-out (με την κυριολεκτική έννοια του όρου). Ή ambient του αρκτικού κύκλου. Οι διαστροφείς της αμερικάνικης κουλτούρας εδώ ανεβαίνουν σε βόρεια εσκιμωικά γεωγραφικά πλάτη και φτιάχνουν έναν «αφιλόξενο» παράξενο δίσκο, πρόδρομο πολλών κατοπινών ακουσμάτων.

58. 

Buzzcocks – Another Music In A Different Kitchen (1978)

Πιο upbeat και πιο pop από τους συνοδοιπόρους τους, στο ντεμπούτο τους μας χάρισαν έξυπνα, επιθετικά δίλεπτα και πιασάρικα punk-pop διαμαντάκια, με εξαιρετικά δείγματα (συνθετικής) γραφής.

57. 

AC/DC - Let There Be Rock (1977)

Αν και δεν διαθέτει κανένα από τα πολυφορεμένα hits, εδώ θα βρείτε την πιο «ηλεκτρισμένη» εκδοχή του διονυσιακού rock’n’roll των Αυστραλών.

56. 

Lou Reed – Transformer (1972)

Ένα από τα γνωστότερα και δημοφιλέστερα άλμπουμ του, που περιλαμβάνει μερικά από τα πλέον πολυπαιγμένα κομμάτια του (“Perfect day”, “Walk on the Wild Side”, “Satellite of Love”, “Vicious”). Το Transformer ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο των Bowie και Ronson που συμμετείχαν στην παραγωγή.

55. 

Jean Michel Jarre - Oxygene (1976)

Ακολουθώντας τα βήματα των Tangerine Dream, αλλά με ένα πιο εμπορικό και άμεσο τρόπο, ο Jean Michel Jarre κυκλοφόρησε το άλμπουμ του αρχικά στη Γαλλία, αλλά σύντομα έγινε διεθνής κυκλοφορία και επιτυχία, φέρνοντας πολύ κόσμο κοντά στην ηλεκτρονική μουσική.

54. 

The Police – Outlandos d’ amour (1978)

Παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή πολλοί κατηγορούσαν τους Police ως μοδάτους αντιγραφείς του punk rock φαινομένου, η μεγάλη πλειονότητα δεν έδινε σημασία. Αυτό που ενδιέφερε ήταν ότι τα riff των “Can’t Stand Losing You”, “Roxanne”, “Next to You”, “So Lonely” ακούγονταν ακαταμάχητα (όπως και σήμερα) και η ικανότητά τους να γλυκαίνουν τα punk μοτίβα, εμπλουτίζοντάς τα με pop και reggae αναφορές.

53. 

Wishbone Ash - Argus (1972)

Εάν υπάρχει ένα επικολυρικό, folk/prog rock δημιούργημα στα ’70s, που να διατηρεί τα χαρακτηριστικά αυτά σε τέτοια αναλογία ώστε να μην ακούγεται επιτηδευμένο, το Argus είναι μια προφανής επιλογή.

52. 

Rainbow - Rising (1976)

Οι Cozy Powell/Jimmy Bain επιστρατεύονται στα drums/μπάσο, οι ερμηνείες του Dio διατηρούνται σε δυσθεώρητα ύψη και, με την καθοδήγηση του mastermind Martin Birch, ο Blackmore ηχογραφεί το τελευταίο αριστούργημα της καριέρας του.

51. 

Keith Jarrett - The Koln Concert (1975)

Το καλλιτεχνικό επίτευγμα, Έβερεστ από μόνο του. Αλλά κι εκείνα τα 3.500.000 εκατομμύρια αντίτυπα τα οποία πούλησε, βεβαίωσαν ότι το jazz mainstream είχε μόλις αλλάξει. Ριζικότατα.

50. 

T Rex – Electric Warrior (1971)

Από folk-rockers μετασχηματίζονται σε βασιλιάδες του glam rock, με τη βοήθεια και της παραγωγής του Tony Visconti και με τέσσερα (τουλάχιστον) κλασικά κομμάτια: “Get It On”, “Jeepster”, “Cosmic Dancer” και “Life’s A Gas”.

