Στο παρακάτω ερώτημα να απαντήσουν μόνο όσοι τους αφορά το ζήτημα: γιατί σας αρέσουν οι Deftones; Χωρίς ίχνος αναγωγής σε κάποια αυθεντία, ο γράφων δηλώνει εμφατικά: Δεν ξέρω.
Βλέπετε, οι Deftones είναι από αυτές τις μπάντες που είτε σου αρέσουν, είτε τους σιχαίνεσαι. Και –κακά τα ψέματα– μπορείς να βρεις μπόλικους λόγους να τους μισήσεις: από τις άσπρες κάλτσες του Chino Moreno, μέχρι τη (λαθεμένη) ένταξή τους στο nu metal.
{youtube}WPpDyIJdasg{/youtube}
Όλοι αυτοί οι λόγοι, όμως, είναι κατ΄ουσίαν επιφανειακοί. Γιατί οι Deftones παίζουν μια ιδιαίτερη μουσική, δομημένη πάνω στη γη, η οποία ενίοτε σέρνεται στο υπέδαφος και προσπαθεί να σε κατακτήσει με κυκλωτικές κινήσεις. Αυτή η ρυθμολογία τους –η αντίληψή τους για τον ήχο και τη δημιουργία– αυτή η συχνή ανισομέρεια και αμηχανία μπροστά στο δημιούργημά τους, είναι ακραία. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να τους βρεις μέτριους. Γιατί τότε μάλλον δεν τους έχεις ακούσει σοβαρά.
Η συναυλία τους στο Heavy By The Sea τη Δευτέρα που μας πέρασε ήταν απωθημένο πολλών ακροατών: εκείνων που τους άκουγαν κάνοντας πατίνι (το skate είναι πατίνι μάγκες), αυτών που ήθελαν να το παίξουν σκεπτόμενοι στο λύκειο, όσων βαριόντουσαν τις αηδίες των Limp Bizkit, αυτών που πίστευαν ότι στον σκληρό ήχο μπορεί να υπάρξει μελαγχολία, εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια υπάρχει μια ψευδεπίγραφη επίστρωση ευμάρειας.
Άξιζε τελικά η εμφάνισή τους; Απόλυτα! Δεν γνωρίζω τη στιγμή που φτιάχνω αυτό το κείμενο τι έχουν γράψει οι αγαπητοί συνάδελφοι Στυλιανός Τζιρίτας & Αλέξανδρος Τοπιντζής στην κριτική τους –ίσως και να απέχει παρασάγγας από τη θεώρησή μου ότι η συναυλία των Αμερικανών ήταν απελευθερωτική: σκληρή, αγχώδης, σκοτεινή, συγκινητική, μαγκιόρικη, θελκτική. Έδειξαν ότι είναι μια μπάντα που έχει υποφέρει αρκετά, η οποία σύρθηκε στη λάσπη και στην ανυποληψία (συχνά βέβαια απόλυτα δικαιολογημένα), αλλά είναι εδώ· στιλπνή μέσα στις αντιθέσεις της.
Ακόμα και μακριά από τις υποκειμενικές παρατηρήσεις, το Heavy By The Sea σετ τους ήταν καλοστημένο (σπουδαία βοήθεια ο πολύ καλός φωτισμός). Τα μελαγχολικά τραγούδια τους βρήκαν τη θέση τους δίπλα στα οργιώδη, καταθλιπτικά ξεσπάσματά τους, τα hits ήταν εκεί, τα «παλιά αγαπημένα» πάλι εκεί. Και ο κόσμος σοβαρός: να δείχνει όχι τη λατρεία του, αλλά τον σεβασμό του, σε μια μπάντα που μεγάλωσε μαζί σου. Που ωριμάζει και μοιάζει να κουβαλά ανησυχίες σαν τις δικές σου, της οποίας τα μέλη έζησαν τις μεταπτώσεις ενός κανονικού ανθρώπου, μακριά από τη διαφημιστική εξιδανίκευση.
Χρειάζεται λοιπόν τίποτα παραπάνω για να κρίνεις μια συναυλία;
Υ.Γ.: Nightstalker. Τίποτα άλλο...
(φωτογραφίες: Νίκος Ζαραγκόπουλος)