49. 

Iggy Pop and The Stooges - Raw Power (1973)

Ο ορισμός του δίσκου «ήρθαμε να σας πάρουμε τα κεφάλια». Μπίχλα, τσαμπουκάς, κιθάρες-τρομοκρατία, τύμπανα-μολότοφ και ήχος για να γκρεμίζεις ουρανοξύστες. Το Raw Power βρίσκει τους Stooges στα πρόθυρα της διάλυσης (ασυνήθιστο...) αλλά στο studio τέτοιες υποψίες μετράνε τα δόντια τους. Οι Stooges είναι μια αδυσώπητη και καλοδουλεμένη πολεμική μηχανή που δείχνει πανέτοιμη να δημιουργήσει πολλαπλές απώλειες. We go to war.

48. 

Roxy Music – For Your Pleasure (1973)

Το For Your Pleasure απαντάει εύκολα στο ερώτημα «Roxy Music με ή χωρίς τον Eno;»: η απάντηση είναι σαφώς «με», αφού σε τραγούδια όπως το “The Bogus Man” –όπου ο Bryan Ferry αφήνει λίγο περισσότερο χώρο στον συνονόματό του για να δράσει σε πιο πειραματικές φόρμες– δεν ξαναγράφονται εύκολα (ή τόσο καλά). Η φυγή του Eno μετά το άλμπουμ αυτό (απ)έδειξε για ποιο λόγο το For Your Pleasure –αγαπημένο άλμπουμ του Morrissey συν τοις άλλοις- θεωρείται ως το ακροτελεύτιο αριστούργημα της μπάντας.

47. 

Neu! – Neu! (1972)

Το τέλος της τριλογίας που κατέστησε τους φουτουριστές krautrockers, βασική επιρροή όλων των πρωτοπόρων συγκροτημάτων στα 35 χρόνια που ακολούθησαν. Ουσιαστικά τελευταίος στουντιακός δίσκος (το Neu!4 του 1995 είναι μπερδεμένη ιστορία), δεν ξαφνιάζει όπως η παγωμένη μετρονομία της πρώτης φοράς, αλλά ολοκληρώνει ιδανικά τη μουσική πρόταση που άφησε «motorik» παρακαταθήκη στους επόμενους και μπόρεσε να είναι ταυτόχρονα punk, ambient, industrial – δηλαδή kraut.

46. 

Judas Priest - Sad Wings of Destiny (1976)

Αρκεί ένα μόνο τραγούδι για να καταλάβει κανείς το μεγαλείο των Judas Priest. Αυτό θα μπορούσε να ονομάζεται “Victim of Changes”. Και ανοίγει αυτό το αλμπουμ. Και το χέβι μέταλ βρήκε τους Θεούς του…

45.

The Cure – Three Imaginary Boys (1979)

To πρώτο άλμπουμ των Cure έβρισκε έναν Robert Smith ιδιαίτερα αδύνατο, με κοντά μαλλιά και ούτε ίχνος make up, να ερμηνεύει τα τρίλεπτα pop punk διαμαντάκια του με το χαρακτηριστικό punk ύφος που ήθελε τον ερμηνευτή να φτύνει τους στίχους. Ήταν η τρανταχτή απόδειξη για την θριαμβευτική καριέρα που θ’ ακολουθούσε, περιέχοντας διαχρονικές σπιρτόζικες ιδέες, όπως το “10.15 Saturday Night”, “Fire in Cairo”, “So What”, “Grinding Halt” κ.α.

44. 

Black Sabbath - Paranoid (1970)

Το άλμπουμ που δημιούργησε ένα ολόκληρο μουσικό είδος, το heavy metal, είναι κι αυτό που περιέχει μερικά από τα πιο πολυπαιγμένα κιθαριστικά ριφ της rock ιστορίας. Σκοτεινό και απόκοσμο, είναι τόσο γοητευτικό όσο και η σκοτεινή πλευρά του καθενός μας χωριστά.

43. 

Bob Dylan - Desire (1976)

Δεν είναι μόνο το Hurricane και το «ντρέπομαι να ζω σε μια χώρα όπου η δικαιοσύνη είναι παιγνίδι», είναι το “One More Cup Of Coffee”, το “Sara”, το “Oh Sister”, το “Isis” - ο Dylan σε μεγάλα συνθετικά κέφια, που έκτοτε μόνο περιστασιακά θα τον επισκέπτονταν.

42. 

Yes – Close to the Edge (1972)

Το progressive rock που έπαιζαν δεν ήταν μόνο ψαγμένο αλλά και επιτυχημένο, αντίθετα από τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους. Το Close To The Edge έμελλε να είναι και η κορωνίδα της δημιουργίας τους χάρη στα άψογα φωνητικά και στις πάμπολλες αλλαγές που, όμως, εδώ δένουν άψογα.

41. 

Supertramp – Crime Of The Century (1974)

Μπορεί να χρειάστηκε ένα «Πρωινό στην Αμερική» σχεδόν 5 χρόνια αργότερα για να τους μάθουν ακόμα και στη Μογγολία, αλλά τίποτα δεν λείπει απ’ αυτό τον δίσκο, διότι το δίδυμο Roger Hodgson και Rick Davies στις συνθέσεις και ενορχηστρώσεις βρίσκει καταπληκτικό τρόπο να περιγράψει τη θλίψη και το πικρό χαμόγελο που επικρατεί στις μητροπόλεις μετά τη διάψευση των ελπίδων στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Ανεπανάληπτος δίσκος.

40. 

The Doors - L.A. Woman (1971)

Φανταστικό φινάλε πριν ο Jim φορέσει τα φτερά για το αχανές του σύμπαντος, με διονυσιακό ροκ, σκοτεινό μπλουζ, παρακμιακές παρεκτροπές και ένα συγκλονιστικό “Riders On The Storm” που όμοιό του δεν έχει υπάρξει έκτοτε ούτε εξ αποστάσεως.

39. 

Mike Oldfield - Tubular Bells (1973)

Ένας 19χρονος πολυοργανίστας με κλασικές σπουδές κλείνεται σε ένα στούντιο και μέσα σε λίγα 24ωρα ηχογραφεί το πρώτο σπουδαίο αμιγώς ορχηστρικό άλμπουμ της pop κουλτούρας, που έσωσε όχι μόνο την καριέρα του και τη νεότευκτη εταιρεία του Richard Branson, αλλά αποτέλεσε και τον οδηγό για δεκάδες μελλοντικές post-rock μπάντες.

38. 

Simon and Garfunkel - Bridge Over Troubled Water (1970)

Το πλέον επιτυχημένο folk-rock ντουέτο όλων των εποχών όχι μόνο γινόταν καλύτερο με κάθε δουλειά του, αλλά γνώριζε και τεράστια εμπορική αναγνώριση, και αυτά είναι τα τελευταία μεστά κλασικά τραγούδια που μας άφησαν πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους.

37. 

The B-52’s – The B-52’s (1979)

H κολεγιούπολη της Athens στην Georgia μπορεί αργότερα να έμεινε στην ιστορία ως η γενέτειρα των R.E.M., στα τέλη των ‘70s, όμως, αποτελούσε και την έδρα ενός κουιντέτου που φημιζόταν για την λατρεία του στα b movie, τις παράξενες περιπέτειες και τις ανορθόδοξες χορευτικές μανούβρες. Oι B-52’s παρουσίασαν μια δουλειά γεμάτη αφελή polka dot pop, punk funk ενέργεια, surf κιθάρες και διαστημικά synth. Όλα αυτά βουτηγμένα σε μια δεξαμενή αστείρευτης party διάθεσης.

36. 

King Crimson - Red (1974)

Το κύκνειο άσμα της μπάντας στη δεκαετία του ’70 μόνο οιμωγή δεν εμπεριέχει. Η πειθαρχία που έχει επιβάλει στο τρίο ο Robert Fripp είναι αξιοθαύμαστη, και η λέξη ενορχήστρωση πολλές φορές αστράφτει περισσότερο και από τα ευρηματικά ριφ. Μπορεί να έχουν μείνει στη συνείδηση του ελληνικού κοινού κυρίως με τον Επιτάφιο του ’69, αλλά εδώ έχουμε μια μπάντα που όπως προχωράει ο δίσκος σε αναγκάζει, ένεκα παιξιμάτων που συνδυάζουν τον αυτοσχεδιασμό με το προοδευτικό και το art της εποχής, να κλείνεις το σαγόνι σου, που ανοίγει ασυναίσθητα από τον θαυμασμό.

35. 

Sly & The Family Stone – There’s a Riot Goin’ On (1971)

Όλα υγρά, μεθυσμένα και χαοτικά. Η βελούδινη βραχνάδα του Sly και ο βρόμικος ήχος (λόγω του overdubbing) συντελούν στον πρώτο σπουδαίο δίσκο του funk. Μουντό σαν το μπλε φως στις έξι το πρωί μετά από μια βραδιά κραιπάλης.

34. 

Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι ότι ανακηρύσσεται ξανά και ξανά, από διάφορα μέσα και σε διαφορετικούς χρόνους, ως η πιο σημαντική prog rock κυκλοφορία της ιστορίας.

33. 

Stevie Wonder - Songs In The Key Of Life (1976)

Όπως χαρακτηριστικά έγραψε κάποτε το Rolling Stone, o Stevie Wonder επιδεικνύει σ’ ετούτο τον διπλό δίσκο σχεδόν τρομακτική ικανότητα να γράφει τραγούδια που είναι καταδικασμένα να γίνουν αγαπητά. Η γρήγορη κατανόηση εκ μέρους του συνθέτη των νέων τεχνολογιών θα βοηθήσει στην κατασκευή ενός μείγματος, στο οποίο η κλασικότροπη σκληρή γκρούβα από το μπάσο είναι ραφιναρισμένη μέσα από τα τρανζίστορ του συνθετητή.

32. 

Brian Eno - Another Green World (1975)

Με μια ομάδα μουσικών στο στούντιο που είναι, απλά, η κορυφαία της εποχής (Fripp / Collins / Jones / Cale μεταξύ αυτών), ο Eno αλλάζει πλεύση στην τριήρη του και από τα θαυμάσια νευρωτικά άσματα των δύο πρώτων δίσκων του περνάει σε μια εσωτερικότητα όπου η ενορχήστρωση έχει τόση σημασία όσο και η ίδια η σύνθεση.

31. 

Blondie – Parallel Lines (1978)

Οι Blondie στο τρίτο τους άλμπουμ παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να απαρνηθούν το punk/new wave παρελθόν τους για να ακολουθήσουν μια πιο ξεκάθαρα pop πορεία. Στο Parallel Lines χώρεσαν η disco κι η pop των '60s δίπλα στο ωμό punk και το cool new wave glamour που πάει πακέτο με την Debbie Harry.

30. 

Fleetwood Mac – Rumours (1977)

Οι ερωτικές απογοητεύσεις εντός της μπάντας συμπίπτουν με τη δεύτερη ηχητική τους περίοδο και τα τραγούδια είναι αμιγώς αισθηματικά και με pop κατεύθυνση. Είναι όμως τόσο αιχμηρά και συναισθηματικά, που ακόμα κατατροπώνουν τα ραδιοφωνικά ηλεκτρίζοντα hits με χρώμα τσιχλόφουσκας. Από τους καλύτερους συνδυασμούς μουσικής ποιότητας και εμπορικού αποτελέσματος.

29. 

Gang of Four - Entertainment (1979)

Το περιβάλλον του πανεπιστημίου γεννάει (όταν μιλάμε για rock ‘n’ roll) μια υγιή αμφισβήτηση. Σκληρό funk μαζί με βομβίζουσες εξάχορδες (αντί για τις άκαμπτες κιθάρες εκείνης της εποχής), και πολυποίκιλες αναφορές στην ιστορία του ανθρώπινου γένους αντί για τις μονότονες ιστορίες μεθυσιού και κραιπάλης που είχε ως βασική μόρφωση ο Άγγλος της μεγαλούπολης.

28. 

Funkadelic - Maggot Brain (1971)

Ο πατέρας του funk, George Clinton, με το εξωφρενικό του συγκρότημα, με κιθαρίστα τον –ισάξιο του Jimi Hendrix– Eddie Hazel, σε ένα άλμπουμ που τα μυαλά μας τσιγαρίστηκαν οριστικά όταν το ακούσαμε. Προσοχή! Το funk εδώ ροκάρει άγρια.

27. 

Bob Marley & The Wailers – Exodus (1977)

“Don't worry about a thing / Cause every little thing gonna be all right”, οι στίχοι είναι η καρδιά του. Τυχαίο που έμεινε στα βρετανικά charts για 56 συνεχείς εβδομάδες και ανακηρύχτηκε από το Time ως καλύτερο άλμπουμ τού 20ου αιώνα;

26. 

Nick Drake - Pink Moon (1972)

Το κύκνειο άσμα μιας αδικοχαμένης καταθλιπτικής ψυχής, που δεν πρόλαβε να γευτεί την αναγνώριση του καλλιτεχνικού του έργου. Δίσκος-ορόσημο για τη βρετανική folk, αλλά και για ολόκληρη τη δεκαετία του '70.

25. 

Black Sabbath - Black Sabbath (1970)

Ο βρόμικος ήχος, τα ογκολιθικά riff, τα χαοτικά φωνητικά, οι βλακώδεις υπόνοιες περί αποκρυφισμού. Όλα μαζί σήμαναν το τέλος της λουλουδάτης αθωότητας και την αρχή ενός μαύρου μουσικού κυκεώνα.

24. 

Talking Heads - Fear of Music (1979)

Διοπτροφόροι σνομπ διανοούμενοι που ξέρουν από dada λικνίζονται σε funk ρυθμούς, μοδάτα new wave λευκά αγόρια ανεβαίνουν στην πίστα του CBGB για να χορέψουν ξέσαλο afrobeat, παιδιά του πανκ τρυπώνουν σε ύποπτες ντίσκο στον νεοϋορκέζικο αστικό ιστό. Όλα όσα έκαναν και πέτυχαν τα επόμενα χρόνια οι «Ομιλούσες Κεφαλές» βρίσκονται εδώ μέσα.

23. 

David Bowie - Low (1977)

O Bowie εγκαθίσταται στο Δυτικό Βερολίνο για ένα είδος αποτοξίνωσης, συνεργάζεται με τον Brian Eno και αρχίζει αυτό που αργότερα ονομάστηκε «η τριλογία του Βερολίνου». Κυκλοφορημένο μέσα στη λαίλαπα του πανκ, ουσιαστικά χωρισμένο σε δύο ενότητες (η μία με τραγούδια «παραδοσιακής» μορφής και η άλλη με σαφείς ηλεκτρονικούς προσανατολισμούς) το Low αποτελεί μία από τις μουσικές κορυφές της δεκαετίας του ’70, χωρίς να μπορεί να καταταχθεί σε καμία κατηγορία.

22. 

Pink Floyd - The Wall (1979)

Την (γνωστή) ιστορία δεν πρόκειται να την ξαναγράψουμε, μουσικά, όμως, ο δίσκος είναι απλά υπέροχος, με ελάχιστες αδύναμες μουσικές στιγμές, ενώ διατρέχει διάφορα μουσικά είδη, από… ντίσκο, μπρεχτικά μιούζικαλ, μέχρι και στρατιωτικό εμβατήριο. Σε όλο το άλμπουμ επικρατεί ένα κλίμα κατατονίας και ζόφου, αποτέλεσμα των εξαιρετικά τεταμένων (σχεδόν τοξικών) σχέσεων ανάμεσα κυρίως στον «δικτατορίσκο» Waters και τους Wright και Gilmour που συνεχώς του πήγαιναν κόντρα...

21. 

Bob Dylan - Blood On The Tracks (1975)

Το Blood On The Tracks είναι πολύ απλά ο καλύτερος δίσκος χωρισμού που έγινε ποτέ, «χάρη» στην πρώην γυναίκα του Dylan, τη Sara Lowndes. Δοκιμάστε να ακούσετε ένα εκ των “Buckets Of Rain”, “Tangled Up In Blue”, “Simple Twist Of Fate”, “Idiot Wind”, “If You See Her, Say Hello” κι αν καταφέρετε να κατεβάσετε το δίσκο από το πικάπ χωρίς να χύσετε ούτε ένα δάκρυ… ή είστε εντελώς αναίσθητοι ή δεν έχετε χωρίσει ποτέ στη ζωή σας. Η Αγάπη και η Απώλεια σε 10 διαφορετικές παραλλαγές.

20. 

Ramones - Ramones (1976)

Όταν άλλοι έξυναν τις ταστιέρες τους, οι Ramones έδιναν στο νεοϋρκέζικο punk τη χάρη των '50s, την αμεσότητα του ματζόρε και την οξύτητα της ειρωνείας. Στον ήχο του νιώθεις την ασφυξία του CBGB’s και αναγνωρίζεις ότι όλες οι κατοπινές μπάντες ήθελαν στην πραγματικότητα να τους μοιάσουν.

19. 

The Who - Who's Next (1971)

Οι ρίζες του βρίσκονται στο Lifehouse, μια φιλόδοξη sci-fi rock opera που τελικά εγκατέλειψε ο Pete Townshend μετά από ένα νευρικό κλονισμό, με τη νέα τότε τρέλα του Pete Townshend με τα synthesizer να αποτυπώνεται εδώ και με συναρπαστικούς rock and roll δυναμίτες. Κομμάτια κλασικά, όπως τα “Won't Get Fooled Again”, “Bargain” και “Baba O'Riley”, βρίσκονται εδώ.

18. 

Queen - A Night at the Opera (1975)

Και μόνο το κόστος ηχογράφησής του (45.000 λίρες το 1975, που με σημερινούς υπολογισμούς φτάνουν το εκατομμύριο) δικαιολογεί απολύτως τον ντόρο γύρω από αυτό - φυσικά και υπάρχουν 12 τραγούδια που καλύπτουν ένα μουσικό φάσμα από easy listening, Charleston και straightforward rock μέχρι όπερα και βρετανική folk.

17. 

Miles Davis - Bitches Brew (1970)

Έχοντας πίσω του ήδη μια καριέρα είκοσι χρόνων στην jazz μουσική, ο Miles Davis κάνει το τολμηρό βήμα να εμπλουτίσει τη μουσική του με rock στοιχεία και ενέργεια. Στο πλάι του στέκονται νέοι παίκτες όπως οι John McLaughlin, Dave Holland και Chick Corea, και επιδίδονται σε μακροσκελή, έως και εικοσάλεπτα τζαμαρίσματα επιτυγχάνοντας το επιθυμητό, την απαρχή της jazz-rock!

16. 

Can - Ege Bamyasi (1972)

Οι Can κατάφεραν, χωνεύοντας και ανακατεύοντας ήχους από την jazz, τη funk, τις μουσικές του κόσμου, την ψυχεδέλεια, την ηλεκτρονική, με αχαλίνωτη πειραματική διάθεση και ακαδημαϊκή κατάρτιση, να αποτελέσουν ένα είδος μόνοι τους.

15. 

Suicide - Suicide (1977)

Ο Martin Rev και ο Alan Vega, πιστοί στο πνεύμα της εποχής που ήθελε τον πάσα ένα να δοκιμάζει να παίξει μουσική, έπραξαν ανάλογα. Μόνο που αντί για κιθάρες και λοιπά φυσικά όργανα άρπαξαν κάτι ξεχαρβαλωμένα synth κι έφτυσαν φάλτσα τους στίχους τους, δημιουργώντας μινιμαλιστικά και τρομακτικά κομμάτια.

14. 

Joni Mitchell - Blue (1971)

Όπως πολύ σωστά είχε παρατηρήσει παλαιότερα ένας κριτικός, «το Blue σε διαπερνά». Ακριβώς επειδή δεν καταγράφει τις δικές της εμπειρίες αλλά τις παρατηρεί και εξάγει συμπεράσματα από αυτές, η Καναδέζα φτιάχνει έναν δίσκο που αν και το ηχητικό υπόβαθρο έχει μείνει πίσω στη μίξη, εντούτοις η φωνή ξεχωρίζει, με πρωτόγνωρο για την εποχή ρεαλισμό στα γυρίσματά της. Χωρίς ηρωισμούς, η Mitchell έφτασε με την τέταρτη δισκογραφική της κατάθεση στην κορυφή.

12. 

The Rolling Stones - Exile on Main Street (1972)

Ένα ηχητικό μάθημα αμερικανικής ιστορίας: από τους country ρυθμούς στις πρώτες ύλες του blues και της soul και από κει στο ηλεκτρικό βύσμα... Το rhythm ‘n’ blues στην πιο παραδοσιακή και διαβολεμένη μορφή του, βράζει αβίαστα στα καζάνια της rock ‘n’ roll λάβας. Hot & nasty με ιστορική αξία!

11. 

Television - Marquee Moon (1977)

Ο Verlaine καθυπόταξε την μπάντα του σε μια art rock ψυχεδελική προσέγγιση, αλλά με τον υπερ-ρεαλισμό των στίχων να φέρνει παράλληλα τον αέρα του ανανεωμένου ήχου που το punk δημιουργούσε. Από τις εξέχουσες περιπτώσεις σύμπραξης λογοτεχνικότητας στον ήχο και μερικά από τα πλέον εμπνευσμένα σόλο κιθάρας στην ιστορία του οργάνου.

10. 

Neil Young - Harvest (1972)

Μπορεί ο Young να είχε φύγει από τους Crosby, Stills, Nash & Young, αυτό όμως δεν εμπόδισε τους υπόλοιπους της παρέας να συμμετάσχουν στο Harvest. Το άλμπουμ περιείχε την μοναδική Νο 1 επιτυχία του Young, “Heart Of Gold”, και θεωρείται ότι έθεσε τις βάσεις για την έκρηξη του soft rock στα '70s.

9. 

Pink Floyd - Wish You Were Here (1975)

Πώς ακολουθείς, χωρίς να τρέμεις από άγχος, την επιτυχία του Dark Side of the Moon; Αν είσαι οι Floyd, το κάνεις με την ίδια ευκολία που ο Δημήτρης Διαμαντίδης κάνει 282 διαφορετικές δουλειές στην ομάδα μπάσκετ του ΠΑΟ. Κι αν έχεις και τα «άστρα» με το μέρος σου, τότε καταφέρνεις να ηχογραφήσεις το “Shine On” παρουσία του απολωλότος πρόβατου του συγκροτήματος.

8. 

Sex Pistols – Never Mind The Bollocks (1977)

Ήρθαν από το πουθενά, έφτυσαν στα μούτρα το κατεστημένο, ξεκίνησαν μια μουσική επανάσταση, δημιούργησαν πολιτική συνείδηση σε μια νεολαία που σύντομα θα συγκρουόταν στους δρόμους με τις επιλογές της Θάτσερ, και μετά χάθηκαν λες και ήταν όνειρο. Η οργή, όμως, που ρέει στ’ αυλάκια του δεν λέει να σβήσει.

7. 

The Clash - London Calling (1979)

Έχοντας τις σωστές αναφορές, από τη reggae μέχρι τον blues μύθο του Stagger Lee, και με υψηλών οκτανίων ενέργεια, οι Clash έδωσαν ένα άλμπουμ που από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία νότα έχει τη λέξη «κλασικό» γραμμένη ανεξίτηλα πάνω του.

6. 

Kraftwerk - Trans Europe Express (1977)

Αρκετοί είχαν πειραματιστεί με τους ηλεκτρονικούς ήχους πριν από τους Kraftwerk, εκείνοι όμως θεωρούνται το σημείο μηδέν για τη μετέπειτα εξέλιξη του βασισμένου στους συνθετητές ήχου. Απομακρύνονται κι άλλο από τις ρίζες τους στο krautrock και γράφουν μελωδικά έπη που υμνούν το να είσαι ρομαντικός και Ευρωπαίος.

5. 

Marvin Gaye – What’s Going On (1971)

Αρνήθηκε να ηχογραφήσει οτιδήποτε εάν πρώτα δεν κυκλοφορούσε το ομώνυμο τραγούδι. Η επιτυχία του ήταν η αρχή της προσωπικής του απελευθέρωσης από τα δεσμά της εταιρείας, και σε δέκα μέρες παρουσίασε το πιο κοινωνικά ριζοσπαστικό και πλέον ολοκληρωμένο άλμπουμ στην ιστορία της soul.

4. 

Joy Division - Unknown Pleasures (1979)

Η ανεξάρτητη ετικέτα Factory έκανε τα πρώτα της βήματα και οι Joy Division ήταν το πρώτο συγκρότημα για το οποίο πίστεψε ότι μπορεί να κάνει κάτι για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας. Δεν είχε κάνει λάθος εκείνη τη φορά. Εμπιστευόμενη την παραγωγή στα χέρια του ευφυούς Martin Hannett έκανε την απόλυτη επιλογή, αφού ο τελευταίος διαμόρφωσε έναν ήχο που τους ταίριαζε τέλεια και πριμοδοτούσε το ύφος που ήθελαν να διαθέτει. Ένα απίστευτο ταξίδι, που αργότερα εξελίχθηκε σε θρίλερ, μόλις ξεκινούσε...

3. 

Led Zeppelin - IV (1971)

“Stairway To Heaven”, “Battle Of Evermore”, “Going To California”, “Black Dog”, “Rock n’ Roll”. Απαγορεύεται να φύγει κανείς απ’ αυτό τον μάταιο κόσμο χωρίς να κοινωνήσει με τις πενιές του Page. Τέταρτο και καλύτερο άλμπουμ τους, και μάλλον το πλέον απαραίτητο της ιστορίας του hard rock.

2. 

David Bowie - The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars (1972)

Η πιο φανταχτερή από τις πάμπολλες περσόνες που έχει κατά καιρούς υιοθετήσει ο David Bowie, ο Ziggy Stardust ήταν μια παρακμιακή camp ενσάρκωση του εκφυλισμένου rock αστέρα που πασχίζει να ταρακουνήσει τη συντηρητική κοινωνία και το κάνει με σοκαριστικές χειρονομίες. Ταυτόχρονα, άφηνε μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια του της δεκαετίας του 1970 σ’ ένα σύνολο που έγραψε ιστορία.

1. 

Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Είναι ίσως η μοναδική φορά στα μουσικά χρονικά που ο πειραματισμός κάθε είδους παράγει τόσο εντυπωσιακά εύληπτο αποτέλεσμα. Γιατί το Dark Side Of The Moon είναι ένα ηχητικό δημιούργημα που υπηρετεί τη μουσική και δεν αναλώνεται στον ναρκισσισμό της πρωτοπορίας του. Οι μελωδίες του ξεχωρίζουν καθαρές και στεντόρειες μέσα σε έναν κυκεώνα που προέκυψαν από τη μαεστρία του μηχανικού Alan Parsons. Ο ακροατής στέκεται παγωμένος και εισέρχεται στον κόσμο που πλάθει ο δίσκος με τα συνεχόμενα και αλληλένδετα κομμάτια του. Ήχοι ξεπηδούν από διαφορετικά κανάλια και περικυκλώνουν τα βασικά θέματα και τα σόλο χωρίς να τα υποτιμούν. Ουσιαστικά αναδεικνύουν τα έξοχα παιξίματα όλων των μουσικών. Η λογική της διάρθρωσης και της ανάπτυξής του βρίσκει τον χρυσό κανόνα ανάμεσα στην παραγωγή και τη μελωδία. Δεν έχει βρεθεί ξανά μέχρι τώρα τέτοια πειστική εκδοχή του.